Τί συνέβη στην Ευρώπη;

Όλα έμοιαζαν πολύ καλή ιδέα πίσω στο 1951: ένας παγκόσμιος πόλεμος είχε τελειώσει μόλις πριν από έξι χρόνια και ένας ψυχρός πόλεμος μόλις ξεκινούσε. Οι παλαιοί εχθροί θα γινόντουσαν καινούριοι φίλοι. Το πρώτο βήμα ήταν η ανταλλαγή. Αντί να αρμέγουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των ηττημένων - πανάρχαια κατάληξη του πολέμου - τις μοιράζονταν: έχεις γαιάνθρακες, έχω χάλυβα, θα ανταλλάξουμε. Αυτή η δίκαιη ανταλλαγή βρισκόταν στην καρδιά της Συνθήκης του Παρισιού, στην απαρχή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, του σπόρου που έγινε η πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 1951

To Πανεπιστήμιο Κρήτης συμμετέχει στο «Human Brain Project»

Ο Μίνως Γαροφαλάκης, Καθηγητής και εκτελών χρέη Κοσμήτορα της Σχολής Ηλεκτρονικών Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης και το Εργαστήριο Τεχνολογίας Συστημάτων Λογισμικού και Δικτυακών Εφαρμογών πρόκειται να συμμετάσχουν ως εταίροι στο Human Brain Project*, μίας από τις 2 εμβληματικές πρωτοβουλίες (EU FET Flagship Initiatives) στον τομέα των μελλοντικών και αναδυόμενων τεχνολογιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όραμα του Human Brain Project είναι η κατανόηση του ανθρώπινου εγκεφάλου και των ασθενειών του, η δημιουργία νέων θεραπειών και η ανάπτυξη νέων επαναστατικών τεχνολογιών στους...

«Σε νιώθω», είπε ο υπολογιστής και συνέχισε τις εργασίες του

Σήμερα, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής μπορεί να «αντιληφθεί» το άγχος από την εφίδρωση του δέρματος, τη διάθεση από τον τρόπο που δακτυλογραφεί κανείς, τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου από τον τρόπο που κινείται μέσα σε έναν χώρο, ενώ υπάρχει ακόμη και φωτογραφική μηχανή που «αρνείται» να φωτογραφίσει, αν ο φωτογραφιζόμενος δεν χαμογελάσει! Η συναισθηματική υπολογιστική είναι το πεδίο της επιστήμης των υπολογιστών που είτε αφορά τον συναισθηματικό μας κόσμο είτε προκύπτει από αυτόν ή τον επηρεάζει σκόπιμα. Η συναισθηματική υπολογιστική αποτελεί αντικείμενο της ερευνητικής ομάδας του έργου «Σθένος», με εταίρους το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και την Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ. Το έργο αποσκοπεί στην ανάπτυξη ανθρωποκεντρικών υπολογιστών...

Ποιοι έκαναν τις προσλήψεις;

Του Κώστα Λεονταρίδη

Σε οκτώ χρόνια συμπληρώνονται δύο αιώνες από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Το «πώς» θα είναι η χώρα και οι κάτοικοί της το 2021 είναι ερώτημα για ευφάνταστους λύτες. Αυτά τα 200 χρόνια, τα κεφάλαια της ιστορίας που γράφτηκαν στον τόπο που μεγάλωνε ήταν σύνθετα και πολυαίμακτα. Τις σελίδες δόξας ακολουθούσαν σελίδες ταπείνωσης. Και το αντίθετο. Το εθνικό ευαγγέλιο του νεοπαγούς κράτους ήταν η αρχαία κιβωτός κι αυτό πλημμύριζε με περηφάνια τους Ελληνες· κάποιες φορές σε βαθμό υπερφίαλης αυτοπεποίθησης. Διαχρονικό χαρακτηριστικό; Η αντιμετώπιση των ξένων ως λαών κατώτερων και η ενοχοποίηση «εξωγενών» παραγόντων για τα δεινά μας. Παράλληλα, πλην ελάχιστων, διακριτών χρονικά εξαιρέσεων, στο εσωτερικό κυριαρχούσε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, η αδυναμία συνεννόησης και για τα στοιχειώδη ήταν ο κανόνας.

Ηθική δέσμευση και επιλογή επαγγέλματος

The New York Times

Ο Ντίλαν Μάθιους έγραψε πρόσφατα ένα συναρπαστικό κομμάτι στην «Ουάσιγκτον Ποστ», για έναν νεαρό ονόματι Τζέισον Τριγκ. Ο Τριγκ είναι ένας 25χρονος διπλωματούχος πληροφορικής του ΜΙΤ, ο οποίος έβαλε σ’ εφαρμογή τον τρόπο που, κατά τη γνώμη του, μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο καλό στον κόσμο. Πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά του, σε μια εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων (hedge fund). Αντί όμως να σπαταλάει τον υψηλό μισθό του, ζει σαν απλός φοιτητής και δίνει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του για «καλό σκοπό». Τον εντυπωσίασε το στατιστικό στοιχείο ότι με μια δωρεά 2.000 δολαρίων μπορεί να αποτραπεί ένας θάνατος από ελονοσία και υπολογίζει ότι, στη διάρκεια μιας επικερδούς καριέρας στη Γουόλ Στριτ, έχει τη δυνατότητα να σώσει πολλές ζωές. Απ’ όσα αναφέρονται στο άρθρο, ο Τριγκ φαίνεται να είναι ένας ειλικρινής, σοβαρός άνθρωπος, ο οποίος, αν πραγματοποιήσει το σχέδιό του, μπορεί πράγματι να σώσει πολλές ζωές. Αν όμως σκέφτεστε να ακολουθήσετε το παράδειγμά του, θα συνιστούσα προσοχή.

Προετοιμάζοντας «χαμένες γενιές»

ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΖΑΧΟΣ

Κάθε κρίση, κάθε ανατρεπτική μεταβολή, κάθε σύγκρουση δημιουργεί θύματα. Θεσμοί, ιδέες, ζωικά είδη, αξίες και κυρίως άνθρωποι «θυσιάζονται»(;) στο βωμό της εξέλιξης. Οι κλιματικές αλλαγές του μακρινού παρελθόντος, ο πελοποννησιακός πόλεμος, η επανάσταση του ’21, ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η εμφάνιση και εξέλιξη της τεχνολογίας προκάλεσαν εκατόμβες θυμάτων. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο και σήμερα οι συνταρακτικές μεταβολές που επιφέρει η εδραίωση της παγκοσμιοποίησης και ο θάνατος του εθνικού κράτους, να προκαλούν τα δικά τους θύματα. Το γεγονός -δημιουργία θυμάτων- είναι ιστορικά δεδομένο και ως ένα σημείο αποδεκτό, το ζητούμενο βρίσκεται στο πώς θα τα περιορίσουμε και κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.