Επικίνδυνη αποστολή

ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ

Το να είσαι παιδί και να µεγαλώνεις σήµερα µοιάζει µε µια επικίνδυνη αποστολή µε άγνωστη έκβαση. Ορατές και λιγότερο ορατές µορφές κακοποίησης απειλούν τη ζωή αλλά και την ευ-ζωία του.

Ο κόσµος µας έχει γυρίσει ανάποδα. Από τη µια στιγµή στην άλλη χάνονται βεβαιότητες µιας ζωής. Απογυµνωµένοι από το όποιο κέλυφος προστασίας, πορευόµαστε µέσα στην ανασφάλεια του σήµερα και τον φόβο της αυριανής ηµέρας.

Πώς και τι παιδιά µεγαλώνουν µέσα σε αυτόν τον χαµό; Το « εγώ δεν θα πεινάσω, δεν θα κρυώσω, θα έχω στέγη, τροφή, µόρφωση », το αυτονόητο των δικαιωµάτων ενός παιδιού, παύει να υφίσταται.

Τα στοιχεία µιλούν από µόνα τους: το ποσοστό των φτωχών παιδιών που ζουν στην Ελλάδα είναι ένα από τα υψηλότερα στην Ευρώπη αγγίζοντας, σύµφωνα µάλιστα µε περσινά στοιχεία, το 24% του πληθυσµού. Ποσοστό που µεταφράζεται σε 400.000 παιδιά. Σε λίγους µόλις µήνες έχει σηµειωθεί αύξηση 50% του αριθµού των γονιών που αδυνατούν να µεγαλώσουν τα παιδιά τους και αναθέτουν τη φροντίδα τους σε διάφορα ιδρύµατα και φορείς.

«Η κρίση µπορεί να αντιµετωπιστεί µόνο συλλογικά»

Ελλη Ισμαηλίδου

Οι γιορτές των Χριστουγέννων, άρρηκτα συνδεδεµένες µε την αλλαγή του χρόνου, διαπνέονται κατά κανόνα από αισιοδοξία. Ισορροπούν ανάµεσα στην κούραση της χρονιάς που εκπνέει και στην ελπίδα για τη χρονιά που έρχεται. Το 2011 και η δυσµενής οικονοµική συγκυρία άφησαν πίσω τους θύµατα, χρίζοντας το 2012 σε έτος - φόβητρο, απειλή για τα χειρότερα και πάντως περίοδο φόβου, συστολής και εσωστρέφειας. Οι ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που η εφετινή Πρωτοχρονιά τους βρίσκει στο ταµείο ανεργίας, δηλωτικές των αισθηµάτων απογοήτευσης και ανησυχίας των Ελλήνων για το µέλλον τους. Αισθήµατα που δεν έχουν σύνορα, δεν γνωρίζουν γλώσσες, δεν ξεχωρίζουν λαούς και κράτη. Το παρήγορο είναι ότι η σύγχρονη Ευρώπη µοιάζει πλέον να προβάλλει κοινά αιτήµατα, µε όπλο κοινές αξίες, προκειµένου να αντισταθεί σθεναρά στην περιδίνηση των καιρών και να κρατήσει αρραγές το οικοδόµηµα για χάρη όσων έπονται: των νέων.

Η φτώχεια και η δουλεία των εθνών

Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης

Είναι αλήθεια ότι ο αριθµός των θεωριών για την εξήγηση ενός φαινοµένου είναι αντιστρόφως ανάλογος της κατανόησής του· όπως συµβαίνει µε την ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσµια οικονοµική κρίση. Πολλοί βέβαια προβάλλουν ποικίλες αιτιατές θεωρήσεις, χωρίς όµως να ψηλαφίζεται βαθιά ο πυρήνας µέσα στον οποίο σφυρηλατούνται οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που οδηγούν όχι µόνο τα άτοµα αλλά και τα έθνη στη φτώχευση και στην εξάρτηση. Γι’ αυτό ορισµένοι ισχυρίζονται – ίσως και σωστά – ότι η χώρα µας επελέγη ως ένα κατάλληλο πειραµατόζωο για να δοκιµασθούν νεοκαπιταλιστικές και µετανεοφιλελεύθερες πρακτικές καθώς εµφανίζεται – και µε ευθύνη δική µας – ο πιο αδύναµος κρίκος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι ο κύριος στόχος των αχόρταγων αγορών, στις οποίες δυστυχώς υποκλίνονται οι µεγαλύτεροι πολιτικοί ηγέτες παγκοσµίως.

Στα σχολεία στη Silicon Valley απαγορεύεται η χρήση υπολογιστών

Εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράδοξο: σε ένα σχολείο που βρίσκεται στην καρδιά της Σίλικον Βάλεϊ και στο οποίο φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στην Google, την Apple, την Yahoo και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής, ούτε μια οθόνη.

Η χρήση οποιουδήποτε τεχνολογικού γκάτζετ απαγορεύεται στις σχολικές αίθουσες, ενώ οι εκπαιδευτικοί συστήνουν στους μαθητές τους να μην τους χρησιμοποιούν ούτε στο σπίτι.

Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο ο τεχνολογικός εξοπλισμός θεωρείται απαραίτητος στην εκπαίδευση, οι νέες τεχνολογίες γίνονται μέσο διδασκαλίας και οι μαθητές ενθαρρύνονται στη χρήση τους, στην καρδιά της Μέκκας της Τεχνολογίας, το μολύβι, το χαρτί και το χάρτινο βιβλίο είναι τα μόνα εργαλεία διδασκαλίας που κρίνονται αποδεκτά.

Μήπως χρειάζονται καλύτεροι γονείς;

Του Thomas L. Friedman / New York Times

Τα τελευταία χρόνια διαβάζουμε όλο και πιο συχνά σε άρθρα και αναλύσεις ότι χρειαζόμαστε καλύτερους δασκάλους στα δημόσια σχολεία μας και ότι, αν δεν έβαζαν εμπόδια τα συνδικάτα των δασκάλων, τα παιδιά της Αμερικής θα σκόραραν όσο και της Σιγκαπούρης στους μεγάλους διεθνείς διαγωνισμούς. Αναμφίβολα, ένας καλός δάσκαλος μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την επίδοση ενός μαθητή: χρειάζεται να στρατολογούμε, να εκπαιδεύουμε και να ανταμείβουμε τέτοιους δασκάλους. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δείχνουν νεότερες μελέτες: χρειαζόμαστε και καλύτερους γονείς. Οι γονείς που εστιάζουν στην εκπαίδευση των παιδιών τους μπορούν κι αυτοί να επηρεάσουν τις επιδόσεις τους.

Ενας ηρωισµός άλλου τύπου

Δ. Κ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Είναι δύσκολα τούτα τα χρόνια του µνηµονίου και του PSI plus στα οποία καλείται να ζήσει και να δηµιουργήσει η νέα γενιά – αλλά όχι δυσκολότερα από τα χρόνια της Κατοχής και του Εµφυλίου, που αντιµετώπισαν οι παππούδες τους, ή τα χρόνια της χούντας που έζησαν οι γονείς τους. Αν αφήσουµε εκτός σύγκρισης τη φρικτή δεκαετία του 1940, γιατί οι δυστυχίες του πολέµου µε τίποτε δεν συγκρίνονται, οι δύο επόµενες δεκαετίες, που οδηγούν στη χούντα και καταλήγουν στη µεταπολίτευση, δεν χαρακτηρίζονται µόνο από την πολιτική καταστολή, τις φυλακές, τις εξορίες, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονηµάτων: η ελληνική κοινωνία προοδεύει και αναπτύσσεται µε τίµηµα την εµφάνιση δύο µεγάλων µεταναστευτικών ρευµάτων από τη ρηµαγµένη από τον Εµφύλιο επαρχία. Προς την Αθήνα και τα άλλα µεγάλα αστικά κέντρα το ένα, το δεύτερο προς το εξωτερικό, τη ∆υτική Ευρώπη, την Αυστραλία και τον Καναδά.

«Η εξουσία μετακόμισε στους νέους!»

Αχιλλέας Χεκίμογλου

Ο «παλιός τρόπος» απέθανε! Η «δημιουργική ανατροπή» του συστήματος αποτελεί μονόδρομο, χάρη στα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία μεταβιβάζουν εξουσίες από την κορυφή στους πολίτες και κυρίως στους νέους. Όμως, οι πολιτικοί δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί και θα το πληρώσουν ακριβά.

Αυτό υποστηρίζει ο «στρατηγός» των προεκλογικών εκστρατειών των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, ο οποίος έχει αναλάβει ουκ ολίγες καμπάνιες και στην ευρωπαϊκή ακτή του Ατλαντικού, κ. Τζο Τρίπι, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα, προσκεκλημένος του TEDx Athens.

Να αλλάξουν το παρόν

ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

Ποια θα ήταν η απάντηση στο ερώτηµα του αφιερώµατος τον σκληρό ∆εκέµβρη του 1944, µε το τέλος της γερµανικής Κατοχής και την έναρξη του Εµφυλίου; Ποια θα ήταν η απάντηση στο ίδιο ερώτηµα µε το τέλος του Εµφυλίου, όπου η µισή Ελλάδα θρηνούσε την άλλη, είτε βρισκόταν στη µια είτε στην άλλη παράταξη; Και, τέλος, τι θα απαντούσε κάποιος για το µέλλον των νέων στην Ελλάδα τον σκοτεινό Απρίλη του 1967; Την απάντηση την έδωσε ξεκάθαρα η Ιστορία: οι νέοι αυτής της εποχής, «που τους έλεγαν αλήτες», τα παιδιά εκείνης της αιµατηρής και υβριστικής περιόδου, όχι µόνο επέζησαν, όχι µόνο βρήκαν δρόµο µέσα σε απίθανες δυσκολίες, αλλά µπόρεσαν να αλλάξουν τη µοίρα τους και τη µοίρα του τόπου. Με όλες τις εγγενείς αντιξοότητες «νικητών» και κυρίως «ηττηµένων»...

H απαραίτητη Γενιά του Τριάντα

Του Αποστολου Δοξιαδη*

Σε κάθε δύσκολη εποχή -κι αυτή που περνάμε είναι ακραία δύσκολη- οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα προβλήματα από τις λύσεις, και αυτό γιατί τα προβλήματα είναι παρόντα, ολοζώντανα, ενώ οι λύσεις βρίσκονται στη σφαίρα της σκέψης και μόνο.

Ομως η μεγάλη τραγωδία των δύσκολων καιρών είναι ότι σε τυφλώνουν. Κι αυτό γιατί η σκέψη υποχωρεί κάτω από την πίεση του φόβου και της αγωνίας αφήνοντας τη θέση της στη φαντασία, η οποία και την αντίληψη των προβλημάτων αλλοιώνει, δίνοντας στις αιτίες τους διαστάσεις μυθικές, και κατά συνέπεια κάνει αδύνατη την εξεύρεση λύσης πραγματικής, καθώς, πιεσμένος από το θυμικό, ο άνθρωπος ψάχνει καταφύγιο σε μαγικές διεξόδους.

Ετσι και τώρα. Ολο και περισσότερο ο δημόσιος διάλογος μπολιάζεται με σχηματοποιήσεις απλοϊκές, που αναζητούν, μέσω του μηχανισμού ψυχικής άμυνας της προβολής, να βρουν τα προβλήματα σε δυνάμεις έξω από εμάς: τα μονοπώλια, την Ε. Ε., τη Γερμανία, τον Φ τραπεζίτη, τον Χ μεγαλοεκδότη, τον Ψ μεγαλοεργολάβο... Και ενώ κάθε στοιχείο αυτής της λίστας έπαιξε τον ρόλο του στη δημιουργία των προβλημάτων, και συνεχίζει να τον παίζει στην παρεμπόδιση των λύσεων, η προβολή σε αυτά ατόφιου του κακού μάς στερεί τη δυνατότητα να δούμε τις δικές μας ευθύνες, των κυβερνήσεων που εκλέξαμε, των κομμάτων, του κράτους, όλων ημών. Αλλά αυτό είναι ολέθριο, γιατί μόνο η ξεκάθαρη αντίληψη των ευθυνών που βρίσκονται υπό τον άμεσο έλεγχό μας θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα προβλήματα.

Τα προβλήματα «κάτω από το χαλί»

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Δύο συμβάντα την περασμένη εβδομάδα, το ένα στη Βρετανία και το άλλο στην Ουγγαρία, ήρθαν να επιβεβαιώσουν, με τον πλέον εμφανή τρόπο, τη συντηρητική στροφή των κοινωνιών. Κατ’ αρχάς, ήταν η δήλωση του παρουσιαστή του BBC Τζέρεμι Κλάρκσον, σε τηλεοπτική εκπομπή, ότι θα τουφέκιζε μπροστά στις οικογένειές τους όλους τους δημοσίους υπαλλήλους (περίπου ένα εκατομμύριο) που συμμετείχαν στην απεργία της περασμένης Τετάρτης, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στις συντάξεις τους. Κατά δεύτερον στην Ουγγαρία, νόμος που ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή, θέτει εκτός νόμου τους αστέγους, που εφεξής θα πληρώνουν πρόστιμο 450 ευρώ ή θα φυλακίζονται όταν συλλαμβάνονται να κοιμούνται στο δρόμο.

