ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 2023

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Ομάδα Α

Θέμα A1

Κόμμα Γ. Θεοτόκη: σελ. 92-93

Από τα αντιβενιζελικά κόμματα τα πιο αδιάλλακτα ήταν τα κόμματα του Δημητρίου Ράλλη και του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ενώ το κόμμα του Γεωργίου Θεοτόκη ήταν πιο διαλλακτικό. «Το κόμμα του Γ. Θεοτόκη… τον πυρήνα των αντιβενιζελικών».

Διχοτόμηση του χαρτονομίσματος: σελ 50-51

«Το Μάρτιο του 1922… βαρύτατες συνέπειές της»

Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ): σελ 153 + σελ.156

«Η ελληνική κυβέρνηση… απασχόληση και οριστική στέγαση» + σελ.156: «Η ΕΑΠ λειτούργησε… απέναντι στους πρόσφυγες»

Θέμα Α2

α) Λάθος (σελ. 11)

β) Σωστό (σελ. 62)

γ) Λάθος (σελ. 105)

δ) Σωστό (σελ. 133)

ε) Σωστό ( σελ. 220)

 

Ομάδα Β

Θέμα Β1

σελ.91-92  « Όσον αφορά τη δομή… κάθε άλλο κόμμα»

Θέμα Β2

σελ. 208 «Η πρώτη κυβέρνηση… και εγκατάστασής του».

ΘΕΜΑ Γ1

Α) σχολικό βιβλίο :σελ. 121-122, «Ο προσφυγικός συνοικισμός της Ερμούπολης Σύρου»

«Αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα ίδρυσης και εξέλιξης ενός αυτοτελούς και ακμαίου προσφυγικού συνοικισμού κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, ο οποίος βασίστηκε στην πρωτοβουλία των οικιστών του, χωρίς κυβερνητική αρωγή. Η περιοχή, που το 1825 πήρε το όνομα Ερμούπολη από τους πρόσφυγες οικιστές της, άρχισε να συγκεντρώνει από το 1821 έως το 1824 Έλληνες πρόσφυγες απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας: Μικρασιάτες, Ψαριανούς, Κρήτες και κυρίως Χίους. Η συμφόρηση που είχε επέλθει στα γειτονικά νησιά, η θέση του λιμανιού και η ουδέτερη στάση που τηρούσε το νησί στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης προκάλεσαν την αθρόα προσέλευση» + δύο πρώτες παράγραφοι  κειμένου Α.

«Οι ντόπιοι Συριανοί κατοικούσαν στην Άνω Σύρο, μακριά από την παραλία, στην οποία συγκεντρώθηκαν οι νεοφερμένοι. Σύντομα η αυξημένη προσέλευση προσφύγων προκάλεσε την επιφυλακτικότητα και, στη συνέχεια, τις αντιδράσεις των ντόπιων, κυρίως λόγω κτηματικών διαφορών. Τη διάσταση υποδαύλιζε επιπλέον η διαφορά δόγματος μεταξύ των καθολικών ντόπιων και των ορθόδοξων προσφύγων.» + δύο τελευταίες παράγραφοι  κειμένου Α.

Β) σχολικό βιβλίο:  σελ. 20- 21 «Στο ελληνικό κράτος… Αίγυπτο»

Στο ελληνικό κράτος, στη θέση των παλιών κέντρων που παρήκμασαν, αναδείχθηκαν νέα. Το πιο σημαντικό απ' αυτά ήταν η Σύρος, η οποία στη διάρκεια της Επανάστασης δέχθηκε κύματα προσφύγων, κυρίως από τη Χίο. Η στρατηγική θέση του νησιού, στο κέντρο του Αιγαίου και πάνω ακριβώς στις διαδρομές που συνέδεαν τα Στενά και τη Μαύρη Θάλασσα με τους μεσογειακούς δρόμους του εμπορίου, συνέβαλε στη δημιουργία ισχυρότατου -όχι μόνο για τα ελληνικά μέτρα- ναυτιλιακού κέντρου. Στην ανάπτυξη αυτή σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η δυναμική παρουσία και δραστηριότητα των ελληνικών παροικιών στα κυριότερα εμπορικά κέντρα της περιοχής: στα λιμάνια της Νότιας Ρωσίας, στις εκβολές του Δούναβη, στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και αργότερα στην Αίγυπτο. + κείμενο Β (Στοιχεία κειμένου Β: Η Σύρος αποτελούσε σταυροδρόμι των θαλάσσιων δρόμων που συνδέουν την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Θεσσαλονίκη ή τη Μαύρη Θάλασσα με τα μεγάλα λιμάνια της δυτικής Μεσογείου/Επειδή οι κάτοικοι της άνω Σύρου ήταν καθολικοί, το νησί τελούσε υπό γαλλική προστασία κατά τη διάρκεια έναρξης του αγώνα/Το νησί, μέσα σε λίγα χρόνια, έγινε το σημαντικότερο κέντρο του εμπορίου του Αιγαίου.]

ΘΕΜΑ Δ1

Α.) σχολικό βιβλίο: σελ. 250

«Στην Ευρώπη πρωτεργάτης του αγώνα ήταν ο Κ. Κωνσταντινίδης, ο οποίος από τη Μασσαλία με διαδοχικά υπομνήματα ενημέρωνε τις συμμαχικές δυνάμεις για την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στον Πόντο. Ο ίδιος επίσης τύπωσε και κυκλοφόρησε χάρτη που όριζε τα σύνορα της προτεινόμενης ποντιακής δημοκρατίας. Αυτό το χάρτη τύπωσε και σε απλό σχήμα ταχυδρομικού δελτίου (καρτ-ποστάλ) με γραπτό κείμενο στα γαλλικά: «Πολίτες του Πόντου ξεσηκωθείτε! Θυμίστε στα φιλελεύθερα έθνη τα ύψιστα δικαιώματά σας για τη ζωή και την ανεξαρτησία». Η ρωσική επανάσταση ξεσήκωσε τους Έλληνες του Πόντου για το δικό τους εθνικό αγώνα, ενώ στο πρώτο παγκόσμιο Παν-ποντιακό Συνέδριο, που οργανώθηκε στη Μασσαλία το Φεβρουάριο του 1918, ο ίδιος ο Κ. Κωνσταντινίδης, με τηλεγράφημα που έστειλε στον Α. Τρότσκι, ζήτησε επίσημα την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης». + κείμενο Α

