Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Μπορεί όμως να διδαχθεί και να αναπροσανατολιστεί μια κοινωνία κερματισμένη, κονιορτοποιημένη σε άτομα που διατηρούν ακέραιη τη φιλαυτία, την επιθετική εγωπάθεια, τον καχύποπτο ναρκισσισμό τους, ακόμη κι όταν συνανήκουν σε «θύρες» οπαδών, σε εταιρικές ενώσεις, σε θρησκευτικούς συλλόγους, σε κομματικές οργανώσεις, σε εργατικά συνδικάτα, σε καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς ομίλους; Καθένα από αυτά τα άτομα –που παραμένουν μονήρη ακόμη κι όταν επιδεικνύουν συντροφικότητα και μοιράζονται ώρες και ιδέες με τους άλλους– ζει και πολιτεύεται με τη σιγουριά ότι αδικείται διαρκώς από όλους. Οτι είναι ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένος στην κακότητα όλων των υπολοίπων, που τον υποβλέπουν ακόμη κι όταν δηλώνουν φίλοι του και φέρονται σαν φίλοι του. Αυτή πρέπει να είναι η βαθύτερα ριζωμένη πεποίθησή μας. Στην ψυχή του καθενός αλλά και στη συλλογική (εθνική ή φυλετική) ψυχή μας.