Επανυφαίνοντας τον κοινωνικό ιστό

Tου Πασχου Mανδραβελη

Ο μεγαλύτερος καημός πολλών δημοσιολογούντων -πολιτικών, διανοητών κ. λπ. - είναι η κοινωνική συνοχή. Γι’ αυτήν έγραφαν πολύ πριν από την κρίση και αυτήν θρηνούν μετά την κρίση. Επί της ουσίας έχουν δίκιο. Η κοινωνική συνοχή είναι βασικός παράγων ανάπτυξης μιας χώρας, σημαντικότερος ίσως και από τους στεγνούς αριθμούς που δείχνουν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, τη δημόσια ή την ιδιωτική κατανάλωση. Μια χώρα δεν ευημερεί όταν ευημερούν μόνο οι αριθμοί. Εχει κοινωνία όταν καθένας μπορεί να νιώθει ασφαλής παρά τις αντιξοότητες που φέρνει η ζωή.

Μυαλό-τσιπ με συμπιεσμένες πληροφορίες

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Κάποτε, το παιδικό δωμάτιο το έλεγαν κρεβατοκάμαρα, τώρα το λένε... κέντρο πολυμέσων. Οπως έγραφε χθες στην «Κ» η Ξένια Κουναλάκη, η γενιά Μ, η γενιά των Μέσων, που βιώνει στην πιο τρυφερή ηλικία (8 έως 18 ετών) το ιντερνετικό «μπουμ», που «τρέφεται» κι «αναπνέει» μέσα από οθόνες, κατέχει την τρομακτική δεξιότητα να κάνει πολλά ταυτοχρόνως. Να παίζει βιντεοπαιχνίδια και την ίδια στιγμή να κάνει τσατ με γνωστούς και αγνώστους, να κατεβάζει μουσική στο i-pod, να βλέπει τηλεόραση, να απαντάει στο κινητό... Δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε ένα· νιώθουν την αδάμαστη ανάγκη να «παίζουν» αυτοστιγμεί σε πολλά ταμπλό. «Δεν μπορώ να λύσω τα Μαθηματικά με την τηλεόραση κλειστή», λέει 14χρονος.

Η πρόκληση του καιρού μας είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης σε ηγέτες και θεσμούς

Tου Ban Ki-Moon* / The New York Times

Ο παγκόσμιος πληθυσμός ξεπέρασε τα επτά δισεκατομμύρια άτομα και το καμπανάκι χτυπάει. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας καταδεικνύουν ότι η αυξανόμενη οικονομική αβεβαιότητα και η διογκούμενη ανισότητα έχουν φθάσει σε κρίσιμο σημείο. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, η μεγαλύτερη πρόκληση για τις κυβερνήσεις δεν είναι η έλλειψη πόρων αλλά το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους ηγέτες και τους θεσμούς.

Η επικείμενη συνάντηση του G20 στις Κάννες θα πραγματοποιηθεί υπό αυτές τις δραματικές συνθήκες. Οι ηγέτες των μεγαλύτερων οικονομιών έχουν την ιστορική ευκαιρία και ευθύνη να γεφυρώσουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης. Για να το επιτύχουν, πρέπει να ενωθούν, να παρουσιάσουν σαφείς στόχους και τολμηρές λύσεις. Στη συνάντηση του Λονδίνου το 2009, οι ηγέτες του G20 επέδειξαν σθένος και δημιουργικότητα και σταθεροποίησαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σήμερα χρειάζεται κάτι ανάλογο.

Προτιμήστε τον μαυροπίνακα!

Ειρήνη Βενιού

«Οι νέες τεχνολογίες στα σχολεία δεν πιστεύω ότι βοηθούν, ούτε καν υπό μορφή διαδραστικών προγραμμάτων» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Εχω επισκεφθεί αρκετά σχολεία που φιλοξενούν τέτοια συστήματα και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στο τέλος της ημέρας τα παιδιά μαθαίνουν κάτι όχι χάρη στις νέες τεχνολογίες αλλά επειδή συνδέουν τα νέα στοιχεία με τον πραγματικό – και όχι τον εικονικό – κόσμο. Το ίδιο πιστεύω και για τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης: οι πραγματικοί φίλοι είναι καλύτεροι από τα εικονικά avatars. Και δεν αναφέρομαι στη δυσκολία του διαχωρισμού του πραγματικού από τον εικονικό κόσμο, γιατί κάτι τέτοιο είναι διακριτό από το 8ο έτος της ηλικίας μας. Το πρόβλημα είναι ότι αν “τρέφουμε” τον εγκέφαλό μας μόνο με σκιές του πραγματικού μέσω του εικονικού κόσμου, τότε η πραγματικότητα γίνεται ρηχή. Δεν επεξεργαζόμαστε, δηλαδή, τις πληροφορίες αυτές με την ίδια βαρύτητα που θα τις επεξεργαζόμασταν σε περίπτωση που τις συναντούσαμε στην πραγματικότητα. Και το βάθος της επεξεργασίας αυτής σχετίζεται άμεσα με τη μνήμη» επισημαίνει.

Και η ικανότητα αυτοσυγκέντρωσης των μαθητών όμως δέχεται... «ηλεκτρονικό» πόλεμο. «Τα βιντεοπαιχνίδια μαθαίνουν στα παιδιά πώς να συγκεντρώνονται σε διαφορετικά σημεία της οθόνης. Αυτό πλασάρεται από τις εταιρείες ως ενίσχυση της προσοχής. Η προσοχή στο σχολείο όμως μεταφράζεται στην ικανότητα του να μπορεί κανείς να συγκεντρωθεί σε ένα πράγμα κάθε φορά. Και την ικανότητα αυτή ακριβώς “χάνουν” τα παιδιά όταν μαθαίνουν να συγκεντρώνονται στα πάντα. Πρόσφατη μελέτη μάς έδειξε ότι, αν δώσουμε σε έναν μαθητή μια παιχνιδομηχανή, τότε μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών οι σχολικές επιδόσεις του θα κάνουν “βουτιά”».

Η τυραννία των ταμπλόιντ

Timothy Garton Ash
Σαν άλλη επιτροπή για την αλήθεια, η επίσημη έρευνα για το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών στη Βρετανία αποκαλύπτει τον φόβο και τον τρόμο ενός κακού πρόσφατου παρελθόντος. Μας κόβεται η ανάσα καθώς ακούμε, την μία μετά την άλλη, ιστορίες παραβίασης της ιδιωτικής ζωής και εκφοβισμού: για την οδύνη μιας μητέρας, για ένα παιδί που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Αλλά μιλάμε για τη Βρετανία, οπότε η ανεξέλεγκτη εξουσία που δημιούργησε αυτή την κουλτούρα του φόβου δεν ήταν ο στρατός ή η μυστική αστυνομία, αλλά τα ταμπλόιντ.

Οι περισσότεροι διευθυντές και ιδιοκτήτες ταμπλόιντ βρίσκονται ακόμη σε φάση άρνησης. Επικαλούνται την ελευθερία του λόγου και το δημόσιο συμφέρον, ενώ καταδικάζουν εκείνα τα λίγα σάπια μήλα (στο μεταξύ έγιναν ένας μικρός δενδρόκηπος) που χρησιμοποίησαν τηλεφωνικές υποκλοπές και άλλες παράνομες μεθόδους. Αλλά ένας πρώην διευθυντής Σύνταξης αντιμετώπισε τώρα το δύσκολο παρελθόν.

Η σιωπή που εκτρέφει τη βία

Της Μαριας Kατσουνακη

Στη Σιμόν ντε Μποβουάρ αποδίδεται η ρήση ότι σε κάθε μεγάλη κρίση τα πρώτα θύματα είναι οι γυναίκες και οι οικονομικά αδύναμοι. Προχθές, Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα για την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών. Η έρευνα DOVE (Domestic Violence in Europe) κατέγραψε τα αποτελέσματα σε οκτώ χώρες: Ισπανία, Γερμανία, Ουγγαρία, Βέλγιο, Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, Πορτογαλία και Ελλάδα. Η χώρα μας κατέλαβε την πρώτη θέση ως προς τη σωματική και ψυχολογική βία μεταξύ των συζύγων. Το 72% των ανδρών και το 70,7% των γυναικών δήλωσαν ότι σε διάστημα ενός έτους υπέστησαν ψυχολογική κακοποίηση τουλάχιστον μία φορά. Το 31,7% και 23,4%, αντίστοιχα, σωματική επίθεση. Οι στατιστικές επιβεβαιώνουν διάχυτες εντυπώσεις και συζητήσεις, καταδεικνύοντας, απλώς, την επιδείνωση του φαινομένου. Πριν από δύο χρόνια μια ανάλογη έρευνα αποκάλυπτε ότι μία στις τρεις γυναίκες στην Ελλάδα (33,3%) πέφτει θύμα ενδοοικογενειακής βίας.

Το σχολείο, ο καθρέφτης μας

Tης Mαριας Kατσουνακη

Στην Αττική, το 14% των μαθητών είναι αλλοδαποί. Στην Αθήνα, η αναλογία υπολογίζεται σε περίπου τρεις στους δέκα. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, το σχολικό έτος 2010–11 φοίτησαν 157.201 αλλοδαποί σε σύνολο 1.492.657 (ποσοστό 10,53%). Τελευταία παρατηρείται η εξής τάση: γονείς να μετακινούν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία με λιγότερους αλλοδαπούς μαθητές, καταθέτοντας αποδεικτικά στοιχεία (λογαριασμούς κ.ο.κ.) συγγενικών κατοικιών... Το φαινόμενο καταγράφει σε σχετικό ρεπορτάζ (του Απόστολου Λακασά) η σημερινή «Κ». Εκπαιδευτικοί, εκπρόσωποι της Πολιτείας και γονείς καταθέτουν τις απόψεις τους. Ενας εξ αυτών επισημαίνει το αυτονόητο: «Πρέπει να δοθεί βάρος στην άνοδο του επιπέδου των αλλοδαπών μαθητών με τη δημιουργία και ποιοτική αναβάθμιση των τάξεων υποδοχής τους στα σχολεία».

Το συμβολικό κεφάλαιο

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Από τον εξώστη βλέπαμε φωτισμένη την Αθήνα, από την Πεντέλη ώς τον Υμηττό και στο βάθος τη θάλασσα. Μου πρόσφερε φωτιά και συστήθηκε: Ρατζίβ, asset manager με έδρα το Ντουμπάι, για λογαριασμό επενδυτικού οίκου από τους μεγαλύτερους διεθνώς. Στη διάρκεια δύο τσιγάρων, ο Ινδός συγκαπνιστής, πάντα χαμογελαστός και ήρεμος, με διαβεβαίωσε ότι σε τρία χρόνια η ευρωπαϊκή κρίση θα έχει παρέλθει. Η Ασία έχει ανάγκη μια σταθερή Ευρώπη, μου είπε, όλοι τη χρειάζονται. Η Ευρώπη κινδυνεύει από την ανένδοτη στάση της ηγεμονεύουσας Γερμανίας, αντείπα· πιέζει υπερβολικά τις χρεωμένες χώρες της νότιας Ευρώπης και αρνείται προς το παρόν να διαχειριστεί την κρίση με εργαλεία άλλα πλην της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της τιμωρίας των αμαρτωλών. Η Γερμανία έχει ανάγκη την Ευρώπη, μου απάντησε ο Ρατζίβ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο τέλος θα επιτρέψει και κυκλοφορία χρήματος από την ΕΚΤ και έκδοση ευρωομολόγου. Και η Ελλάδα πού θα βρίσκεται στο νέο τοπίο μετά την κρίση; επέμεινα. Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει το συμβολικό της κεφάλαιο, αυτό είναι το πολυτιμότερο asset που διαθέτει κι αυτό έχει χάσει τον τελευταίο καιρό. Ακούω τους Ελληνες πελάτες μας, έχει κλονιστεί η αυτοπεποίθησή τους, είναι απαισιόδοξοι, κι όμως είναι πολύ δυναμικοί επιχειρηματίες, δεν θα έπρεπε να λυγίζουν, αυτό τους λέω. Είσαι πολύ αισιόδοξος, Ρατζίβ… Είμαι! Βλέπω την Ευρώπη απέξω, εξ Ανατολών, και πίστεψέ με, ως Ινδός ξέρω τι σημαίνει αποικιοκρατία, φτώχεια, Ιστορία, παράδοση… Η Ελλάδα είναι η ιστορία της, είναι ένας μύθος αναγκαίος για την Ευρώπη, κι αυτό είναι κεφάλαιο, πλούτος, που πρέπει να το αξιοποιήσετε.

Οι πολιτικοί κατέστρεψαν τον ιδιωτικό τομέα για να διατηρήσουν τα βιλαέτια τους

Είναι εκείνο που είναι αδιανόητο, παράλογο και εν τέλει ανήθικο, αποτελεί δε και το μεγάλο ερώτημα, είναι γιατί θα έπρεπε να καταστραφεί ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας για να μεταρρυθμιστεί το Δημόσιο.

Γιατί θα έπρεπε να πληρώσουν ιδιωτική οικονομία, μισθωτοί, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες και προπαντός οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι τα όσα εξωφρενικά, απαράδεκτα και εγκληματικά έγιναν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα για δεκαετίες.

