Σελίδες

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Αριστερά και Καβάφης

Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΕΡΓ. ΜΠΕΛΛΕ

«Ο καπιταλισμός είναι το καταπληκτικό «πιστεύω» ότι οι πιο μοχθηροί άνθρωποι θα προβούν στις πιο μοχθηρές πράξεις, για το καλύτερο όλων».
Πρόκειται για την εκ βαθέων εξομολόγηση του θεωρητικού-στυλοβάτη του καπιταλισμού, Τζον Κέινς, για ένα σύστημα που στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού υπερβαίνει ακόμα και τα όρια σχιζοφρένειας κι ύβρεως - με την αρχαία του όρου έννοια - για την ανθρώπινη ζωή σαν αυταξία αιώνων, την ίδια την ύπαρξη. Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχουμε;
Πυρακτωμένα τα δακτυλικά αποτυπώματα τούτης της φαγέδαινας: σε παγκόσμιο πληθυσμό 6,5 δισ., τα 2,9 δισ. ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερήσια. Πεθαίνουν καθημερνά 40.000 παιδιά από πείνα, ενώ 6 πάμπλουτοι Αμερικανοί κατέχουν περσότερα χρήματα απ' όσα οι υπόλοιποι στον πλανήτη κι ο γνωστός παγκόσμιος κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος κερδίζει στο χρηματιστήριο 1,6 δισ. δολάρια, σε μια νύχτα, παίζοντας με την αγγλική λίρα κι άλλοτε με το ψωμί, τη μοίρα, τη ζωή της πλεμπάγιας. Στην Αμερική, μητρόπολη του καπιταλισμού, 29.800.000 Αμερικανοί σβήνουν από πείνα-ταπείνωση με κουπόνια και στη Βρετανία, 2.100.000 παιδιά οδηγούνται στο όριο της φτώχειας και 1.700.000 Αγγλοι σε ανήλιαγες ράμνες ανεργίας. Ο δραματικά πληθαίνων «Τέταρτος Κόσμος» (οι «υπόπτωχοι των υποπτώχων», οι άστεγοι ανθρωποαρουραίοι των τενεκεδόσπιτων στις αναπτυγμένες χώρες), τα περιττώματα της παγκοσμιοποίησης.

Το Google σαν λυσάρι

ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΑΠΕΡΓΗ

ΜΕΧΡΙ πριν από λίγα χρόνια, όταν το Ιντερνετ δεν είχε ακόμη τη σημερινή του διάδοση, οι καθηγητές αλλά και οι δάσκαλοι που παρέπεμπαν σ' αυτό τους μαθητές τους ήθελαν να τους εξοικειώσουν με την επωφελή του χρήση.
Σήμερα, ίσως είναι καιρός να προσέξουν την κατάχρηση.
Δεν εννοώ τα σάιτ με τα πορνό, τη βία και τις ύποπτες γνωριμίες, απέναντι στα οποία, άλλωστε, γονείς και παιδιά είναι πλέον υποψιασμένοι. Ο νεανικός ψυχισμός είναι ευάλωτος απέναντι στη χυδαιότητα, αλλ' αυτή τουλάχιστον είναι συνήθως προφανής. Αντίθετα, η σύγχυση των πληροφοριών, των θεωριών και τελικά των αξιών, που υπονομεύει τη νεανική κρίση, είναι στο Διαδίκτυο πολύ καλύτερα συγκαλυμμένη.
Οταν οι καθηγητές ζητούν απ' τα παιδιά να βρουν στο Ιντερνετ πληροφορίες, π.χ. για τα μεγαλύτερα τεχνολογικά επιτεύγματα, εκείνα βρίσκονται μ' ένα κλικ απέναντι σε αμέτρητα λήμματα, που είναι παραταγμένα στην οθόνη ίδια, με όμοια τυπογραφικά στοιχεία αλλά με τελείως διαφορετική αξιοπιστία. Αντε να ξεχωρίσουν τις χρήσιμες, έγκυρες, πληροφορίες από τίς αμφιλεγόμενες δοξασίες, τις ενδιαφέρουσες, πρωτότυπες ιδέες από τις χίλιες δυο εμμονικές προκαταλήψεις. Κι ολ' αυτά σ' ένα απόγευμα, με τ' άλλα μαθήματα να απαιτούν κι εκείνα τον δικό τους χρόνο και τους γονείς να φορτώνονται τελικά οι ίδιοι τη μαθητική άσκηση, συμβάλλοντας σε ένα ψέμα που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν παραδέχεται.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Νέα βιο-μηχανική επανάσταση

Ιωάννα Σουφλέρη

Οταν η επιστημονική συζήτηση αφορά τη μεταβολική μηχανική (metabolic engineering), τότε το πρώτο όνομα που έρχεται στον νου είναι «Γρηγόρης Στεφανόπουλος».

O ελληνικής καταγωγής καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) είναι ο πρωτεργάτης του πεδίου πάνω στο οποίο η βιομηχανία έχει στηρίξει τις ελπίδες της για παραγωγή προϊόντων που δεν θα καταπονούν τις φυσικές πηγές και δεν θα μολύνουν την ατμόσφαιρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πλέον πρόσφατο βραβείο, από τα πολλά με τα οποία έχει τιμηθεί, είναι το βραβείο ENI (Eni Award) για τις ανανεώσιμες και μη μή-συμβατικές πηγές ενέργειας (Renewable and Non-conventional Energy Prize).

Δείξε µου το Facebook σου να σου πω αν προσλαμβάνεσαι

«Ολα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεµο» λέει ο λαός µας και στον πόλεµο των… προσλήψεων το εν λόγω ρητό επιβεβαιώνεται στο έπακρο. Τα δεδοµένα της ψηφιακής εποχής αλλάζουν δραµατικά τον τρόπο αξιολόγη σης των υποψηφίων µε τρόπους που συχνά ούτε οι ίδιοι δεν αντιλαµβάνονται. Χιλιάδες άνθρωποι συντάσσουν το βιογραφικό τους, λαµβάνουν συστάσεις από τους προηγούµενους εργοδότες τους και προβάρουν επί ώρες τις απαντήσεις που θα δώσουν στη συνέντευξη. Πιστεύουν ότι είναι καθ’ όλα προετοιµασµένοι, έχουν όµως ξεχάσει µια µικρή λεπτοµέρεια: να «ξεσκονίσουν» τη δραστηριότητά τους στο Internet!

