Σελίδες

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Ο λαϊκισμός και το τέλος του κόσμου...

Αποσπάσματα από δημοσίευμα του ΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

...Βρήκα μια πειστική και ενδιαφέρουσα ανάλυση του λαϊκισμού σε ένα καινούριο βιβλιαράκι 100 σελίδων που λέγεται “What is Populism” του καθηγητή του Πρίνστον Γιαν-Βέρνερ Μούλερ.

"Ο λαϊκισμός”, λέει ο Μούλερ, “είναι μια ηθικοπλαστική φαντασίωση της πολιτικής, ένας τρόπος προσέγγισης του πολιτικού κόσμου που τοποθετεί έναν ηθικά αγνό και απόλυτα συμπαγή -μα εντελώς φανταστικό- λαό ενάντια σε κάποια ελίτ που χαρακτηρίζεται ως διεφθαρμένη ή με άλλο τρόπο ηθικά κατώτερη”.
Ορίζει τέσσερα απαραίτητα χαρακτηριστικά που εμφανίζουν οι λαϊκιστές ταυτόχρονα:
1) Δηλώνουν εχθροί των "ελίτ" και πρόθυμοι να πολεμήσουν το "κατεστημένο".
2) Απεχθάνονται τον πλουραλισμό και την πολυφωνία, και δηλώνουν μόνοι αληθινοί εκπρόσωποι του "λαού". Όποιος δεν είναι μαζί τους, δεν είναι μέρος του "λαού", αλλά εχθρός του. "Λαός" είναι μόνο οι υποστηρικτές τους.
3) Αν και αναφέρονται διαρκώς στη λαϊκή κυριαρχία, δεν επιθυμούν καθόλου τη λαϊκή συμμετοχή στα κοινά. Αν και χρησιμοποιούν πολύ συχνά τα δημοψηφίσματα, το κάνουν μόνο για να κατοχυρώσουν τη δικιά τους, ειλλημμένη απόφαση ως "λαϊκή εντολή". Θεωρούν τους μηχανισμούς της κοινωνίας των πολιτών ή οποιαδήποτε ανεξάρτητη αρχή ή οργάνωση που δεν ελέγχεται από τους ίδιους εχθρό.
4) Όταν κερδίζουν την εξουσία, οι λαϊκιστές πάντα σπεύδουν να ελέγξουν απόλυτα το κράτος (ενίοτε επιδιώκουν να ξαναγράψουν το Σύνταγμα), πάντα καταφεύγουν σε πελατειακές πρακτικές και πάντα στις κυβερνήσεις τους εμφανίζονται συμπτώματα βαθιάς διαφθοράς. Αυτά τα φαινόμενα είναι συνήθως ανοιχτά και εξώφθαλμα. Γι’ αυτούς, ο "λαός" είναι πάντοτε το ηθικό άλλοθι. Πάντα επικαλούνται κάποια ασαφή και πανίσχυρη λαϊκή εντολή, η οποία κατά τη γνώμη τους είναι ισχυρότερη από τους θεσμούς που εξευτελίζουν και χειραγωγούν.

Οι λαϊκιστικοί πολιτικοί σχηματισμοί, λέει ο Μούλερ, είναι κυρίως κόμματα αντίδρασης, και ως τέτοια υιοθετούν εξ’ ορισμού απλοϊκές προτάσεις και λύσεις που, όταν έρχονται στην εξουσία, αδυνατούν παντελώς να εφαρμόσουν. Πάντα αποδίδουν την αποτυχία τους σε ξένους παράγοντες (τις επάρατες “ελίτ” ή άλλους) και πάντα φορούν του μανδύα του κυνηγημένου θύματος, της αδικημένης μειοψηφίας που καταπιέζεται -ακόμα κι όταν κυβερνούν. Δεν ξέρω αν σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά.

[...] το κείμενο είναι εξαιρετικά χρήσιμο γιατί ξεκαθαρίζει μερικά πράγματα και καταρρίπτει ευρέως διαδεδομένες παρανοήσεις. Εξηγεί, για παράδειγμα, ότι οι λαϊκιστές δεν είναι φασίστες. Πρόκειται για πολιτικούς σχηματισμούς με πολύ μεγάλες διαφορές, η σημαντικότερη εκ των οποίων είναι ότι ο φασισμός επικαλείται φανταστικούς, σχεδόν μεταφυσικούς εχθρούς (π.χ. τους κακούς Εβραίους) ενώ οι λαϊκιστές κατά κανόνα επικαλούνται προβλήματα υπαρκτά, τα οποία αφορούν μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Ο Μούλερ τονίζει ότι ο λαϊκισμός δεν είναι φαινόμενο αντίθετο ή εναλλακτικό της δημοκρατίας, όπως ο φασισμός ή άλλα πολιτικά συστήματα. Ίσα ίσα, ο λαϊκισμός θέλει να χρησιμοποιήσει τις αρχές και τους θεσμούς της δημοκρατίας, τις εξιδανικεύει, υπόσχεται μάλιστα να τις υπηρετήσει καλύτερα από τις διεφθαρμένες ελίτ. Το πρόβλημα με το λαϊκισμό είναι ότι οι λύσεις που προτείνει είναι εντελώς λανθασμένες και προκαλούν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα όταν προσπαθούν να τις εφαρμόσουν.

[...] Δύο ερωτήματα προκύπτουν τώρα: Αφ’ ενός το γιατί να μας συμβαίνει αυτή η συμφορά τώρα, και αφ’ ετέρου το τι θα γίνει παρακάτω. Θα πεθάνουμε όλοι; Κάτι χειρότερο; Ένας άλλος καθηγητής, ο Νάιαλ Φέργκιουσον, που είναι ιστορικός και διδάσκει στο Χάρβαρντ, γράφει ότι ο λαϊκισμός εμφανίζεται ως παγκόσμιο φαινόμενο όταν συνυπάρχουν πέντε άλλα φαινόμενα:

1) Αύξηση της μετανάστευσης. Σήμερα ζούμε μια μεγάλη έξαρση της μετανάστευσης, και όχι μόνο στη γειτονιά μας -ακόμα και στις ΗΠΑ, οι εισερχόμενοι μετανάστες μετά το 2010 έφτασαν σε νούμερα που είχαν να σημειώσουν από τη δεκαετίας του '90. Του 1890.
2) Αύξηση της οικονομικής ανισότητας (σήμερα στις ΗΠΑ έχει επιστρέψει στα επίπεδα της δεκαετίας του '20, μετά από μια μεγάλη πτώση).
3) Πολύ χαμηλή εμπιστοσύνη στους θεσμούς.
4) Μια μεγάλη οικονομική κρίση.
5) Η εμφάνιση δημαγωγών ηγετών, που έρχονται και δένει το γλυκό.