«Ο καταστροφέας των κόσμων»

Tης Tασουλας Kαραϊσκακη

«Διανύουμε μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιστορική περίοδο», γράφει σε άρθρο του (Winnipeg free press) ο αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ. «Ο παγκόσμιος πληθυσμός και η χρήση των φυσικών πόρων διογκώθηκαν μαζί με την τεχνική μας δυνατότητα να αλλάζουμε το περιβάλλον για καλό ή για κακό. Ομως τα γονίδιά μας φέρουν ακόμη τα ένστικτα του εγωισμού και της επιθετικότητας, που στο παρελθόν μάς βοήθησαν να επιβιώσουμε. Θα ήταν δύσκολο να αποφύγουμε την καταστροφή τα επόμενα 100 χρόνια. Το ανθρώπινο είδος, αν θέλει να επιβιώσει, πρέπει να μεταναστεύσει σε άλλους πλανήτες».

H πρώτη νύχτα της κρίσης...

Του Κωνσταντινου Ζουλα

Μέσα στη δίνη της κρίσης καταστρέφονται και κλάδοι ή μάλλον δραστηριότητες για τις οποίες, αν είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να χαιρόμαστε. Με πρώτη τη «βιομηχανία» του γάμου. Αυτής της ανεξήγητης τάσης μας, δηλαδή, την τελευταία 20ετία να παντρευόμαστε σε απίστευτη χλιδή ανεξαρτήτως του βαλαντίου καθενός.

Αν μπορούσε να γίνει μια έρευνα για το πόσα χρήματα κατασπαταλήθηκαν σε ξενοδοχεία, χωράφια που μετεβλήθησαν σε «κτήματα εκδηλώσεων», στις επιχειρήσεις catering και σε όλα τα συμπαρομαρτούντα -πανάκριβα νυφικά, διακοσμήσεις, μήνες μέλιτος στο... Ντουμπάι κ.λπ.- θα μας χάριζε σίγουρα, ως λαό, το Γκίνες ματαιοδοξίας. Συγχωρέστε με, αλλά ακούω με ανακούφιση ότι κλείνουν η μία μετά την άλλη οι εταιρείες «διοργάνωσης εκδηλώσεων», καθώς το μόνον που επιβεβαιώνουν, είναι πόσο ανόητα ξοδεύαμε τα χρήματά μας για να ζήσουμε τάχα μου μια βραδιά «Δυναστείας», η οποία κόστιζε, συχνά, όσο οι μισθοί των νεονύμφων για ένα έτος!

Εξελληνίζοντας τα ελληνικά...

Του Παντελη Mπουκαλα

Στην αρχή πίστεψα πως ήταν κάποια κασκαρίκα που σκάρωσε στον εξοχότατο νέο υφυπουργό η «Ελληνοφρένεια», το «Ράδιο Αρβύλα», ή άλλος τις φιλοπαίγμων. Αλλά όχι. Για μια φορά ακόμα αποδείχθηκε πως η ζωή είναι πιο ευφάνταστη από τους σεναριογράφους. Και επειδή στα μέρη μας εκτός από το φιλότιμο που λέμε αυτοθαυμαζόμενοι πως υπάρχει, υπάρχει και η φιλοτιμία με την πρώτη της έννοια, της άγριας φιλοδοξίας, δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιον δρόμο θα ακολουθήσει ο καθείς για να βάλει την υπογραφή του φαρδιά πλατιά στην Ιστορία. Ο κ. Γεωργιάδης λοιπόν, που πριν γίνει υπουργός Ναυτιλίας ήταν πρωθυπουργός του τηλεοπτικού κιτς στην ουρλιάζουσα ελληνοκαπηλική εκδοχή του, κατέληξε ύστερα από ώριμη σκέψη ότι το ασφαλέστερο σημείο για να βάλει το σημάδι του ήταν οι πινακίδες του υφυπουργείου.

Πολιτικοί και τεχνοκράτες

Tου Πασχου Μανδραβελη

Η διαφορά των πολιτικών από τους τεχνοκράτες είναι ότι οι πρώτοι εκλέγονται ενώ οι δεύτεροι κατά κάποιον τρόπο «προσλαμβάνονται» για να κάνουν δουλειά. Η δεύτερη διαφορά τους είναι ότι οι τεχνοκράτες κάνουν δουλειά, ενώ οι πολιτικοί ασχολούνται πρωτίστως -αν όχι αποκλειστικά- με τα σύμβολα της δουλειάς τους. Οι πρώτοι λύνουν προβλήματα, ενώ οι δεύτεροι αναρτούν πινακίδες που δηλώνουν την πρόθεσή τους για τη λύση των προβλημάτων.

Φαγητό που «βλάπτει σοβαρά την υγεία»

Θεοδώρα Τσώλη

Είχατε ποτέ φανταστεί ότι η λαχταριστή τούρτα που βρίσκεται απέναντί σας στο ράφι του ζαχαροπλαστείου μπορεί να είναι εθιστική σαν την κοκαΐνη ή ότι το ζουμερό χάμπουργκερ που παραγγέλνετε συχνά μπορεί να σας καταστήσει... χαμπουργκερομανείς (με εθισμό αντίστοιχο εκείνου που εμφανίζουν οι ηρωινομανείς;). Μια τέτοια σύνδεση ακούγεται πράγματι «βαριά», ωστόσο μια ολόκληρη «φουρνιά» πρόσφατων μελετών μαρτυρεί ότι πολλές από τις «μοντέρνες» τροφές που μας σερβίρονται καθημερινά ίσως εθίζουν τον εγκέφαλό μας στην... αμαρτωλή γοητεία τους, όπως ακριβώς και τα ναρκωτικά, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την υγεία μας. Aν κάτι τέτοιο αποδειχθεί ότι ισχύει πέραν πάσης αμφιβολίας, τότε το χτύπημα αναμένεται να είναι μεγάλο για τη βιομηχανία τροφίμων και ιδιαιτέρως για τις εταιρείες που παρασκευάζουν επεξεργασμένες τροφές με τρανς λιπαρά οξέα και ζάχαρη, αναψυκτικά και άλλου είδους ποτά γεμάτα γλυκαντικά όπως το σιρόπι καλαμποκιού με υψηλή περιεκτικότητα σε φρουκτόζη. Τόσο μεγάλο όσο εκείνο που υπέστησαν οι καπνοβιομηχανίες όταν «άναψε» το αντικαπνιστικό κίνημα πριν από περίπου 25 χρόνια.

Τα νετρίνα τρέχουν όντως ταχύτερα απ' το φως

Λαλίνα Φαφούτη

Τα νετρίνα επιμένουν να κινούνται ταχύτερα από το φως στο τούνελ του πειράματος OPERA σε πείσμα των «διαφωνούντων». Οι νέες πιο «ενισχυμένες» μετρήσεις που έγιναν στον επιταχυντή του CERN επιβεβαίωσαν τα αρχικά αποτελέσματα, τα οποία φαίνονται σιγά σιγά να χάνουν τον «απίστευτο» χαρακτήρα τους και να παγιώνονται όλο και περισσότερο.

Η είδηση στις 22 Σεπτεμβρίου ότι τα υποατομικά σωματίδια μπορούν να ξεπεράσουν – έστω και για 60 νανοδευτερόλεπτα – την ταχύτητα του φωτός, αψηφώντας τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν αναστάτωσε την επιστημονική κοινότητα προκαλώντας έντονες αντιπαραθέσεις και αμφισβητήσεις. Ακόμη και ορισμένα μέλη της ίδιας της ερευνητικής ομάδας είχαν προτιμήσει να μην συνυπογράψουν τη σχετική ανακοίνωση διατηρώντας ορισμένες επιφυλάξεις.

Προς πανεπιστήμιο χωρίς τοίχους

Του Πασχου Mανδραβελη

Δεν είναι τυχαίο ότι το Πανεπιστήμιο της Κρήτης έκανε πρώτο το μεγάλο βήμα στην ψηφιακή εποχή, ένα βήμα που έχει ως αποτέλεσμα την αποδέσμευση της γνώσης από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τη διάχυσή της σε όλο τον πληθυσμό. Το εν λόγω πανεπιστήμιο ιδρύθηκε τη δεκαετία του '80 με πανεπιστημιακούς που ήρθαν από το εξωτερικό και παρά τις αγκυλώσεις που φορτώθηκε από το υπάρχον σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης πρωτοπορεί στα πάντα. Φυσικό κι επόμενο ήταν να ξεκινήσει να προσφέρει βιντεοσκοπημένες τις διαλέξεις πολλών μαθημάτων σε όσους έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Το «πανεπιστήμιο χωρίς τοίχους», που ξεκίνησε στις ΗΠΑ, γίνεται πλέον πραγματικότητα και στη χώρα μας.

Το θέμα είναι ότι για να υπάρξει πανεπιστήμιο χωρίς τοίχους, πρέπει να υπάρξει κατ' αρχήν πανεπιστήμιο. Σήμερα η κατάσταση είναι απελπιστική. Οι πρυτάνεις αγωνίζονται για τις καρέκλες τους, οι φοιτητοπατέρες για τα προνόμιά τους, υπάρχει μια ισχυρή συντηρητική παράταξη (ανεξαρτήτως πολιτικού ή ιδεολογικού προσήμου) στα ελληνικά ΑΕΙ που διαρκώς υποβαθμίζει τα ελληνικά πανεπιστήμια αντί να τα αναβαθμίζει.

Ευφορία του Νότου, εφορία του Βορρά

Tης Mαριας Kατσουνακη

«Για να ευημερούμε, πληρώνουμε πολύ υψηλούς φόρους, μέχρι και 67% του εισοδήματός μας», είπε πρόσφατα ο Ολε Κρίστιαν Μάντσεν. Τον 45χρονο Δανό σκηνοθέτη ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν, αποκλειστικά σχεδόν σινεφίλ και θεατές του φετινού 52ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πριν από λίγες ημέρες, λοιπόν, ο Δανός προσκεκλημένος εξέφρασε σε συνέντευξή του την απορία του για το γεγονός ότι ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, φιλοδοξούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου. Ο Μάντσεν δεν θεωρεί τη χώρα του κατάλληλο πρότυπο και επιχειρηματολόγησε γι’ αυτό με σειρά παραδειγμάτων.

Ανθη στις ρωγμές της Ευρώπης

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη δείχνει, ολοένα και πιο καθαρά, τα ραγισμένα πολιτικά και ηθικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οτι η Ενωση, σαν μια μορφή ομοσπονδίας, πορευόταν όλο και πιο επίμονα σε οικονομική τροχιά και μάλιστα σε ράγες νεοφιλελεύθερες, ήταν φανερό στους ψύχραιμους παρατηρητές από τον καιρό της συνθήκης του Μάαστριχτ και, αργότερα, της Λισσαβώνας. Η νομισματική και εμπορική ολοκλήρωση διευκόλυνε τις κινήσεις κεφαλαίων και εμπορευμάτων, αλλά το πηγαίο ερώτημα είναι ποιος ακριβώς ωφελήθηκε και πώς αυτή η ολοκλήρωση αποτελεί φυσική συνέχεια της ιδρυτικής φιλοδοξίας για την Ενωμένη Ευρώπη. Δέκα χρόνια μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, και βλέποντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από την πλευρά της χειμαζόμενης Μεσογείου, δικαιούμαστε να διατυπώσουμε μερικές εκτιμήσεις.

Ποιο Πολυτεχνείο; Ενας μύθος...

Tου Παντελη Mπουκαλα

Εύκολα γλιστράει κανείς στον ανθρωπομορφισμό, ίσως για να φέρει τα πράγματα λίγο πιο κοντά στα μέτρα του και να τα κάνει κάπως περισσότερο κατανοητά. Συμβαίνει αυτό και με την Ιστορία. Αρκετοί, ιδίως όσοι ανήκουν στην κάστα των εκ κληρονομίας ηγεμόνων, θέλουν να τη βλέπουν σαν μια όμορφη δέσποινα, ψηλή και αρχαιοντυμένη, γενικώς αγέρωχη πλην της στιγμής που κλίνει την κεφαλή σεβαστικά προς το μέρος τους, για να τους γράψει στις δέλτους της. Αλλοι, οι περισσότεροι, προτιμούν να τη βλέπουν σαν μια αυστηρή κι αγέλαστη κυρία που το πάθος της είναι να στήνει παγίδες, να γεννοβολάει προκλητικά ερωτήματα, να ειρωνεύεται και να σαρκάζει, δίχως πάντως στο δικό της πρόσωπο να ταράσσεται ούτε ένας μυς. Να, ας πούμε τώρα με τη συγκυβέρνηση. Θα μπορούσε να συγκροτηθεί σε οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, αφού πάντοτε «οι καιροί ου μενετοί» και πάντοτε βρισκόμαστε σε «ώρα μηδέν»· άλλωστε είχαν γίνει και στις αρχές του καλοκαιριού ανάλογες προσπάθειες, μόνο που ματαιώθηκαν με παιδαριώδη επιχειρήματα. Κι ωστόσο, η κατασκευή της κυβέρνησης εθνικού εξαναγκασμού επιτεύχθηκε μόλις τώρα. Με το Πολυτεχνείο και την επέτειο της εξέγερσής του ως πρώτη της ουσιαστική δοκιμασία. Επειδή η Ιστορία δεν ήθελε μόνο να σαρκάσει αλλά και να μνημονεύσει, να υπενθυμίσει, να παιδαγωγήσει. Ισως και να εκδικηθεί, αν τραβήξουμε τον ανθρωπομορφισμό στα άκρα.

