Σελίδες

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Η έκπτωση της «κεφαλής»


Της Τασουλας Καραϊσκακη

 Σημάδι διάλυσης ακόμη και του υποτυπώδους συστήματος δεοντολογίας και αρχών, στον χώρο της πολιτικής και των ΜΜΕ, αποτελούν τα πρόσφατα δημόσια «μπρα ντε φερ» επωνύμων και οι χαρακτηρισμοί χαμαιτυπείου. Μεταξύ Μεϊμαράκη - Χατζηνικολάου («θέλει να μου πιει το αίμα με το καλαμάκι, δεν θα τον αφήσω»)· Μεϊμαράκη - Παυλόπουλου («όποιος γλείφει τον Χατζηνικολάου είναι απέναντί μου»)· Χατζηνικολάου - Νάκου («τι διασταύρωση να κάνεις, αθεόφοβε;»)· Βούλτεψη - Παπακωνσταντίνου («παράκεντρα», «Τιτανικοί» και αιτήματα για άρση ασυλίας)· Ντινόπουλου - Χατζηνικολάου («δεν σε έχω δει στον δρόμο να κάνεις ρεπορτάζ...»)· Οικονόμου - Φώλια (αποκαλύψεις για «χρηματισμούς» και «λαμόγια» και άμεσες επανορθώσεις)... Η απώλεια ψυχραιμίας, ένδειξη πανικού, και τα άγρια αλληλοφαγώματα αποκαλύπτουν αυτό που όλοι γνώριζαν και καλυπτόταν κάτω από την καλοφορεμένη κοσμιότητα, τις επαγγελματικές συμμαχίες και τα κατά συνθήκη ψεύδη: τις βαθιές ρωγμές στα θεμέλια του οικοδομήματος.

Η χαμένη αφήγηση


Tου Νικου Κωνστανταρα

Οταν δεν υπάρχει μια κεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε και πού πηγαίνουμε, είναι φυσικό να κυριαρχούν στη δημόσια ζωή σκιές και υποψίες, ενώ διάφορες ιδιοτελείς δυνάμεις θα καθορίζουν την ημερησία διάταξη προς δικό τους όφελος. Αν δεν είχαμε ζαλιστεί από την ατέρμονη αγωνία για το ποιες νέες θυσίες θα κάνουμε ώστε να κρατηθεί η χώρα εν ζωή με νέα δάνεια, θα είχαμε πάθει πολύ μεγαλύτερη ταραχή βλέποντας το επίπεδο της πολιτικής, καθώς και τη γενική δυσλειτουργία της χώρας. Η κοινωνία μας μεταλλάσσεται ραγδαία χωρίς κάποια καθοδήγηση, χωρίς την αίσθηση του τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν υπάρχει μια κεντρική αφήγηση, κάποια κατεύθυνση. Οι παλιές δομές αμφισβητούνται έντονα: οι πολιτικοί των πρώην «κομμάτων εξουσίας», οι δικαστικοί, οι δημοσιογράφοι χρεώνονται την αποτυχία του παρελθόντος και το οδυνηρό παρόν. Οι πολιτικοί είναι είτε απολογητικοί είτε (αν είναι από τα μη κεντρώα κόμματα) επιθετικοί.

Φάμπρικα «θαυμάτων»


ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ
 Οι πινακίδες στον δρόμο γράφουν «Μοναστήρι Σουρωτής - Γ. Παΐσιος». Θα μπορούσαν να γράφουν και «Προς την Οδό των Θαυμάτων». Μοναστήρι βέβαια με την ονομασία «Γ. Παΐσιος» δεν υπάρχει, παρά μόνο η Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, κτισμένη εδώ και μερικές δεκαετίες σε έναν λόφο έξω από τη Θεσσαλονίκη στην περιοχή της Σουρωτής, εκεί όπου αναβλύζει από τη γη το περίφημο «ξινό νερό» της Σουρωτής και είναι θαμμένος από το 1994 ο αγιορείτης μοναχός.