Γι’ αυτό υπάρχει η παγκόσμια έκρηξη του λαϊκισμού στην εποχή μας. Κανείς δεν την είχε προβλέψει -ούτε ο Νάιαλ Φέργκιουσον- παρ’ όλο που δεν είναι η πρώτη φορά που αυτά τα πέντε φαινόμενα εμφανίζονται ταυτόχρονα. Ο Φέργκιουσον επισημαίνει κάτι ενδιαφέρον: Η έξαρση του λαϊκισμού που βλέπουμε σήμερα μοιάζει περισσότερο με το φαινόμενο που εμφανίστηκε το 1870-1880, και όχι ας πούμε με τα πολεμικά προεόρτια της δεκαετίας του ’30, με την άνοδο του φασισμού. Οι λαϊκιστές, λέει ο Φέργκιουσον, σπάνια προκαλούν πολέμους. Ίσα ίσα: Όλοι τους προωθούν τον απομονωτισμό κάποιας μορφής (περιορισμό της μετανάστευσης και του ελεύθερου εμπορίου, ας πούμε), και την εσωστρέφεια, που έχουν καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα αλλά δεν τινάζουν τον κόσμο στον αέρα. 
Κι αυτό είναι και το μόνο αισιόδοξο που σας καλώ να σκεφτείτε για να περάσετε τις γιορτές.
Μετά το ξεφούσκωμα των λαϊκιστών, η παταγώδης αποτυχία των οποίων είναι νομοτελειακή, μάλλον δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και κάτι άλλο θα έρθει.
Ποιος ξέρει με τι θα μοιάζει.
Το σίγουρο είναι ότι εκ των υστέρων, οι πολιτικοί επιστήμονες και οι ιστορικοί θα το περιγράψουν άψογα.


Η ρουτίνα της ανομίας

Επικίνδυνες ταυτίσεις

Ο λαός στην τηλοψία

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

EUROSCOLA 2016 - 2017

"Ευρωπαϊκή ιθαγένεια: πολιτικά δικαιώματα και συμμετοχή στη δημοκρατική ζωή της Ένωσης, Όπως ορίζεται από το Άρθρο 9 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ), η ευρωπαϊκή ιθαγένεια αποτελεί το πρώτο βήμα στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ποια δικαιώματα απορρέουν από την ιδιότητα του Ευρωπαίου Πολίτη και πώς αυτά συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας;"



Ιδέες για την έναρξη

- Αναφορά στην εδραίωση της παγκοσμιοποίησης της οποίας κυρίαρχη έκφραση αποτελεί η ΕΕ
- Αναφορά στους αγώνες - θυσίες που χαρακτήρισαν την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας με στόχο την κατάκτηση - εδραίωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εγγυητή των δικαιωμάτων προσπαθεί να αποτελέσει πλέον και η ΕΕ
- Αναφορά στα βήματα - σταθμούς που χαρακτήρισαν την εξέλιξη της ΕΕ μέχρι την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του Ευρωπαίου Πολίτη


Πρώτο ζητούμενο: "Ποια δικαιώματα απορρέουν από την ιδιότητα του Ευρωπαίου Πολίτη"



1) Το πρώτο δικαίωμα είναι αυτό της ελεύθερης κυκλοφορίας και διαμονής σε οποιοδήποτε κράτος-μέλος. Με αυτήν την ελευθερία ο Ευρωπαίος Πολίτης έχει τη δυνατότητα να μετακινείται και να εγκαθίσταται στο έδαφος των κρατών-μελών, μπορώντας έτσι να εργαστεί, φοιτήσει σε σχολείο ή πανεπιστήμιο της επιλογής του να εγκατασταθεί με την οικογένειά του και να ανταλλάξει εμπειρίες και συνήθειες στο πλαίσιο της διαμόρφωσης μίας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Η κινητικότητα των πολιτών εντός της ΕΕ δίνει ευκαιρίες τόσο στους ίδιους τους πολίτες που μετακινούνται όσο και στις κυβερνήσεις των κρατών που υποδέχονται τους πολίτες αυτούς. Οι κυβερνήσεις μπορούν να εκμεταλλευτούν τη διαφορετική τεχνογνωσία των πολιτών που εγκαθίστανται στο έδαφός τους και να τους εντάξουν άμεσα στο έμψυχο εργατικό δυναμικό τους ως έτοιμους και ειδικευμένους εργαζόμενους. Ακόμη, οι φοιτητές που ανταλλάσσονται στο πλαίσιο διαφόρων προγραμμάτων μετακίνησης (βλ.Erasmus) μπορούν να φοιτήσουν σε διαφορετική ακαδημαϊκή ατμόσφαιρα από εκείνη της χώρας καταγωγής τους και να τη μεταφέρουν πίσω στη χώρα τους.


2) Όσον αφορά το δικαίωμα του ‘’εκλέγειν και εκλέγεσθαι’’, ίσως αποτελεί το πιο σημαντικό δικαίωμα του Ευρωπαίου Πολίτη, διότι στο πλαίσιο αυτού του δικαιώματος μπορούν οι ίδιοι οι μετακινούμενοι πολίτες να θέτουν εαυτόν υποψήφιο στις Ευρωπαϊκές εκλογές αλλά και στις δημοτικές εκλογές του κράτους-μέλους στο έδαφος του οποίου κατοικούν. Το δικαίωμα αυτό αναγνωρίζει την ύπαρξη ισονομίας στην υποψηφιότητα τόσο των μετακινούμενων όσο και των ντόπιων κατοίκων. Σύμφωνα με αυτό το δικαίωμα όλοι οι πολίτες της Ένωσης έχουν ίσα δικαιώματα εκπροσώπησης είτε κατοικούν στην χώρα προέλευσής τους είτε σε οποιοδήποτε άλλο κράτος.
3) Ένα άλλο δικαίωμα είναι αυτό της διπλωματικής και προξενικής προστασίας. Δηλαδή, εάν ένας Ευρωπαίος πολίτης βρεθεί σε τρίτη χώρα που δεν είναι μέλος της ΕΕ και δεν υπάρχει εκεί πρεσβεία της χώρας του αλλά υπάρχει πρεσβεία άλλου κράτους-μέλους της ΕΕ τότε έχει το δικαίωμα να ζητήσει προστασία με τους ίδιους όρους ως αν ήταν πολίτης του κράτους αυτού. 
4) Τέλος, η δυνατότητα υποβολής πρωτοβουλίας πολιτών, η αναφορά προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή αλλά και η δυνατότητα κάθε πολίτη της Ένωσης να απευθύνεται στα θεσμικά όργανα της Ένωσης αποτελεί σημαντικό δικαίωμα. Με αυτόν τον τρόπο ο Ευρωπαίος Πολίτης μπορεί να ζητήσει την παρέμβαση των θεσμικών οργάνων και των σωμάτων που δρουν επικουρικά σε αυτά, ώστε να προστατέψει τον εαυτό του από κάποια ανωμαλία στην εφαρμογή των κοινοτικών κανόνων στο εθνικό δίκαιο.
Πηγή: http://www.irtea.gr/?p=732&lang=el, 
Konstantinos Prosmitrellis, Student, International and European Studies