Β. σχολικό βιβλίο: σελ. 250-251

«Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν αρχικά σύμφωνη με τον αγώνα και τις εθνικές διεκδικήσεις των Ποντίων. Στο συνέδριο Ειρήνης όμως στο Παρίσι, που άρχισε το Δεκέμβριο του 1918, ο Ελ. Βενιζέλος πιέστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις και δεν συμπεριέλαβε τον Πόντο στο φάκελο των ελληνικών διεκδικήσεων, και, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Ελλήνων του Πόντου, συμφώνησε να παραχωρηθεί η περιοχή στην υπό ίδρυση Αρμενική Δημοκρατία.» +κείμενο Β. «Η πρόταση του Ελ. Βενιζέλου προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση στους Έλληνες του Πόντου, οι οποίοι στα διάφορα συνέδρια που πραγματοποίησαν στο Μπακού, στο Κρασνοντάρ, στο Βατούμ και στη Μασσαλία, διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης» +κείμενο Γ. «Επίσης, πολλά ποντιακά σωματεία έστειλαν τότε τηλεγραφήματα στο Παρίσι για να μεταπείσουν τον πρωθυπουργό, τον οποίο επισκέφθηκε μάλιστα τον Απρίλιο του 1919 ο μητροπολίτης Χρύσανθος. Μετά τη διεξοδική ενημέρωση που έλαβε ο Έλληνας πρωθυπουργός από τον Χρύσανθο, για το Ποντιακό Ζήτημα, αποφάσισε να ενισχύσει τις προσπάθειες των Ποντίων και έδωσε την έγκρισή του στο μητροπολίτη να συνεχίσει την προσπάθεια ενημέρωσης όλων των πολιτικών που έλαβαν μέρος στη Συνδιάσκεψη.»

Επιμέλεια

Θεανώ Χατζή

 

ΘΕΜΑΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ 2023

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Α1.     Ο Σκριβωνιανός είχε στασιάσει στην Ιλλυρία εναντίον του Κλαυδίου. Ο Παίτος είχε πάει με το μέρος του και, αφού σκοτώθηκε ο Σκριβωνιανός, τον οδηγούσαν σιδεροδέσμιο στην Ρώμη (συρόταν σιδηροδέσμιος στη Ρώμη). Επρόκειτο να επιβιβαστεί σε πλοίο ̇ η Αρρία παρακαλούσε τους στρατιώτες να επιβιβαστεί μαζί του. Δεν το κατόρθωσε: νοίκιασε ένα ψαράδικο καραβάκι και ακολούθησε το πελώριο πλοίο.

·        Μια νύχτα δηλαδή καθόταν με την κόρη της αδελφής (της) σε κάποιο ιερό και περίμενε μέχρι να ακουστεί κάποια φωνή που να ανταποκρινόταν στον σκοπό τους. Κάποτε πια η κοπέλα, κουρασμένη από την πολλή ορθοστασία, ζήτησε από τη θεία (της) να της παραχωρήσει για λίγο τη θέση της. Τότε η Καικιλία είπε στην κοπέλα: «εγώ ευχαρίστως σου παραχωρώ τη θέση μου». Αυτόν τον λόγο λίγο αργότερα επιβεβαίωσε η ίδια η πραγματικότητα.

 B1.

1. Σωστό

2. Λάθος

3. Σωστό

4. Λάθος

5. Λάθος

 

Β2.

μετάδοση: dabat

ναυάγιο: navem, naviculam

νυχτερινός: nocte

απόσταση: standi

μητρότητα: materteram

 

Γ1α.

nocte: noctium

sororis: sororum

vox: vocum

sede: sedum

 

Γ1β.

lacrimae: lacrima

diu: diutius, diutissime

siccis: sicca

eius: ea

ingentem(que): ingentiorem(que), ingentissimam(que)

hoc dictum: haec dicta

res ipsa: rei ipsius

 

Γ2α.

orabat: orabunt

Non impetravit: Non impetrabunt

conduxit: conducent

secuta est: sequentur

 

Γ2β.

vincerent: vicisti

egrediebatur: egredi

redibat: redeuntis

moverat: motu

fuerat: fuisset

Erat ascensurus: ascensuri fuerint

petit: petendi (γενική), petendo (αφαιρετική)

fecit: fac, facito

dixit: dicimini

 

Δ1α.

se: άμεσο αντικείμενο στο ρήμα «dabat» (άμεση αυτοπάθεια)

contra Claudium: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της εναντίωσης στο moverat

piscatoriam: επιθετικός προσδιορισμός στο naviculam

standi: γενική γερουνδίου ως γενική αντικειμενική στο mora

paulο: αφαιρετική οργανική του μέτρου ή της διαφοράς στο επίρρημα post

 

Δ1β.

Hoc dictum paulo post re ipsa confirmatum est

 

Δ2α.

·        dum aliqua vox congruens proposito audiretur: δευτερεύουσα επιρρηματική χρονική πρόταση, ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο περιεχόμενο της κύριας πρότασης με ρήμα το expectabat. Eκφέρεται με υποτακτική χρόνου παρατατικού (audiretur), διότι η πράξη περιγράφεται ως προσδοκία ή επιδίωξη. Σε σχέση με την πρόταση που προσδιορίζει, δηλαδή την κύρια, δηλώνει το υστερόχρονο.

·        ut sibi paulisper loco cederet: δευτερεύουσα ουσιαστική βουλητική πρόταση ως έμμεσο αντικείμενο στο ρήμα rogavit της κύριας πρότασης. Εκφέρεται με υποτακτική, γιατί το περιεχόμενό της δηλώνει απλώς κάτι το επιθυμητό και χρόνου παρατατικού (cederet), διότι εξαρτάται από το ρήμα της κύριας πρότασης (rogavit) που είναι ιστορικού χρόνου και αναφέρεται στο παρελθόν. Έχουμε ιδιομορφία στην ακολουθία των χρόνων, καθώς η βούληση είναι ιδωμένη τη στιγμή που εμφανίζεται στο μυαλό του ομιλητή και όχι τη στιγμή της πιθανής πραγματοποίησής της.(συγχρονισμός κύριας με δευτερεύουσα πρόταση)

 

Δ2β.

Caecilia dixit se libenter illi sua sede cedere.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Άντα Κουτουβάλα

Θεανώ Χατζή

ΘΕΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ 2023

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 

ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

 ΘΕΜΑ Α

 Α1.α.

1. Λάθος

2. Λάθος

3. Σωστό

 

Α1.β.