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Η γλώσσα της παγκόσμιας διαμαρτυρίας

Jan-Werner Mueller

Τα κινήματα διαμαρτυρίας που έχουν φουντώσει στη Δύση, από την Χιλή ως τη Γερμανία, παραμένουν περιέργως υπο-προσδιορισμένα και υπο-μελετημένα. Μερικοί μιλούν γι' αυτά σαν να ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια κινητοποίηση μετά το 1968 -όταν enrages σε πολύ διαφορετικές χώρες συγκεράστηκαν γύρω από παρόμοιες ανησυχίες. Αλλοι όμως επιμένουν ότι δεν υπάρχει τίποτε το νέο εδώ.

Ο βούλγαρος πολιτικός επιστήμονας Ιβάν Κράστεφ, για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι βιώνουμε το 1968 «από την ανάποδη». «Τότε οι φοιτητές στους δρόμους της Ευρώπης δήλωναν την επιθυμία τους να ζήσουν σε ένα κόσμο διαφορετικό από εκείνον των γονιών τους. Σήμερα οι φοιτητές στους δρόμους δηλώνουν την επιθυμία τους να ζήσουν στον κόσμο των γονιών τους».

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Η χαμένη τέχνη της γραφής

Eco, Umberto

Προσφάτως δυο ιταλοί δημοσιογράφοι έγραψαν ένα άρθρο τριών σελίδων- τυπωμένο, δυστυχώς- για την παρακμή της ιδιόχειρης γραφής. Είναι πλέον γνωστό: με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (όταν τους χρησιμοποιούν) και τα SΜS τα παιδιά μας δεν ξέρουν πια να γράφουν χειρόγραφα, παρά μόνο με δυσκολία και στα κεφαλαία.

Σε μια συνέντευξη μια δασκάλα λέει επίσης ότι κάνουν πολλά λάθη στην ορθογραφία, αυτό όμως μου φαίνεται ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό πρόβλημα. Οι γιατροί ξέρουν ορθογραφία αλλά γράφουν άσχημα, ενώ μπορεί κάποιος να είναι διπλωματούχος καλλιγράφος και να μην ξέρει αν πρέπει να γράψει «μύνημα» ή «μήνυμα».

Εγώ βεβαίως γνωρίζω παιδιά τα οποία γράφουν με το χέρι και με αρκετά καλά γράμματα. Το άρθρο όμως μιλάει για το 50% των παιδιών στην Ιταλία- και επομένως φαίνεται ότι από κάποια εύνοια της τύχης εγώ συγχρωτίζομαι με το υπόλοιπο 50% (το ίδιο άλλωστε μου συμβαίνει και στην πολιτική)...

Η απειλή ενός νέου ευρωπαϊκού διχασμού


Tου Κωστα Καλλιτση

Γιατί, αν καταστραφεί το ευρώ, η Ευρώπη δεν πρόκειται να επανέλθει σε κάποιο προηγούμενο επίπεδο συνεργασίας. Δεν θα επανέλθει στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Αγορά του 1986. Ούτε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή του 1967. Ούτε στη Συνθήκη της Ρώμης του 1957. Ούτε, βεβαίως, στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα του 1951 ή την Ευρωπαϊκή Ενωση Πληρωμών του 1950. Δίχτυ ασφαλείας δεν υπάρχει. Η καταστροφή του ευρώ θα έσυρε την Ευρώπη σε νέο διχασμό. Ο οποίος, σε συνθήκες προϊούσας φτώχειας και μεταφοράς της παραγωγής του πλούτου στην Ασία και τον Νότο, ενέχει απρόβλεπτους κινδύνους. Και για τη Δημοκρατία και για την ειρήνη.

Ολος ο κόσμος μια πλατεία...


Tου Παντελη Μπουκαλα

Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι πραγματιστές του πλανήτη, αυτοθαυμαζόμενοι για την πολλή σοφία με την οποία τον διοικούν οδηγώντας τον στην ευδαιμονία και τη δικαιοσύνη, θα χαρακτήριζαν αφελώς ρομαντικό και παιδαριωδώς ιδεαλιστικό το σύνθημα «Ολος ο κόσμος μια πλατεία», που έχει την τιμητική του τούτες τις μέρες, αρθρωμένο σε ποικίλες γλώσσες – γλώσσες που, με όλες τις διαφορές τους, βρέθηκαν να λειτουργούν ενωτικά παρά χωριστικά. Δεν θα χρειαζόταν άλλωστε να μπουν στον κόπο της σκέψης για να βρουν τα επίθετα της ειρωνείας και της απαξίωσης. Τα έχουν ήδη χρησιμοποιήσει τα προηγούμενα χρόνια, όταν με τα κάλπικα σταθμά τους ζύγιζαν το σύνθημα «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός», για να το καταδικάσουν αφ’ υψηλού σαν βεβαρημένο από υπερβολικό συναισθηματισμό ή και «λυρισμό» (η κατηγορία του «λυρισμού» προσάπτεται συνήθως σε ό,τι επιχειρεί, ενδεχομένως άτακτα και σπασμωδικά, να ανοίξει κάποιες ραγισματιές στη σιδερένια γλώσσα του κυνικού «ρεαλισμού»· εν προκειμένω η λέξη ρεαλισμός μοιάζει να κατάγεται από τα «ρεάλια», τα νομίσματα κι όλα τα συμφραζόμενα της στυγνής υλοφροσύνης, και όχι από το αγγλικό realism ή τους λατινικούς προγόνους του).

Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη

Tου Νικου Κωνστανταρα

Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Στην αρχή της κρίσης, πολλοί ήλπιζαν ότι η νέα, γενικευμένη, ανέχεια και η ανασφάλεια θα μας έφερναν πιο κοντά, ότι θα υπήρχε επιτέλους συμφιλίωση ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Δυστυχώς, χειροτέρεψαν οι τριβές σε όλα τα επίπεδα – από την εμπάθεια της πολιτικής αντιπαράθεσης έως την εκδικητικότητα του υπαλλήλου του ΙΚΑ εναντίον του απροστάτευτου συνταξιούχου. Η κοινή μοίρα δεν μας ένωσε (ακόμη). Ισως το πετύχει η τρομακτική οπισθοδρόμηση που φαίνεται αναπόφευκτη – όχι μόνο λόγω χαμένων κατακτήσεων αλλά και επειδή βρίσκουμε απατηλή παρηγοριά στο παρελθόν, στην οργισμένη αποστροφή από το σήμερα και το αύριο.

Τα παγόβουνα της ελληνικής δημοσιογραφίας

του Πάσχου Μανδραβέλη

... Το κακό είναι ότι η ελληνική δημοσιογραφία συνάντησε πολλά παγόβουνα στο διάβα της. Το τραγικό είναι ότι τα πέτυχε όλα. Από την άκρατη κομματικοποίηση της δεκαετίας του 1980, μέχρι την «σούπερ-μαρκετοποίηση» της δεκαετίας του 1990 και τον αβαθή αντι-ιμπεριαλισμό των τελευταίων χρόνων τα ελληνικά ΜΜΕ αποψίλωσαν στο βωμό μιας πρόσκαιρης επιτυχίας το μεγαλύτερο κεφάλαιο που είχαν: την αξιοπιστία τους.