Δεύτερο ζητούμενο: "πώς αυτά (τα δικαιώματα) συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας"


1) Δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας και διαμονής σε οποιοδήποτε κράτος-μέλος
α: επαφή με άλλους λαούς -> αλληλεπίδραση -> επικοινωνία, ανάπτυξη σχέσεων με πολίτες άλλων κρατών -> εγκατάλειψη στερεοτύπων & εθνικιστικών αντιλήψεων -> αποδοχή της διαφορετικότητας στο πλαίσιο της ΕΕ
β: επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς -> αλληλεπίδραση / σύγκριση πολιτιστικών στοιχείων -> άντληση θετικών στοιχείων από άλλους πολιτισμούς -> διαμόρφωση κοινής, ευρωπαϊκής κουλτούρας & ταυτότητας
γ: παροχή ευκαιριών στο άτομο για επαγγελματική αποκατάσταση, μόρφωση, κατάρτιση, εξειδίκευση -> διεύρυνση του πεδίου δράσης / τόνωση ελευθερίας επιλογής -> καλλιέργεια σεβασμού προς την ΕΕ και αίσθησης ότι αυτή αποτελεί οικείο χώρο

2) Δικαίωμα του ‘’εκλέγειν και εκλέγεσθαι’’
=> δυνατότητα του πολίτη να συμμετέχει στα κοινά, να αποφασίζει για τους εκπροσώπους του, να ασκεί έλεγχο στις αποφάσεις της ΕΕ -> τόνωση της αίσθησης ότι αποτελεί ενεργό μέλος της Κοινότητας, ότι μπορεί να αποφασίζει καθοριστικά για το μέλλον του -> διαμόρφωση δημοκρατικού κλίματος / ισότητα... -> ο πολίτης αισθάνεται δυναμικό, ενεργό μέλος ενός ευρύτερου, υπερεθνικού συνόλου (ΕΕ)


3 & 4) Η ΕΕ παρέχει στον πολίτη κάθε κράτους μέλους της προστασία απέναντι σε προσπάθειες εκμετάλλευσης, καταπάτησης δικαιωμάτων -> αίσθηση ασφάλειας -> ο πολίτης αισθάνεται ισχυρός, αφού η Ένωση είναι εγγυητής της δικαιοσύνης και της ισότητας  ->  κλίμα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης / ο πολίτης αισθάνεται σιγουριά στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης -> σεβασμός στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα της οποίας αποτελεί μέλος


Ιδέες για επίλογο

- Η άγνοια ως προς τα δικαιώματά τους γνώρισμα των περισσότερων πολιτών της Ένωσης, δυστυχώς και νέων ανθρώπων & ανάγκη κινητοποίησης της ΕΕ με στόχο τη γνωστοποίησή τους
- Σημαντικό βήμα η κατοχύρωση των δικαιωμάτων του Ευρωπαίου πολίτη αλλά μένει να γίνουν ακόμη πολλά, ώστε η Ευρώπη να αποτελέσει μια ενιαία, δημοκρατική οντότητα
- Σε μια εποχή που οι εθνικιστικές τάσεις, οι ακραίες ρατσιστικές πολιτικές ιδεολογίες, οι ανταγωνισμοί μεταξύ των κρατών επανεμφανίζονται είναι ανάγκη η ΕΕ να αποτελέσει εγγυητή της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του πολίτη, ώστε δυναμικά να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις


Ρίξτε μια ματιά και στο: http://apopsif.blogspot.gr/2015/09/blog-post_20.html







Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Το κιτς στην εξουσία

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο η λατρεία του χυδαίου και του ευτελούς· υπάρχει από καταβολής κόσμου, και στις ισχυρές αυτοκρατορίες και στις χρυσές εποχές και όχι μόνο μεταξύ «πληβείων», αλλά και «ευγενών» και ηγετών – η εξουσία δύσκολα αντέχει την κοσμιότητα. Μόνο που σήμερα η ευτέλεια διεκδικεί για πρώτη φορά την προαγωγή της σε κυρίαρχη κουλτούρα και ιδεολογία. Λαϊκισμός και κιτς, μια διχαστική ερμηνεία του κόσμου και μια φαντασίωση υπεροχής, μέσα στην οποία βαφτίζεται η ζωή προς όφελος της πιο χοντροκομμένης απάτης.

