Tου Παντελη Mπουκαλα
Το Λεξικό των Εκλογών, έτσι όπως το έχει συντάξει η μια γενιά πολιτικής (αλλά και πολιτικαντισμού) μετά την άλλη, εμπλουτίζεται βεβαίως με κάθε αναμέτρηση, διαθέτει ωστόσο τα σταθερά, τα πάγια λήμματά του. Αλλα από αυτά είναι φωτεινά, άλλα μαύρα κι άλλα γκρίζα (το πού θα κατατάξει κανείς τα λήμματα της κολακείας, τα σταθερότερα εξ όλων, εξαρτάται από τη φιλολογική σχολή στην οποία ανήκει). Στα φωτεινά λήμματα, τόσο φωτεινά όσο και τα εκβιασμένα χαμόγελα των ηγετών στις θηρευτικές προεκλογικές αφίσες, πρωτεύουσα θέση κατέχει φυσικά το «όραμα». Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι η χρήση του δείχνει να υποχωρεί στην πραγματιστική, αν όχι κυνική εποχή μας, όπου σαν επίθετο της πάσης αγιοσύνης και πάσης αξιοσύνης πλασάρεται το «παραγωγικός»· όχι το «δημιουργικός», όχι, ακόμα και αυτό φαντάζει πια κατάλοιπο από τον καιρό του ρομαντισμού.
Tου Παντελη Mπουκαλα
Στο παλιό ερώτημα «Τι είναι η πατρίδα μας», που σαν στίχος του Ιωάννη Πολέμη σφηνώθηκε στο μυαλό των μαθητόπαιδων περασμένων δεκαετιών, ενώ για τους μεγαλύτερους στάθηκε αφορμή για τη σύνταξη αμέτρητων πανηγυρικών, η πιο τίμια απάντηση είναι, πιστεύω, η εξής: Η πατρίδα μας είναι ό,τι τη φτιάχνουμε, ο καθένας στο μικρό ή το μεγάλο πόστο του και όλοι μαζί, ομονοώντας ή/και αντιδικώντας. Η πατρίδα μας δεν «είναι» (δεν είναι δηλαδή κάτι το στάσιμο, το τετελεσμένο, το λήξαν), αλλά «γίνεται»· είναι φαινόμενο ιστορικό, και κατά συνέπεια δυναμικό, και όχι μεταφυσικό, δηλαδή ακίνητο, παγωμένο, ανεπίδεκτο διαμόρφωσης και αλλαγής. Είναι λοιπόν ό,τι γίνεται από εμάς, ό,τι κι όπως εμείς τη δημιουργούμε, συμφωνώντας και συμπράττοντας ή αλληλοσφαζόμενοι, μεταφορικά και μια στο τόσο κυριολεκτικά, ακολουθώντας άλλωστε ένα «έθιμο» από τα γνησιότερα ελληνικά: τον εμφύλιο, την «ενδοοικογενειακή» έριδα.
«Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια» λέει ο βαθύτατα κοινωνικός και πολιτικός συγγραφέας που έχει αναδείξει τις μεγάλες πολιτικές αντιθέσεις της κοινωνίας και της εποχής του.
«Η Ελλάδα, λέει, δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να μετατραπεί σε μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης».
Nίκος Μπακουνάκης
Στον σκοτεινό ή ημιφωτισμένο κόσμο των δημόσιων και δημοτικών βιβλιοθηκών υπήρχε πάντα, τα τελευταία χρόνια, μια φωτεινή εξαίρεση: η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας. Ψηφιακές εμπειρίες, δυναμικό παιδικό τμήμα, ειδικά και προσωποποιημένα μενού βιβλίων για τους αναγνώστες, εργαστήριο καινοτομίας και δημιουργικότητας, δανειστικές υπηρεσίες, σύνδεση με ευρωπαϊκά προγράμματα, διεθνείς συνέργειες, εξωστρέφεια, μα κυρίως στενές και δυναμικές σχέσεις με την τοπική κοινωνία. Ισως είναι η μοναδική βιβλιοθήκη που έχει ως μέλη της όλους τους κατοίκους της πόλης - γιατί ο κάθε κάτοικος μπορεί να βρει κάτι σε αυτήν - ενώ εξυπηρετεί τον ευρύτερο πληθυσμό του Νομού Ημαθίας, γύρω στους 70.000 ανθρώπους.