Στον πυθμένα της καθημερινής ζωής

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Περισσότερα από 100.000 γεύματα (διπλάσια από το 2009) προσφέρονται καθημερινά σε απόρους ανά την Ελλάδα. Περισσότερα από 85.000 από τις 191 ενορίες της Εκκλησίας, 10.000 γεύματα και 1.800 δέματα με τρόφιμα σε άπορες οικογένειες από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, 3.500 μερίδες από τον Δήμο Αθηναίων και μερικές χιλιάδες ακόμη από άλλους δήμους, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, ανθρωπιστικές οργανώσεις, εσχάτως και από τον στρατό (στο κατώτερο μόνιμο προσωπικό στον Εβρο και το Ανατολικό Αιγαίο). Προσφορές αγάπης, κοινωνικά παντοπωλεία, βοήθεια σε τρόφιμα και αναλώσιμα από σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών σε παιδιά αναξιοπαθούντων... Η ανεργία, η μείωση των εισοδημάτων έφερε, για πρώτη φορά μεταπολεμικά, στην Ελλάδα, την απειλή της ασιτίας.

Η νέα ευκαιρία της Γερμανίας να ηγηθεί της Γηραιάς Ηπείρου

Timothy Garton Ash

Καθώς πλησιάζει η 22η επέτειος της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, η Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη εξωτερική πρόκληση από την εποχή της εκπληκτικά ειρηνικής απελευθέρωσης και επανένωσής της.

Το πώς θα χειριστεί την κρίση στην ευρωζώνη θα διαμορφώσει την ετυμηγορία των μελλοντικών γενεών για τον τρόπο με τον οποίο η κεντρική δύναμη της Ευρώπης χρησιμοποίησε αυτό που ο ιστορικός Φριτς Στερν (γενν. 1926) αποκάλεσε «δεύτερη ευκαιρία της Γερμανίας».

Στις αρχές του 20ού αιώνα η Γερμανία έχασε με τρόπο θεαματικό την πρώτη ευκαιρία της να γίνει μία δυναμική, καινοτόμος ανερχόμενη οικονομική και πολιτισμική δύναμη. Θα τα καταφέρει καλύτερα αυτή τη φορά, στις αρχές του 21ου;

Εσχατη Λογική

Richard Elwes

Οταν ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ κατέβηκε από το βάθρο ύστερα από τη διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στις 8 Αυγούστου 1900, ελάχιστοι από τους συνέδρους έδειξαν εντυπωσιασμένοι. Σύμφωνα με μια αναφορά της εποχής, η συζήτηση που ακολούθησε σε εκείνο το δεύτερο Διεθνές Συνέδριο των Μαθηματικών ήταν «μάλλον παρεκβατική». Τα πνεύματα φάνηκε να εξάπτονται περισσότερο από ένα επόμενο θέμα σχετικά με το αν η εσπεράντο έπρεπε να υιοθετηθεί ως γλώσσα εργασίας των μαθηματικών.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνη η ομιλία του Χίλμπερτ χάραξε την ατζέντα των μαθηματικών για τον 20ό αιώνα. Αποκρυσταλλώνεται σε έναν κατάλογο 23 κρίσιμων αναπάντητων ερωτημάτων, όπως το πώς πρέπει να τοποθετούνται οι σφαίρες ώστε να επιτευχθεί η καλύτερη εκμετάλλευση του διαθέσιμου χώρου ή το αν η υπόθεση του Ρίμαν σχετικά με την κατανομή των πρώτων αριθμών ισχύει.

Μη χρησιµοποιείτε τα παιδιά

Γιάννης Μαρίνος

Ολοι συµφωνούµε ότι η βαθιά κρίση στην οποία απερίσκεπτα διολισθήσαµε έχει δραµατικές συνέπειες για τους µισθωτούς, συνταξιούχους, µικροµεσαίους επιχειρηµατίες και κυρίως τους νοµοταγείς φορολογουµένους και τους ανέργους. Είναι εύλογη η οργή, η ανησυχία και ο φόβος για το επικίνδυνο σήµερα και το άγνωστο αύριο. Συνεπώς εύλογες οι αυθόρµητες εκδηλώσεις αγανάκτησης εναντίον των κυρίως υπευθύνων πολιτικών µας. Ωστόσο, προς Θεού: θα πρέπει να αφήσουµε απ’ έξω και να προφυλάξουµε τα παιδιά µας από τη συµµετοχή τους σε έκνοµες συµπεριφορές. Αναπόφευκτο είναι να συµπάσχουν µε τους γονείς τους και να τροµάζει τα µεγαλύτερα το φάσµα της επικείµενης ανεργίας τους. Αλλά είναι απαράδεκτο, είναι έγκληµα, να χρησιµοποιούνται αυτά τα παιδιά ως όργανο εκδήλωσης των συναισθηµάτων κάποιων γονέων ή δασκάλων τους. Και ακόµη χειρότερα, ως ευκολόπιστα ενεργούµενα κοµµάτων και συνδικαλιστών που καλλιεργούν στην ψυχή τους µίσος και συµπεριφορές αναρχικών, κουκουλοφόρων, χούλιγκαν, αδίστακτων παραβατών κάθε νόµου.

Οσοι πλουτίσατε από την κρίση αρχίστε τις φιλανθρωπίες!

Timothy Garton Ash

Ανάµεσα στα σκαλιά του Καθεδρικού του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, µε τους αγανακτισµένους καταληψίες, και στη Σύνοδο του G20 στις Κάννες, έχω να στείλω το ακόλουθο µήνυµα στους τραπεζίτες: ∆ώστε πίσω λίγα λεφτά! Με τη λέξη «τραπεζίτες» εννοώ οποιονδήποτε έχει βγάλει πολλά χρήµατα στον χρηµατοπιστωτικό τοµέα τα τελευταία 25 χρόνια. Με το «λίγα» εννοώ χρήµατα, µετρητό, παραδάκι... Με το «πίσω» εννοώ πίσω στις κοινωνίες, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που τώρα υποφέρουν ως αποτέλεσµα µιας κρίσης που ξεκίνησε µε αυτούς τους χρηµατοπιστωτικούς θεσµούς – κοινωνίες που τότε κλήθηκαν να διασώσουν αυτούς τους θεσµούς «επειδή ήταν πολύ σηµαντικοί για να καταρρεύσουν».

Αναγνωστών λόγος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οι καλοί αναγνώστες σε κάνουν καλύτερο επαγγελματία, σε βελτιώνουν ως άνθρωπο. Η καλή επικοινωνία ωθεί ένα δημοσιογράφο να γίνει επιεικέστερος, ευρυνούστερος, μελετηρότερος· τον συγκρατεί από αστοχίες στις οποίες οδηγείται λόγω θυμού ή οργής του απ' όσα απαίσια συμβαίνουν γύρω του.

Μεγαλώνει και ωριμάζει ο δημοσιογράφος μέσα από την εφημερίδα του, μέσα στην εφημερίδα του. Δημιουργεί δυνατές σχέσεις με τους αναγνώστες και τους συναδέλφους. Μαθαίνει να ακούει πρωτίστως και όταν το καταφέρει αυτό μυείται ευκολότερα στα εσώτατα της δημοκρατίας. Μπορεί να μην είναι κατανοητό για τους πολλούς, αλλά κάθε μέρα το βλέμμα του δημοσιογράφου έρχεται σ' επαφή με τα βλέμματα των αναγνωστών.



"Αγχιβασίην: Η εγρήγορση του όντος απο την Λήθη προς τον Συμπαντικό Λόγο εξ ου αντλεί ενέργεια."
 

Η μία αυτή και μοναδική λέξη είναι ρητό του Εφέσιου φιλόσοφου Ηράκλειτου. Το πλέον ίσως, κατά τους μελετητές του, βαθύ και δυσνόητο. Την πλέον εύστοχη ερμηνεία έδωσε ο Διογένης Λαέρτιος και είναι η ακόλουθη:

Κλινική για εθισμένους στην πληροφορία

Η πληροφορία είναι δύναμη, αλλά ο συνεχής βομβαρδισμός μας με πληροφορίες μπορεί να βλάψει την υγεία μας.

Αυτό είναι το σκεπτικό μιας ασυνήθιστης έκθεσης στο Μουσείο Επικοινωνίας της Βέρνης, η οποία προτείνει στους επισκέπτες μια «κλινική για τους εθισμένους στην πληροφορία».

Στόχος της έκθεσης είναι κυρίως να κάνει τον κόσμο να συνειδητοποιήσει το βαθμό στον οποίο βάλλεται καθημερινά από χιλιάδες πληροφορίες -τηλεόραση, ραδιόφωνο, Ιντερνετ, έντυπα μέσα ενημέρωσης, e-mail κ.λπ.-, να δώσει συμβουλές για τη διαχείριση του τεράστιου αυτού όγκου δεδομένων και να προτείνει ιδέες χαλάρωσης και απεμπλοκής από τον κύκλο της συνεχούς ροής πληροφοριών.

Στον ασφυκτικό κλοιό του φόβου

Παρά τον υποκριτικό αποτροπιασμό μας για τις καθημερινές ανθρωποκτονίες, σφαγές και γενοκτονίες που «κοσμούν» την ανθρώπινη ιστορία, διστάζουμε να αναγνωρίσουμε, πόσω μάλλον να κατανοήσουμε, το γιατί η λεγόμενη «τυφλή» βία και ο παραλυτικός φόβος που αυτή συνεπάγεται αποτελούν τα σταθερά και δυσεξάλειπτα συστατικά της κοινωνικής μας ζωής. Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει επιτέλους να αποδεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως «επιθετικό» ή «φοβικό» ον;

Πράγματι, δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τόσο ο διάχυτος φόβος για την άλογη και παραληρηματική βία της σύγχρονης κοινωνικής ζωής όσο και η μαζική ανασφάλεια εξ αιτίας του λυσσαλέου και απάνθρωπου νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού αποτελούν «έμφυτες» διαχρονικές αντιδράσεις, και άρα μη ιστορικά φαινόμενα.

Δυνάμεις κατοχής

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Ακούω από διάφορες πλευρές (ακόμη και κάποιες που θεωρούσα σοβαρές...) ότι η χώρα βρίσκεται περίπου σε κατάσταση κατοχής. Ενδιαφέρον. Διότι εγώ νόμιζα ότι βρίσκεται κυρίως σε κατάσταση χρεοκοπίας.

Να δεχτώ , όμως, την ερμηνεία της κατοχής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι πρωτότυπη. Διότι η Ελλάδα είναι η μοναδική κατεχόμενη χώρα στον κόσμο που θα κοστίσει στις δυνάμεις κατοχής το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 310 δισ. ευρώ συν 30 δισ. για τις ελληνικές τράπεζες – μιλάμε για πάνω από 140% του ΑΕΠ!

Αριστερά και Καβάφης

Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΕΡΓ. ΜΠΕΛΛΕ

«Ο καπιταλισμός είναι το καταπληκτικό «πιστεύω» ότι οι πιο μοχθηροί άνθρωποι θα προβούν στις πιο μοχθηρές πράξεις, για το καλύτερο όλων».
Πρόκειται για την εκ βαθέων εξομολόγηση του θεωρητικού-στυλοβάτη του καπιταλισμού, Τζον Κέινς, για ένα σύστημα που στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού υπερβαίνει ακόμα και τα όρια σχιζοφρένειας κι ύβρεως - με την αρχαία του όρου έννοια - για την ανθρώπινη ζωή σαν αυταξία αιώνων, την ίδια την ύπαρξη. Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχουμε;
Πυρακτωμένα τα δακτυλικά αποτυπώματα τούτης της φαγέδαινας: σε παγκόσμιο πληθυσμό 6,5 δισ., τα 2,9 δισ. ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερήσια. Πεθαίνουν καθημερνά 40.000 παιδιά από πείνα, ενώ 6 πάμπλουτοι Αμερικανοί κατέχουν περσότερα χρήματα απ' όσα οι υπόλοιποι στον πλανήτη κι ο γνωστός παγκόσμιος κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος κερδίζει στο χρηματιστήριο 1,6 δισ. δολάρια, σε μια νύχτα, παίζοντας με την αγγλική λίρα κι άλλοτε με το ψωμί, τη μοίρα, τη ζωή της πλεμπάγιας. Στην Αμερική, μητρόπολη του καπιταλισμού, 29.800.000 Αμερικανοί σβήνουν από πείνα-ταπείνωση με κουπόνια και στη Βρετανία, 2.100.000 παιδιά οδηγούνται στο όριο της φτώχειας και 1.700.000 Αγγλοι σε ανήλιαγες ράμνες ανεργίας. Ο δραματικά πληθαίνων «Τέταρτος Κόσμος» (οι «υπόπτωχοι των υποπτώχων», οι άστεγοι ανθρωποαρουραίοι των τενεκεδόσπιτων στις αναπτυγμένες χώρες), τα περιττώματα της παγκοσμιοποίησης.

Το Google σαν λυσάρι

ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΑΠΕΡΓΗ

ΜΕΧΡΙ πριν από λίγα χρόνια, όταν το Ιντερνετ δεν είχε ακόμη τη σημερινή του διάδοση, οι καθηγητές αλλά και οι δάσκαλοι που παρέπεμπαν σ' αυτό τους μαθητές τους ήθελαν να τους εξοικειώσουν με την επωφελή του χρήση.
Σήμερα, ίσως είναι καιρός να προσέξουν την κατάχρηση.
Δεν εννοώ τα σάιτ με τα πορνό, τη βία και τις ύποπτες γνωριμίες, απέναντι στα οποία, άλλωστε, γονείς και παιδιά είναι πλέον υποψιασμένοι. Ο νεανικός ψυχισμός είναι ευάλωτος απέναντι στη χυδαιότητα, αλλ' αυτή τουλάχιστον είναι συνήθως προφανής. Αντίθετα, η σύγχυση των πληροφοριών, των θεωριών και τελικά των αξιών, που υπονομεύει τη νεανική κρίση, είναι στο Διαδίκτυο πολύ καλύτερα συγκαλυμμένη.
Οταν οι καθηγητές ζητούν απ' τα παιδιά να βρουν στο Ιντερνετ πληροφορίες, π.χ. για τα μεγαλύτερα τεχνολογικά επιτεύγματα, εκείνα βρίσκονται μ' ένα κλικ απέναντι σε αμέτρητα λήμματα, που είναι παραταγμένα στην οθόνη ίδια, με όμοια τυπογραφικά στοιχεία αλλά με τελείως διαφορετική αξιοπιστία. Αντε να ξεχωρίσουν τις χρήσιμες, έγκυρες, πληροφορίες από τίς αμφιλεγόμενες δοξασίες, τις ενδιαφέρουσες, πρωτότυπες ιδέες από τις χίλιες δυο εμμονικές προκαταλήψεις. Κι ολ' αυτά σ' ένα απόγευμα, με τ' άλλα μαθήματα να απαιτούν κι εκείνα τον δικό τους χρόνο και τους γονείς να φορτώνονται τελικά οι ίδιοι τη μαθητική άσκηση, συμβάλλοντας σε ένα ψέμα που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν παραδέχεται.

Νέα βιο-μηχανική επανάσταση

Ιωάννα Σουφλέρη

Οταν η επιστημονική συζήτηση αφορά τη μεταβολική μηχανική (metabolic engineering), τότε το πρώτο όνομα που έρχεται στον νου είναι «Γρηγόρης Στεφανόπουλος».

O ελληνικής καταγωγής καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) είναι ο πρωτεργάτης του πεδίου πάνω στο οποίο η βιομηχανία έχει στηρίξει τις ελπίδες της για παραγωγή προϊόντων που δεν θα καταπονούν τις φυσικές πηγές και δεν θα μολύνουν την ατμόσφαιρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πλέον πρόσφατο βραβείο, από τα πολλά με τα οποία έχει τιμηθεί, είναι το βραβείο ENI (Eni Award) για τις ανανεώσιμες και μη μή-συμβατικές πηγές ενέργειας (Renewable and Non-conventional Energy Prize).

Δείξε µου το Facebook σου να σου πω αν προσλαμβάνεσαι

«Ολα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεµο» λέει ο λαός µας και στον πόλεµο των… προσλήψεων το εν λόγω ρητό επιβεβαιώνεται στο έπακρο. Τα δεδοµένα της ψηφιακής εποχής αλλάζουν δραµατικά τον τρόπο αξιολόγη σης των υποψηφίων µε τρόπους που συχνά ούτε οι ίδιοι δεν αντιλαµβάνονται. Χιλιάδες άνθρωποι συντάσσουν το βιογραφικό τους, λαµβάνουν συστάσεις από τους προηγούµενους εργοδότες τους και προβάρουν επί ώρες τις απαντήσεις που θα δώσουν στη συνέντευξη. Πιστεύουν ότι είναι καθ’ όλα προετοιµασµένοι, έχουν όµως ξεχάσει µια µικρή λεπτοµέρεια: να «ξεσκονίσουν» τη δραστηριότητά τους στο Internet!

Η γλώσσα της παγκόσμιας διαμαρτυρίας

Jan-Werner Mueller

Τα κινήματα διαμαρτυρίας που έχουν φουντώσει στη Δύση, από την Χιλή ως τη Γερμανία, παραμένουν περιέργως υπο-προσδιορισμένα και υπο-μελετημένα. Μερικοί μιλούν γι' αυτά σαν να ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια κινητοποίηση μετά το 1968 -όταν enrages σε πολύ διαφορετικές χώρες συγκεράστηκαν γύρω από παρόμοιες ανησυχίες. Αλλοι όμως επιμένουν ότι δεν υπάρχει τίποτε το νέο εδώ.

Ο βούλγαρος πολιτικός επιστήμονας Ιβάν Κράστεφ, για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι βιώνουμε το 1968 «από την ανάποδη». «Τότε οι φοιτητές στους δρόμους της Ευρώπης δήλωναν την επιθυμία τους να ζήσουν σε ένα κόσμο διαφορετικό από εκείνον των γονιών τους. Σήμερα οι φοιτητές στους δρόμους δηλώνουν την επιθυμία τους να ζήσουν στον κόσμο των γονιών τους».

Η χαμένη τέχνη της γραφής

Eco, Umberto

Προσφάτως δυο ιταλοί δημοσιογράφοι έγραψαν ένα άρθρο τριών σελίδων- τυπωμένο, δυστυχώς- για την παρακμή της ιδιόχειρης γραφής. Είναι πλέον γνωστό: με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (όταν τους χρησιμοποιούν) και τα SΜS τα παιδιά μας δεν ξέρουν πια να γράφουν χειρόγραφα, παρά μόνο με δυσκολία και στα κεφαλαία.

Σε μια συνέντευξη μια δασκάλα λέει επίσης ότι κάνουν πολλά λάθη στην ορθογραφία, αυτό όμως μου φαίνεται ότι αποτελεί ένα ξεχωριστό πρόβλημα. Οι γιατροί ξέρουν ορθογραφία αλλά γράφουν άσχημα, ενώ μπορεί κάποιος να είναι διπλωματούχος καλλιγράφος και να μην ξέρει αν πρέπει να γράψει «μύνημα» ή «μήνυμα».

Εγώ βεβαίως γνωρίζω παιδιά τα οποία γράφουν με το χέρι και με αρκετά καλά γράμματα. Το άρθρο όμως μιλάει για το 50% των παιδιών στην Ιταλία- και επομένως φαίνεται ότι από κάποια εύνοια της τύχης εγώ συγχρωτίζομαι με το υπόλοιπο 50% (το ίδιο άλλωστε μου συμβαίνει και στην πολιτική)...

Η απειλή ενός νέου ευρωπαϊκού διχασμού

Tου Κωστα Καλλιτση

Γιατί, αν καταστραφεί το ευρώ, η Ευρώπη δεν πρόκειται να επανέλθει σε κάποιο προηγούμενο επίπεδο συνεργασίας. Δεν θα επανέλθει στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Αγορά του 1986. Ούτε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή του 1967. Ούτε στη Συνθήκη της Ρώμης του 1957. Ούτε, βεβαίως, στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα του 1951 ή την Ευρωπαϊκή Ενωση Πληρωμών του 1950. Δίχτυ ασφαλείας δεν υπάρχει. Η καταστροφή του ευρώ θα έσυρε την Ευρώπη σε νέο διχασμό. Ο οποίος, σε συνθήκες προϊούσας φτώχειας και μεταφοράς της παραγωγής του πλούτου στην Ασία και τον Νότο, ενέχει απρόβλεπτους κινδύνους. Και για τη Δημοκρατία και για την ειρήνη.

Ολος ο κόσμος μια πλατεία...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι πραγματιστές του πλανήτη, αυτοθαυμαζόμενοι για την πολλή σοφία με την οποία τον διοικούν οδηγώντας τον στην ευδαιμονία και τη δικαιοσύνη, θα χαρακτήριζαν αφελώς ρομαντικό και παιδαριωδώς ιδεαλιστικό το σύνθημα «Ολος ο κόσμος μια πλατεία», που έχει την τιμητική του τούτες τις μέρες, αρθρωμένο σε ποικίλες γλώσσες – γλώσσες που, με όλες τις διαφορές τους, βρέθηκαν να λειτουργούν ενωτικά παρά χωριστικά. Δεν θα χρειαζόταν άλλωστε να μπουν στον κόπο της σκέψης για να βρουν τα επίθετα της ειρωνείας και της απαξίωσης. Τα έχουν ήδη χρησιμοποιήσει τα προηγούμενα χρόνια, όταν με τα κάλπικα σταθμά τους ζύγιζαν το σύνθημα «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός», για να το καταδικάσουν αφ’ υψηλού σαν βεβαρημένο από υπερβολικό συναισθηματισμό ή και «λυρισμό» (η κατηγορία του «λυρισμού» προσάπτεται συνήθως σε ό,τι επιχειρεί, ενδεχομένως άτακτα και σπασμωδικά, να ανοίξει κάποιες ραγισματιές στη σιδερένια γλώσσα του κυνικού «ρεαλισμού»· εν προκειμένω η λέξη ρεαλισμός μοιάζει να κατάγεται από τα «ρεάλια», τα νομίσματα κι όλα τα συμφραζόμενα της στυγνής υλοφροσύνης, και όχι από το αγγλικό realism ή τους λατινικούς προγόνους του).

Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη

Tου Νικου Κωνστανταρα

Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Στην αρχή της κρίσης, πολλοί ήλπιζαν ότι η νέα, γενικευμένη, ανέχεια και η ανασφάλεια θα μας έφερναν πιο κοντά, ότι θα υπήρχε επιτέλους συμφιλίωση ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Δυστυχώς, χειροτέρεψαν οι τριβές σε όλα τα επίπεδα – από την εμπάθεια της πολιτικής αντιπαράθεσης έως την εκδικητικότητα του υπαλλήλου του ΙΚΑ εναντίον του απροστάτευτου συνταξιούχου. Η κοινή μοίρα δεν μας ένωσε (ακόμη). Ισως το πετύχει η τρομακτική οπισθοδρόμηση που φαίνεται αναπόφευκτη – όχι μόνο λόγω χαμένων κατακτήσεων αλλά και επειδή βρίσκουμε απατηλή παρηγοριά στο παρελθόν, στην οργισμένη αποστροφή από το σήμερα και το αύριο.

Τα παγόβουνα της ελληνικής δημοσιογραφίας

του Πάσχου Μανδραβέλη

... Το κακό είναι ότι η ελληνική δημοσιογραφία συνάντησε πολλά παγόβουνα στο διάβα της. Το τραγικό είναι ότι τα πέτυχε όλα. Από την άκρατη κομματικοποίηση της δεκαετίας του 1980, μέχρι την «σούπερ-μαρκετοποίηση» της δεκαετίας του 1990 και τον αβαθή αντι-ιμπεριαλισμό των τελευταίων χρόνων τα ελληνικά ΜΜΕ αποψίλωσαν στο βωμό μιας πρόσκαιρης επιτυχίας το μεγαλύτερο κεφάλαιο που είχαν: την αξιοπιστία τους.

Τα συμπτώματα της κρίσης είναι πλέον ορατά. Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων συρρικνώνονται με ταχύτατους (αλλά όχι ... ανησυχητικούς για το σώμα των δημοσιογράφων) ρυθμούς, όπως συρρικνώνεται επίσης και το άλλοθι για τις χαμηλές κυκλοφορίες: οι θεαματικότητες των καναλιών. Οι κερδοφορίες των επιχειρήσεων ΜΜΕ (ακόμη και των μεγάλων) έχουν εξαφανιστεί, τα κεφάλαια για εκσυγχρονισμό σπαταλήθηκαν στο σύντομο καλοκαίρι του χρηματιστηρίου...

Τα πρόσωπα του Παλαιού Καθεστώτος

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

H κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διασώζονται, κι αυτοί δεν είναι αρκετοί να αλλάξουν τη συνολική εικόνα ή να αλλάξουν τον ρουν των εξελίξεων. Το ζήτημα όμως τώρα δεν είναι να ελεεινολογήσουμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά να αναρωτηθούμε, αφενός, γιατί τους εξέλεγε επιμόνως ο ελληνικός λαός, τόσα χρόνια, αφετέρου, ποια είναι η προοπτική εφεξής, τι μπορεί να ανοικοδομηθεί επί των ερειπίων του παλιού κόσμου.

Εναγώνια λαχτάρα για λύτρωση

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Και φτάσαμε στα δύσκολα. «Θα χυθεί αίμα» προειδοποιούσε προχθές συνδικαλιστής της ΠΟΕ - ΟΤΑ. «Δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας», τόνιζε από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ. Ενώ τα κακά νέα, η άμεση προοπτική της σύνθλιψης κάτω από τα επιβαλλόμενα οικονομικά βάρη με ταυτόχρονη μείωση των εσόδων, η έλευση των μπιλιέτων της ΔΕΗ με το ειδικό τέλος για τα ακίνητα, η κατάθεση προς ψήφιση της διπλής έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης σε μισθούς και συντάξεις για το 2012, οι αυξήσεις στις τιμές του ρεύματος, του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, το (κατά 60% ή 70%;) κούρεμα του χρέους και το ισομεγέθες πλήγμα σε τράπεζες, ασφαλιστικά Ταμεία, βιοτικό επίπεδο, πληθαίνουν.