Διανοούμενοι και Πολιτικοί

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Αν οι πολιτικοί ασκούν την τέχνη του εφικτού, οι διανοούμενοι ασκούν την τέχνη του ιδανικού. Και αυτό, γράφαμε και παλιότερα, είναι πολύ λογικό. Οι διανοούμενοι έχουν μόνο έναν περιορισμό, τη φαντασία τους. Μπορούν να φτιάχνουν ανώγια και κατώγια με τη σκέψη τους. Μπορούν να πλάθουν περίτεχνους κόσμους όπου η μοχθηρία και το συμφέρον λείπουν, όπου η πολιτεία λειτουργεί παραδειγματικά και όλοι στο τέλος ζουν ευτυχισμένοι. 
Οι πολιτικοί, από την άλλη πλευρά, έχουν πολλούς και υπαρκτούς περιορισμούς. Κατ’ αρχάς το ακροατήριό τους: οι πολιτικές προτάσεις είναι συνιστώσα πολλών επιθυμιών. Κατά δεύτερον την πραγματικότητα: η πολιτική πρακτική είναι παράγωγο πολλών εμποδίων. 
Οι δύο κόσμοι βρίσκονται σε αντίθεση. Οι διανοούμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως κάποιες «λεπτομέρειες» της ζωής μπορεί να είναι εμπόδιο στην υλοποίηση των μεγαλόπνοων οραμάτων, και οι πολιτικοί αδυνατούν να καταλάβουν τους διανοουμένους που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη μικρή πρόοδο στον βωμό ενός άπιαστου ιδανικού. Οι πολιτικοί πράττουν με βάση την πραγματικότητα και τις επιθυμίες των πολιτών· δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ουσία της Δημοκρατίας είναι η πραγμάτωση των επιθυμιών της πλειοψηφίας. Οι δε διανοούμενοι πρέπει να μη συμβιβάζονται με την πραγματικότητα και να αντιτίθενται πολλάκις στις επιθυμίες της πλειονότητας των πολιτών «όπως μια αλογόμυγα πάνω σε άλογο μεγαλόσωμο και καθαρόαιμο, νωθρό όμως εξαιτίας του όγκου του, που του χρειάζεται μια αλογόμυγα να το ξυπνάει» (Πλάτων, Απολογία Σωκράτους). 
Η συνάντηση των δύο κόσμων μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά παραγωγική, όχι μόνο επειδή η θέση χρειάζεται την αντίθεση για να παραχθεί η αναγκαία για την πρόοδο σύνθεση, αλλά διότι κατά κάποιο τρόπο ο ένας κόσμος διδάσκει τον άλλο. Οι μεν διανοούμενοι διδάσκουν το μακρινό ιδανικό στο οποίο πρέπει να κοιτούν οι πολιτικοί, οι δε πολιτικοί πρέπει να δείχνουν και τις κοτρόνες στον δρόμο μην τυχόν και σκοντάψουμε όλοι.

Απόσπασμα από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη: "Μια παραγωγική συνάντηση", δημοσιευμένο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πολυτεχνείο, η επόμενη μέρα

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Σωστά. Ας αναλογιστούμε μόνο το πολιτικό κόστος μιας «αστυνομικής επέμβασης», ενδεχομένως και τις συνέπειες – αντίποινα. Ενώ, τώρα, τα προχθεσινά «επεισόδια» θα επικαλυφθούν από τα επόμενα, οι ζημιές κάπως θα επουλωθούν, και όλα θα επιστρέψουν σε μια διαλυτική και ανυπόφορη καθημερινότητα. Τα «παιδιά» θα επανέρχονται όποτε γουστάρουν, οι καθηγητές και οι φοιτητές εντός του Πολυτεχνείου θα αγανακτούν... Και έτσι, όλοι διατηρούν τον ρόλο τους. Εκτός από την κανονικότητα, τη νομιμότητα και, ασφαλώς, τη δημοκρατία...

Πολίτης: τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο

«Ζήτω η Ελλάς» και ελληνική αναγέννηση

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Τι μας δείχνει η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

  Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι έχουν διάφορα παράπονα, αλλά η χώρα τους ευημερεί. Σε μια χώρα που ευημερεί, τα κριτήρια επιλογής προέδρου δεν είναι, απαραιτήτως, η σοβαρότητα και η αξιοπιστία του, αλλά η δυνάμει ταύτισή του με τον απλό άνθρωπο: εκείνον που χρησιμοποιεί ιδίωμα αποδυτηρίων ακόμη κι όταν δεν βρίσκεται στα αποδυτήρια· εκείνον που φαντασιώνει μια πανίσχυρη Αμερική μακριά από τους γέρικους ευρωπαϊκούς και ανατολίτικους καβγάδες· εκείνον που καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα με εφηβικούς όρους, παλινδρομώντας στην εξέγερση των teenagers. Η στάση αυτή εκλαμβάνεται ως θάρρος: στην πραγματικότητα είναι εκδήλωση της αμερικανικής παιδικότητας, της...

Το κύμα εθνικιστικού λαϊκισμού πλημμυρίζει τη Δύση

Άφθαρτος γρίφος

Μα έτσι εύκολα χάνεται ο ελληνισμός;

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

  ...Ούτε νιώθουν ούτε και είναι λιγότερο χριστιανοί ορθόδοξοι (άρα και λιγότερο Ελληνες, σύμφωνα με το πανίσχυρο δόγμα) όσοι έχουν ταυτότητα δίχως τον προσδιορισμό «Χ.Ο.», δηλαδή όλοι μας. Αλίμονο άλλωστε αν το φρόνημα ήταν σκέτο ντύμα, που το φοράς ή το βγάζεις κατά περίσταση. Φαίνεται όμως ότι οι ποιμένες μας κρίνουν πως ούτε η ελληνικότητα των Ελλήνων είναι γερή και βαθιά ριζωμένη ούτε η θρησκευτική τους πίστη ανθεκτική. Γι’ αυτό και, όπως εντελώς αστόχαστα υποθέτουν, το ποίμνιο κινδυνεύει να εξισλαμιστεί, και μάλιστα από τους πρόσφυγες, που τους αντιμετωπίζουν σαν δούρειους ίππους του Ισλάμ. Μέσα στην αγωνία τους να κινδυνολογήσουν, καταντούν να θεωρούν την ελληνικότητα πανεύκολα αλλοιώσιμη, την πίστη ρηχότατη και τον ελληνισμό ετοιμόρροπο. Και δεν νιώθουν ότι έτσι μειώνουν και προσβάλλουν τους ανθρώπους αυτής της χώρας...

Λαϊκιστικός εθνικισμός


Φαίνεται πως εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή λαϊκιστικού εθνικισμού, στην οποία η κυρίαρχη φιλελεύθερη τάξη που συγκροτήθηκε από την δεκαετία του 1950 και έπειτα δέχεται επίθεση από θυμωμένες και ενεργοποιημένες δημοκρατικές πλειοψηφίες. Ο κίνδυνος να διολισθήσουμε σε ένα κόσμο ανταγωνιστικών και οξυμμένων εθνικισμών είναι τεράστιος και αν συμβεί θα πρόκειται για ένα σταυροδρόμι τόσο σημαντικό, όσο και η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989...

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Το monotasking είναι το νέο multitasking

Θεοί, κατοικίδια ή μυρμήγκια;

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

  Η ​τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να αποδειχθεί ό,τι χειρότερο για την ανθρωπότητα, προειδοποίησε για πολλοστή φορά ο διάσημος κοσμολόγος Στίβεν Χόκινγκ, επιχειρώντας να μας σύρει μακριά από τα σημερινά «τιποτένια» σφαγεία σε ένα απείρως πιο τρομακτικό αύριο. Το μεγαλύτερο ανθρώπινο επίτευγμα θα είναι και το τελευταίο, είπε, αν δεν βρεθούν τρόποι να αποφευχθούν οι κίνδυνοι από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των υπολογιστών. «Θα είμαστε θεοί; Θα είμαστε κατοικίδια; Ή μήπως μυρμήγκια που θα μας πατούν; Δεν ξέρω.», αναρωτήθηκε πρόσφατα ο Στιβ Βόσνιακ, εκ των συνιδρυτών της Apple. Λογισμικά έχουν περάσει το «τεστ Τούρινγκ» (δοκιμασία που επινόησε ο Βρετανός μαθηματικός Αλαν Τούρινγκ το 1950, που δείχνει αν μια μηχανή έχει ανθρώπινη ευφυΐα), φυτεύοντας τον φόβο ότι οι νοήμονες μηχανές σε μερικές δεκαετίες θα υποδουλώσουν το είδος, θα εξοντώσουν τον άνθρωπο. «Είναι σαν να κάνουμε συμφωνία με τον διάβολο», είπε ο Ελον Μασκ, ο ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας ηλεκτροκίνητων Tesla και της εταιρείας διαστημικών οχημάτων SpaceX, ο οποίος προσέλκυσε τα φώτα της δημοσιότητας υποθέτοντας ότι μπορεί να ζούμε σε μια εξομοίωση του σύμπαντος, σε ένα Matrix...

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Μια απόπειρα «ορισμού» της λογοτεχνίας

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΑΝΟΥΔΟΥ

H συζήτηση για το αν ο Ντίλαν «άξιζε» ή όχι το Νομπέλ είναι, στην ουσία, μια απόπειρα ορισμού της λογοτεχνίας: Αν η ποίηση είναι αρκετά «λογοτεχνική», γιατί oι μελοποιημένοι στίχοι δεν εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία; Ή μήπως το πρόβλημα είναι πως ο Ντίλαν δεν δηλώνει ποιητής; Οι περισσότεροι από όσους θίχτηκαν όταν η Σουηδική Ακαδημία ανακοίνωσε το όνομά του πιθανότατα δεν θα επιχειρούσαν να κρίνουν την ποιότητα του έργου ενός «χαρακτηρισμένου» λογοτέχνη, αλλά θα υιοθετούσαν τη θέση των ειδικών. Ακόμη και αν ασκούσαν κριτική, μάλλον θα το έκαναν αναγνωρίζοντας την υποκειμενικότητα της άποψής τους – δεν αρέσει σε όλους ο Αντι Γουόρχολ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ήταν καλλιτέχνης.

Η φαντασίωση της ανέφικτης καθαρότητας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Παρ’ όλ’ αυτά, παρά την πεισματική άρνηση της καταγεγραμμένης Ιστορίας να αποδεχτεί το σενάριο περί μη αναμείξεως φυλών και γονιδίων, παραδόσεων, τρόπων ζωής αλλά και θρησκευτικών πίστεων, στην Ευρώπη, τη σακατεμένη μάλιστα από τον ναζισμό, είναι και πάλι του συρμού η καθαρότητα. Η λατρεία της καθαρότητας. Τη βλέπουμε αποτυπωμένη στις διακηρύξεις αλλά και στους τίτλους που διαλέγουν για τα κόμματά τους οι ακροδεξιοί: «Καθαροί Φινλανδοί», για παράδειγμα. Οχι νόθοι. Οχι αποκυήματα μοργανατικών γάμων με «κατώτερους» ή «μολυσμένους» λαούς.

Η αποκάλυψη του αγνώστου

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Γιατί η Ιστορία παρουσιάζει τέτοιο κενό; Βλέποντας πώς εξελίχθηκε η Κίνα σε εκείνο το διάστημα – στον πολιτισμό και την επιστήμη – μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα είχε συμβεί εάν Κινέζοι και Ελληνες είχαν κρατήσει επαφή και συνέχιζαν να ανταλλάσσουν τεχνογνωσία και ιδέες σε όλο αυτό το διάστημα, κυρίως την εποχή του Βυζαντίου. Και οι δύο λαοί θα είχαν ωφεληθεί και ίσως η Ιστορία να ήταν αλλιώς. Οσο ελκυστική και αν φαίνεται κάποιες στιγμές η εσωστρέφεια, η πρόοδος κρύβεται στην αποκάλυψη του αγνώστου.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

Το τέλος του κόσμου

ΔΙΟΝΥΣΗΣ Π. ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ

  Σ​​τα τέλη Σεπτεμβρίου κατακλυστήκαμε, για άλλη μία φορά, με «πληροφορίες» για το «Μαύρο Φεγγάρι» και το επερχόμενο (για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια) «τέλος του κόσμου»! Ηταν κι αυτό ένα από τα πολλά μυθεύματα που κυκλοφορούν ευρέως και τα οποία ξεκινάνε, όντως, από κάποιο πραγματικό γεγονός. Οπως είναι φυσικό, η διάδοση, η αποδοχή και η πίστη των ανθρώπων σε τέτοιου είδους παραπληροφόρηση έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης από πολλούς κοινωνιολόγους και ψυχολόγους, οι οποίοι έχουν δημοσιεύσει εμπεριστατωμένες εξηγήσεις του φαινομένου. Κι όμως αυτού του είδους τα παραμύθια δεν έχουν τέλος. Ιδιαίτερα τα τελευταία μερικά χρόνια, με τη βοήθεια του Διαδικτύου και των μηνυμάτων του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η διάδοσή τους έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Να καταργηθεί η μέση εκπαίδευση

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

...  το σχολείο μοιάζει όλο και περισσότερο με τηλεπαιχνίδι. «Πες μας, Γιάννη, ποια είναι η διαφορά της Λέσβου από τη Μυτιλήνη;» «Καμία, κύριε. Νησί η μία, νησί και η άλλη, και μάλιστα τα επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός και τα δύο φέτος το καλοκαίρι». «Μπράβο, Γιάννη!» Ο Γιάννης, όταν αποφοιτήσει, θα βλέπει αεροπλάνο να απογειώνεται από το «Ελ. Βενιζέλος» και θα νομίζει ότι οι Ελληνες κατάφεραν καίριο πλήγμα κατά του νόμου της βαρύτητας. «Τόσο βαρύ πράγμα, γεμάτο κόσμο και να μπορεί να πετάξει. Miracolo!»

«Η κλιματική αλλαγή συμβαίνει σήμερα»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

  Δύο ορόσημα, τόσο διαφορετικά, συμπληρώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Με την έγκριση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ως συνόλου, της Συμφωνίας του Παρισιού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, συμπληρώθηκε ο απαραίτητος αριθμός κρατών που επιτρέπει να τεθεί σε ισχύ. Την ίδια ώρα όμως ο φετινός Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος στη σύγχρονη ιστορία που οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα δεν έπεσαν κάτω των 400 μερών ανά εκατομμύριο (ppm). Πληθαίνουν οι φωνές που λένε πως η διαδικασία της κλιματικής αλλαγής κινείται ταχύτατα, κάνοντας ήδη ανεπαρκή τη Συμφωνία του Παρισιού τον περυσινό Δεκέμβριο.

«Τουρίστες» ενός άλλου κόσμου...

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Αναποτελεσματική διδασκαλία


ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

  Δ​​εν νομίζουμε ότι ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών βοήθησε ιδιαίτερα τον μητροπολίτη Αιγιαλείας να κατανοήσει το βαθύτερο μήνυμα της Αγάπης, που βρίσκεται στο επίκεντρο του χριστιανικού δόγματος. Δηλαδή ο κ. Αμβρόσιος μπορεί να ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά το εβραϊκό γενεαλογικό δένδρο –ποιον γέννησε ο Αβραάμ και ποιος ακολούθησε τον Ισαάκ–, αλλά το το βασικό μήνυμα του Ιησού απουσιάζει από τον λόγο του. Πώς αλλιώς θα εκστόμιζε το φριχτό «Ενώπιόν σας, παρακαλώ τον Εσταυρωμένο Χριστό να σαπίσει το χέρι του Φίλη αν υπογράψει τέτοια διατάγματα αθεΐας»; Με άλλα λόγια τα Θρησκευτικά στα σχολεία απέτυχαν να κάνουν καλούς χριστιανούς ακόμη και τους ιεράρχες της Εκκλησίας, πόσο δε μάλλον τα παιδιά, που δεν τα έχουν και σε πολύ μεγάλη υπόληψη· ίσως επειδή είναι υποχρεωτικά.

Της ημετέρας Παιδείας...

Σπουδή πολιτισμού


ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

  H ευθύνη βαραίνει, ολοφάνερα, τα διοικητικά όργανα της ελλαδικής εκκλησίας (κατ’ ευφημισμόν συνοδικά): Δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την κατήχηση από την προπαγάνδα, δηλαδή την κοινωνούμενη πίστη-εμπιστοσύνη από τις ατομοκεντρικές πεποιθήσεις. Kαταλαβαίνουν το μάθημα των θρησκευτικών σαν εύκολη (και με το αζημίωτο) ιδεολογική «διαφώτιση» και προπαγανδιστική προβολή της ιδεολογίας που με εξουσιαστικά προνόμια οι ίδιοι, χρυσοφορούντες, εκπροσωπούν.

ΥΠΕΡ... ΚΟΜΙΚΣ


Ν. ΔΗΜΟΥ
Όταν -κάποτε- γράψουν την ιστορία της τέχνης του εικοστού αιώνα, είμαι βέβαιος πως πράγματα που εμείς σήμερα δοξολογούμε σαν τέχνη, θα περάσουν στις υποσημειώσεις. Ποτέ, σε καμιά εποχή, δεν βαθμολογήθηκαν σαν σημαντικά ρεύματα τέχνης τα πειραματικά κινήματα των ελαχίστων. Πάντα τέχνη ήταν εκείνη η επικοινωνιακή εκδήλωση που αφορούσε, που επηρέαζε, που διαμόρφωνε και μαζί απηχούσε τη σκέψη και την αίσθηση μιας σημαντικής μερίδας του κοινού
.


«Ψεκασμένοι» στην εποχή του CERN


ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

  «Υπάρχει ένα μικρό στρώμα στο πάνω μέρος της κοινωνίας που σκέφτεται σχετικά ορθολογικά, ενώ από κάτω είναι ένα βαθύ ποτάμι που δεν έχουμε επίγνωση της αθέατης πλευράς και της απήχησης που έχει. Υπάρχει ένας παράλληλος κόσμος νοοτροπιών, θεωριών συνωμοσίας, πεποιθήσεων ανορθολογικών, που τρομάζεις όταν το συνειδητοποιείς», τονίζει ο Στέφανος Τραχανάς, πρόεδρος της εκδοτικής επιτροπής των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, υπογραμμίζοντας επίσης την ευθύνη των επιστημόνων οι οποίοι ορισμένες φορές ξεχνούν το αναθεωρητικό πνεύμα της επιστήμης.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

«Ναι» ή «όχι» στην ευθανασία

Κρουστάλλη Δήμητρα

Ποιος μπορεί να σταθεί ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο ενός άλλου ανθρώπου και να αποφασίσει, χωρίς να χωριστεί ο ίδιος στα δύο, προς τα πού θα κλίνει η ζυγαριά; Η απόφαση της Ολλανδίας να νομιμοποιήσει ­ υπό αυστηρές προϋποθέσεις ­ την ευθανασία δίχασε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Κανένα άλλο θέμα δεν έχει αγγίξει τόσο τον πυρήνα της ηθικής, της φιλοσοφικής και της βιολογικής ύπαρξης του ατόμου όσο η «διαχείριση» του θανάτου ενός ανιάτως πάσχοντα, ο οποίος περνά τις τελευταίες ημέρες της ζωής του βουτηγμένος στον πόνο και την απόγνωση.

