The New York Times
Ο Ντίλαν Μάθιους έγραψε πρόσφατα ένα συναρπαστικό κομμάτι στην «Ουάσιγκτον Ποστ», για έναν νεαρό ονόματι Τζέισον Τριγκ. Ο Τριγκ είναι ένας 25χρονος διπλωματούχος πληροφορικής του ΜΙΤ, ο οποίος έβαλε σ’ εφαρμογή τον τρόπο που, κατά τη γνώμη του, μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο καλό στον κόσμο. Πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά του, σε μια εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων (hedge fund). Αντί όμως να σπαταλάει τον υψηλό μισθό του, ζει σαν απλός φοιτητής και δίνει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του για «καλό σκοπό». Τον εντυπωσίασε το στατιστικό στοιχείο ότι με μια δωρεά 2.000 δολαρίων μπορεί να αποτραπεί ένας θάνατος από ελονοσία και υπολογίζει ότι, στη διάρκεια μιας επικερδούς καριέρας στη Γουόλ Στριτ, έχει τη δυνατότητα να σώσει πολλές ζωές. Απ’ όσα αναφέρονται στο άρθρο, ο Τριγκ φαίνεται να είναι ένας ειλικρινής, σοβαρός άνθρωπος, ο οποίος, αν πραγματοποιήσει το σχέδιό του, μπορεί πράγματι να σώσει πολλές ζωές. Αν όμως σκέφτεστε να ακολουθήσετε το παράδειγμά του, θα συνιστούσα προσοχή.
ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΖΑΧΟΣ
Κάθε κρίση, κάθε ανατρεπτική μεταβολή, κάθε σύγκρουση δημιουργεί θύματα. Θεσμοί, ιδέες, ζωικά είδη, αξίες και κυρίως άνθρωποι «θυσιάζονται»(;) στο βωμό της εξέλιξης. Οι κλιματικές αλλαγές του μακρινού παρελθόντος, ο πελοποννησιακός πόλεμος, η επανάσταση του ’21, ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η εμφάνιση και εξέλιξη της τεχνολογίας προκάλεσαν εκατόμβες θυμάτων. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο και σήμερα οι συνταρακτικές μεταβολές που επιφέρει η εδραίωση της παγκοσμιοποίησης και ο θάνατος του εθνικού κράτους, να προκαλούν τα δικά τους θύματα. Το γεγονός -δημιουργία θυμάτων- είναι ιστορικά δεδομένο και ως ένα σημείο αποδεκτό, το ζητούμενο βρίσκεται στο πώς θα τα περιορίσουμε και κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.