Παγιδευμένος στο δίκτυο


του Τάκη Καραγιάννη

Το Μάιο του 2007 πάτησε δεκαπέντε φορές τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο, μπήκε στο twitter και δημιούργησε λογαριασμό. Για δύο χρόνια τα πράγματα κυλούσαν φυσιολογικά, όπως ορίζεται το φυσιολογικά στη διαδικτυακή ζωή. Κάθε νέο Μέσο θέλει το χρόνο του, από την ώρα που βγαίνει στον ψηφιακό αέρα μέχρι την στιγμή που θα γίνει μαζικό και θα «μπουκώσει». Συμβαίνει και στη ζωή αυτό, σε μαγαζιά, μπαρ, εστιατόρια, παρέες. Το 2009 άρχισαν τα απειλητικά μηνύματα, το καλοκαίρι που μας πέρασε ακολούθησαν πράξεις. Γράμματα, δέματα και αναφορές στο Άουσβιτς, σε βιασμό και βασανισμό της συζύγου του.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Φινλανδία: Έτοιμη η ιντερνετική «Εκκλησία του Δήμου»


Του Κώστα Δεληγιάννη

Ιντερνετική υπόσταση απέκτησε το πρότζεκτ «Citizens’ Initiative» που έθεσε σε εφαρμογή τον Μάρτιο η φινλανδική κυβέρνηση και το οποίο προβλέπει πως το κοινοβούλιο δεσμεύεται να συζητήσει και να αποφασίσει για οποιοδήποτε νομοσχέδιο προτείνει μία ομάδα πολιτών, αρκεί αυτό να συνυπογράφεται από τουλάχιστον 50.000 Φινλανδούς με δικαίωμα ψήφου. Το πρότζεκτ προέβλεπε πως οι προτάσεις θα μπορούν να υποβληθούν είτε γραπτά είτε ηλεκτρονικά και, πριν από λίγες ημέρες, ενέκρινε τις προδιαγραφές της διαδικτυακής πλατφόρμας που δημιουργήθηκε γι’ αυτό τον σκοπό.

Aλλο συμφορά και άλλο κακούργημα


Tου Χρηστου Γιανναρα

 Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται. H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία.

Το ισλάμ και η ήττα της λογικής


ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE του Tahar Ben Jelloun

 Το ισλάμ είναι τόσο ευάλωτο, τόσο εύθραυστο, που απειλείται από όλες τις πλευρές; Ενα μυθιστόρημα, μια γελοιογραφία, μια πολύ κακή ταινία μπορούν να υποσκάψουν τις αξίες του; Κατ' αρχήν, όχι. Αλλά για ποιο ισλάμ μιλάμε; Θέτουμε το ερώτημα λόγω της έντασης και των βίαιων αντιδράσεων σε ορισμένες αραβικές και μουσουλμανικές χώρες. Νεκροί, τραυματίες, πυρκαγιές, κραυγές μίσους, έλλειψη κατανόησης, εν ολίγοις μια ανάγκη για εκδίκηση που δεν εκπλήσσει παρά μόνο όσους αρνούνται να παραδεχτούν ότι ορισμένα μουσουλμανικά κράτη ενθαρρύνουν αυτά τα πάθη που κρατούν απασχολημένους τους λαούς επειδή δεν έχουν εκσυγχρονιστεί και εκδημοκρατιστεί.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Και οι ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί κ. υπουργέ;


Του Χαριδημου Κ. Τσουκα

Το σκέφτεσαι και μελαγχολείς: αν κάποιος διορίστηκε στη δημόσια εκπαίδευση από το 1982 και μετά, κανείς μέχρι σήμερα δεν τον έλεγξε επαγγελματικά: πώς κάνει τη δουλειά του, πόσο καλά την κάνει ή τι συνέπειες έχει αν την κάνει καλά ή άσχημα. Αν μιλήσετε με διευθυντές σχολείων, θα ακούσετε ιστορίες για μερικούς ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς, τους οποίους δεν ξέρουν τι να τους κάνουν… Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί; Κανείς δεν ξέρει επισήμως, αν και κάθε διευθυντής γνωρίζει ποιοι κάνουν καλή δουλειά και ποιοι όχι. Αλλά αυτή η γνώση είναι άτυπη και, το κυριότερο, άχρηστη, αφού ένας διευθυντής δεν μπορεί να κάνει τίποτα για έναν εκπαιδευτικό που αποδείχθηκε ανίκανος, αδιάφορος ή ασυνείδητος. Ακόμα κι όταν κληθεί να αξιολογήσει ένα νεοδιόριστο στον δεύτερο χρόνο, η κρατούσα αντίληψη είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να μονιμοποιηθεί. Η επίδοση ενός εκπαιδευτικού στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια (!), επαφίεται στην επαγγελματική του συνείδηση και μόνον.