Τι θα συµβεί αν διαλυθεί η Ευρώπη;

Timothy Garton Ash

Τι θα συµβεί αν διαλυθεί η Ευρώπη; Σε όλη την ενήλικη ζωή µου υπήρξα αυτό που στην Αγγλία ονοµάζεται ευρωπαϊστής ή ευρώφιλος. Για τον περισσότερο από αυτόν τον καιρό η ευρωπαϊκή ιστορία πήγαινε µε το µέρος µας. Τώρα µπορεί να αλλάζει κατεύθυνση. Σύντοµα θα µπορούσε να κατευθυνθεί προς το µέρος των ευρωσκεπτικιστών. Και τότε;
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών η θεσµική οργάνωση της Ευρώπης έχει προοδεύσει από µια κοινή αγορά έξι δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε µια ευρύτερη και πιο βαθιά ένωση 500 εκατ. Ευρωπαίων και 27 χωρών, από την Πορτογαλία ως την Εσθονία και από τη Φινλανδία ως την Ελλάδα. Από αυτές οι «17» µοιράζονται ένα κοινό νόµισµα, το ευρώ.
∆εν υπάρχουν έλεγχοι στα σύνορα ανάµεσα σε 25 ευρωπαϊκές χώρες, στην περιοχή Σένγκεν. Καλύπτοντάς τα όλα, υπάρχει η εύθραυστη επιδερµίδα της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα, η οποία επιτρέπει σε κάθε κάτοικο από 47 χώρες, συµπεριλαµβανοµένης της Ρωσίας, να προσβάλει µια παραβίαση των αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωµάτων καταφεύγοντας ως το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων στο Στρασβούργο.
Η Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ πιο ενωµένη από αυτό. Ποτέ δεν ήταν περισσότερο ελεύθεροι οι περισσότεροι από τους λαούς της. Ποτέ πριν δεν ήταν δηµοκρατίες περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ενωµένες ως ισότιµα µέλη στην ίδια οικονοµική, πολιτική και αµυντική κοινότητα.

Θυμηθείτε τον Εμφύλιο

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Ο πόλεμος έφτανε πια στο τέλος του, μα όχι για όλους: αν και πολέμησαν από πολύ νωρίς, οι Ελληνες δεν έμελε να ζήσουν την ημέρα της λύτρωσης όπως οι άλλοι Ευρωπαίοι. Ενας άλλος, μοναδικός αυτή τη φορά πόλεμος, ετοιμαζόταν στην Ελλάδα: σαν και σήμερα, στις 15 Οκτωβρίου 1944, μόλις τρεις ημέρες μετά την αποχώρηση των κατακτητών από την Αθήνα, ο Βρετανός στρατηγός Σκόμπι αποβιβαζόταν στην Ελλάδα επικεφαλής αγγλικών στρατευμάτων, όπου δεν υπήρχαν πια Γερμανοί να πολεμήσει. Υπήρχαν όμως Ελληνες: ο Εμφύλιος Πόλεμος προετοιμαζόταν.
Από ένα παράξενο παιγνίδι της ιστορίας, πέρασαν ακριβώς πέντε χρόνια από εκείνη τη μέρα μέχρι που, στις 15 Οκτωβρίου, του 1949 πια, ανακοινώθηκε από τη Δημοκρατική Κυβέρνηση το τέλος των επιχειρήσεων του Δημοκρατικού Στρατού.
Αυτά τα πέντε χρόνια, τα χειρότερα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, όχι μόνον είχαν κοστίσει στον τόπο περισσότερους από 50.000 νεκρούς και αμέτρητους σακατεμένους, αλλά τον είχαν διχάσει βαθιά όσο ποτέ.
Τα φοβερά σημάδια εκείνου του πολέμου έμειναν ζωντανά για δεκαετίες και προσδιόρισαν καθοριστικά τη μοίρα αυτού του τόπου.
Τόσα χρόνια, η Ελλάδα, πάσχιζε να τα ξεχάσει.
Σήμερα, πρέπει να τα ξαναθυμηθεί.

«Η Ελλάδα θυµίζει τελευταίες ηµέρες των Σοβιέτ»

Αυτό που ξεκίνησε ως λατρεία για τη δύναµη των νέων έφτασε σήµερα στα φαινόµενα µαθητών που καταλαµβάνουν τα σχολεία τους µε αστεία αιτήµατα. Που χάνουν καιρό από τη µόρφωσή τους και βγάζουν τα µάτια τους µόνοι τους. ∆εν χρειαζόµαστε στείρες εξεγέρσεις πλέον. ∆εν οδηγούν σε ασφαλή µονοπάτια».

Υπάρχουν σήμερα εξεγέρσεις με ουσία;

«Οι ουσιαστικές εξεγέρσεις φέρνουν ανατροπές, απελευθερώνουν νέες δυνάµεις για να µπορούµε να χτίσουµε. Μπορούµε να γκρεµίζουµε για χρόνια, ποτέ όµως χωρίς να χτίσουµε ξανά. Οταν δεν υπάρχουν οι κοινωνικές δυνάµεις και η διεκδίκηση ουσιαστικών αλλαγών, δεν µπορούν να γίνουν αντίστοιχες ανατροπές και η ιστορία επαναλαµβάνεται ως φάρσα».

Εκτίθεται σε μουσείο το Παλίμψηστο του Αρχιμήδη

Μαρία Θερμού

Το χειρόγραφο που ξεσήκωσε όλο τον επιστημονικό κόσμο πριν από μερικά χρόνια, ένα χειρόγραφο που «δένει» την ιστορία των Μαθηματικών από την αρχαιότητα ως σήμερα, του Αρχιμήδη φυσικά, παρουσιάζει το Walters Art Museum της Βαλτιμόρης σε έκθεση που εγκαινιάζεται στις 16 Οκτωβρίου.
Υπερήφανος κάτοχος του «Παλίμψηστου» του Αρχιμήδη, μετά τη δωρεά που του έγινε από «ανώνυμο» συλλέκτη, αυτόν που το είχε αγοράσει στη δημοπρασία των Κρίστις το 1998 στη Νέα Υόρκη, το αμερικανικό μουσείο αποκαλύπτει δεκατρία χρόνια αργότερα όχι μόνον το ίδιο το χειρόγραφο αλλά και την «ανάγνωσή» του. Και ακόμη την περιπέτειά του μέσα στους αιώνες, την προσπάθεια επανάκτησής του από ομάδα ειδικών επιστημόνων και εν τέλει τα κείμενα του Αρχιμήδη αποδεικνύοντας _όχι ότι το είχε ανάγκη_ τη μεγαλοφυια του.

«Ηλεκτρομαγνητικοί» οι πόλεμοι του μέλλοντος

Οι «απλές» βόμβες και σφαίρες απειλούνται με «εκθρονισμό», ως μέσα διεξαγωγής πολέμου του περασμένου 20ού αιώνα, καθώς τα «στόχαστρα» των σύγχρονων οπλικών συστημάτων μετατοπίζονται από τους στρατιώτες του εχθρού στα ηλεκτρονικά συστήματα των όπλων του. Το αποτέλεσμα θα είναι οι πόλεμοι του μέλλοντος να είναι λιγότερο αιματηροί, αλλά με ευρύτερα αποτελέσματα (τουλάχιστον οι συμβατικοί).

Στα χέρια του Θεού

Του Σωκρατη Tσιχλια

Η οδός Πάτμου, παράλληλος της Πατησίων προς τις γραμμές, είναι ένας μικρός αθηναϊκός δρόμος στα Πατήσια. Κάποτε ήταν μια ακόμη οδός αθώων Ελλήνων νοικοκύρηδων. Μικρομεσαίοι μισθωτοί και μαγαζάτορες της περιοχής την κατοικούσαν. Στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών της, των 60, 70 άντε και 80 τετραγωνικών, στριμώχτηκαν τα χαμηλά εισοδήματα στους πρώτους ορόφους, λίγο πιο ψηλά τα λίγο υψηλότερα και πιο πάνω στα γλυκά ρετιρεδάκια απολάμβαναν αέρα, ήλιο και άπλα οι «εύποροι» της γειτονιάς. Ηταν ένας ασφαλής δρόμος που ζούσε χωρίς εκπλήξεις την αξιοπρεπή του καθημερινότητα. Το 2011, ενώ η ανεργία και η οικονομική κρίση κόβει τα γόνατα των κατοίκων της περιοχής, η οδός Πάτμου είναι ένας ακόμη επικίνδυνος δρόμος. Διαρρήξεις, ληστείες, κλοπές αποτελούν πλέον τη δραματική καθημερινότητα των κατοίκων.

Η χειρότερη ομηρία

Tης Mαριας Kατσουνακη

Αρχές της εβδομάδας, 20 καθηγητές του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης κλειδώθηκαν επί 14 ώρες σε μια αίθουσα από φοιτητές οι οποίοι απαιτούσαν να αναπληρωθεί η εξεταστική που χάθηκε λόγω των καταλήψεων. Πριν από λίγες ημέρες το ίδιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα ήταν το μόνο από την Ελλάδα που είχε συμπεριληφθεί στα 400 κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, στην κατάταξη του περιοδικού Times Higher Education.

Σκουπίδια, αίμα και ιδρώτας

Tου Πασχου Μανδραβελη

Σαν πολύ αίμα δεν κυκλοφορεί στον δημόσιο διάλογο; «Θα χυθεί αίμα αν απελευθερωθούν τα ταξί», απειλεί ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, κ. Θύμιος Λυμπερόπουλος, «θα χυθεί αίμα στους δρόμους αν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των σκουπιδιών», απειλεί και ο πρόεδρος των εργαζομένων του Δήμου Αθήνας, Βασίλης Πολυμερόπουλος. Το πρόβλημα, βέβαια, με τους συνδικαλιστές είναι ότι ασχολούνται με όλα τα υγρά του σώματος πλην ενός. Δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής που να μας υποσχεθεί ότι «θα χυθεί ιδρώτας».

Ψυχολογία στο ναδίρ

Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο

Μήπως τους βολεύει να μην υπάρχει τέλος; Να μην υπάρχει φως στο τούνελ, γιατί τους βολεύει το σκοτάδι, και όλα αυτά που γίνονται δεν είναι στάχτη στα μάτια, αλλά είναι κάτι πιο πολύ και σοβαρό. Γράφονται, λέγονται και διαρρέουν δηλώσεις επί δηλώσεων, πάντοτε αντιφατικές και δίβουλες, ούτως ώστε να προετοιμάζουν και να δοκιμάζουν τις αντοχές μας και ύστερα διαψεύδονται από τους έγκυρους κύκλους τους για να επιβεβαιωθούν στην πράξη με πρόσθετα εξοντωτικά μέτρα.

Αυτοί που δεν κοκκινίζουν

ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Θυμάμαι έναν δάσκαλό μου στο δημοτικό που μας έλεγε ότι μία από τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου είναι να μπορεί να κοκκινίζει. Για οποιονδήποτε λόγο. Και από σεμνότητα και από ντροπή. Κι ο λόγος που θυμάμαι αυτό τον καιρό τα λόγια του όλο και συχνότερα είναι γιατί καθημερινά διαπιστώνω ότι στην Ελλάδα του 2011 δύσκολα βρίσκεις πια κάποιον με τέτοιες ευαισθησίες.

Φοβού τους... «σωτήρες»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Παρατηρώ στα "παράθυρα" και στα τηλεοπτικά πάνελ παλαιούς πολιτικούς και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εχρημάτισαν λ.χ. υπουργοί στο πρόσφατο παρελθόν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή είναι και τώρα, να "αντιδικούν" και να μας περιγράφουν πώς θα... σώσουν τη χώρα, αφού πριν την κατέστρεψαν!

Φυσικά, αυτό εξοργίζει τους πολίτες καθώς συνιστά τη διαρκή υπενθύμιση της αναξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος. Το χειρότερο όμως είναι ότι και σωστά να είναι αυτά που λένε, τα? ακυρώνουν γιατί κυριαρχεί το "ποιος τα λέει", από το "τι λέει".

Δεν ξέρω αν το 'χουν καταλάβει, αλλά η "σιωπή" και ίσως η "απόσυρση" θα έκανε καλό και στους ίδιους και στη χώρα. Δεν μιλώ για όλους. Μιλώ για εκείνους που η "φθορά", λόγω και του τρόπου με τον οποίο είχαν πολιτευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε ως βουλευτές είτε ως υπουργοί, είναι μεγάλη και ανεξίτηλη. Ας μη μας... σώσουν για άλλη μία φορά, αρκούν οι προηγούμενες...

Κερκόπορτα για άρση μονιμότητας στο Δημόσιο

Της ΕΛΕΝΗΣ ΔΕΛΒΙΝΙΩΤΗ

Ωρα μηδέν για το ελληνικό Δημόσιο, με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου να ανατρέπουν τα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα και τις εκτιμήσεις των ειδικών να μιλούν για αληθινό σεισμό με απροσδιόριστες επιπτώσεις στις ζωές ενός εκατομμυρίου εργαζομένων στις δημόσιες υπηρεσίες.

