Η δαμόκλειος σπάθη της μισαλλοδοξίας

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

Ξεχειλίζει η βία στον κόσμο. «Νεκρός ο ένοπλος που κρατούσε ομήρους σε συγκρότημα κινηματογράφων κοντά στη Φρανκφούρτη». «Ενας νεκρός σε έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου στην Τουρκία». «Θανάσιμος τραυματισμός πρόσφυγα σε συμπλοκή ομοεθνών στη Χίο». «Μαχαιρώματα έξω από εκλογικό κέντρο στη Βρετανία». Κάλεσμα τζιχαντιστών, μετά το Brexit, για επιθέσεις σε Βερολίνο και Βρυξέλλες με στόχο «την παράλυση της Ευρώπης».

England your England

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχει ευρωπαϊκή συνείδηση; Αν υπάρχει και στον βαθμό που υπάρχει, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε και τη δύναμη του ασυνείδητου που καλείται να επεξεργαστεί. Και, αν μη τι άλλο, σπανίως ονειρεύεσαι σε άλλη γλώσσα από τη μητρική σου, αν ονειρεύεσαι ποτέ σε άλλη γλώσσα πλην της μητρικής.

ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣ: Το τέρας που λέγεται Μηχανογραφικό

ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣ: Το τέρας που λέγεται Μηχανογραφικό: Και τώρα που ξεμπερδέψαμε με την ανακοίνωση των βαθμολογιών των Πανελλαδικών, αρχίζουν τα δύσκολα. Ναι τα δύσκολα. Και τα δύσκολα λέγον...

Μιχάλης Μπλέτσας, διευθυντής Πληροφορικής του ΜΙΤ

"...είμαστε ένας λαός αιωνίως ανώριμων εφήβων που προσπαθούν να αντικαταστήσουν την αγκαλιά της μάνας με αυτή ενός πατερναλιστικού κράτους. Η οικονομία μας είναι δομημένη σαν ένα σύνολο από συντεχνίες, οι οποίες ανταγωνίζονται στην απόκτηση προνομίων σε βάρος του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου, ενώ συμφωνούν στην από κοινού απομύζηση του κράτους. Τώρα που η δομή αυτή καταρρέει, όλοι προσπαθούν να είναι οι τελευταίοι που θα φύγουν από το πάρτυ, καθυστερώντας τις αναπόφευκτες αλλαγές και αυξάνοντας το κόστος τους. Η βασική δικαιολογία είναι η ελληνική “εξαιρετικότητα” και μια διάθεση για ατέλειωτη κριτική, η οποία προσφέρει το δικαιολογητικό υπόβαθρο για την απόρριψη λύσεων που έχουν δοκιμαστεί επανειλημμένα και επιτυχώς σε πολλές άλλες χώρες ανά τον πλανήτη..."

«Βους επί γλώσση μέγας βέβηκεν»

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ας μου συγχωρεθεί η παράθεση τόσων ονομάτων, όμως εικονογραφούν το καθεστώς λογοκρισίας που επιβάλλεται ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κάποιος συνταγματάρχης πίσω από ένα γραφείο, ο οποίος πρέπει να εγκρίνει το γραπτό σου πριν δημοσιευθεί. Είναι η προσπάθεια ενοχοποίησης της ελεύθερης έκφρασης και σκέψης στο όνομα προτεραιοτήτων που την υπερβαίνουν. Δεν σου απαγορεύουν να μιλήσεις. Απλώς σου υπενθυμίζουν ότι την επόμενη φορά που θα μιλήσεις θα πρέπει να φροντίσεις να μην ενοχοποιηθείς θίγοντας είτε τις ευαισθησίες που προκαλούνται λόγω της συγκυρίας, είτε τις ευαισθησίες κάποιας κοινωνικής, θρησκευτικής ή φυλετικής ομάδας, είτε τους υπέρβαρους, είτε τους ανορεξικούς. Η «Νεογλώσσα» που έχει επιβάλει ο Μεγάλος Αδελφός στο «1984» του Οργουελ είναι η δυστοπική προσέγγιση μιας πραγματικότητας η οποία έχει επιβληθεί. Πείτε την «πολιτικώς ορθόν», πείτε την «ενιαία σκέψη» ή «ομογενοποιημένη».

Brexit και παγκοσμιοποίηση

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ένα από τα πρώτα εγχειρήματα παγκοσμιοποίησης της πολιτικής. Είναι επίσης πολύ άτσαλο. Και αυτό διότι η πολιτική έχει πολύ περισσότερες παραμέτρους να συμπεριλάβει κατά τη λήψη μιας απόφασης (εθνικές, κοινωνικές, πολιτιστικές ευαισθησίες κ.λπ.) απ’ ό,τι μια πολυεθνική επιχείρηση. Η πολιτική είναι αργή και γι’ αυτό μοιάζει σκουριασμένη, αλλά ένα συμβούλιο μετόχων στη Νέα Υόρκη μπορεί να απολύσει δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους στη Μαλαισία χωρίς οι επιχειρηματίες να νιώσουν κάποια κοινωνική αντίδραση.

