Οταν Εχω Διάβασμα Βαριέμαι

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Τα σχολικά βιβλία είναι δύσκολο να επιστρέφονται στο τέλος του χρόνου για να χρησιμοποιηθούν και τον επόμενο διότι, όπως δήλωσε ο γενικός γραμματέας της ΟΛΜΕ, «τα παιδιά λύνουν πάνω στα βιβλία τις ασκήσεις τους». Επεσήμανε δε ότι ακόμη και στα θεωρητικά μαθήματα τα παιδιά σημειώνουν πάνω στα βιβλία, για να καταλήξει ότι το υπουργείο θα πρέπει πρώτα να κάνει οικονομία από το ΕΣΠΑ που σπαταλάει και μετά από τα βιβλία. Στα επιχειρήματα ξέχασε να επισημάνει πως το μέτρο της επιστροφής των βιβλίων στο τέλος της σχολικής χρονιάς καταργεί το κεκτημένο δικαίωμα του μαθητή να τα καταστρέφει. Και να υπενθυμίσει στο υπουργείο ότι πριν ασχοληθεί με τέτοιες λεπτομέρειες καλά θα κάνει να πάρει πίσω τα χρήματα που χρωστάει ο Ακης. Υποθέτω ότι ο γενικός γραμματέας του σωματείου των εκπαιδευτικών θα ξέρει καλύτερα από εμένα τους λογαριασμούς που επιτρέπουν την εκτύπωση και τη διανομή μερικών εκατομμυρίων αντιτύπων κάθε χρόνο. Θα έχει βρει κάποια πηγή ώστε να προμηθεύεται τόνους χαρτί σχεδόν δωρεάν και θα έχει εξασφαλίσει σχεδόν μηδενικές τιμές από τα τυπογραφεία και τα βιβλιοδετεία που αναλαμβάνουν τη θεάρεστη εργολαβία. Αναρωτιέμαι όμως αν έχει συνυπολογίσει και το εκπαιδευτικό κόστος της όλης υπόθεσης. Αν δηλαδή αναρωτήθηκε ποτέ, καθότι εκπαιδευτικός, πώς η σχέση του δεκατριάχρονου παιδιού με το σχολικό βιβλίο μπορεί να επηρεάσει τη σχέση του με το βιβλίο και την ανάγνωση γενικώς. Να του μάθει πως αυτό το αντικείμενο δεν έχει καμιά απολύτως αξία γιατί όχι μόνον του προσφέρεται δωρεάν αλλά είναι και στη διακριτική του ευχέρεια να το κάνει ό,τι θέλει.