α. 1

β. 3

 

ΘΕΜΑ Β

Β.1. Στο πρώτο απόσπασμα, ο Αριστοτέλης δηλώνει πως η «πόλις» είναι μια μορφή ανώτερης κοινωνικής συνύπαρξης («ἡ πασῶν κυριωτάτη ενν. τῶν κοινωνιῶν») που περικλείει μέσα της όλες τις άλλες («πάσας περιέχουσα τὰς ἄλλας») και αποβλέπει στο ανώτερο από όλα τα αγαθά («τοῦ κυριωτάτου πάντων ενν. τῶν ἀγαθῶν»). Είναι, δηλαδή, για τον φιλόσοφο «ἡ κοινωνία ἡ πολιτική»). Η «πόλις» είναι η τελειότερη μορφή κοινωνικής συμβίωσης. Περιλαμβάνει ατελέστερα κοινωνικά μορφώματα, όπως η οικογένεια, η φυλετική συγγένεια και σχέση, το χωριό, μια συντεχνία κ.ά. Η πόλις δεν είναι απλώς μια ανταλλακτική κοινωνία που διασφαλίζει την επιβίωση των μελών της αλλά εκείνη η οργανωμένη και αρθρωμένη κοινωνία που διασφαλίζει τις προϋποθέσεις για την πλήρη ανάπτυξη των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Ύψιστος σκοπός της ύπαρξής της είναι το κοινό αγαθό, η συλλογική και ατομική επιτυχία των μελών της.

Στον ορισμό αυτό μπορούμε να διακρίνουμε το προσεχές γένος της έννοιας της πόλεως, δηλαδή την ευρύτερη κατηγορία, στην οποία εντάσσεται η έννοια, που είναι ο όρος «κοινωνία» («κοινωνίαν τινὰ οὖσαν»). Ο όρος «κοινωνία» προέρχεται από το ρήμα «κοινωνῶ» που σήμαινε «συμμετέχω σε κάτι», «παίρνω μέρος σε κάτι μαζί με κάποιον άλλο (ή με κάποιους άλλους)». Έτσι, με τον όρο «κοινωνία» νοείται ένα είδος κοινότητας, μια ομάδα ανθρώπων που συνυπάρχουν και συνεργάζονται, έχουν έναν κοινό σκοπό, αποβλέπουν – η καθεμία ξεχωριστά – στην επίτευξη ενός κοινού για τα μέλη τους σκοπού («ἀγαθοῦ τινος ἕνεκεν συνεστηκυῖαν»). Η ειδοποιός διαφορά της πόλης, δηλαδή το ιδιαίτερο εκείνο γνώρισμα που τη διαφοροποιεί από τις όμοιές της έννοιες, είναι το αγαθό στο οποίο αποβλέπει, που δεν είναι άλλο από την ευδαιμονία, ατομική και συλλογική. Ο Αριστοτέλης επισφραγίζει τον ορισμό της έννοιας «πόλις» με τον χαρακτηρισμό «πολιτική κοινωνία», δηλαδή την οργανωμένη πολιτειακά κοινωνία, η οποία έχει αυτάρκεια, αυτονομία, ελευθερία, θεσμούς και πολίτευμα. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, η πόλη, η οποία σχηματίστηκε από τη συνένωση περισσότερων «κωμῶν» και, συνεπώς, και οικογενειών ήταν φυσική εξέλιξη και ανάπτυξη των πρώτων μορφών κοινωνίας, χαρακτηρίζεται τέλεια, καθώς σκοπός της ήταν όχι μόνο το «ζῆν», η επιβίωση, που και η κώμη επιδίωκε και εξασφάλιζε, αλλά το «εὖ ζῆν», δηλαδή η ευδαιμονία που είναι το αποτέλεσμα της αυτάρκειας. Ο Αριστοτέλης τονίζει ότι η «πόλις» είναι αυτάρκης, μπορεί δηλαδή και μόνη της να χαρίσει στον πολίτη το πιο μεγάλο αγαθό. Η αυτάρκεια αποτελεί θεμελιώδες γνώρισμα της πόλεως και πρωταρχική επιδίωξή της. Με αυτήν δηλώνεται η επάρκεια των αγαθών που είναι απαραίτητα για την απόκτηση και τη διατήρηση της συλλογικής ευτυχίας (ευτυχίας). Πρόκειται για αγαθά εξωτερικά (υλικά), σωματικά και ψυχικά. Η αυτάρκεια μιας πόλης εξαρτάται: α) από τη γεωγραφική της θέση, ώστε να εξασφαλίζονται υλικά αγαθά, β) από το έμψυχο ανθρώπινο δυναμικό που διασφαλίζει την άμυνα της πόλης-κράτους και γ) από το σύστημα χρηστής διοίκησης και απονομής της δικαιοσύνης, που εγγυάται την εσωτερική συνοχή της πόλης. Ο λόγος σύστασης της πόλης είναι το «ζῆν», αλλά ο λόγος ύπαρξης είναι το «εὖ ζῆν». Απαραίτητες προϋποθέσεις καλής κοινωνικής ζωής ο Αριστοτέλης απαριθμεί τις εξής: α) επάρκεια τροφής, β) ποικιλία τεχνών και τεχνιτών, γ) επαρκής οπλισμός, δ) οικονομική ευπορία, ε) θρησκευτικοί θεσμοί, στ) θεσμοί δικαιοσύνης. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό της πόλης θεωρείται από τον φιλόσοφο και το πιο σημαντικό. Συνεπώς για τον φιλόσοφο, η «πόλις» έχει για στόχο της την ευδαιμονία, η οποία ταυτίζεται κα συμπίπτει απόλυτα με το «ἀκρότατον πάντων τῶν πρακτῶν ἀγαθῶν», το υπέρτατο αγαθό στο οποίο - όπως είχε δηλώσει στα Ἠθικά Νικομάχεια - στοχεύουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους.

 

Β2. Και στα δύο αποσπάσματα περιγράφονται τα γνωρίσματα και οι ιδιότητες ενός φανταστικού «Υπερανθρώπου». Στο συγκεκριμένο απόσπασμα από τον Ανώνυμο Ιαμβλίχου γίνεται λόγος για έναν υποθετικό εκ γενετής υπεράνθρωπο, ο οποίος θα είναι «άτρωτος», «απρόσβλητος από αρρώστιες και από άλλα παθήματα», «χαλύβδινος» ενώ διαθέτει υπερφυσική δύναμη, τόσο σωματική όσο και ψυχική («Αν υποθέσουμε … δυνάμεις»). Οι παραπάνω ιδιότητες ασφαλώς και θα του εξασφαλίζουν ορισμένα πλεονεκτήματα, τα οποία εδώ είναι μη θεμιτά, αφού θα μπορεί να χρησιμοποιήσει την δύναμή του για να παραβιάσει τον νόμο. Ωστόσο, σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα καταφέρει να επιβιώσει. Προϋπόθεση για την επιβίωσή του είναι να ακολουθεί τον νόμο και την δικαιοσύνη («εφόσον θα τα ενίσχυε… και οτιδήποτε το προάγει»). Σε άλλη περίπτωση, θα νικηθεί από το πλήθος, το οποίο προτάσσεται ως υπέρτερο, καθώς η συσσωρευμένη επιδεξιότητα και δύναμη που θα προκύψει από τη χρηστή διοίκηση και την αριθμητική υπεροχή του θα καταφέρει να κυριαρχήσει και να τον εξουδετερώσει.

Στο απόσπασμα από τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη καθώς βασικό ερώτημα είναι κατά πόσον το πλήθος ή οι λίγοι και άριστοι πρέπει να ασκούν την πολιτική εξουσία ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται πως, όταν τα επιμέρους άτομα ενώσουν τα μόρια αρετής και φρόνησης που το καθένα διαθέτει, παρουσιάζουν σημαντικά πλεονεκτήματα. Λειτουργούν, με άλλα λόγια, ως ένας «υπεράνθρωπος», με πολλά πόδια («πολύποδα»), πολλά χέρια («πολύχειρα») και πολλές αισθήσεις («πολλάς ἔχοντα αἰσθήσεις»). Ένας τέτοιος άνθρωπος, ασφαλώς, θα υπερέχει όχι μόνο σωματικά, αλλά και διανοητικά και ηθικά («οὕτω καὶ περὶ τὰ ἤθη καὶ τὴν διάνοιαν»). Με την αναλογία αυτή, η οποία θυμίζει τα τερατόμορφα πλάσματα της μυθολογίας, όπως οι Ερινύες, οι Εκατόγχειρες κ. ά.,  ο Αριστοτέλης τεκμηριώνει την αθροιστική θεωρία του, κατά την οποία το πλήθος, με τα συσσωρευμένα προτερήματά του, υπερτερεί έναντι του ενός ή των ολίγων, γι’ αυτό και θα ήταν καλό να κυβερνά.

Εύκολα, συνεπώς, διαπιστώνει κανείς ότι και στα δύο φιλοσοφικά κείμενα υπάρχει το μοτίβο ενός υπερφυσικού ανθρώπου, με συσσωρευμένη δύναμη και υπεροχή. Και στα δύο, στόχος είναι να καταδειχθεί η ισχύς του πλήθους, με τον «Υπεράνθρωπο» να λειτουργεί διαφορετικά. Στον Αριστοτέλη, παρουσιάζεται αναλογικά προς το πλήθος, για να καταδειχθεί η δύναμη των πολλών. Για τον Ανώνυμο του Ιαμβλίχου, ο υπεράνθρωπος νικιέται από το πλήθος, αφού και πάλι οι πολλοί υπερτερούν. Σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανής η σύνδεση με την πολιτική κοινωνία, είτε εστιάζουμε στην προβολή της δημοκρατίας (Αριστοτέλης) είτε στην ανάγκη συμμόρφωσης με τον νόμο και το δίκαιο.

 

Β3.

οπτική: ὁρῶμεν

σύσταση : συνεστηκυῖαν

λάθος: ἀλήθειαν

δοχείο : ἐνδέχεται

ποδήλατο : πολύποδα

Β4.

1→β

2→β

3→α

4→α

5→β

ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Γ1.

Σωκράτη, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί (όλα αυτά που φύονται) σχεδόν έχουν τον ίδιο τρόπο (ανατροφής) και αυτά που φυτρώνουν από τη γη και τα υπόλοιπα ζώα και ο άνθρωπος. Γιατί και στα φυτά αυτό είναι το πιο εύκολο για εμάς, που (ασχολούμαστε με τη γεωργία) καλλιεργούμε τη γη, το να προετοιμάσουμε τα πάντα πριν από το φύτεμα και το ίδιο το φύτεμα. Κι όταν αυτό που φυτεύθηκε ζήσει (επιβιώσει), μετά από αυτό η φροντίδα του βλασταριού είναι και μεγάλης διάρκειας και κοπιαστική και δύσκολη. Έτσι φαίνεται ότι είναι και με τους ανθρώπους. Από τις δικές μου υποθέσεις καταλήγω σ΄αυτό το συμπέρασμα και για τα άλλα. Και βέβαια γι ‘ αυτόν το γιο μου, είτε φύτεμα είτε τεκνοποιία πρέπει να το ονομάσω, ήταν το πιο εύκολο από όλα, η ανατροφή του όμως ήταν και δύσκολη για μένα και πάντα με φόβο που φοβόμουν γι αυτόν.

 

Γ2. Ο Θεάγης ο γιος του Δημόδοκου επιθυμώντας διακαώς να γίνει μαθητής κάποιου σοφιστή, αξίωνε από τον πατέρα του να τον φροντίσει και να πληρώσει κάποιον από τους σοφιστές για να του κάνει μαθήματα. Πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο θα γίνει σοφός. Ενοχλούσε λοιπόν τον πατέρα του διαρκώς προκειμένου να το πετύχει. Η επιθυμία αυτή του Θεάγη οφείλεται σε συζητήσεις που έκανε με συνομηλίκους του  και με άλλους πολίτες καθώς κατέβαιναν στην πόλη, οι οποίοι τον αναστάτωσαν με τους λόγους τους και τους ζήλεψε.

Γ3. σχὲς, ῥᾴδιον/ῥᾷον, ἀγεννοῡς, ἐπιθυμεῑν, τὰ ἄστη καταβησόμενοι, παλαίτερον, ἐπιμεληθέντων, οἵτινες

 Γ4. α. τὸν αὐτόν: Επιθετικός προσδιορισμός στη λέξη «τρόπον»

τοῦτο : Υποκείμενο στο ρήμα της πρότασης «γίγνεται»

ὀνομάζειν : Τελικό απαρέμφατο, ως υποκείμενο του απροσώπου ρήματος δεῖ.

πάντων : γενική διαιρετική στο επίθετο υπερθετικού βαθμού «ῥᾴστη»

εἰς τὸ ἄστυ: Εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός, που δηλώσει κίνηση σε τόπο στη μετοχή της πρότασης «καταβαίνοντες»

μοι : έμμεσο αντικείμενο στο ρήμα «παρέχει»

σοφόν: κατηγορούμενο στο αντικείμενο αὐτὸν μέσω του ρήματος ποιήσει

β. Δημόδοκος ἔλεγεν ὅτι ἡ τότε παροῦσα ἐπιθυμία τούτῳ πάνυ αυτόν/τοῦτον / ἐκεῑνον (ἕ)  φοβοῖ/φοβοίη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ :

ΑΝΤΑ ΚΟΥΤΟΥΒΑΛΑ

ΣΤΕΛΛΑ ΤΣΟΥΤΣΑ

ΘΕΜΑΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ 2023

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 2023

 

ΘΕΜΑΤΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

Ημέρα καταδίκης της βίας εναντίον των γυναικών

Δεν υπάρχει στην ιστορία της ανθρωπότητας διαρκέστερη και διαστροφικότερη καθυπόταξη ανθρώπων από αυτή που υπέστησαν οι γυναίκες από τους άντρες. Αρχίζοντας από τον Αριστοτέλη αναρίθμητα ήταν τα μεγάλα πνεύματα που αρνιούνταν σε αυτές την ανθρώπινη αξία. Μέχρι τον 20ό αιώνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι συζητήσεις για την ισότητα θεωρούσαν ως δεδομένο ότι αυτή δεν περιλαμβάνει τις γυναίκες.

Η αντίληψη ότι είναι κατώτερα πλάσματα, φτιαγμένα για να εξυπηρετήσουν την αναπαραγωγή του κόσμου των ανδρών, είχε ως συνέπεια μια τέτοια κακομεταχείριση, βία και εκμετάλλευση, που όμοιά της δεν έχει υποστεί καμία άλλη ομάδα ανθρώπων (ούτε οι μαύροι ούτε η εργατική τάξη, κανείς).

Σε πολλά μέρη του κόσμου ακόμα και σήμερα η ωμή βία εναντίον των γυναικών είναι καθημερινή πρακτική. Στις δικές μας κοινωνίες οι ωμότητες είναι παράνομες. Τα φαινόμενα, όμως, βιασμού, οικογενειακής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και ποικίλων άλλων προσβολών των γυναικών κάθε άλλο παρά σπάνια είναι.

Ξέρω ότι οι καθιερωμένες ημέρες μνήμης δεν συγκινούν. Σήμερα, όμως, ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, δεν μπορεί παρά να αναλογιζόμαστε με ενοχή τη μεγαλύτερη αδικία που υπήρξε από καταβολής κόσμου, να συμπονούμε τις αμέτρητες γυναίκες θύματα, και να προσπαθούμε να οραματιζόμαστε δικαιοσύνη.

[Σταύρος Τσακυράκης, Δικαιοσύνη: η ουσία της πολιτικής, 

εκδ. Μεταίχμιο, 2019, σ. 202].

 ΚΕΙΜΕΝΟ 2

[Φεμινισμός και Νεοφεμινισμός]

Τον εικοστό πρώτο αιώνα η μάχη της ισότητας μεταξύ των φύλων λαμβάνει νέα χαρακτηριστικά. Ο «νεοφεμινισμός», η «τοξική αρρενωπότητα», η «πατριαρχία», η «ταυτότητα φύλου» είναι όροι που πρωταγωνιστούν στον δημόσιο διάλογο περί της ισότητας των φύλων. Στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Φιλοσοφίας, στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, με τίτλο «Μεταμορφώσεις του αρσενικού και του θηλυκού», αναπτύχθηκε ένας ενδιαφέρων διάλογος για το πού βρίσκονται σήμερα οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η Μπελίντα Κανόν, συγγραφέας και δόκτωρ Συγκριτικής Λογοτεχνίας, μίλησε στο «Βήμα».

Για την Μπελίντα Κανόν ο νεοφεμινισμός οδηγεί σε σύγκρουση ανδρών και γυναικών, γεγονός καταστροφικό. «Ο κλασικός φεμινισμός του 20ού αιώνα, τον οποίο εξέφρασε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, μαχόταν για την ισότητα ανδρών και γυναικών αντιμετωπίζοντάς τους ως άτομα, ως ανθρώπους. Στον 21ο αιώνα, και κυρίως μετά το 2010, βλέπουμε την ανάδειξη του “φεμινισμού της διαφοροποίησης”, ενός ρεύματος που επιμένει στις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, τις οποίες θεωρεί αγεφύρωτες. Προφανώς και υπάρχουν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, όμως στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μας είμαστε άτομα, άνθρωποι που δρούμε: είμαι συγγραφέας, είμαι εκπαιδευτικός, είμαι ορειβάτης, είμαι κηπουρός. Είμαι δηλαδή ένας άνθρωπος που ασχολείται με αυτές τις δραστηριότητες, όχι πρωτίστως μια γυναίκα που ασχολείται με όλα αυτά. Σήμερα, οι νεοφεμινίστριες προτάσσουν διαρκώς ότι οι γυναίκες είναι μια ομάδα θυμάτων, η οποία διατρέχει μονίμως τον κίνδυνο να υποστεί βία κάθε μορφής, όχι διακρίσεις εις βάρος τους αλλά βία, επειδή είναι γυναίκες. Αυτό το νέο ρεύμα εγγράφεται στον δημόσιο διάλογο περί ταυτοτήτων: είμαι γυναίκα, αυτή είναι η ταυτότητά μου. Και αυτομάτως, είμαι θύμα. Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο*, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως “πάθος για θυματοποίηση”».

Για την Κανόν, αντιθέτως, ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα χαρούμενο, «ένα κίνημα που ωθεί τις γυναίκες να αποκτήσουν περισσότερη ισχύ, να διεκδικούν την ισότητα με τους άνδρες. Όταν προτάσσουμε το φύλο ή το χρώμα του δέρματος ως ταυτότητα, επί της ουσίας επιμένουμε σε χαρακτηριστικά μας τα οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Οι “κλασικές” φεμινίστριες επιμένουμε στα χαρακτηριστικά που μπορούμε να αλλάξουμε, επιμένουμε στην ελευθερία, στη δυνατότητα να αλλάξουμε τα πράγματα. Αντιθέτως, ο νεοφεμινισμός και οι θεωρίες ταυτότητας φύλου επιμένουν σε ένα είδος ντετερμινισμού**, τον οποίο εμείς επιδιώκουμε να ξεπεράσουμε».

