«Σύγκρουση», Dirk Muller

Καπογιαννόπουλος Στάθης

Οι πολυσχιδείς οικονομίες είναι πιο εύρωστες, υγιείς και ανθεκτικές. Με αυτό το σκεπτικό, οι βόρειοι λαοί ας σεβαστούν τη φιλοσοφία και τον τρόπο απόλαυσης της ζωής των μεσογειακών λαών, ενώ οι τελευταίοι, με τη σειρά τους, ας πάρουν κάτι από την περιβόητη γερμανική τελειομανία, εργατικότητα και πειθαρχία, βρίσκοντας κίνητρα για να βελτιωθούν τα πράγματα! Επισημαίνει ότι ο ασθενέστερος πρέπει να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες και να ζει αξιοπρεπώς, γεγονός που συνιστά τη λυδία λίθο της ειρηνικής κοινωνίας μας. Άλλωστε και ο πλούσιος ζει καλύτερα και ασφαλέστερα όταν ο φτωχός δεν μάχεται απελπισμένα για την επιβίωσή του. Συμπερασματικά προτείνει την κοινωνική οικονομία της αγοράς - έναν ισόρροπο συγκερασμό μεταξύ άκρατου καπιταλισμού και σοσιαλισμού.

Μια εγκλωβισμένη γενιά

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν κάποιος περιηγηθεί στα ελληνικά social media, δεν θα βρει κάποια «χαμένη γενιά». Θα βρει μια γενιά που τα ’χει χάσει. Σύμφωνοι! Εκεί υπάρχουν υβριστές, επαγγελματίες των κομμάτων που προσπαθούν να «φτιάξουν κλίμα» στον κυβερνοχώρο, χυδαιολογίες κ.λπ., αλλά υπάρχουν και πολλά νέα παιδιά που φτιάχνουν διαφορετικές κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αφηγήσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν θα μπορέσει να προσπεράσει το διάχυτο χιούμορ, σε μορφές που είναι εντελώς ακαλλιέργητες στην Ελλάδα (one-liners ονομάζονται στις ΗΠΑ). Εκεί, «μες σε καπνούς και σε βρισιές» υπάρχει και μεγάλη δημιουργικότητα που εμφανίζεται στον λόγο, στη μουσική, στις τέχνες, σε project νέων τεχνολογιών κ.λπ.

Οι ρίζες του μίσους

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα

Οι Έλληνες γνωρίζουν τι εστί Χρυσή Αυγή

Του Νίκου Χρυσολωρά

Ας το παραδεχθούν επιτέλους οι μόνιμοι υμνητές του άσπιλου λαού μας: η ομοφοβία, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η θρασύδειλη ροπή προς τη βία (μόνο όταν γνωρίζουμε ότι δεν θα υπάρξουν συνέπειες και όταν τα νούμερα είναι με το μέρος μας), η έλλειψη σεβασμού προς τον δημόσιο χώρο και τον συμπολίτη, η ανομία, τα κόμπλεξ κατωτερότητας και η μισαλλοδοξία, χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας από συστάσεως ελληνικού κράτους και μέχρι σήμερα. Αν παραμένουμε ακόμη στον ανεπτυγμένο κόσμο, το οφείλουμε αποκλειστικά στις προσπάθειες του ισχυρού πατριωτικού Δημοκρατικού Κέντρου, που πάντοτε κράταγε τα μπόσικα σε αυτόν τον τόπο και στην αμέριστη συμπαράσταση της Δύσης.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Μάνος Χατζιδάκις

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του... Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»

Περί της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών

Σώτη Τριανταφύλλου

Άλλη μια άσκεπτη πρόταση, άλλη μια επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού από τα έδρανα της αριστεράς και μάλιστα από εκείνα της λογικής και μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ: η κ. Ρεπούση, εγχώρια εκπρόσωπος μιας παρωχημένης σχολής ιστορικών, προτείνει την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στο σχολείο. Η στάση αυτή είναι από τη μία πλευρά δήθεν προκλητική (του τύπου épater le bourgeois) κι από την άλλη λαϊκιστική εφόσον γονείς, μαθητές και μέρος των καθηγητών επιζητούν την ελάφρυνση από τα μαθητικά βάρη.

Το ελληνικό πρόβλημα

Του Νίκου Ξυδάκη

Ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, αν και δεν είναι μοναδικό· ως προς τους δείκτες ύφεσης και ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης, σύγχυσης και μετανάστευσης, μοιάζει με το πορτογαλικό πρόβλημα, το ιρλανδικό, το ισπανικό. Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι απεικόνιση και προοικονόμηση του ευρωπαϊκού προβλήματος: ανοιχτά, επώδυνα ερωτήματα για τη διατήρηση της ευημερίας, τους δρόμους ανάπτυξης, την προστασία της δημοκρατίας, την εύρεση μιας λειτουργικής κοινής ταυτότητας.

Τα μαθηματικά της αυταπάτης

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Ενδεχομένως λίγοι υπάλληλοι να νιώθουν ότι κάνουν κάτι αληθινά χρήσιμο για τη χώρα, ίσως ακόμη πιο λίγοι να πιστεύουν ότι η καθημερινή τους απασχόληση απορρέει από ένα εσωτερικό πάθος. Τα 2/3 των εργαζομένων, σύμφωνα με έρευνες, δουλεύουν –λένε– από υποχρέωση, συμφύρονται με ομοίους σε μια χαύνη στασιμότητα. Ωστόσο, όλες οι ομάδες κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων στηρίζονται στην εργασία. Στο ανθρώπινο προϊόν, που, λόγω βίαιων ταλαντεύσεων του (οικονομικού) εκκρεμούς, σήμερα αποπροσωποποιείται και απαξιώνεται, αν και υφαίνει οργάνωση, πρόοδο, ειρήνη. Ενα βήμα πιο βαθιά στην ουσία του είναι ένα άλμα της κοινωνίας έξω από το σκοτάδι.

Ο ελληνικός φασισμός στο προσκήνιο

Του Αγγελου Στάγκου

Θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι η χώρα διολισθαίνει σταδιακά, αλλά και σταθερά προς τον φασισμό. Από την άλλη πλευρά, είναι πολλά τα σχετικά φαινόμενα που δικαιολογούν μια έντονη ανησυχία. Σε όσους τουλάχιστον αντιλαμβάνονται, διαθέτουν στοιχειώδη δημοκρατική συνείδηση και δεν είναι πρόθυμοι να «αποδεχθούν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ως «ελληνική πραγματικότητα», φασιστικές πρακτικές. Είτε αδιαφορώντας, είτε επεξηγώντας και ερμηνεύοντας με περισσή επιείκεια, είτε προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες.

Για την αγάπη των Ελληνικών

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τον τίτλο τον δανείζομαι από έναν τόμο που κυκλοφόρησε το 2000 στη Γαλλία και τον οποίον επιμελήθηκαν οι δύο κορυφαίοι ελληνιστές που δεν υπάρχουν πια, η Ζακλίν ντε Ρομιγί και ο Ζαν Πιερ Βερνάν. Το ζητούμενο ήταν να εκθέσουν τη σημασία των Ελληνικών στην εκπαίδευση για να σώσουν τη διδασκαλία τους και να τα γλιτώσουν από την εξαφάνιση που τους επεφύλασσε μια από τις πολλές «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις. Στον τόμο συμμετέχουν συγγραφείς, όπως ο Τουρνιέ, ποιητές, όπως ο Μπονφουά, επιστήμονες όπως ο βιολόγος Φρανσουά Ζακόμπ και ο ιστορικός Ζακ Λε Γκοφφ, αλλά και μαθητές. Ολοι τους αφηγούνται τη σχέση τους με τα Αρχαία Ελληνικά, τις εμπειρίες τους από τα θρανία και τον τρόπο που επηρέασαν τη σκέψη τους και τη ζωή τους. Εχει σημασία, νομίζω, ότι κανείς, εκτός από τους δύο επιμελητές, δεν είναι ειδικός επί του θέματος. Είναι άνθρωποι που έχουν σταδιοδρομήσει σε διάφορους τομείς και προσπαθούν να αποτιμήσουν την αξία που είχαν τα Αρχαία Ελληνικά στην καλλιέργειά τους.

Ο κύκλος της δημοκρατίας

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Γίνεται ολοένα πιο φανερό ότι η οικονομική κρίση μπορεί να προκαλέσει σοβαρούς κίνδυνους για τη δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και όπου αλλού εκδηλώνονται αισθήματα αδικίας και ανασφάλειας. Ενώ είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι κάθε οικονομία κάνει κύκλους μεταξύ ανάπτυξης και ύφεσης, πιστεύαμε ότι η δημοκρατία, όταν έχει εδραιωθεί, είναι δεδομένη, ότι θα συνεχίσει να αναπτύσσεται. Σήμερα, όμως, βλέπουμε ότι και στη δική μας εποχή, ύστερα από δεκαετίες ευημερίας και κοινωνικής γαλήνης, το πολίτευμά μας αντιμετωπίζει μια ιδιότυπη ύφεση: η αδύναμη οικονομία επέτρεψε τη χαλάρωση δεσμών κοινωνικής συνοχής και βγήκαν στην επιφάνεια δυνάμεις που θα υπονομεύσουν τη δημοκρατία ακόμη περισσότερο. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η δημοκρατία μπορεί να αποδυναμωθεί. Το ερώτημα είναι: πώς θα ενδυναμωθεί πάλι;

Πέτα τη μαμά από το γραφείο

Παπαδημητρίου Λένα

Διαβάζοντας προ ημερών ότι 50.000 γυναίκες στη Βρετανία μένουν ετησίως άνεργες μετά την άδεια μητρότητας, θυμήθηκα εκείνη τη δική μου ιστορία με το μαύρο πληκτρολόγιο. Ημουν στις αρχές της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου, freelancer σε κάποιο φρεσκοβαμμένο δημοσιογραφικό γραφείο. Ενα πρωί πήγα να γράψω μια εμπνευσμένη λεζάντα και ανακάλυψα ότι το πληκτρολόγιό μου δεν λειτουργούσε. Τεχνικό τμήμα δεν υπήρχε τότε και όταν ανέφερα σε κάποιον αρμόδιο ότι δεν ήταν δυνατό να γράψω, μου είπε με νόημα «περίμενε!» και έκανε μεταβολή.

Ο πατριωτισμός σαν εμπόρευμα και σαν πληγή

Του Παντελή Μπουκάλα

Την τελευταία ατάκα στην περυσινή ταινία «Σκότωσέ τους γλυκά» του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη Αντριου Ντόμινικ τη λέει, σύμφωνα και με το τυπικό, ο πρωταγωνιστής της: ο Μπραντ Πιτ, ο οποίος υποδύεται έναν κυνικό εκτελεστή. «Η Αμερική δεν είναι χώρα. Επιχείρηση είναι». Αυτό λέει. Θα μπορούσε να είναι ένας ξεκρέμαστος εντυπωσιοθηρικός αφορισμός, γραμμένος στον υπολογιστή κάποιου επίσης κυνικού σεναριογράφου ή του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Τζορτζ Β. Χίγκινς, σε βιβλίο του οποίου βασίστηκε η ταινία, αν δεν λεγόταν σαν έμμεση απάντηση σε όσα μετέδιδε την ίδια στιγμή η τηλεόραση στο βάθος του μπαρ. Μιλούσε, με όλη την προεκλογική του ευφορία και τη γλωσσική του ευστροφία, ο Μπαράκ Ομπάμα, το 2008, όταν υποσχόταν «Change» και πολλά έδειχναν (ή έτσι θέλαμε να τα βλέπουμε) ότι τα πάντα θα παιχτούν από την αρχή. Στη διάρκεια της ταινίας, που συνέδεε κάπως άγαρμπα τη μαφία και το έγκλημα με τους τραπεζίτες και την πολιτική, είδαμε κάποια στιγμή το δελεαστικό «Change», διαφημιστικά τεράστιο, σε κάποια ανισόπεδη διάβαση. Και το μυαλό μας πήγε στο 1981 και τη δική μας «Αλλαγή». Οταν επίσης πολλοί πίστεψαν ότι τα πάντα θα παιχτούν από την αρχή. Και βλέπουμε πού καταλήξαμε.

Υπάρχει μέλλον για το έθνος-κράτος;

Του Μαρκ Μαζαουερ

Σε τι χρησιμεύει το παρελθόν – και ειδικότερα, το παρελθόν της Ευρώπης; Η ερώτηση δεν επιδέχεται απάντησης διότι αυτό που έχουμε ανάγκη από την Ιστορία μεταβάλλεται ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνουμε. Μολονότι κυοφορούνταν κάμποσο καιρό, το βιβλίο μου, «Σκοτεινή Ηπειρος», γράφτηκε σε μια εποχή κατά την οποία ο Ψυχρός Πόλεμος γινόταν παρελθόν. Τη δεκαετία του ’90, η Ευρώπη έμοιαζε ξαφνικά να διχάζεται και πάλι. Στα Βαλκάνια, η Γιουγκοσλαβία βούλιαζε στον εμφύλιο πόλεμο, μια διένεξη που άφησε βαθιά σημάδια στην περιοχή. Την ίδια όμως εποχή –το 1992 για να είμαστε ακριβείς– οι αρχιτέκτονες της Ε.E. έσπασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ ύβρεως, προβλέποντας ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ θα οδηγούσε στην αναβίωση της ευρωπαϊκής ηπείρου ως παγκόσμιας υπερδύναμης. Το βιβλίο προσπάθησε να απευθύνει μια προειδοποίηση προς τους «ευρω-ενθουσιώδεις» να μην βιάζονται και κυρίως να μην λησμονούν πόσο εύθραυστη, πόσο νωπή ήταν ακόμα η επίτευξη της μεταπολεμικής δημοκρατίας. Κύριος σκοπός του βιβλίου υπήρξε η ανάλυση του θριάμβου της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ώστε όλοι να γνωρίζουν πόσο κοντά περάσαμε από την απολυταρχία του φασισμού και του κομμουνισμού.

«Αρρώστια» που δεν γιατρεύεται

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Η φοροδιαφυγή είναι σαν τη διαφθορά, δεν μπορεί να εξαλειφθεί πλήρως. Απόδειξη ότι, μετά την άρση του τραπεζικού απορρήτου για τους Γερμανούς καταθέτες στις ελβετικές τράπεζες, Γερμανοί που απέσυραν τα χρήματά τους από τη γείτονα εντοπίστηκαν να προσπαθούν να τα περάσουν από τα σύνορα κρύβοντάς τα σε πάνες ακράτειας, σε κορσέδες, σε κέικ ή στην μπαταρία του αυτοκινήτου. Μέσα στο 2012 συνελήφθησαν 2.489 Γερμανοί για παράνομη μεταφορά κεφαλαίων. Και δεν είναι μόνο οι Γερμανοί από τα κράτη της Εσπερίας. Ακόμη και οι Σουηδοί (αν και στο μικρότερο ποσοστό στην Ε.Ε.) φοροδιαφεύγουν. Στο ένα τρισ. ευρώ υπολογίζεται η απώλεια πόρων από τη φοροδιαφυγή στην Ε.Ε., ποσό διπλάσιο από το συνολικό δημόσιο έλλειμμα των 28 κρατών-μελών.

Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο χριστιανισμός, ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και ο ιουδαϊσμός είναι οι τρεις πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ακόμη και η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να αρνηθεί την Ιστορία της, όπως και δεν πρέπει να αρνηθεί τα στοιχεία της παιδείας της και του πολιτισμού της. Η συρρίκνωση της διδασκαλίας των κλασικών γραμμάτων στην εκπαίδευση και η απάλειψη της χριστιανικής παράδοσης που έγιναν στο όνομα της ανοχής, αντιθέτως, οδήγησαν στην αποτυχία του πολυπολιτισμικού πειράματος. Δημιούργησαν κοινωνίες θυλάκων, θρησκευτικών και φυλετικών, των οποίων η συνύπαρξη μοιάζει με καταναγκασμό. Η Ευρώπη μπορεί να θέλησε να θεραπεύσει εαυτήν από την αλαζονεία και το αίσθημα υπεροχής της αποικιοκρατικής της ιστορίας, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάει πως είναι αυτά τα ίδια τα στοιχεία της πολιτισμικής υπεροχής που της επέτρεψαν να συλλάβει το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Κάτι που είναι αδιανόητο στις ισλαμικές κοινωνίες, για παράδειγμα.

Aναξιοκρατίας ολοκληρωτισμός

Του Χρήστου Γιανναρά

Ζούμε, τρία (ώς τώρα) χρόνια, έναν οικονομικό εφιάλτη, μια δίχως ορατή διέξοδο κοινωνική καταστροφή, που καθημερινά επιτείνεται. Kαι μοιάζει αμφίβολο αν η «κρίσιμη μάζα» του ελλαδικού πληθυσμού (κρίσιμη για το πολιτικό μέλλον της χώρας) συνειδητοποιεί το καίριο: Oτι «ανάπτυξη» και «πρόοδο», (ακόμα και βοσκηματώδη καταναλωτική ευζωία) δεν εγγυάται η εξασφάλιση «δικαιωμάτων», αλλά η εξασφάλιση αξιοκρατίας. Aπό τα ανώτατα αξιώματα ώς το έσχατο κοινωνικό λειτούργημα.

Ενας κόσμος χωρίς εμπιστοσύνη

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Η ταραχή της διεθνούς κοινότητας γύρω από την πρόθεση των ΗΠΑ να πλήξουν στρατιωτικά το καθεστώς της Συρίας, κατηγορώντας το ότι χρησιμοποίησε χημικά όπλα, είναι ενδεικτική της αμηχανίας που επικρατεί στη συλλογική διακυβέρνηση του πλανήτη. Για να λειτουργήσει οποιαδήποτε κοινωνία, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της, η πίστη ότι ό,τι κάνει ο καθένας ενισχύει το σύνολο και ότι το ισχυρό σύνολο ωφελεί το κάθε μέλος. Η καχυποψία που έχει πάρει τη θέση της εμπιστοσύνης υπονομεύει όχι μόνο τις αποφάσεις ηγετών αλλά καθιστά αδύνατη κάθε σοβαρή συζήτηση. Το βλέπουμε στους μηχανισμούς παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως τα Ηνωμένα Εθνη και, σε αυξανόμενο βαθμό το ΔΝΤ, αλλά και εντός κοινωνιών που δοκιμάζονται, όπως η ελληνική.

Είναι η φύση ασφαλώς, και πάντα οι άνθρωποι

Του Νίκου Ξυδάκη

Είδα κι εγώ μαζί του αυτή την Ελλάδα που ξυπνάει από τον λήθαργο και το σοκ, από τον φόβο και τον πόνο, από τη φαγωμάρα, και αποτινάσσει το κηφηναριό και τα παράσιτα. Υψώσαμε τα ποτήρια: εγώ ειμί

Ποιος από τους 4 τύπους γονέων είστε;

Της Βασιλικης Χρυσοστομιδου

Εχουμε άραγε αναρωτηθεί ποτέ τι είδους γονείς είμαστε; Απαντάμε συχνότερα με «όχι» στα παιδιά ή πάλι η λέξη «όρια» απουσιάζει από το λεξιλόγιό μας; Συζητάμε μαζί τους πριν από τη λήψη κάποιας σημαντικής για την οικογένεια απόφασης ή απλά τους την ανακοινώνουμε; Οπως προκύπτει, ο τρόπος με τον οποίο ανατρέφουμε και διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας καθορίζει και τον τύπο του γονέα που μας αντιπροσωπεύει. Η Αικ. Μαριδάκη-Κασσωτάκη, καθηγήτρια Ψυχολογίας και διευθύντρια του Κέντρου Μελέτης της Οικογένειας του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, ασχολήθηκε με το θέμα της γονεϊκής τυπολογίας στην Ελλάδα εκπονώντας σειρά μελετών, ορισμένες σε συνεργασία με την ερευνητική της ομάδα στο ίδιο πανεπιστήμιο. Τα πορίσματα που προκύπτουν από τα ερωτηματολόγια, τα οποία διανεμήθηκαν σε 1.572 πατέρες, ηλικίας 44 ετών, και 2.472 μητέρες,

Ο μεγάλος πόλεμος των μικρών πλασμάτων

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει ερεβώδη πολιτικά παίγνια και ανταγωνισμούς ανάμεσα σε δύο πλευρές. Είναι απλά ένας εφιάλτης άκρας ανάγκης, ορφάνιας, ξεριζωμού, αγριοτήτων, πόνου, αίματος, θανάτου. Για τα εκατοντάδες βρέφη και νήπια στο προάστιο Γκούτα της Δαμασκού που ξαφνικά έπαψαν να αναπνέουν μέσα στα σπίτια τους, μετά την επίθεση –άγνωστο από ποιον– με νευροπαραλυτικά αέρια ή τα 15.000 παιδιά ανάμεσα στα 100.000 και πλέον θύματα στους 16 φονικούς μήνες του εμφυλίου στη Συρία, δεν υπάρχουν αίτια και αφορμές του πολέμου και εκεί που βρίσκονται, έχει πάψει πλέον να τα αφορά. Δεν ενδιαφέρονται πια γι’ αυτούς που ζουν τη φρίκη της πραγματικότητας κι αυτούς που εισπράττουν την ωμότητα ανωδύνως από τις τηλεοράσεις τους, τους καθεστωτικούς, τους αντικαθεστωτικούς, τους ζωσμένους με εκρηκτικά –και την απόλυτη