Σε γνωρίζω από τη θλίψη...

Του Παντελη Μπουκαλα

Την ώρα του Εθνικού Υμνου, απορημένοι οι παίκτες των δύο ομάδων που είχαν φτάσει στον τελικό Κυπέλλου, της ΑΕΚ και του Ατρομήτου, αντί να στέκουν ακίνητοι έστρεφαν το κεφάλι τους προς τα πίσω, μήπως καταλάβουν τι ήταν ο αχός βαρύς που ακουγόταν και τι η καταχνιά που σκέπαζε το στάδιο. Απλή η εξήγηση: Τα παλικάρια στις εξέδρες (στις κατειλημμένες, γιατί αρκετές ήταν άδειες, για τον φόβο των... Ελλήνων), συνεπαρμένα από τους εγερτήριους στίχους, τους οποίους έτσι κι αλλιώς έχουν διασκευάσει σε ποικίλες μορφές, είχαν αποφασίσει να κηρύξουν επανάσταση. Εναντίον των πάντων. Εναντίον των οπαδών της αντίπαλης ομάδας (με τους οποίους μπορεί να πίνουν καφέ στο ίδιο καφενείο, να δουλεύουν στο ίδιο αφεντικό ή να μοιράζονται την ίδια ανεργία), εναντίον της αδικίας γενικώς, εναντίον της κακούργας κοινωνίας που μας πνίγει, της αστυνομίας που μας χημικοθεραπεύει, της οικογένειας που μας πιέζει, του κράτους που, όπως είπε ο ηττημένος προπονητής του τελικού, είναι οίκος κακόφημος.