Μια παμπάλαιη απάτη

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Δυστυχώς, δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Δεν ανήκουμε όλοι σε μια μεγάλη ανθρώπινη κοινότητα, δεν υπάρχει καμία ενότητα του είδους, μολονότι οι ισχυρισμοί περί του αντιθέτου, ότι ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει, χαίρεται, λυπάται και πεθαίνει παντού και πάντα με τον ίδιο τρόπο, τροφοδοτούν αιώνες τώρα τον ανθρωπισμό μας. Δεν έχει καν η ίδια ζωή την ίδια αξία κάτω από διαφορετικές περιστάσεις. Εχει άλλο βάρος η ζωή ενός παρία στο προσκήνιο της επικαιρότητας και άλλο στο αφανές παρασκήνιο της ανώνυμης καθημερινότητας. Δεν θα μετράει πια η ζωή ενός από τους μετανάστες απεργούς πείνας του Μεγάρου Υπατία ή του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης όταν σε λίγες μέρες η υπόθεσή τους ξεχαστεί. Πολύτιμη ήταν όσο το απονενοημένο διάβημα, η επένδυση στο μέλλον του με την ίδια τη ζωή του, αποτελούσε μέρος του κοινωνικο-πολιτικού αδιεξόδου, της διαδικασίας αποτροπής πυροδότησης νέου κύκλου ταραχών, φωτιάς και χάους, δοκιμασίας των κυβερνητικών αντανακλαστικών και της πολιτικής «ευαισθησίας», ένα συμβάν υψωμένο σε απειροστική κλίμακα, συμβολικό.