*εύσημο: διάκριση
**ντετερμινισμός: αιτιοκρατία, (στο κείμενο) το φύλο προκαθορίζει τον κοινωνικό ρόλο του ατόμου

[Μαρίλια Παπαθανασίου, εφ. Το Βήμα 28-05-2023].

 ΚΕΙΜΕΝΟ 3

«Μια φοβερή παρηγοριά»
(απόσπασμα διηγήματος)

Πριν από τρεις εβδομάδες με σούταραν από τη δουλειά και τώρα οι σταγόνες έσκαγαν με δύναμη στο παρμπρίζ σαν αλεξιπτωτιστές που τους πρόδωσε το αλεξίπτωτό τους.

Παρασκευή απόγευμα, διαδήλωση στα Προπύλαια, η Πανεπιστημίου κλειστή. Μπλοκαρισμένος στο φανάρι του Attica, κοίταζα τον κόσμο στα πεζοδρόμια και στ’ άλλα αυτοκίνητα κι αναρωτιόμουν πώς πέρασε κιόλας η βδομάδα και πώς θα περνούσε εκείνη που ερχόταν, αν θα τα κατάφερνα, από Δευτέρα τουλάχιστον, να φανώ άντρας και να πω την αλήθεια στην Αντριάνα ‒ μα είναι τώρα όνομα αυτό για γυναίκα; ‒, να φανώ άντρας, να πάψω να κρύβομαι, να τη βάλω να καθίσει απέναντί μου, να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω το και το. Γιατί πάνε κιόλας τρεις βδομάδες που με έδιωξαν από τη δουλειά κι ακόμα κρύβομαι, τρεις βδομάδες τώρα φεύγω κάθε πρωί κανονικά από το σπίτι, αλλά δεν πάω στη δουλειά, αφού δεν έχω πια δουλειά, μόνο γυροφέρνω με το Micra ώρες ολόκληρες από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη κι ακόμα παραπέρα ‒ Λαύριο, Πέραμα, Ραφήνα ‒, και ξέρω βέβαια πως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα αυτό. Τι σόι άντρας είναι αυτός που κρύβεται από τη γυναίκα του, που της λέει ψέματα, που αρνείται να αντιμετωπίσει στα ίσα την πραγματικότητα, να πει πως ό,τι έγινε έγινε και να προχωρήσει παρακάτω ‒ άσε κιόλας που δεν συμφέρει καθόλου αυτή η ιστορία, γιατί ήδη έχω χαλάσει ένα κάρο λεφτά στις βενζίνες.

Κοίταζα τον κόσμο γύρω μου και τα κόκκινα φώτα των αυτοκινήτων που αναβόσβηναν μπροστά μου κι άκουγα τις σφυρίχτρες των τροχονόμων και τις φωνές από τη διαδήλωση στο βάθος. Οι αληθινοί άντρες, οι άντρες οι σωστοί, δεν αναχαράζουν* τα περασμένα, δεν κολλάνε στο παρελθόν. Οι αληθινοί άντρες έχουν κοντή μνήμη και ψηλά ποδάρια, ξεχνούν και τρέχουν, ξεχνούν και τρέχουν μπροστά. Οι αληθινοί άντρες προχωράνε μπροστά, δεν κάνουν κύκλους. Οι αληθινοί άντρες είναι πραχτικοί, έχουν τετράγωνο μυαλό και τρίγωνη καρδιά. Οι αληθινοί άντρες σκέφτονται πρακτικά, αντιδρούν πρακτικά, πονάνε πρακτικά. Οι αληθινοί άντρες πράττουν πρακτικά. […]

* αναχαράζουν: σκαλίζουν

[Χρήστος Οικονόμου, Οι κόρες του Ηφαιστείου. Διηγήματα, 

εκδ. Πόλις, 2017, σσ. 163-164].

 

Θέμα Α

Α1. Να αποδώσετε συνοπτικά σε μία παράγραφο 60-70 λέξεων τις απόψεις του συγγραφέα του Κειμένου 1 για την κοινωνική θέση της γυναίκας.

Μονάδες 20

Θέμα Β

Β1. Να γράψετε στο τετράδιό σας δίπλα στον αριθμό της Στήλης Α το γράμμα από τη Στήλη Β που αντιστοιχεί στην ορθή απάντηση με βάση το περιεχόμενο των αντίστοιχων κειμένων (χωρίς αναφορά σε χωρία των κειμένων):

Στήλη Α 1. Στην πρώτη παράγραφο του Κειμένου 1 υποστηρίζεται ότι              2. Στη δεύτερη παράγραφο του Κειμένου 1 υποστηρίζεται ότι η αντίληψη για την κατωτερότητα της γυναίκας     3. Στην τρίτη παράγραφο του Κειμένου 1 η βία στον δυτικό κόσμο     4. Στην τελευταία παράγραφο του Κειμένου 1 ο συγγραφέας       5. Στην πρώτη παράγραφο του Κειμένου 2 υποστηρίζεται ότι σήμερα

Στήλη Β α. η υποταγή των γυναικών στους άντρες παρουσιάζεται περιστασιακά στην ιστορία της ανθρωπότητας. β. το ζήτημα της ισότητας των γυναικών διαχρονικά κυριαρχούσε στις δημόσιες συζητήσεις. γ. μέχρι τον 20ό αιώνα ο δημόσιος λόγος δεν αναδείκνυε το ζήτημα της ισότητας των γυναικών. α. είναι ανώδυνη. β. αφορά εξίσου και άλλες κοινωνικές ομάδες. γ. προκαλεί βίαιες συμπεριφορές.   α. απουσιάζει παντελώς. β. διώκεται από τον νόμο. γ. εκδηλώνεται μόνο ως σεξουαλική παρενόχληση. α. αδιαφορεί για την αξία των ημερών μνήμης. β. προτρέπει τον αναγνώστη να αναστοχαστεί. γ. απαξιώνει τον προβληματισμό σχετικά με τη βία κατά των γυναικών. α. ο νεοφεμινισμός παρουσιάζει τη γυναίκα ως θύμα. β. έχουν εξαλειφθεί οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. γ. ο νεοφεμινισμός και ο κλασικός φεμινισμός ταυτίζονται.

