Της Μαριας Kατσουνακη
Γιατί ένας μαθητής να θέλει να προκαλέσει σε κάποιον άλλον πόνο ή αναστάτωση; «Οποιος δεν έχει λέξεις είναι ευάλωτος» θα απαντούσε η Νατάσα Πολονύ, Γαλλίδα δημοσιογράφος και εκπαιδευτικός, συγγραφέας του σημαντικού δοκιμίου «Τα χαμένα παιδιά μας», που αν και έχει κυκλοφορήσει πριν από έξι χρόνια, παραμένει υποδειγματικό για τον θεσμό της εκπαίδευσης και τη δυσλειτουργία των σύγχρονων σχολείων. Οσο η γλώσσα βάλλεται, είμαστε σχεδόν καταδικασμένοι να καταφεύγουμε στον θυμό και στη βίαιη έκφρασή του.
Θα πείτε ότι σε αυτή την περίοδο της ανεξέλεγκτης κρίσης, όπου οι οικογένειες διαλύονται από την ανεργία και την ανέχεια, τα παιδιά μεταφέρουν στο σχολείο ό,τι βιώνουν και συσσωρεύουν ως ατμόσφαιρα στο σπίτι. Η γλώσσα παύει να είναι, από μόνη της, επαρκής ερμηνεία.
Tου Νικου Κωνστανταρα
Η χώρα μας αντιμετωπίζει πολλές και μεγάλες πληγές, οι οποίες, με τα χρόνια, μας έφεραν στο σημείο της χρεοκοπίας, της απαξίας και της ανασφάλειας. Αλλά όσο μεγάλα και αν είναι τα προβλήματα που πηγάζουν από τη διαφθορά και την ανεπάρκεια στην πολιτική και στον κρατικό μηχανισμό, από το χάος στον δημόσιο τομέα, από την έλλειψη εθνικού σχεδιασμού, από τη φοροδιαφυγή και την αυθαίρετη δόμηση, από τις επιταγές των δανειστών, πολλά προβλήματα γεννώνται από την καθημερινή μας συμπεριφορά - όταν ανεχόμαστε την αυθαιρεσία ως φυσική κατάσταση.
Ετσι, ενώ απαιτούμε «κράτος» - δηλαδή ένα σύστημα θεσμών που θα μας παρέχει υπηρεσίες και θα μας προστατεύει - συχνά αυτοσχεδιάζουμε και αυθαιρετούμε σε βάρος του διπλανού, της κοινωνίας και του εαυτού μας. Η ποιότητα ζωής κρίνεται όχι μόνο από τα μεγάλα ζητήματα αλλά και από αμέτρητα μικρά.