Ευθανασία, δογματισμός και οικουμενικότητα


ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΖΟΥΡΟΣ

ο Θεός έδωσε τη ζωή και μόνο Αυτός έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει. Υπάρχουν δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας για τους οποίους το επιχείρημα είναι κενό. Δεν αναφέρομαι μόνο στους άθεους και στους αγνωστικιστές, αλλά και σε όσους δέχονται την ύπαρξη μιας υπέρτατης οντότητας αλλά αρνούνται να ενταχθούν σε οποιοδήποτε θρησκευτικό σχήμα. Ο κ. Ιερόθεος δεν απευθύνεται ούτε καν στους θρησκευόμενους γενικά, αλλά σε μια συγκεκριμένη κατηγορία εξ αυτών, αυτούς που αποδέχονται το ίδιο με αυτόν δόγμα περί ζωής, θανάτου και Θεού.

Παράλογο και ανήθικο


ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ

Εννοώ ότι δεν μας ανήκει εξ ολοκλήρου, όπως ίσως νομίζουμε, αλλά έχουμε ένα είδος συγκυριότητας με την κοινωνία. Διότι αν κάτι που θέλουμε να κάνουμε με το σώμα μας δεν αρέσει στην κοινωνία, αυτή έχει τρόπους να μας το απαγορεύσει. Ενας από αυτούς τους τρόπους είναι και ο νόμος, που σε μια δημοκρατία εκφράζει την κυρίαρχη λαϊκή θέληση, άρα μεταξύ των άλλων και την κυρίαρχη κοινωνική ηθική. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε άλλο παράδειγμα πέραν της απαγόρευσης της ευθανασίας. Οταν δεν μπορείς να επιλέξεις ούτε καν τον τρόπο, τον τόπο και τον χρόνο του θανάτου σου, πόσο ελεύθερος είσαι άραγε;

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Ξεχνιέμαι με ένα Pokemon Go

Γιατί οι πολίτες αρέσκονται να ρίχνουν τις κυβερνήσεις τους;

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣ: Το τέρας που λέγεται Μηχανογραφικό

ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣ: Το τέρας που λέγεται Μηχανογραφικό: Και τώρα που ξεμπερδέψαμε με την ανακοίνωση των βαθμολογιών των Πανελλαδικών, αρχίζουν τα δύσκολα. Ναι τα δύσκολα. Και τα δύσκολα λέγον...

Μιχάλης Μπλέτσας, διευθυντής Πληροφορικής του ΜΙΤ


"...είμαστε ένας λαός αιωνίως ανώριμων εφήβων που προσπαθούν να αντικαταστήσουν την αγκαλιά της μάνας με αυτή ενός πατερναλιστικού κράτους. Η οικονομία μας είναι δομημένη σαν ένα σύνολο από συντεχνίες, οι οποίες ανταγωνίζονται στην απόκτηση προνομίων σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου, ενώ συμφωνούν στην από κοινού απομύζηση του κράτους. Τώρα που η δομή αυτή καταρρέει, όλοι προσπαθούν να είναι οι τελευταίοι που θα φύγουν από το πάρτυ, καθυστερώντας τις αναπόφευκτες αλλαγές και αυξάνοντας το κόστος τους. Η βασική δικαιολογία είναι η ελληνική “εξαιρετικότητα” και μια διάθεση για ατέλειωτη κριτική, η οποία προσφέρει το δικαιολογητικό υπόβαθρο για την απόρριψη λύσεων που έχουν δοκιμαστεί επανειλημμένα και επιτυχώς σε πολλές άλλες χώρες ανά τον πλανήτη..."

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

«Βους επί γλώσση μέγας βέβηκεν»

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ας μου συγχωρεθεί η παράθεση τόσων ονομάτων, όμως εικονογραφούν το καθεστώς λογοκρισίας που επιβάλλεται ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κάποιος συνταγματάρχης πίσω από ένα γραφείο, ο οποίος πρέπει να εγκρίνει το γραπτό σου πριν δημοσιευθεί. Είναι η προσπάθεια ενοχοποίησης της ελεύθερης έκφρασης και σκέψης στο όνομα προτεραιοτήτων που την υπερβαίνουν. Δεν σου απαγορεύουν να μιλήσεις. Απλώς σου υπενθυμίζουν ότι την επόμενη φορά που θα μιλήσεις θα πρέπει να φροντίσεις να μην ενοχοποιηθείς θίγοντας είτε τις ευαισθησίες που προκαλούνται λόγω της συγκυρίας, είτε τις ευαισθησίες κάποιας κοινωνικής, θρησκευτικής ή φυλετικής ομάδας, είτε τους υπέρβαρους, είτε τους ανορεξικούς. Η «Νεογλώσσα» που έχει επιβάλει ο Μεγάλος Αδελφός στο «1984» του Οργουελ είναι η δυστοπική προσέγγιση μιας πραγματικότητας η οποία έχει επιβληθεί. Πείτε την «πολιτικώς ορθόν», πείτε την «ενιαία σκέψη» ή «ομογενοποιημένη».

Brexit και παγκοσμιοποίηση

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ένα από τα πρώτα εγχειρήματα παγκοσμιοποίησης της πολιτικής. Είναι επίσης πολύ άτσαλο. Και αυτό διότι η πολιτική έχει πολύ περισσότερες παραμέτρους να συμπεριλάβει κατά τη λήψη μιας απόφασης (εθνικές, κοινωνικές, πολιτιστικές ευαισθησίες κ.λπ.) απ’ ό,τι μια πολυεθνική επιχείρηση. Η πολιτική είναι αργή και γι’ αυτό μοιάζει σκουριασμένη, αλλά ένα συμβούλιο μετόχων στη Νέα Υόρκη μπορεί να απολύσει δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους στη Μαλαισία χωρίς οι επιχειρηματίες να νιώσουν κάποια κοινωνική αντίδραση.

Δάσκαλος με Μαθηματικά κάτω από τη βάση!