Τα συμπτώματα της κρίσης είναι πλέον ορατά. Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων συρρικνώνονται με ταχύτατους (αλλά όχι ... ανησυχητικούς για το σώμα των δημοσιογράφων) ρυθμούς, όπως συρρικνώνεται επίσης και το άλλοθι για τις χαμηλές κυκλοφορίες: οι θεαματικότητες των καναλιών. Οι κερδοφορίες των επιχειρήσεων ΜΜΕ (ακόμη και των μεγάλων) έχουν εξαφανιστεί, τα κεφάλαια για εκσυγχρονισμό σπαταλήθηκαν στο σύντομο καλοκαίρι του χρηματιστηρίου...

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Τα πρόσωπα του Παλαιού Καθεστώτος

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

H κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διασώζονται, κι αυτοί δεν είναι αρκετοί να αλλάξουν τη συνολική εικόνα ή να αλλάξουν τον ρουν των εξελίξεων. Το ζήτημα όμως τώρα δεν είναι να ελεεινολογήσουμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά να αναρωτηθούμε, αφενός, γιατί τους εξέλεγε επιμόνως ο ελληνικός λαός, τόσα χρόνια, αφετέρου, ποια είναι η προοπτική εφεξής, τι μπορεί να ανοικοδομηθεί επί των ερειπίων του παλιού κόσμου.

Εναγώνια λαχτάρα για λύτρωση


Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Και φτάσαμε στα δύσκολα. «Θα χυθεί αίμα» προειδοποιούσε προχθές συνδικαλιστής της ΠΟΕ - ΟΤΑ. «Δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας», τόνιζε από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ. Ενώ τα κακά νέα, η άμεση προοπτική της σύνθλιψης κάτω από τα επιβαλλόμενα οικονομικά βάρη με ταυτόχρονη μείωση των εσόδων, η έλευση των μπιλιέτων της ΔΕΗ με το ειδικό τέλος για τα ακίνητα, η κατάθεση προς ψήφιση της διπλής έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης σε μισθούς και συντάξεις για το 2012, οι αυξήσεις στις τιμές του ρεύματος, του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, το (κατά 60% ή 70%;) κούρεμα του χρέους και το ισομεγέθες πλήγμα σε τράπεζες, ασφαλιστικά Ταμεία, βιοτικό επίπεδο, πληθαίνουν.

Τι θα συµβεί αν διαλυθεί η Ευρώπη;

Timothy Garton Ash

Τι θα συµβεί αν διαλυθεί η Ευρώπη; Σε όλη την ενήλικη ζωή µου υπήρξα αυτό που στην Αγγλία ονοµάζεται ευρωπαϊστής ή ευρώφιλος. Για τον περισσότερο από αυτόν τον καιρό η ευρωπαϊκή ιστορία πήγαινε µε το µέρος µας. Τώρα µπορεί να αλλάζει κατεύθυνση. Σύντοµα θα µπορούσε να κατευθυνθεί προς το µέρος των ευρωσκεπτικιστών. Και τότε;
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών η θεσµική οργάνωση της Ευρώπης έχει προοδεύσει από µια κοινή αγορά έξι δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε µια ευρύτερη και πιο βαθιά ένωση 500 εκατ. Ευρωπαίων και 27 χωρών, από την Πορτογαλία ως την Εσθονία και από τη Φινλανδία ως την Ελλάδα. Από αυτές οι «17» µοιράζονται ένα κοινό νόµισµα, το ευρώ.
∆εν υπάρχουν έλεγχοι στα σύνορα ανάµεσα σε 25 ευρωπαϊκές χώρες, στην περιοχή Σένγκεν. Καλύπτοντάς τα όλα, υπάρχει η εύθραυστη επιδερµίδα της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα, η οποία επιτρέπει σε κάθε κάτοικο από 47 χώρες, συµπεριλαµβανοµένης της Ρωσίας, να προσβάλει µια παραβίαση των αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωµάτων καταφεύγοντας ως το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων στο Στρασβούργο.
Η Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ πιο ενωµένη από αυτό. Ποτέ δεν ήταν περισσότερο ελεύθεροι οι περισσότεροι από τους λαούς της. Ποτέ πριν δεν ήταν δηµοκρατίες περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ενωµένες ως ισότιµα µέλη στην ίδια οικονοµική, πολιτική και αµυντική κοινότητα.

Θυμηθείτε τον Εμφύλιο


Γεώργιος Π. Μαλούχος

Ο πόλεμος έφτανε πια στο τέλος του, μα όχι για όλους: αν και πολέμησαν από πολύ νωρίς, οι Ελληνες δεν έμελε να ζήσουν την ημέρα της λύτρωσης όπως οι άλλοι Ευρωπαίοι. Ενας άλλος, μοναδικός αυτή τη φορά πόλεμος, ετοιμαζόταν στην Ελλάδα: σαν και σήμερα, στις 15 Οκτωβρίου 1944, μόλις τρεις ημέρες μετά την αποχώρηση των κατακτητών από την Αθήνα, ο Βρετανός στρατηγός Σκόμπι αποβιβαζόταν στην Ελλάδα επικεφαλής αγγλικών στρατευμάτων, όπου δεν υπήρχαν πια Γερμανοί να πολεμήσει. Υπήρχαν όμως Ελληνες: ο Εμφύλιος Πόλεμος προετοιμαζόταν.
Από ένα παράξενο παιγνίδι της ιστορίας, πέρασαν ακριβώς πέντε χρόνια από εκείνη τη μέρα μέχρι που, στις 15 Οκτωβρίου, του 1949 πια, ανακοινώθηκε από τη Δημοκρατική Κυβέρνηση το τέλος των επιχειρήσεων του Δημοκρατικού Στρατού.
Αυτά τα πέντε χρόνια, τα χειρότερα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, όχι μόνον είχαν κοστίσει στον τόπο περισσότερους από 50.000 νεκρούς και αμέτρητους σακατεμένους, αλλά τον είχαν διχάσει βαθιά όσο ποτέ.
Τα φοβερά σημάδια εκείνου του πολέμου έμειναν ζωντανά για δεκαετίες και προσδιόρισαν καθοριστικά τη μοίρα αυτού του τόπου.
Τόσα χρόνια, η Ελλάδα, πάσχιζε να τα ξεχάσει.
Σήμερα, πρέπει να τα ξαναθυμηθεί.

