Οι επιπτώσεις του κιτς στην οικονομία

Του Νίκου Χρυσολωρά

Αν κάτι βελτιώθηκε στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης, αυτό είναι οι γάμοι, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τις τελευταίες ημέρες. Με κίνδυνο να παρεξηγηθώ σοβαρά από γνωστούς, οι οποίοι ενδεχομένως να παρακολουθούν τη στήλη, ομολογώ ότι τα τελευταία Σάββατα του Ιουλίου, που τα χαρμόσυνα γεγονότα βρίσκονται σε έξαρση, υπήρξαν επί χρόνια για μένα τραυματικές εμπειρίες. Ούτε θέλω να σκέφτομαι τις αμέτρητες ώρες ανίας που πέρασα σε λευκοστολισμένες ροτόντες, με ανθρώπους τους οποίους ελάχιστα γνώριζα, διότι τα ζευγάρια που παντρεύονταν θεωρούσαν ότι «πρέπει» να καλέσουν όσο περισσότερους σχετικούς και άσχετους μπορούν, είτε λόγω υποχρέωσης είτε με την προσδοκία της κοινωνικής ανέλιξης. Πολλές φορές ήμουν εγώ ο άσχετος, καθώς υποχώρησα στις πιέσεις να πάω σε γάμους ανθρώπων με τους οποίους δεν έχω

Λέξεις και ανέκδοτα της κρίσης

Του Παντελή Μπουκάλα

«Πληκτρολόγησα στο Google.gr. “Happy new year” και μου απάντησε “Not available in your country”», «Ξυπνάω και τι να δω: είμαι ήδη δύο ώρες στη δουλειά», «Ηρθε ένας καινούργιος στην πολυκατοικία και θέλει ν’ ανάψει καλοριφέρ. Μαζεύουμε υπογραφές να τον διώξουμε»

Δυνάστης και «πατερούλης»

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Από μία άποψη είναι λογικό να επικρατεί σύγχυση στην πολιτική και στον δημόσιο διάλογο. Κι αυτό διότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Κατέρρευσε ένα ολόκληρο μοντέλο αντιλήψεων, η μόνη συνεκτική κοσμοθεωρία που είχε η χώρα από τον Εμφύλιο και μετά. Αυτή ήθελε το κράτος στο επίκεντρο των πάντων: της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής. Διά του κράτους έγιναν τα πρώτα βήματα ανάπτυξης της χώρας, μετά την καταστροφική δεκαετία του ’40, με το κράτος συνεχίσαμε να πορευόμαστε για τα πάντα. Ηταν κάτι σαν τον «μεγάλο πατερούλη». Δυνάστης, αλλά και εγγυητής των πάντων. Ολοι πιστεύαμε βαθιά, πως ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος της ημέρας υπάρχει μια δημόσια υπηρεσία να προσλάβει τα παιδιά μας, ένας δημόσιος κορβανάς να εγγυηθεί τις συντάξεις μας και τις καταθέσεις μας.

Εγώ, εσύ και το κινητό

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε έως την Αμερική για να διαπιστώσουμε ότι η σχέση ενός σημαντικού ποσοστού του πληθυσμού με τα smartphones διαμορφώνει ένα επικοινωνιακό υβρίδιο, με χαρακτηριστικά ανθρώπου και βλέμμα οθόνης. Δημοσκόπηση σε 1.102 Αμερικανούς ηλικίας 18-34 ετών, κατόχους smartphones, ήταν αποκαλυπτική για τις συνήθειές τους: το 55% παραδέχθηκε ότι αγγίζει την οθόνη της συσκευής ενόσω οδηγεί. Περισσότερο από το 1/3 των συμμετεχόντων στην έρευνα ανέφερε ότι τσέκαρε διαρκώς το κινητό ενόσω βρισκόταν στο σινεμά. Το 19% έριχνε κλεφτές ματιές στα εισερχόμενα μηνύματα, ενώ παρευρισκόταν σε κάποια θρησκευτική τελετή. Το 33% υποστηρίζει ότι τελικώς βγήκε ραντεβού... με τη συσκευή του παρά με τον σύντροφό του.

Κανείς δεν μπορεί να βάλει φρένο στην ιστορία

Γράμμα από τη διασπορά: Έλληνες μετανάστες στις Η.Π.Α. – ξένοι μετανάστες στην Ελλάδα
Zeese Papanikolas
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Στέφανος Θεοδωρίδης

 ...Ωστόσο, ακόμα κι εδώ, οι Έλληνες είδαν τα μαγαζιά τους να καταστρέφονται, τα παιδιά τους να γίνονται αντικείμενο χλευασμού. Το 1909, ομάδα ρατσιστών έκαψε ολοσχερώς μια ολόκληρη σειρά ελληνικών μαγαζιών και εστιατορίων στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Στις πόλεις της Γιούτα όπου εγκαταστάθηκαν οι παππούδες μου, μέλη της Κου Κλουξ Κλαν έκαναν πορείες διαμαρτυρίας κατά των Ελλήνων και άλλων μεταναστών. Οι γονείς μου θυμούνταν πολύ καλά εκείνες τις πορείες καθώς και τους σταυρούς που καίγονταν στις πλαγιές των λόφων. Η Αμερική στην οποία ήρθαν οι παππούδες μου πριν τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο...