Ολος ο κόσμος μια πλατεία...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι πραγματιστές του πλανήτη, αυτοθαυμαζόμενοι για την πολλή σοφία με την οποία τον διοικούν οδηγώντας τον στην ευδαιμονία και τη δικαιοσύνη, θα χαρακτήριζαν αφελώς ρομαντικό και παιδαριωδώς ιδεαλιστικό το σύνθημα «Ολος ο κόσμος μια πλατεία», που έχει την τιμητική του τούτες τις μέρες, αρθρωμένο σε ποικίλες γλώσσες – γλώσσες που, με όλες τις διαφορές τους, βρέθηκαν να λειτουργούν ενωτικά παρά χωριστικά. Δεν θα χρειαζόταν άλλωστε να μπουν στον κόπο της σκέψης για να βρουν τα επίθετα της ειρωνείας και της απαξίωσης. Τα έχουν ήδη χρησιμοποιήσει τα προηγούμενα χρόνια, όταν με τα κάλπικα σταθμά τους ζύγιζαν το σύνθημα «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός», για να το καταδικάσουν αφ’ υψηλού σαν βεβαρημένο από υπερβολικό συναισθηματισμό ή και «λυρισμό» (η κατηγορία του «λυρισμού» προσάπτεται συνήθως σε ό,τι επιχειρεί, ενδεχομένως άτακτα και σπασμωδικά, να ανοίξει κάποιες ραγισματιές στη σιδερένια γλώσσα του κυνικού «ρεαλισμού»· εν προκειμένω η λέξη ρεαλισμός μοιάζει να κατάγεται από τα «ρεάλια», τα νομίσματα κι όλα τα συμφραζόμενα της στυγνής υλοφροσύνης, και όχι από το αγγλικό realism ή τους λατινικούς προγόνους του).