Η επανάσταση του Ινδού γραφειοκράτη


Tου Νικου Κωνστανταρα

Η μαγεία της ανάγνωσης εφημερίδας, την οποία δεν μπορεί να αντικαταστήσει η ψηφιακή ενημέρωση, είναι η συνάντηση με το απρόσμενο, με ένα πολύ χρήσιμο άρθρο που αν οι υπεύθυνοι του εντύπου δεν το είχαν επιλέξει για ειδική προβολή ίσως να μη το βλέπαμε ποτέ. Ετσι, λοιπόν, ξεφυλλίζοντας την International Herald Tribune της Πέμπτης, διάβασα για έναν άνθρωπο, ο οποίος, με τη θέλησή του να κάνει κάτι καλό για τους συμπολίτες του, άλλαξε τη μοίρα της χώρας του, της Ινδίας. Η ιστορία του Βεργέζ Κούριεν, που πέθανε στα 90 του την περασμένη Κυριακή, μου ήταν άγνωστη, αλλά με έκανε να σκεφθώ έντονα την Ελλάδα, την ώρα που η χώρα μας έχει ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Στον σταθμό του Μονάχου;


Tου Πασχου Μανδραβελη

Με δεδομένες τις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων δεν είναι προτιμότερο για έναν Αθηναίο να δουλεύει στο Λονδίνο, παρά στην Αλεξανδρούπολη; Δηλαδή, πιο πολλές και φθηνές ευκαιρίες έχει να δει τους δικούς του και τους φίλους του στην Αθήνα κάποιος που ζει στη Ρώμη, παρά στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνοι: το ταξίδι είναι κομμάτι μεγαλύτερο, αλλά το εισιτήριο θα είναι κατά πολύ φθηνότερο. Ο κλαυθμός κάποιων στις χώρες του Νότου για τη μετανάστευση των νέων είναι προσβλητικός για την Ευρώπη. Ή τουλάχιστον ασυνεπής με τον στόχο περί ενιαίου οικονομικού χώρου. Η ενοποίηση της Ευρώπης δεν είναι μόνο τα δημοσιονομικά κριτήρια του Μάαστριχτ, ούτε οι κοινοί κανόνες στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Η ενωμένη Ευρώπη πρέπει να είναι ενωμένη σε όλα. Κυρίως οι άνθρωποί της πρέπει να νιώθουν ότι η Αθήνα, η Ρώμη, το Παρίσι, το Βερολίνο ακόμη και το Ταλίν της Εσθονίας είναι κοινή τους πατρίδα.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Μια αιμορραγία κρυφή και ύπουλη


Toυ Σταμου Zουλα

 Με αφορμή το νεαρό ζευγάρι που μέσω Διαδικτύου έβγαλε στο σφυρί όλα τα υπάρχοντά του, αναζητώντας «μια νέα ζωή» στο Εδιμβούργο, ήλθε ξανά στο προσκήνιο η νέα μετανάστευση. Πολλοί την παρομοιάζουν με το μεταναστευτικό κύμα της μεταπολεμικής περιόδου, όταν περίπου ένα εκατομμύριο Ελλήνων εγκατέλειπε την καθημαγμένη από την Κατοχή και την Εμφύλιο Ελλάδα για να βρει δουλειά στη Γερμανία και σ’ άλλες χώρες του εξωτερικού. Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, που τις μέρες αυτές πασχίζουν να πείσουν τα κόμματά τους για την ανάγκη των «νέων μέτρων» (αναπαλαίωση και επέκταση των παλαιών), οφείλουν να εντρυφήσουν σ’ αυτή τη νέα φυγή. Διότι είναι μια από τις πλέον επώδυνες -και μεσοπρόθεσμα επικίνδυνες- επιπτώσεις της σημερινής κρίσης. Και επιπλέον ουδεμία σχέση έχει με τη μεταπολεμική μετανάστευση, που θα μπορούσε να θεωρηθεί λυτρωτική για μια μερίδα ανενεργού πληθυσμού ή ακόμη και μακροπρόθεσμα «αποδοτική» για τη χώρα μας.