Δάσκαλος με Μαθηματικά κάτω από τη βάση!

Ανδρέας Ζαμπούκας

Σύμφωνα με τα στατιστικά των πανελλαδικών, στα Παιδαγωγικά θα περάσουν μαθητές που δεν έπιασαν τη βάση σε βασικά μαθήματα. Στο παρελθόν η χώρα παρήγαγε δασκάλους που δεν ήθελαν να γίνουν δάσκαλοι. Τώρα θα παράγει δασκάλους που θέλουν, αλλά κανονικά δεν θα έπρεπε να μπορούν να γίνουν

Γλυκές ουτοπίες και πικρές αλήθειες για τον αριθμό εισακτέων στα πανεπιστήμια

Tου Ηρακλή Τσιάμαλου

Σ’ αυτούς τους φοιτητές πρέπει προσθέσουμε και τις μετεγγραφές από γειτονικές βαλκανικές χώρες . Ήταν μια διαδρομή υποψηφίων που παρά το χαμηλό βαθμό που συνήθως είχαν στη Νεοελληνική Γλώσσα, μάθαιναν σε χρόνο ρεκόρ τη Σερβική ή τη Σλαβομακεδονική , περνούσαν με τη μία όλα τα μαθήματα του πρώτου έτους και συνέχιζαν απρόσκοπτα τις σπουδές τους σε μια Παιδαγωγική Ακαδημία ή Φιλοσοφική σχολή στην Ελλάδα. Οι απόφοιτοι ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων δημιούργησαν έναν πληθωρισμό πτυχιούχων ενώ ταυτόχρονα η τεχνική και η επαγγελματική εκπαίδευση ήταν συνήθως επιλογή ανάγκης για όσους δε τα κατάφερναν στο Γενικό Λύκειο.

Γιατί δεν κάνουν και οι straight το δικό τους Pride;

Από τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ

Κάθε Ιούνιο, από τότε που γίνεται το Pride και στην Ελλάδα, πολλοί εκπλήσσονται και ξαναεκπλήσσονται. «Μα γιατί να μας λένε οι γκέι ότι είναι περήφανοι; Τότε να κάνουμε κι εμείς μια συγκέντρωση για να πούμε ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε στρέιτ» είναι σκέψεις που συναντάμε συχνά τότε...

Προς τι το gay pride;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

  Είναι οι ομοφυλόφιλοι κοινωνική τάξη ή ομάδα με διακριτά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς και ιδιαίτερη κοινωνική θέση; Οχι. Νομίζω ότι οι πρώτοι που θα απέρριπταν αυτήν τη θέση θα έπρεπε να είναι όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως ομοφυλόφιλοι. Συνιστά η ομοφυλοφιλία πολιτικό πρόγραμμα; Μάλλον όχι. Τότε προς τι το gay pride;

Δολοφόνος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι…

Ανδρέας Ζαμπούκας

Εδώ υπάρχουν τρία, τουλάχιστον, διαρκή σημεία που κρύβονται πίσω από το αίμα ενός μικρού παιδιού: το πρώτο είναι οι κλειστές «πρωτόγονες» κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας. Αυτές που παραμένουν βουτηγμένες στην εσωστρέφεια της βαρβαρότητας, της ημιμάθειας, της επιρροής από τα σκουπίδια της τηλεόρασης και εγκλωβισμένες στα κατάλοιπα της «οθωμανικής» βαλκανικής επαρχίας. Είναι οι κοινωνίες που, αντί να προτάξουν την συλλογικότητα ως αξία εξέλιξης, είναι έτοιμες να ενθαρρύνουν κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά και να την «ηρωοποιήσουν» για διασκέδαση.

Οι στιγμές των άλλων

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

Γ​​ιατί πρέπει να αποτελεί είδηση ο πόνος μιας μάνας που έχασε το παιδί της; Γιατί πρέπει η κάμερα να καταγράψει, π.χ., τη μητέρα του Παναγιώτη Μαυρίκου σε στιγμές οδύνης, ενώ περιμένει στο ΚΑΤ για την αναγνώριση της σορού; Τι προσθέτει η εικόνα της στη συλλογική εμπειρία; Ομως αυτή είναι η τακτική των σκανδαλοποιών Μέσων. Ξεκλειδώνουν πόρτες όχι μόνο στα πιο νοσηρά, τα πιο παράξενα, αλλά και στον πιο αβάσταχτο από τους ανθρώπινους πόνους, στον μητρικό θρήνο, ο οποίος δεν μπορεί να θωρακιστεί, να απομονωθεί σε ένα αδιαπέραστο φρούριο.