«Η Ελλάδα θυµίζει τελευταίες ηµέρες των Σοβιέτ»


Αυτό που ξεκίνησε ως λατρεία για τη δύναµη των νέων έφτασε σήµερα στα φαινόµενα µαθητών που καταλαµβάνουν τα σχολεία τους µε αστεία αιτήµατα. Που χάνουν καιρό από τη µόρφωσή τους και βγάζουν τα µάτια τους µόνοι τους. ∆εν χρειαζόµαστε στείρες εξεγέρσεις πλέον. ∆εν οδηγούν σε ασφαλή µονοπάτια».

Υπάρχουν σήμερα εξεγέρσεις με ουσία;

«Οι ουσιαστικές εξεγέρσεις φέρνουν ανατροπές, απελευθερώνουν νέες δυνάµεις για να µπορούµε να χτίσουµε. Μπορούµε να γκρεµίζουµε για χρόνια, ποτέ όµως χωρίς να χτίσουµε ξανά. Οταν δεν υπάρχουν οι κοινωνικές δυνάµεις και η διεκδίκηση ουσιαστικών αλλαγών, δεν µπορούν να γίνουν αντίστοιχες ανατροπές και η ιστορία επαναλαµβάνεται ως φάρσα».

Εκτίθεται σε μουσείο το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη


Μαρία Θερμού

Το χειρόγραφο που ξεσήκωσε όλο τον επιστημονικό κόσμο πριν από μερικά χρόνια, ένα χειρόγραφο που «δένει» την ιστορία των Μαθηματικών από την αρχαιότητα ως σήμερα, του Αρχιμήδη φυσικά, παρουσιάζει το Walters Art Museum της Βαλτιμόρης σε έκθεση που εγκαινιάζεται στις 16 Οκτωβρίου.
Υπερήφανος κάτοχος του «Παλίμψηστου» του Αρχιμήδη, μετά τη δωρεά που του έγινε από «ανώνυμο» συλλέκτη, αυτόν που το είχε αγοράσει στη δημοπρασία των Κρίστις το 1998 στη Νέα Υόρκη, το αμερικανικό μουσείο αποκαλύπτει δεκατρία χρόνια αργότερα όχι μόνον το ίδιο το χειρόγραφο αλλά και την «ανάγνωσή» του. Και ακόμη την περιπέτειά του μέσα στους αιώνες, την προσπάθεια επανάκτησής του από ομάδα ειδικών επιστημόνων και εν τέλει τα κείμενα του Αρχιμήδη αποδεικνύοντας _όχι ότι το είχε ανάγκη_ τη μεγαλοφυια του.

«Ηλεκτρομαγνητικοί» οι πόλεμοι του μέλλοντος

Στα χέρια του Θεού

Του Σωκρατη Tσιχλια

Η οδός Πάτμου, παράλληλος της Πατησίων προς τις γραμμές, είναι ένας μικρός αθηναϊκός δρόμος στα Πατήσια. Κάποτε ήταν μια ακόμη οδός αθώων Ελλήνων νοικοκύρηδων. Μικρομεσαίοι μισθωτοί και μαγαζάτορες της περιοχής την κατοικούσαν. Στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών της, των 60, 70 άντε και 80 τετραγωνικών, στριμώχτηκαν τα χαμηλά εισοδήματα στους πρώτους ορόφους, λίγο πιο ψηλά τα λίγο υψηλότερα και πιο πάνω στα γλυκά ρετιρεδάκια απολάμβαναν αέρα, ήλιο και άπλα οι «εύποροι» της γειτονιάς. Ηταν ένας ασφαλής δρόμος που ζούσε χωρίς εκπλήξεις την αξιοπρεπή του καθημερινότητα. Το 2011, ενώ η ανεργία και η οικονομική κρίση κόβει τα γόνατα των κατοίκων της περιοχής, η οδός Πάτμου είναι ένας ακόμη επικίνδυνος δρόμος. Διαρρήξεις, ληστείες, κλοπές αποτελούν πλέον τη δραματική καθημερινότητα των κατοίκων.

Η χειρότερη ομηρία

Σκουπίδια, αίμα και ιδρώτας


Tου Πασχου Μανδραβελη

Σαν πολύ αίμα δεν κυκλοφορεί στον δημόσιο διάλογο; «Θα χυθεί αίμα αν απελευθερωθούν τα ταξί», απειλεί ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, κ. Θύμιος Λυμπερόπουλος, «θα χυθεί αίμα στους δρόμους αν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των σκουπιδιών», απειλεί και ο πρόεδρος των εργαζομένων του Δήμου Αθήνας, Βασίλης Πολυμερόπουλος. Το πρόβλημα, βέβαια, με τους συνδικαλιστές είναι ότι ασχολούνται με όλα τα υγρά του σώματος πλην ενός. Δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής που να μας υποσχεθεί ότι «θα χυθεί ιδρώτας».

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ψυχολογία στο ναδίρ

Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο

Μήπως τους βολεύει να μην υπάρχει τέλος; Να μην υπάρχει φως στο τούνελ, γιατί τους βολεύει το σκοτάδι, και όλα αυτά που γίνονται δεν είναι στάχτη στα μάτια, αλλά είναι κάτι πιο πολύ και σοβαρό. Γράφονται, λέγονται και διαρρέουν δηλώσεις επί δηλώσεων, πάντοτε αντιφατικές και δίβουλες, ούτως ώστε να προετοιμάζουν και να δοκιμάζουν τις αντοχές μας και ύστερα διαψεύδονται από τους έγκυρους κύκλους τους για να επιβεβαιωθούν στην πράξη με πρόσθετα εξοντωτικά μέτρα.

Αυτοί που δεν κοκκινίζουν

Φοβού τους... «σωτήρες»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Παρατηρώ στα "παράθυρα" και στα τηλεοπτικά πάνελ παλαιούς πολιτικούς και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εχρημάτισαν λ.χ. υπουργοί στο πρόσφατο παρελθόν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή είναι και τώρα, να "αντιδικούν" και να μας περιγράφουν πώς θα... σώσουν τη χώρα, αφού πριν την κατέστρεψαν!

Φυσικά, αυτό εξοργίζει τους πολίτες καθώς συνιστά τη διαρκή υπενθύμιση της αναξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος. Το χειρότερο όμως είναι ότι και σωστά να είναι αυτά που λένε, τα? ακυρώνουν γιατί κυριαρχεί το "ποιος τα λέει", από το "τι λέει".