Μονάδες 15

 

Β2. Στην πρώτη παράγραφο του Κειμένου 2 («Για την Μπελίντα… θυματοποίηση»), η συνοχή εξασφαλίζεται με τις εξής διαρθρωτικές λέξεις: Προφανώς, όμως, δηλαδή, επειδή, ώστε. Να εξηγήσετε τι δηλώνουν οι παραπάνω λέξεις (μονάδες 5), κάνοντας αναφορά στα νοήματα που αυτές συνδέουν στην κάθε περίπτωση. (μονάδες 5)

Μονάδες 10

 

Β3. α. Πρόθεση του συγγραφέα στην τελευταία παράγραφο του Κειμένου 1 («Ξέρω… δικαιοσύνη») είναι να ευαισθητοποιήσει τον αναγνώστη / την αναγνώστρια για τις αδικίες σε βάρος των γυναικών. Να αναφέρετε δύο (2) διαφορετικές μεταξύ τους γλωσσικές επιλογές / εκφραστικά μέσα με τα οποία υπηρετείται η πρόθεσή του (μονάδες 2) και να εξηγήσετε σύντομα τη λειτουργία καθενός από αυτά. (μονάδες 4)

β. Η δεύτερη παράγραφος του Κειμένου 2 («Για την Κανόν…ξεπεράσουμε») οργανώνεται στη βάση της αντίθεσης. Να βρείτε τα δύο μέρη της αντίθεσης (μονάδες 2) και να εξηγήσετε πώς αυτή η επιλογή εξυπηρετεί τον σκοπό της Μπελίντα Κανόν. (μονάδες 2)

Μονάδες 10

 
Θέμα Γ
Γ1. Στο Κείμενο 3, να παρουσιάσετε και να ερμηνεύσετε τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πρωταγωνιστής αξιοποιώντας τρεις (3) διαφορετικούς κειμενικούς δείκτες. Πώς κρίνετε την αντίδρασή του; (150-200 λέξεις)

Μονάδες 15

 
Θέμα Δ

Δ1. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας, εκφωνείτε ομιλία (350-400 λέξεις) στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της περιοχής σας.
α) Να αναφέρετε φαινόμενα παραβίασης των δικαιωμάτων της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο﮲
β) εσείς, ως νέα γενιά, μπορείτε να συμβάλλετε έμπρακτα στην επίτευξη της ισότητας των φύλων;

Όποια κι αν είναι η άποψή σας, να την υποστηρίξετε τεκμηριωμένα αξιοποιώντας δημιουργικά και τα κείμενα αναφοράς (Κείμενα 1, 2, 3). 

Μονάδες 30

 

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Α1.

Στην κοινωνική θέση της γυναίκας αναφέρεται ο συγγραφέας. Η υποτίμησή της αποτέλεσε την πιο διαχρονική και παράλογη στάση, αφού μέχρι σήμερα, η άρνηση της ισότητας θεωρείται δεδομένη. Η κακομεταχείριση και εκμετάλλευση των γυναικών δεν συγκρίνεται με άλλων ομάδων και οφείλονται στην ιδέα ότι είναι κατώτερες και ταυτίζονται με τη διαιώνιση των ανδροκρατούμενων κοινωνιών. Ακόμη και στις μέρες μας, αν και παράνομη, η κακοποίηση του γυναικείου φύλου αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Β1.

1. γ, 2. γ, 3. β, 4. β, 5. α

Β2.

Προφανώς: Δηλώνει (επι)βεβαίωση, βεβαιότητα, έμφαση.  Επιβεβαιώνει, επαληθεύει εμφατικά το γεγονός ότι άνδρες και γυναίκες διαφέρουν.

Όμως: Δηλώνει αντίθεση. Αντιπαραθέτει την έμφυλη στην ανθρώπινη ταυτότητα.

Δηλαδή: Δηλώνει επεξήγηση. Διευκρινίζει / επεξηγεί τι σημαίνει ανθρώπινη ταυτότητα.

Επειδή: Δηλώνει αιτιολόγηση, Αιτιολογεί γιατί οι γυναίκες υφίστανται βία λόγω του φύλου τους.

Ώστε: Δηλώνει συμπέρασμα/αποτέλεσμα. Δηλώνει πού οδηγεί ο δημόσιος διάλογος περί ταυτοτήτων.

Β3.

α) -Α’ πληθυντικό πρόσωπο («αναλογιζόμαστε, οραματιζόμαστε »). Με τη χρήση του ο συγγραφέας εντάσσει τον εαυτό του στο γενικό σύνολο των ανθρώπων που είναι σημαντικό να επανεξετάσουν σε βάθος την αδικία που υφίσταται η γυναίκα μέσα στη διάρκεια του χρόνου. Επιπλέον, τονίζει το αίσθημα συλλογικής ευθύνης απέναντι στις αδικίες σε βάρος των γυναικών.

-χρήση υποτακτικής έγκλισης («να αναλογιζόμαστε», «να συμπονούμε»…). Μέσω αυτής ο  συγγραφέας φανερώνει την επιθυμία, την προσδοκία, την παρότρυνσή του να αναλογιστούμε την ευθύνη όλων μας για τη θέση των γυναικών στη σύγχρονη εποχή.

Εναλλακτικά θα μπορούσατε να αναφέρετε: α’ ενικό ρηματικό πρόσωπο, αντίθεση, υπερβολή, λέξεις συναισθηματικά φορτισμένες.

β) Μέρη αντίθεσης: κλασικός φεμινισμός - νεοφεμινισμός.

Η Μπελίντα Κανόν συγκρίνει την έννοια του «φεμινισμού» με την έννοια του «νεοφεμινισμού», καθιστώντας διακριτές τις αντιθέσεις τους. Ειδικότερα, η ίδια ως υποστηρίκτρια του πρώτου κινήματος, επισημαίνει ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να διαφοροποιηθούν και να αναπτυχθούν, αδιαφορώντας για το φύλο τους, το οποίο δεν τις καθορίζει ως ανθρώπινα όντα. Από την άλλη, παραθέτει την έννοια του «νεοφεμινισμού», κατά την οποία το γυναικείο φύλο καθορίζει αντίστοιχα και τον ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία.

Μέσω της αντίθεσης η συγγραφέας φωτίζει τις συγκεκριμένες έννοιες και αναδεικνύει τις διαφορές μεταξύ τους.