Παντόφλες

Δημήτρης Δανίκας

Για τον γιο μου και την θυγατέρα μου. Η σιγουράτζα. Μια φιλοδοξία που καταλήγει στην παντόφλα. Να είμαι ασφαλής. Να μην κοπιάζω. Να μετατρέπω μια γιορτή σε γέφυρα και τριήμερη κοπάνα. Να καλοπερνάω. Και τέλος ποια η διασκέδαση, ο πολιτισμός, η ψυχαγωγία; Φυσικά το τόπι. Η μπάλα, το γήπεδο, η αθλητική εφημερίδα, ο καφενές, η πρέφα. Ιδού τα τρία σύμβολα της σύγχρονης Ελλάδας: Τούβλο, παντόφλα, τόπι. Κάπως έτσι πορευθήκαμε και πορευόμαστε προς την ολοσχερή χρεοκοπία. Το κεφάλι, με ό,τι περιέχεται εντός του, έχει μετατραπεί σε τόπι. Η δημιουργία - από την ανησυχία μέχρι την στοιχειώδη απασχόληση - έχει αράξει στην παντόφλα.. Και το όνειρο, ό,τι σημαίνει αυτό, έχει μεταμορφωθεί σε τούβλα, κεραμίδια, σοβατεπί, χρυσοποίκιλτους λουτροκαμπινέδες, έπιπλα και εντοιχισμένες κουζίνες. Χάριν όλων αυτών τον άμπακα κατακρεουργήσαμε.

Νόμος είναι το δίκιο της… μπουγάτσας

Δημήτρης Χαραλάμπους

«Ιστορική» για τη λογική(;) με την οποία λειτουργεί η δημόσια διοίκηση μπορεί να αποδειχθεί η εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών για την εφαρμογή της αύξησης του ΦΠΑ στην εστίαση.

Ας το δούμε πιο απλά. Η κυβέρνηση πήρε μία απόφαση για αύξηση του ΦΠΑ. Καλώς ή κακώς, την πήρε. Από εκεί και πέρα… άρχισε το χάος. Ενδεικτικά:
- Τα συσκευασμένα, αεροστεγώς κλεισμένα τρόφιμα έχουν συντελεστή 13%. Αν αυτά ανοίξουν για να… ψηθούν (π.χ. «ζέσταμα σάντουϊτς»)… ανεβαίνουν στο 23% ΦΠΑ! Δεν διευκρινίζεται μήπως ο ΦΠΑ ανεβαίνει περισσότερο εάν… παραψηθούν!
- Η μπουγάτσα με τυρί, έχει συντελεστή 23%. Η μπουγάτσα με κρέμα έχει 13% ΦΠΑ, διότι υπάγεται στα γλυκά. Ο προϊστάμενος του υπογράφοντα την εγκύκλιο κ. Ι. Καπελέρη, υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, καθότι Σαλονικιός θα έπρεπε να του επισημάνει ότι στη συμπρωτεύουσα συνηθίζεται να αγοράζει κανείς «μισή κρέμα-μισή τυρί». Τι γίνεται σε μία τέτοια περίπτωση με τον ΦΠΑ;

Γιατί υποστηρίζω τους διαδηλωτές της Γουόλ Στριτ

Paul Krugman

Κάτι συμβαίνει εδώ. Τι ακριβώς δεν είναι σαφές όμως μπορεί, επιτέλους, να δούμε την άνοδο ενός λαϊκού κινήματος το οποίο, αντίθετα προς το Κόμμα του Τσαγιού, είναι οργισμένο με τους σωστούς ανθρώπους.

Οταν ξέσπασαν οι διαδηλώσεις για την Κατάληψη της Γουόλ Στριτ πριν από τρεις εβδομάδες, τα περισσότερα ειδησεογραφικά μέσα χλεύαζαν όταν καταδέχονταν να αναφερθούν σε αυτές. Για παράδειγμα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο δεν τις είχε καλύψει καθόλου ως την ένατη μέρα.

Το πείραμα που «ανακάτεψε τα χαρτιά της Φυσικής»

Α. Γαλδαδάς

Ο αναπληρωτής διευθυντής στο IN2P3, το Ερευνητικό Κέντρο για την Πυρηνική Φυσική και τα Στοιχειώδη Σωμάτια στο Ανώτατο Εθνικό Επιστημονικό Κέντρο Ερευνών της Γαλλίας, κ. Σταύρος Κατσανέβας μίλησε προς «Το Βήμα» σε σχέση με το πείραμα το οποίο έδωσε αποτελέσματα για την ταχύτητα των νετρίνων που σε πρώτη ανάγνωση αντίκεινται στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας όπως έχει διατυπωθεί από τον Αϊνστάιν.

Βραβεία Νομπέλ 2011

Πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη και τα μάτια των ανά τον κόσμο επιστημόνων στράφηκαν για άλλη μία φορά στη Στοκχόλμη και στην ανακοίνωση των βραβείων Νομπέλ. Πιστή στο ραντεβού των τελευταίων 110 χρόνων, η επιτροπή του βραβείου ανακοίνωσε τους εφετινούς τιμωμένους της Ιατρικής, της Φυσικής και της Χημείας στην αρχή της εβδομάδας. Με εξαίρεση το πρωτόγνωρο να ανακοινώνεται η βράβευση ενός επιστήμονα λίγες ώρες μετά τον θάνατό του και προτού προλάβει να ενημερωθεί η επιτροπή γι' αυτό, τα εφετινά βραβεία δεν είχαν εκπλήξεις ούτε προκάλεσαν διχογνωμίες. Διαβάστε ποιοι και γιατί περνούν στο πάνθεον της υψηλότερης επιστημονικής τιμής.

Ανυπακοή και στις δαπάνες

Tου Πασχου Μανδραβελη

Κάθε έκτακτη εισφορά είναι βαριά. Κατ’ αρχήν επειδή είναι ξαφνική. Προγραμματίζει κάποιος να βγάλει το έτος με κάποια -πολλά ή λίγα- ευρώ και απροειδοποίητα ο υπουργός Οικονομικών τον αναγκάζει να ζήσει με λιγότερα. Είναι βαρύτερη για τα χαμηλά εισοδήματα και απεχθέστερη για τον ιδιωτικό τομέα, για ανθρώπους που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα όχι χάρη στο κράτος, αλλά παρά το κράτος.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι για τη φορολογία κλαίνε περισσότερο αυτοί που πληρώνονται από το κράτος, παρά εκείνοι που το πληρώνουν. Ετσι, βλέπουμε κόμματα που χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια από τον κρατικό προϋπολογισμό (ο κ. Στέφανος Μάνος υπολόγισε ότι οι Ελληνες επιχορηγούν τα κόμματά τους με 10,10 ευρώ ανά ψήφο και οι «φτωχοί» Γερμανοί με 0,70 ευρώ) και ταυτοχρόνως να ζητούν από τους πολίτες να μην πληρώσουν τα «χαράτσια».

Ελπίδα στον φόβο

Tης Μαριας Κατσουνακη

Αν γινόταν δημοσκόπηση για το κυρίαρχο συναίσθημα στην ελληνική κοινωνία αυτή την εποχή, ο φόβος θα συγκέντρωνε υψηλά ποσοστά. Αρκεί να ομολογούσαμε αυτό που ταλανίζει περισσότερο την ύπαρξή μας συνολικά και την τρέχουσα καθημερινότητα ειδικά. Ο φόβος αυτός δεν εξαντλείται στη συρρίκνωση του εισοδήματος, στη φοροκόπωση, στο μη διαφαινόμενο ακόμη νέο και ελπιδοφόρο τοπίο. Είναι συλλογικός, γενικευμένος, διαπλανητικός. Απειλεί τον πυρήνα του εαυτού αλλά επεκτείνεται, συστρέφεται, κυκλώνει και όσο επεκτείνεται ενισχύεται, παγώνει τις παλάμες και καθηλώνει. Το παρατηρείς ολόγυρα, στους φίλους, στις παρέες, στις συζητήσεις που ξεκινούν από το «φοβάμαι ότι…», όχι ως εισαγωγή σε ένα θέμα αλλά σε μια περιοχή άγνωστη, με υλικό ακόμη αδιάγνωστο, χωρίς κωδικούς πρόσβασης.

TED X

Στα συνέδριά του έχουν μιλήσει «βαριά» διεθνή ονόματα, από τον Μπιλ Γκέιτς και τους ιδρυτές της Google, Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν, μέχρι διάσημους επιστήμονες, όπως ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, ισχυρούς πολιτικούς, όπως ο Μπιλ Κλίντον και επιφανείς καλλιτέχνες, όπως ο Μπόνο των U2.

Το φετινό TED X Academy διοργανώνεται την ερχόμενη Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου, με θέμα - τι άλλο; - τις ιδέες που θα φέρουν την Ελλάδα «ένα βήμα μπροστά» (a step forward).

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τα χαρακτηριστικά των ομιλητών του TED, καθώς προέρχονται από δεκάδες διαφορετικούς τομείς, όπως τις ψηφιακές τεχνολογίες, τις τέχνες, τα γράμματα και τις επιχειρήσεις. Το κοινό στοιχείο που τους ενώνει, ωστόσο, είναι ότι όλοι τους έχουν πετύχει σημαντικές διακρίσεις στον τομέα τους και καλούνται να μοιραστούν το όραμά τους μέσα από μία ομιλία δεκαοκτώ λεπτών.

Στιβ Τζομπς: Ο θρύλος της ψηφιακής επανάστασης

Ο θρύλος του Στιβ Τζομπς είναι για την ψηφιακή επανάσταση ό, τι είναι η Γένεση για τη Βίβλο: η δημιουργία μίας νέας εταιρίας στο γκαράζ των γονιών σου και η μετατροπή της στην εταιρεία με τη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία στον κόσμο. Αν και δεν εφηύρε ο ίδιος πολλά πράγματα, ο Τζομπς ήταν ειδικός στο να συνδυάζει τις ιδέες με τη τέχνη και τη τεχνολογία με τρόπο που επανειλημμένα εφηύρε το μέλλον.

Σχεδίασε τον Mac αφού εκτίμησε τη δύναμη του γραφικού περιβάλλοντος με έναν τρόπο που η Xerox δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει και δημιούργησε το iPod έχοντας αντιληφθεί τη χαρά του να έχεις χίλια τραγούδια στη τσέπη σου με έναν τρόπο που η Sony, που είχε τα χρήματα και την γνώση, ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει. Κάποιοι ηγέτες προωθούν τις καινοτομίες με το να είναι καλοί στη γενική εικόνα. Κάποιοι άλλοι με το να κατέχουν τις λεπτομέρειες.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ Ένωσης Ελλήνων Φυσικών

Η ENΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ και το
Εργαστηριακό Κέντρο Φυσικών Επιστημών
Νέας Φιλαδέλφειας
Διοργανώνουν την εκδήλωση για αριστούχους μαθητές στις 9-10-11 Δεκεμβρίου 2011
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΑΓΕΥΕΙ
…..….Στα άδυτα μονοπάτια της γνώσης………..

H Ένωση Ελλήνων Φυσικών και το Εργαστηριακό Κέντρο Φυσικών Επιστημών Νέας Φιλαδέλφειας (ΕΚΦΕ) σε συνεργασία με το 3ο Γενικό Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας – Μίλτος Κουντουράς συνεχίζοντας τις προσπάθειες των τελευταίων ετών, διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά την πρωτότυπη και ξεχωριστή συνάντηση αριστούχων μαθητών Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου και Α΄ και Β΄ και Γ΄ Λυκείου του σχολικού έτους 2011 στο ξενοδοχείο IMPERIAL CLΑSSICAL ,Axιλλέως και Μ.Αλεξάνδρου στην πλατεία Καραϊσκάκη (στάση μεταξουργείο),τηλ 210-5201600 και στις εγκαταστάσεις του 3ου Γενικού Λύκειου Νέας Φιλαδέλφειας – Μίλτος Κουντουράς στις 9-10-11 Δεκεμβρίου 2011.
Σκοπός: Οι συμμετέχοντες μαθητές σε αυτή την πρωτότυπη και δημιουργική συνάντηση θα έχουν την ευκαιρία μέσα από την άμεση επαφή τους με Διακεκριμένους Πανεπιστημιακούς Δασκάλους να κατανοήσουν σε βάθος θέματα Σύγχρονης Φυσικής, να εισαχθούν στην σύγχρονη επιστημονική γνώση και μέθοδο, καθώς και στις έννοιες που την συγκροτούν αποκτώντας κριτική και συνδυαστική σκέψη.
Προϋποθέσεις συμμετοχής: Βαθμός προαγωγής μεγαλύτερος από 17 ή καλή κατάταξη στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής του έτους 2011

Δηλώσεις συμμετοχής έως 18 Νοεμβρίου 2011.Πρέπει να αποστείλετε την αίτηση σας ,την φωτοτυπία της βαθμολογίας σας καθώς και το καταθετήριο τραπέζης με φαξ στο 210-3610690 υπόψιν κας Γεώργα

Kόστος συμμετοχής:80ευρώ για μαθητές επαρχίας (διαμονή,ένα γεύμα, βεβαίωση παρακολούθησης)
25 ευρώ για μαθητές Αθήνας (ένα γεύμα ,βεβαίωση παρακολούθησης )