Δεν ξέρω αν το 'χουν καταλάβει, αλλά η "σιωπή" και ίσως η "απόσυρση" θα έκανε καλό και στους ίδιους και στη χώρα. Δεν μιλώ για όλους. Μιλώ για εκείνους που η "φθορά", λόγω και του τρόπου με τον οποίο είχαν πολιτευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε ως βουλευτές είτε ως υπουργοί, είναι μεγάλη και ανεξίτηλη. Ας μη μας... σώσουν για άλλη μία φορά, αρκούν οι προηγούμενες...

Κερκόπορτα για άρση μονιμότητας στο Δημόσιο

Παντόφλες

Δημήτρης Δανίκας

Για τον γιο μου και την θυγατέρα μου. Η σιγουράτζα. Μια φιλοδοξία που καταλήγει στην παντόφλα. Να είμαι ασφαλής. Να μην κοπιάζω. Να μετατρέπω μια γιορτή σε γέφυρα και τριήμερη κοπάνα. Να καλοπερνάω. Και τέλος ποια η διασκέδαση, ο πολιτισμός, η ψυχαγωγία; Φυσικά το τόπι. Η μπάλα, το γήπεδο, η αθλητική εφημερίδα, ο καφενές, η πρέφα. Ιδού τα τρία σύμβολα της σύγχρονης Ελλάδας: Τούβλο, παντόφλα, τόπι. Κάπως έτσι πορευθήκαμε και πορευόμαστε προς την ολοσχερή χρεοκοπία. Το κεφάλι, με ό,τι περιέχεται εντός του, έχει μετατραπεί σε τόπι. Η δημιουργία - από την ανησυχία μέχρι την στοιχειώδη απασχόληση - έχει αράξει στην παντόφλα.. Και το όνειρο, ό,τι σημαίνει αυτό, έχει μεταμορφωθεί σε τούβλα, κεραμίδια, σοβατεπί, χρυσοποίκιλτους λουτροκαμπινέδες, έπιπλα και εντοιχισμένες κουζίνες. Χάριν όλων αυτών τον άμπακα κατακρεουργήσαμε.

Νόμος είναι το δίκιο της… μπουγάτσας


Δημήτρης Χαραλάμπους

«Ιστορική» για τη λογική(;) με την οποία λειτουργεί η δημόσια διοίκηση μπορεί να αποδειχθεί η εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών για την εφαρμογή της αύξησης του ΦΠΑ στην εστίαση.

Ας το δούμε πιο απλά. Η κυβέρνηση πήρε μία απόφαση για αύξηση του ΦΠΑ. Καλώς ή κακώς, την πήρε. Από εκεί και πέρα… άρχισε το χάος. Ενδεικτικά:
- Τα συσκευασμένα, αεροστεγώς κλεισμένα τρόφιμα έχουν συντελεστή 13%. Αν αυτά ανοίξουν για να… ψηθούν (π.χ. «ζέσταμα σάντουϊτς»)… ανεβαίνουν στο 23% ΦΠΑ! Δεν διευκρινίζεται μήπως ο ΦΠΑ ανεβαίνει περισσότερο εάν… παραψηθούν!
- Η μπουγάτσα με τυρί, έχει συντελεστή 23%. Η μπουγάτσα με κρέμα έχει 13% ΦΠΑ, διότι υπάγεται στα γλυκά. Ο προϊστάμενος του υπογράφοντα την εγκύκλιο κ. Ι. Καπελέρη, υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, καθότι Σαλονικιός θα έπρεπε να του επισημάνει ότι στη συμπρωτεύουσα συνηθίζεται να αγοράζει κανείς «μισή κρέμα-μισή τυρί». Τι γίνεται σε μία τέτοια περίπτωση με τον ΦΠΑ;

Γιατί υποστηρίζω τους διαδηλωτές της Γουόλ Στριτ


Paul Krugman

Κάτι συμβαίνει εδώ. Τι ακριβώς δεν είναι σαφές όμως μπορεί, επιτέλους, να δούμε την άνοδο ενός λαϊκού κινήματος το οποίο, αντίθετα προς το Κόμμα του Τσαγιού, είναι οργισμένο με τους σωστούς ανθρώπους.

Οταν ξέσπασαν οι διαδηλώσεις για την Κατάληψη της Γουόλ Στριτ πριν από τρεις εβδομάδες, τα περισσότερα ειδησεογραφικά μέσα χλεύαζαν όταν καταδέχονταν να αναφερθούν σε αυτές. Για παράδειγμα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο δεν τις είχε καλύψει καθόλου ως την ένατη μέρα.

Το πείραμα που «ανακάτεψε τα χαρτιά της Φυσικής»

Βραβεία Νομπέλ 2011


Πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη και τα μάτια των ανά τον κόσμο επιστημόνων στράφηκαν για άλλη μία φορά στη Στοκχόλμη και στην ανακοίνωση των βραβείων Νομπέλ. Πιστή στο ραντεβού των τελευταίων 110 χρόνων, η επιτροπή του βραβείου ανακοίνωσε τους εφετινούς τιμωμένους της Ιατρικής, της Φυσικής και της Χημείας στην αρχή της εβδομάδας. Με εξαίρεση το πρωτόγνωρο να ανακοινώνεται η βράβευση ενός επιστήμονα λίγες ώρες μετά τον θάνατό του και προτού προλάβει να ενημερωθεί η επιτροπή γι' αυτό, τα εφετινά βραβεία δεν είχαν εκπλήξεις ούτε προκάλεσαν διχογνωμίες. Διαβάστε ποιοι και γιατί περνούν στο πάνθεον της υψηλότερης επιστημονικής τιμής.

Ανυπακοή και στις δαπάνες

Tου Πασχου Μανδραβελη

Κάθε έκτακτη εισφορά είναι βαριά. Κατ’ αρχήν επειδή είναι ξαφνική. Προγραμματίζει κάποιος να βγάλει το έτος με κάποια -πολλά ή λίγα- ευρώ και απροειδοποίητα ο υπουργός Οικονομικών τον αναγκάζει να ζήσει με λιγότερα. Είναι βαρύτερη για τα χαμηλά εισοδήματα και απεχθέστερη για τον ιδιωτικό τομέα, για ανθρώπους που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα όχι χάρη στο κράτος, αλλά παρά το κράτος.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι για τη φορολογία κλαίνε περισσότερο αυτοί που πληρώνονται από το κράτος, παρά εκείνοι που το πληρώνουν. Ετσι, βλέπουμε κόμματα που χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό (ο κ. Στέφανος Μάνος υπολόγισε ότι οι Ελληνες επιχορηγούν τα κόμματά τους με 10,10 ευρώ ανά ψήφο και οι «φτωχοί» Γερμανοί με 0,70 ευρώ) και ταυτοχρόνως να ζητούν από τους πολίτες να μην πληρώσουν τα «χαράτσια».