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Γλυκές ουτοπίες και πικρές αλήθειες για τον αριθμό εισακτέων στα πανεπιστήμια

Tου Ηρακλή Τσιάμαλου

Σ’ αυτούς τους φοιτητές πρέπει προσθέσουμε και τις μετεγγραφές από γειτονικές βαλκανικές χώρες . Ήταν μια διαδρομή υποψηφίων που παρά το χαμηλό βαθμό που συνήθως είχαν στη Νεοελληνική Γλώσσα, μάθαιναν σε χρόνο ρεκόρ τη Σερβική ή τη Σλαβομακεδονική , περνούσαν με τη μία όλα τα μαθήματα του πρώτου έτους και συνέχιζαν απρόσκοπτα τις σπουδές τους σε μια Παιδαγωγική Ακαδημία ή Φιλοσοφική σχολή στην Ελλάδα. Οι απόφοιτοι ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων δημιούργησαν έναν πληθωρισμό πτυχιούχων ενώ ταυτόχρονα η τεχνική και η επαγγελματική εκπαίδευση ήταν συνήθως επιλογή ανάγκης για όσους δε τα κατάφερναν στο Γενικό Λύκειο.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Γιατί δεν κάνουν και οι straight το δικό τους Pride;

Προς τι το gay pride;

Δολοφόνος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι…

Ανδρέας Ζαμπούκας

Εδώ υπάρχουν τρία, τουλάχιστον, διαρκή σημεία που κρύβονται πίσω από το αίμα ενός μικρού παιδιού: το πρώτο είναι οι κλειστές «πρωτόγονες» κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας. Αυτές που παραμένουν βουτηγμένες στην εσωστρέφεια της βαρβαρότητας, της ημιμάθειας, της επιρροής από τα σκουπίδια της τηλεόρασης και εγκλωβισμένες στα κατάλοιπα της «οθωμανικής» βαλκανικής επαρχίας. Είναι οι κοινωνίες που, αντί να προτάξουν την συλλογικότητα ως αξία εξέλιξης, είναι έτοιμες να ενθαρρύνουν κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά και να την «ηρωοποιήσουν» για διασκέδαση.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ 2016

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Α1.
            Διωγμένος από τους δολοφόνους του Καλιγούλα, είχε αποσυρθει σε μια θερινή κατοικία, που ονομάζεται Ερμαίο. Λίγο αργότερα τρομοκρατημένος από τα νεα της σφαγής σύρθηκε  προς το πιο κοντινό λιακωτό και κρύφτηκε ανάμεσα στα παραπετάσματα που κρέμονταν στην πόρτα.
            Κάποια μέρα ο Κάτωνας έφερε στο βουλευτήριο ένα πρώιμο σύκο  από την Καρχηδόνα και δείχνοντάς το στους συγκλητικούς «Σας ρωτώ» είπε «πότε νομίζετε ότι αυτό το σύκο κόπηκε από το δέντρο». Όταν όλοι είπαν ότι ήταν φρέσκο, είπε: «Κι όμως να ξέρετε ότι κόπηκε πριν τρεις μέρες στην Καρχηδόνα».
            Μόλις άκουσε τον χαιρετισμό ο Καίσαρας είπε: «Στο σπίτι ακούω αρκετούς τέτοιους χαιρετισμούς». Τότε το κοράκι θυμήθηκε (ήρθαν στο μυαλό του κορακιού) τα λόγια του αφεντικού του: «Έχασα το λάδι και τον κόπο μου (κρίμα στον κόπο μου)». Μ’ αυτά τα λόγια ο Αύγουστος γέλασε και αγόρασε το πουλί για τόσο μεγάλο ποσό, όσο δεν είχε αγοράσει κανένα μέχρι τότε.

Β1α.
insidiatore
qua
caedium
mihi
quoddam
praecocia
patrum
haec
tui
nullius


B1β.
propiorem / prope, propius, proxime
satius

B2α.
excludunt
recedamus
exterruisti
proreptum
abderetis
afferre
ostenturus(que) / ostensurus(que)
decerpi
dic
veniendo

B2β.
 perdas
perderes
perditurus sis
perdideris
perdidisses

Γ1α.
Caligulae: γενική αντικειμενική στο insidiatoribus.
cui: δοτική προσωπική κτητική στο est.
se: αντικείμενο του ρ. abdidit (ευθεία ή άμεση αυτοπάθεια).
die: αφαιρετική ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο attulit.
decerptam esse: ειδικό απαρέμφατο ως αντικείμενο του ρ. putetis (ετεροπροσωπία).
ex arbore: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της προέλευσης / απομάκρυνσης από τόπο στο decerptam esse.
recentem: κατηγορούμενο του εννοούμενου υποκειμένου ficum.από το απαρέμφατο esse
salutationum: γενική διαιρετική στο satis.
corvo: δοτική προσωπική στην περίφραση venit in mentem.
quanti: γενική της αφηρημένης αξίας στο emitque.

Γ1β.
Ficus praecox a Catone allata est in curiam quodam die.

Γ1γ.
στάση σε τόπο: in curia
απομάκρυνση από τόπο: ex, ab de, curia
κίνηση σε τόπο: domum
απομάκρυνση από τόπο: domo.

Γ1δ.
1-    Risitne Augustus ad haec verba? (η αναμενόμενη απάντηση δεν ξέρουμε αν είναι θετική ή αρνητική)
2-    Num Augustus risit ad haec verba?(η αναμενόμενη απάντηση είναι αρνητική)
3-    Nonne Augustus risit ad haec verba?(η αναμενόμενη απάντηση είναι θετική)
4-     Ad haec verba Augustus risit? (χωρίς εισαγωγικό μόριο για λόγους έμφασης)

Γ2α.
- vela quae praetenta erant.
- ficum quae praecox erat.

Γ2β.
cui nomen est Hermaeum: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση, προσδιοριστική στο diaetam, ως επιθετικός προσδιορισμός στο diaetam.
quando hanc ficum decerptam esse putetis ex arbore: δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική πρόταση μερικής άγνοιας ως έμμεσο αντικείμενο του ρήματος interrogo.
cum omnes recentem esse dixissent: δευτερεύουσα επιρρηματική χρονική πρόταση ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο inquit.
quanti nullam adhuc emerat: δευτερεύουσα επιρρηματική απλή παραβολική πρόταση, του ποσού, που λειτουργεί ως β΄ όρος σύγκρισης (α΄ όρος σύγκρισης είναι το emit tanti).(προσδιορίζει το tanti)

Γ2γ.
exclusus: postquam exclusus est [εκφέρεται με οριστική παρακειμένου, γιατί η πρόταση ενδιαφέρει καθαρά από χρονική άποψη και δηλώνει το προτερόχρονο].
exterritus: cum exterritus esset.
audita:χρονική μετοχή , νόθη-ιδιάζουσα αφαιρετική απόλυτη, δηλώνει το προτερόχρονο σε σχέση με το ρήμα της πρότασης
 cum Caesar audivisset salutationem.


Επιμέλεια:
Άντα Κουτουβάλα