Μπορείτε να προβείτε σε κατάθεση στον ακόλουθο λογαριασμό στην τράπεζα Εurobank :0026.0327.40.0200253706 και στην συνέχεια να αποστείλετε το καταθετήριο με φαξ στο 210-3610690 υπόψιν κας Γεώργα


ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ

Γραμματικάκης Γιώργος,Ομ.Καθηγητής Παν/μιου Κρήτης
Γραμματικάκης Ιωάννης,Αν.Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Δανέζης Μάνος,Επίκουρος Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Ευθυμιόπουλος Χρήστος,Ερευνητήςστο κέντρο ερευνών Ασυρονομίας και εφαρρμοσμένων Μαθηματικών στην Ακαδημία Αθηνών
Θεοδοσίου Στράτος,Αν.Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Καράβολας Βασίλειος,Φυσικός,Επιστημονικός Συνεργάτης της Ε.Ε.Φ
Σιμόπουλος Διονύσιος, Διευθυντής Ευγενιδείου Πλανηταρίου Αθηνών
Πρέκκα Παναγιώτα,Επίκουρος Καθηγήτρια Παν/μιου Αθηνών
Κορατζίνoς Μιχάλης,Διευθυντής Ερευνών στο CERN
Κοντόπουλος Ιωάννης, Ερευνητής στο κέντρο Ερευνών στην Ακαδημία Αθηνών
Κούτσικος Ηλίας,Στέλεχος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου,Δρ.Γεωφυσικής
Λάκκα Λαοκρατία, Σχολικός Σύμβούλος ,Δρ.Βιολογίας
Μακρόπουλος Κων/νος,Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Moυσάς Ξενοφών,Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών ,Διεθυντής εργαστηρίου Φυσικής
Νανόπουλος Δημήτριος ,Καθηγητής Παν/μιου Τexas,Πρόεδρος ΣΤΕ
Πράντζος Νικόλαος,Αστροφυσικός Παν/μιου Παρισίων,Ερευνητής στο CERNS
Τσιτομενέας Στέφανος,Καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά
Τριμπέρης Γεώργιος,Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών
Χριστακόπουλος Ιωάννης,Δάσκαλος Φυσικής

Ηρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε τον Αϊνστάιν;

Α. Γαλδαδά

Ο Αϊνστάιν κάποια στιγμή πείστηκε ότι έπρεπε να δεχθούμε πως ο χρόνος δεν είναι σταθερός και αδιαπραγμάτευτος. Συνέδεσε μάλιστα το «πόσο γρήγορα περνάει» με το πόσο γρήγορα κινούμαστε και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε μια μάζα. Αυτό που είναι σταθερό και αδιαπραγμάτευτο, είτε βρισκόμαστε επάνω στη Γη και περπατάμε είτε έχουμε μπει σε κάποιο διαστημόπλοιο και εξερευνούμε τον Γαλαξία με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, είναι το πόσο «τρέχει» το φως. Το 1905, μάλιστα, διατυπώνοντας τους κανόνες της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, το πιο βασικό στοιχείο της ήταν ότι τίποτε στο Σύμπαν ολόκληρο δεν μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη από τα 299,792,458 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δηλαδή αυτήν που αποκτούν τα φωτόνια όταν κινούνται στο κενό. Επίσης ότι οι νόμοι της Φυσικής για ένα σώμα δεν επηρεάζονται από την ταχύτητά του και την περιστροφή του.

Συμπαντικά σωστός ο Αϊνστάιν

Λαλίνα Φαφούτη

Στη μικροσκοπική, «ειδική» κλίμακα τελευταία δεν φαίνεται να τα πηγαίνει και τόσο καλά, στο «γενικό» συμπαντικό επίπεδο όμως αποδεικνύεται ακαταμάχητος. Το βασικό συμπέρασμα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας του Αλβέρτου Αϊνστάιν επιβεβαιώνεται για πρώτη φορά σε κοσμικό επίπεδο από μια ομάδα ερευνητών του Ινστιτούτου Νιλς Μπορ στη Δανία.

Η υπόθεση ότι το φως, καθώς βγαίνει από το βαρυτικό πεδίο ενός αστρικού σώματος, χάνει μέρος της ενέργειάς του _ κα μάλιστα τόσο περισσότερο όσο μεγαλύτερο είναι το βαρυτικό πεδίο _ έχει αποδειχθεί στο παρελθόν στο επίπεδο του ηλιακού μας συστήματος.

Τραγωδία διαρκείας

Γιάννης Μαρίνος

 

Μέσα σε ατµόσφαιρα απαισιοδοξίας και αγωνίας αν θα συνεχίσουν οι δανειστές µας µέσω τρόικας να µας χορηγούν τις δόσεις για να µην κηρυχθεί και επισήµως η πτώχευση του ελληνικού κράτους, άρχισε η εκπαιδευτική περίοδος µε καταλήψεις στα ΑΕΙ, ΤΕΙ, µε αναβολή εξετάσεων, µε άρνηση εφαρµογής του νόµου της κυρίας ∆ιαµαντοπούλου, που υπερψήφισαν σχεδόν όλοι οι βουλευτές, πλην των αριστερών που επιδιώκουν τη διάλυση του αστικού καθεστώτος, ώστε να επιβάλουν την κοµµουνιστική δικτατορία του υπαρκτού σοσιαλισµού, όπως εφαρµόστηκε προτού καταρρεύσει. Και οι κοµµατικοποιηµένες ηγεσίες των φοιτητικών συνδικάτων µε την παραδοσιακή πια φασιστική συµπεριφορά τους, µε τη «δουλοπρεπή» συµπαράσταση των πρυτάνεων που οφείλουν σε αυτά τη θέση τους, για µιαν ακόµα φορά έχουν κλείσει τα πανεπιστήµια και έχουν κατέβει στους δρόµους.

Ο παράδεισος των κακοποιών

Θ. Π. Λιανός
Πριν από λίγες ηµέρες η Ελληνική Αστυνοµία έδωσε στη δηµοσιότητα τα στατιστικά στοιχεία εγκληµατικότητας για το πρώτο εξάµηνο του 2011. Ακούστε λοιπόν, ή µάλλον διαβάστε, και κρατηθείτε καλά στην καρέκλα σας. Κατά το εξάµηνο αυτό διεπράχθησαν σε όλη τη χώρα 48.300 (για την ακρίβεια, 48.262) κλοπές - διαρρήξεις, 3.400 (για την ακρίβεια, 3.363) ληστείες, 92 ανθρωποκτονίες και 80 απόπειρες ανθρωποκτονίας. Αν τα αθροίσουµε, παρ’ ότι διαφορετικής σοβαρότητας, έχουµε 51.803 σοβαρά αδικήµατα το εξάµηνο, δηλαδή περίπου 100.000 ετησίως. Αν λάβουµε υπόψη ότι γίνονται πολλές κλοπές στους δρόµους, στα λεωφορεία, στο µετρό, στα σπίτια, τις οποίες τα θύµατα δεν καταγγέλλουν πλέον διότι υφίστανται περαιτέρω ταλαιπωρία χωρίς αποτέλεσµα ή διότι η Αστυνοµία δεν προλαβαίνει να καταγράψει, τότε γίνεται φανερό ότι η πολύπαθη χώρα µας έχει γίνει παράδεισος για τους κακοποιούς, ντόπιους και ξένους.

Δ. Χριστοδούλου: «Τα ελληνικά ΑΕΙ έχουν μείνει 30 χρόνια πίσω»

Δημήτρης Γαλάνης

 

Την Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιείται στο Χονγκ Κονγκ η απονομή των βραβείων Shaw, τα οποία από το 2004 απονέμονται κάθε χρόνο σε επιστήμονες από ολόκληρο τον κόσμο που το έργο τους έχει ξεχωρίσει στους τομείς της αστρονομίας, της ιατρικής και των μαθηματικών. Πρόκειται για μια διάκριση που πολλοί χαρακτηρίζουν ως «το ασιατικό Νόμπελ».

Ανάμεσα στους εφετινούς βραβευθέντες είναι και ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ένας από τους πλέον σημαντικούς μαθηματικούς της εποχής μας, ο οποίος μοιράζεται το εφετινό βραβείο Shaw για τις μαθηματικές επιστήμες μαζί με ένα άλλο ιερό τέρας των σύγχρονων μαθηματικών, τον αμερικανό Ρίτσαρντ Χάμιλτον.

«Απατεώνες», «γομάρια», και «χωριάτες»

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα

Ο πολιτικός εκφυλισμός αποτυπώνεται και στη γλώσσα. Στο υπέροχο δοκίμιό του «Πολιτική και η Αγγλική γλώσσα», ο Τζορτζ Οργουελ σχολιάζει διεισδυτικά τον βρόχο ανατροφοδότησης μεταξύ πολιτικής και γλώσσας. Η παρακμή της γλώσσας έχει πολιτικά και οικονομικά αίτια, παρατηρεί. Αλλά, όπως ο άνθρωπος πίνει γιατί αισθάνεται αποτυχημένος και μετά η εξάρτησή του από το ποτό τον οδηγεί σε αποτυχίες, έτσι και η γλώσσα «γίνεται άσχημη και ανακριβής διότι οι σκέψεις μας είναι ανόητες, αλλά η ατημελησία της γλώσσας μας καθιστά πιο εύκολο να έχουμε ανόητες σκέψεις».

Μικροί, μεγάλοι χωρίς ηλικία

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Παλαιότερα, οι γονείς «πάρκαραν» τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα κάνουν περίπου το ίδιο με το Διαδίκτυο. Το σώμα τους είναι εκεί, στο σπίτι, ήσυχο, παγιδευμένο σε μια φαινομενικά ακίνδυνη ασχολία. Για τους πολυάσχολους, κουρασμένους γονείς που θέλουν να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας, το παιδί «παίζει». Ομως τι γνωρίζει ένα νήπιο για τη ζωή που ανοίγεται διάπλατα μπροστά του και το καλεί να προχωρήσει, να κάνει το μεγάλο άλμα χωρίς δίχτυ ασφαλείας; Δεν είναι μόνο το προφανές, ότι μπορεί να συνάψει σχέσεις-παγίδες για το ίδιο, να πλοηγηθεί σε σελίδες ακατάλληλες για την ηλικία του. Είναι κυρίως ότι το νήπιο εκτίθεται σε όλες τις προκλήσεις της ενήλικης ζωής, χωρίς το ίδιο να διαθέτει ακόμη το φίλτρο της εμπειρίας που θα το κρατήσει στην αναγκαία απόσταση. Ωθείται να εισχωρήσει σε έναν κόσμο χωρίς προθάλαμο προετοιμασίας, να κολυμπήσει στα ύδατα των μεγάλων, να παίξει το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους και κανόνες.

Τσιμέντα μπεζ και γαλανόλευκη

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Ερχόμουν από την οδό Αθηνάς προς την Ομόνοια. Το βλέμμα μου μόλις είχε απαγκιστρωθεί από την Ακρόπολη, αβάσταχτη, απόκοσμη, υπέροχη, μες στην αχλή της φθινοπωρινής λιακάδας. Λίγο προτού η Αθηνάς εκβάλει στην πλατεία, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα οπτικό και αισθητηριακό παράδοξο, ένα deja vu: στο χείλος του κεντρικού πλατώ αντίκριζα μια στοίβα σακιά τσιμέντο περιτυλιγμένα σαν δώρο με ελληνικές σημαίες. Μπεζ σακιά τσιμέντου Τιτάν, στοιβαγμένα σαν κυβικό ζιγκουράτ, κανονικό εξάεδρο, κι από τις κορυφές ξύλα ορφανά υψωμένα, μοναχικά, σαν τις αναμονές των οικοδομών. Ρωμαλέα φόρμα. Και ευτυχής χρωματική αντίστιξη: το λαμπερό γαλανόλευκο κόντρα στο θερμό-γαιώδες των σακιών με φαιά γράμματα ΤΙΤΑΝ. Γαλανός και άνω, ο ουρανός, γκριζομπέζ και κάτω, το αστικό πλατώ.

Η εικόνα, ο όγκος, η φόρμα, η αφήγηση, εκεί, στο πλαγιασμένο ηλιόφως του Σεπτεμβρίου, στον τραυματισμένο ομφαλό των Αθηνών, σε προφανή διάλογο με τον Παρθενώνα, στη ράθυμη κυκλοφορία του Σαββάτου, όλα μαζί με κεραυνοβόλησαν, αισθητικά, νοηματικά, συναισθηματικά. Βλάσης Κανιάρης, ψιθύρισα στη σύντροφό μου, και σταμάτησα.
Το βλέμμα μου ήταν ήδη γεμάτο, χορτασμένο, κατάπληκτο. Ηθελα όμως να το νιώσω από κοντά, να περπατήσω γύρω του. Πήγα πλάι του. Ημουν μόνος. Χάιδεψα τη στιβαρή φόρμα, το κύκλωσα, η καλύτερη όψη του, η πιο δυνατή, ήταν από την Αθηνάς, καθώς προσεγγίζεις την πλατεία. Το φωτογράφισα. Στο πεζοδρόμιο, μια πινακίδα, μνημόσυνο σ’ έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, στοχαστικό, είρωνα, αιχμηρό και τρυφερό, έναν ιστορικό καλλιτέχνη για την μεταπολεμική Ελλάδα: Βλάσης Κανιάρης (1928-2011), Εις δόξαν, 1993, εγκατάσταση, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.