Ελπίδα στον φόβο

Tης Μαριας Κατσουνακη

Αν γινόταν δημοσκόπηση για το κυρίαρχο συναίσθημα στην ελληνική κοινωνία αυτή την εποχή, ο φόβος θα συγκέντρωνε υψηλά ποσοστά. Αρκεί να ομολογούσαμε αυτό που ταλανίζει περισσότερο την ύπαρξή μας συνολικά και την τρέχουσα καθημερινότητα ειδικά. Ο φόβος αυτός δεν εξαντλείται στη συρρίκνωση του εισοδήματος, στη φοροκόπωση, στο μη διαφαινόμενο ακόμη νέο και ελπιδοφόρο τοπίο. Είναι συλλογικός, γενικευμένος, διαπλανητικός. Απειλεί τον πυρήνα του εαυτού αλλά επεκτείνεται, συστρέφεται, κυκλώνει και όσο επεκτείνεται ενισχύεται, παγώνει τις παλάμες και καθηλώνει. Το παρατηρείς ολόγυρα, στους φίλους, στις παρέες, στις συζητήσεις που ξεκινούν από το «φοβάμαι ότι…», όχι ως εισαγωγή σε ένα θέμα αλλά σε μια περιοχή άγνωστη, με υλικό ακόμη αδιάγνωστο, χωρίς κωδικούς πρόσβασης.

TED X


Στα συνέδριά του έχουν μιλήσει «βαριά» διεθνή ονόματα, από τον Μπιλ Γκέιτς και τους ιδρυτές της Google, Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν, μέχρι διάσημους επιστήμονες, όπως ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, ισχυρούς πολιτικούς, όπως ο Μπιλ Κλίντον και επιφανείς καλλιτέχνες, όπως ο Μπόνο των U2.

Το φετινό TED X Academy διοργανώνεται την ερχόμενη Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου, με θέμα - τι άλλο; - τις ιδέες που θα φέρουν την Ελλάδα «ένα βήμα μπροστά» (a step forward).

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τα χαρακτηριστικά των ομιλητών του TED, καθώς προέρχονται από δεκάδες διαφορετικούς τομείς, όπως τις ψηφιακές τεχνολογίες, τις τέχνες, τα γράμματα και τις επιχειρήσεις. Το κοινό στοιχείο που τους ενώνει, ωστόσο, είναι ότι όλοι τους έχουν πετύχει σημαντικές διακρίσεις στον τομέα τους και καλούνται να μοιραστούν το όραμά τους μέσα από μία ομιλία δεκαοκτώ λεπτών.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Στιβ Τζομπς: Ο θρύλος της ψηφιακής επανάστασης


Ο θρύλος του Στιβ Τζομπς είναι για την ψηφιακή επανάσταση ό, τι είναι η Γένεση για τη Βίβλο: η δημιουργία μίας νέας εταιρίας στο γκαράζ των γονιών σου και η μετατροπή της στην εταιρεία με τη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία στον κόσμο. Αν και δεν εφηύρε ο ίδιος πολλά πράγματα, ο Τζομπς ήταν ειδικός στο να συνδυάζει τις ιδέες με τη τέχνη και τη τεχνολογία με τρόπο που επανειλημμένα εφηύρε το μέλλον.

Σχεδίασε τον Mac αφού εκτίμησε τη δύναμη του γραφικού περιβάλλοντος με έναν τρόπο που η Xerox δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει και δημιούργησε το iPod έχοντας αντιληφθεί τη χαρά του να έχεις χίλια τραγούδια στη τσέπη σου με έναν τρόπο που η Sony, που είχε τα χρήματα και την γνώση, ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει. Κάποιοι ηγέτες προωθούν τις καινοτομίες με το να είναι καλοί στη γενική εικόνα. Κάποιοι άλλοι με το να κατέχουν τις λεπτομέρειες.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

ΕΚΔΗΛΩΣΗ Ένωσης Ελλήνων Φυσικών

Η ENΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ και το
Εργαστηριακό Κέντρο Φυσικών Επιστημών
Νέας Φιλαδέλφειας
Διοργανώνουν την εκδήλωση για αριστούχους μαθητές στις 9-10-11 Δεκεμβρίου 2011
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΑΓΕΥΕΙ
…..….Στα άδυτα μονοπάτια της γνώσης………..

H Ένωση Ελλήνων Φυσικών και το Εργαστηριακό Κέντρο Φυσικών Επιστημών Νέας Φιλαδέλφειας (ΕΚΦΕ) σε συνεργασία με το 3ο Γενικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας – Μίλτος Κουντουράς συνεχίζοντας τις προσπάθειες των τελευταίων ετών, διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά την πρωτότυπη και ξεχωριστή συνάντηση αριστούχων μαθητών Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου και Α΄ και Β΄ και Γ΄ Λυκείου του σχολικού έτους 2011 στο ξενοδοχείο IMPERIAL CLΑSSICAL ,Axιλλέως και Μ.Αλεξάνδρου στην πλατεία Καραϊσκάκη (στάση μεταξουργείο),τηλ 210-5201600 και στις εγκαταστάσεις του 3ου Γενικού Λύκειου Νέας Φιλαδέλφειας – Μίλτος Κουντουράς στις 9-10-11 Δεκεμβρίου 2011.
Σκοπός: Οι συμμετέχοντες μαθητές σε αυτή την πρωτότυπη και δημιουργική συνάντηση θα έχουν την ευκαιρία μέσα από την άμεση επαφή τους με Διακεκριμένους Πανεπιστημιακούς Δασκάλους να κατανοήσουν σε βάθος θέματα Σύγχρονης Φυσικής, να εισαχθούν στην σύγχρονη επιστημονική γνώση και μέθοδο, καθώς και στις έννοιες που την συγκροτούν αποκτώντας κριτική και συνδυαστική σκέψη.
Προϋποθέσεις συμμετοχής: Βαθμός προαγωγής μεγαλύτερος από 17 ή καλή κατάταξη στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής του έτους 2011

Δηλώσεις συμμετοχής έως 18 Νοεμβρίου 2011.Πρέπει να αποστείλετε την αίτηση σας ,την φωτοτυπία της βαθμολογίας σας καθώς και το καταθετήριο τραπέζης με φαξ στο 210-3610690 υπόψιν κας Γεώργα

Kόστος συμμετοχής:80ευρώ για μαθητές επαρχίας (διαμονή,ένα γεύμα, βεβαίωση παρακολούθησης)
25 ευρώ για μαθητές Αθήνας (ένα γεύμα ,βεβαίωση παρακολούθησης )

Μπορείτε να προβείτε σε κατάθεση στον ακόλουθο λογαριασμό στην τράπεζα Εurobank :0026.0327.40.0200253706 και στην συνέχεια να αποστείλετε το καταθετήριο με φαξ στο 210-3610690 υπόψιν κας Γεώργα


ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ

Γραμματικάκης Γιώργος,Ομ.Καθηγητής Παν/μιου Κρήτης
Γραμματικάκης Ιωάννης,Αν.Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Δανέζης Μάνος,Επίκουρος Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Ευθυμιόπουλος Χρήστος,Ερευνητήςστο κέντρο ερευνών Ασυρονομίας και εφαρρμοσμένων Μαθηματικών στην Ακαδημία Αθηνών
Θεοδοσίου Στράτος,Αν.Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Καράβολας Βασίλειος,Φυσικός,Επιστημονικός Συνεργάτης της Ε.Ε.Φ
Σιμόπουλος Διονύσιος, Διευθυντής Ευγενιδείου Πλανηταρίου Αθηνών
Πρέκκα Παναγιώτα,Επίκουρος Καθηγήτρια Παν/μιου Αθηνών
Κορατζίνoς Μιχάλης,Διευθυντής Ερευνών στο CERN
Κοντόπουλος Ιωάννης, Ερευνητής στο κέντρο Ερευνών στην Ακαδημία Αθηνών
Κούτσικος Ηλίας,Στέλεχος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου,Δρ.Γεωφυσικής
Λάκκα Λαοκρατία, Σχολικός Σύμβούλος ,Δρ.Βιολογίας
Μακρόπουλος Κων/νος,Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Moυσάς Ξενοφών,Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών ,Διεθυντής εργαστηρίου Φυσικής
Νανόπουλος Δημήτριος ,Καθηγητής Παν/μιου Τexas,Πρόεδρος ΣΤΕ
Πράντζος Νικόλαος,Αστροφυσικός Παν/μιου Παρισίων,Ερευνητής στο CERNS
Τσιτομενέας Στέφανος,Καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά
Τριμπέρης Γεώργιος,Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Χριστακόπουλος Ιωάννης,Δάσκαλος Φυσικής

Ηρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε τον Αϊνστάιν;

Α. Γαλδαδά

Ο Αϊνστάιν κάποια στιγμή πείστηκε ότι έπρεπε να δεχθούμε πως ο χρόνος δεν είναι σταθερός και αδιαπραγμάτευτος. Συνέδεσε μάλιστα το «πόσο γρήγορα περνάει» με το πόσο γρήγορα κινούμαστε και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε μια μάζα. Αυτό που είναι σταθερό και αδιαπραγμάτευτο, είτε βρισκόμαστε επάνω στη Γη και περπατάμε είτε έχουμε μπει σε κάποιο διαστημόπλοιο και εξερευνούμε τον Γαλαξία με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, είναι το πόσο «τρέχει» το φως. Το 1905, μάλιστα, διατυπώνοντας τους κανόνες της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, το πιο βασικό στοιχείο της ήταν ότι τίποτε στο Σύμπαν ολόκληρο δεν μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη από τα 299,792,458 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δηλαδή αυτήν που αποκτούν τα φωτόνια όταν κινούνται στο κενό. Επίσης ότι οι νόμοι της Φυσικής για ένα σώμα δεν επηρεάζονται από την ταχύτητά του και την περιστροφή του.

Συμπαντικά σωστός ο Αϊνστάιν

Λαλίνα Φαφούτη

Στη μικροσκοπική, «ειδική» κλίμακα τελευταία δεν φαίνεται να τα πηγαίνει και τόσο καλά, στο «γενικό» συμπαντικό επίπεδο όμως αποδεικνύεται ακαταμάχητος. Το βασικό συμπέρασμα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας του Αλβέρτου Αϊνστάιν επιβεβαιώνεται για πρώτη φορά σε κοσμικό επίπεδο από μια ομάδα ερευνητών του Ινστιτούτου Νιλς Μπορ στη Δανία.

Η υπόθεση ότι το φως, καθώς βγαίνει από το βαρυτικό πεδίο ενός αστρικού σώματος, χάνει μέρος της ενέργειάς του _ κα μάλιστα τόσο περισσότερο όσο μεγαλύτερο είναι το βαρυτικό πεδίο _ έχει αποδειχθεί στο παρελθόν στο επίπεδο του ηλιακού μας συστήματος.

Τραγωδία διαρκείας

Γιάννης Μαρίνος
 
Μέσα σε ατµόσφαιρα απαισιοδοξίας και αγωνίας αν θα συνεχίσουν οι δανειστές µας µέσω τρόικας να µας χορηγούν τις δόσεις για να µην κηρυχθεί και επισήµως η πτώχευση του ελληνικού κράτους, άρχισε η εκπαιδευτική περίοδος µε καταλήψεις στα ΑΕΙ, ΤΕΙ, µε αναβολή εξετάσεων, µε άρνηση εφαρµογής του νόµου της κυρίας ∆ιαµαντοπούλου, που υπερψήφισαν σχεδόν όλοι οι βουλευτές, πλην των αριστερών που επιδιώκουν τη διάλυση του αστικού καθεστώτος, ώστε να επιβάλουν την κοµµουνιστική δικτατορία του υπαρκτού σοσιαλισµού, όπως εφαρµόστηκε προτού καταρρεύσει. Και οι κοµµατικοποιηµένες ηγεσίες των φοιτητικών συνδικάτων µε την παραδοσιακή πια φασιστική συµπεριφορά τους, µε τη «δουλοπρεπή» συµπαράσταση των πρυτάνεων που οφείλουν σε αυτά τη θέση τους, για µιαν ακόµα φορά έχουν κλείσει τα πανεπιστήµια και έχουν κατέβει στους δρόµους.

Ο παράδεισος των κακοποιών

Θ. Π. Λιανός
Πριν από λίγες ηµέρες η Ελληνική Αστυνοµία έδωσε στη δηµοσιότητα τα στατιστικά στοιχεία εγκληµατικότητας για το πρώτο εξάµηνο του 2011. Ακούστε λοιπόν, ή µάλλον διαβάστε, και κρατηθείτε καλά στην καρέκλα σας. Κατά το εξάµηνο αυτό διεπράχθησαν σε όλη τη χώρα 48.300 (για την ακρίβεια, 48.262) κλοπές - διαρρήξεις, 3.400 (για την ακρίβεια, 3.363) ληστείες, 92 ανθρωποκτονίες και 80 απόπειρες ανθρωποκτονίας. Αν τα αθροίσουµε, παρ’ ότι διαφορετικής σοβαρότητας, έχουµε 51.803 σοβαρά αδικήµατα το εξάµηνο, δηλαδή περίπου 100.000 ετησίως. Αν λάβουµε υπόψη ότι γίνονται πολλές κλοπές στους δρόµους, στα λεωφορεία, στο µετρό, στα σπίτια, τις οποίες τα θύµατα δεν καταγγέλλουν πλέον διότι υφίστανται περαιτέρω ταλαιπωρία χωρίς αποτέλεσµα ή διότι η Αστυνοµία δεν προλαβαίνει να καταγράψει, τότε γίνεται φανερό ότι η πολύπαθη χώρα µας έχει γίνει παράδεισος για τους κακοποιούς, ντόπιους και ξένους.