Γ1.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας βρίσκεται σε κατάσταση σύγχισης και άγχους. Εγκλωβισμένος στα κοινωνικά στερεότυπα που επιβάλλουν την επίδειξη δύναμης και θάρρους από τους άντρες, όπως φαίνεται από την επανάληψη της φράσης «να φανώ άντρας», κωλύεται να αποκαλύψει στη σύντροφό του ότι απολύθηκε από την εργασία του. Κατακλύζεται από συναισθήματα ντροπής και ενοχής τα οποία τον οδηγούν στη δημιουργία μιας πλασματικής πραγματικότητας προκειμένου να αναβάλει την αντιμετώπιση του προβλήματός του, στοιχείο το οποίο αποδίδεται με έντονο βιωματικό τρόπο μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης («Γιατί… αυτό»). Αξιοποιώντας το ασύνδετο σχήμα που κλιμακώνει τη συναισθηματική ένταση «που κρύβεται… που αρνείται» καθίσταται φανερό ότι έχει χάσει την αυτοεκτίμησή του, έχει διαμορφώσει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του-πάντα αναφορικά με το φύλο του.

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ήρωας είναι κατανοητή. Ακόμη και σήμερα, κυριαρχούν σεξιστικά στερεότυπα που περιχαρακώνουν το αντρικό φύλο σε ρόλο που είναι συνυφασμένος με την απουσία συναισθημάτων, με την πρακτική αντιμετώπιση της ζωής και τη δύναμη. Αυτά τα στερεοτυπικά σχήματα είναι ανάγκη να εξαλειφθούν άμεσα, διότι εμποδίζουν τη συναισθηματική ωρίμανση των αντρών και διαταράσσουν την ψυχική ισορροπία τους.

Δ1.

(Αναγκαία η χρήση και β΄ πληθυντικού προσώπου)

 ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ:

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι, Αγαπητοί συμμαθητές

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

Αναφορά σε διαχρονικά και οικουμενικά ζητήματα, στα οποία εντάσσεται και η καταπάτηση των δικαιωμάτων της γυναίκας… (αναφορά στα ζητούμενα)

Ή

Αναφορά σε αγώνες για την ισότητα και την εδραίωση δικαιωμάτων στην εποχή μας και με αντίθεση στη διαιώνιση φαινομένων καταπάτησης δικαιωμάτων της γυναίκας…

Ή

Αναφορά στις επιτυχίες και τη δεδομένη προσφορά της γυναίκας στην εποχή μας, σε κάθε χώρο δράσης και με αντίθεση στη διαιώνιση διακρίσεων…

1^ο ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ:

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ παραβίασης δικαιωμάτων της γυναίκας.

Σε τρεις παραγράφους ->

Οικονομικός τομέας: Μικρά ποσοστά γυναικών σε σημαντικές θέσεις της επαγγελματικής ιεραρχίας, χαμηλότερες αμοιβές σε σύγκριση με άντρες συναδέλφους, μεγαλύτερα τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών, σεξουαλική παρενόχληση από εργοδότες και συναδέλφους…

Κοινωνικός & Πολιτικός τομέας: Σε αρκετές περιπτώσεις η γυναίκα παραμένει αποκλειστικά υπεύθυνη για τη φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών, μικρά ποσοστά γυναικών σε θέσεις εξουσίας, αυξημένα περιστατικά έμφυλης βίας και κάθε μορφής παρενόχλησης της γυναίκας, αυστηρότερη κριτική στις γυναίκες σε θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς και διασκέδασης…

Πνευματικός τομέας: Υποτίμηση της γυναίκας ως προς τις δυνατότητές της -κυρίως- στις θετικές επιστήμες, μικρά ποσοστά γυναικών σε σημαντικές-διευθυντικές θέσεις της εκπαίδευσης και της έρευνας…

Ή

Σε μία παράγραφο->

Παραδείγματα καταπάτησης των δικαιωμάτων της γυναίκας εντοπίζονται τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο χώρο. Φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, βιασμοί, υποτίμηση των ικανοτήτων και της προσφοράς των γυναικών και, συχνά, η πλήρης και χωρίς βοήθεια ανάληψη της φροντίδας του νοικοκυριού και των παιδιών αποτελούν καθημερινές πρακτικές. Παράλληλα, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των γυναικών, η παροχή -όχι σπάνια- χαμηλότερης αμοιβής σε σύγκριση με τους άντρες, το μικρό ποσοστό γυναικών σε σημαντικές επαγγελματικές, επιστημονικές αλλά και πολιτικές θέσεις, τα κρούσματα βίας και παρενόχλησής τους, συνθέτουν μια υπαρκτή καθημερινότητα. Πρόκειται για φαινόμενα που αποδεικνύουν ότι η γυναίκα, σε αρκετές περιπτώσεις, αντιμετωπίζεται ως κατώτερη, αποτελώντας θύμα εκμετάλλευσης, ότι αρκετά από τα κατοχυρωμένα δικαιώματά της απειλούνται και ότι ως προσωπικότητα δεν έχει αποκτήσει το απαιτούμενο κύρος και τον σεβασμό που της αναλογούν.

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ:

Αναφορά στη συχνότητα φαινομένων καταπάτησης δικαιωμάτων του γυναικείου φύλου και ανάγκη κινητοποίησης με στόχο την εδραίωση της ισότητας, προσπάθεια στην οποία η νέα γενιά μπορεί να πρωτοστατήσει.

2^ο ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ:

Αξιοποίηση μέσων κοινωνικής δικτύωσης με στόχο την ανάδειξη φαινομένων διακρίσεων και κακοποιητικών συμπεριφορών για ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης.

Συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας -πορείες, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις…

Συμμετοχή στην πολιτική ζωή (άσκηση πίεσης στην εξουσία για λήψη μέτρων) και ΜΚΟ που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών και παρέχουν στήριξη σε άτομα που έχουν υποστεί κακοποίηση…

Σεβασμός στις γυναίκες και ισότιμη αντιμετώπισή τους σε κάθε χώρο (σχολείο, οικογένεια, συναναστροφές…) και αναγνώριση των δικαιωμάτων τους…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

Αναφορά στην ανάγκη αναθεώρησης της διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς, ώστε να σέβονται τον συνάνθρωπο και τα δικαιώματά του…

Ή

Αναφορά στα οφέλη που θα μπορούσε να προσφέρει η βελτίωση της θέσης της γυναίκας (εδραίωση ισότητας) στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο…

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας

 

Επιμέλεια:

Στέλλα Τσούτσα, Μπιτελούλη Αντιγόνη,

Στέλλα Γαλάνη, Σωτήρης Ζάχος