Η δυστυχία του να είσαι άριστος

Ήρθε κι έδεσε σαν το σιρόπι στο γλυκό. Το μόνο που μας έλειπε ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας(;) για την αριστεία. Σύμφωνα με τον υπουργό «η αριστεία μοιάζει με ρετσινιά καθώς εάν αριστεύσεις είσαι αναγκασμένος να είσαι αντάξιος αυτής της έννοιας διαρκώς, ενώ αν αποτύχεις σε κυνηγάει η δυστυχία της αποτυχίας». Ενώ στη συνέχεια δήλωνε για τις εξετάσεις των Πειραματικών σχολείων ότι «…Κρατάμε δυστυχώς τις εξετάσεις και για αυτή τη χρονιά, γιατί κάποια παιδιά έχουν επενδύσει σε αυτό και δεν θέλουμε να βάλουμε πάγο σε αυτή την έστω στρεβλή φιλοδοξία τους».

«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος;»

Η ελπίδα είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Συνάμα είναι και ένα πολύ κακό πράγμα. Εξηγώ. Είναι εξαιρετικά ωραίο πράγμα όταν την περιμένει κανείς. Χαρές, κακό, χαμόγελα, αναγεννητική διάθεση, πανηγύρια, χαμός. Συνήθως αυτή η φάση κρατάει λίγο. Για την ακρίβεια κρατάει ελάχιστα. Αμέσως μετά έρχεται η διάψευση. Γιατί η ελπίδα συνήθως δεν έρχεται, ιδίως όταν περιμένεις να σου τη φέρουν delivery. Πάντα μα πάντα κάτι στραβώνει και ο deliverάς χάνει το δρόμο, παθαίνει ατύχημα, κάτι γίνεται, τέλος πάντων, και η παράδοση αναβάλλεται για τη... Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η φάση κρατάει πολύ. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν μόνιμη.