Δ. Χριστοδούλου: «Τα ελληνικά ΑΕΙ έχουν μείνει 30 χρόνια πίσω»

Την Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιείται στο Χονγκ Κονγκ η απονομή των βραβείων Shaw, τα οποία από το 2004 απονέμονται κάθε χρόνο σε επιστήμονες από ολόκληρο τον κόσμο που το έργο τους έχει ξεχωρίσει στους τομείς της αστρονομίας, της ιατρικής και των μαθηματικών. Πρόκειται για μια διάκριση που πολλοί χαρακτηρίζουν ως «το ασιατικό Νόμπελ».

Ανάμεσα στους εφετινούς βραβευθέντες είναι και ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ένας από τους πλέον σημαντικούς μαθηματικούς της εποχής μας, ο οποίος μοιράζεται το εφετινό βραβείο Shaw για τις μαθηματικές επιστήμες μαζί με ένα άλλο ιερό τέρας των σύγχρονων μαθηματικών, τον αμερικανό Ρίτσαρντ Χάμιλτον.

«Απατεώνες», «γομάρια», και «χωριάτες»

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα

Ο πολιτικός εκφυλισμός αποτυπώνεται και στη γλώσσα. Στο υπέροχο δοκίμιό του «Πολιτική και η Αγγλική γλώσσα», ο Τζορτζ Οργουελ σχολιάζει διεισδυτικά τον βρόχο ανατροφοδότησης μεταξύ πολιτικής και γλώσσας. Η παρακμή της γλώσσας έχει πολιτικά και οικονομικά αίτια, παρατηρεί. Αλλά, όπως ο άνθρωπος πίνει γιατί αισθάνεται αποτυχημένος και μετά η εξάρτησή του από το ποτό τον οδηγεί σε αποτυχίες, έτσι και η γλώσσα «γίνεται άσχημη και ανακριβής διότι οι σκέψεις μας είναι ανόητες, αλλά η ατημελησία της γλώσσας μας καθιστά πιο εύκολο να έχουμε ανόητες σκέψεις».

Μικροί, μεγάλοι χωρίς ηλικία

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Παλαιότερα, οι γονείς «πάρκαραν» τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα κάνουν περίπου το ίδιο με το Διαδίκτυο. Το σώμα τους είναι εκεί, στο σπίτι, ήσυχο, παγιδευμένο σε μια φαινομενικά ακίνδυνη ασχολία. Για τους πολυάσχολους, κουρασμένους γονείς που θέλουν να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας, το παιδί «παίζει». Ομως τι γνωρίζει ένα νήπιο για τη ζωή που ανοίγεται διάπλατα μπροστά του και το καλεί να προχωρήσει, να κάνει το μεγάλο άλμα χωρίς δίχτυ ασφαλείας; Δεν είναι μόνο το προφανές, ότι μπορεί να συνάψει σχέσεις-παγίδες για το ίδιο, να πλοηγηθεί σε σελίδες ακατάλληλες για την ηλικία του. Είναι κυρίως ότι το νήπιο εκτίθεται σε όλες τις προκλήσεις της ενήλικης ζωής, χωρίς το ίδιο να διαθέτει ακόμη το φίλτρο της εμπειρίας που θα το κρατήσει στην αναγκαία απόσταση. Ωθείται να εισχωρήσει σε έναν κόσμο χωρίς προθάλαμο προετοιμασίας, να κολυμπήσει στα ύδατα των μεγάλων, να παίξει το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους και κανόνες.

Τσιμέντα μπεζ και γαλανόλευκη

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Ερχόμουν από την οδό Αθηνάς προς την Ομόνοια. Το βλέμμα μου μόλις είχε απαγκιστρωθεί από την Ακρόπολη, αβάσταχτη, απόκοσμη, υπέροχη, μες στην αχλή της φθινοπωρινής λιακάδας. Λίγο προτού η Αθηνάς εκβάλει στην πλατεία, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα οπτικό και αισθητηριακό παράδοξο, ένα deja vu: στο χείλος του κεντρικού πλατώ αντίκριζα μια στοίβα σακιά τσιμέντο περιτυλιγμένα σαν δώρο με ελληνικές σημαίες. Μπεζ σακιά τσιμέντου Τιτάν, στοιβαγμένα σαν κυβικό ζιγκουράτ, κανονικό εξάεδρο, κι από τις κορυφές ξύλα ορφανά υψωμένα, μοναχικά, σαν τις αναμονές των οικοδομών. Ρωμαλέα φόρμα. Και ευτυχής χρωματική αντίστιξη: το λαμπερό γαλανόλευκο κόντρα στο θερμό-γαιώδες των σακιών με φαιά γράμματα ΤΙΤΑΝ. Γαλανός και άνω, ο ουρανός, γκριζομπέζ και κάτω, το αστικό πλατώ.

Η εικόνα, ο όγκος, η φόρμα, η αφήγηση, εκεί, στο πλαγιασμένο ηλιόφως του Σεπτεμβρίου, στον τραυματισμένο ομφαλό των Αθηνών, σε προφανή διάλογο με τον Παρθενώνα, στη ράθυμη κυκλοφορία του Σαββάτου, όλα μαζί με κεραυνοβόλησαν, αισθητικά, νοηματικά, συναισθηματικά. Βλάσης Κανιάρης, ψιθύρισα στη σύντροφό μου, και σταμάτησα.

Το βλέμμα μου ήταν ήδη γεμάτο, χορτασμένο, κατάπληκτο. Ηθελα όμως να το νιώσω από κοντά, να περπατήσω γύρω του. Πήγα πλάι του. Ημουν μόνος. Χάιδεψα τη στιβαρή φόρμα, το κύκλωσα, η καλύτερη όψη του, η πιο δυνατή, ήταν από την Αθηνάς, καθώς προσεγγίζεις την πλατεία. Το φωτογράφισα. Στο πεζοδρόμιο, μια πινακίδα, μνημόσυνο σ’ έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, στοχαστικό, είρωνα, αιχμηρό και τρυφερό, έναν ιστορικό καλλιτέχνη για την μεταπολεμική Ελλάδα: Βλάσης Κανιάρης (1928-2011), Εις δόξαν, 1993, εγκατάσταση, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.