Ποιο Πολυτεχνείο; Ενας μύθος...

Tου Παντελη Mπουκαλα

Εύκολα γλιστράει κανείς στον ανθρωπομορφισμό, ίσως για να φέρει τα πράγματα λίγο πιο κοντά στα μέτρα του και να τα κάνει κάπως περισσότερο κατανοητά. Συμβαίνει αυτό και με την Ιστορία. Αρκετοί, ιδίως όσοι ανήκουν στην κάστα των εκ κληρονομίας ηγεμόνων, θέλουν να τη βλέπουν σαν μια όμορφη δέσποινα, ψηλή και αρχαιοντυμένη, γενικώς αγέρωχη πλην της στιγμής που κλίνει την κεφαλή σεβαστικά προς το μέρος τους, για να τους γράψει στις δέλτους της. Αλλοι, οι περισσότεροι, προτιμούν να τη βλέπουν σαν μια αυστηρή κι αγέλαστη κυρία που το πάθος της είναι να στήνει παγίδες, να γεννοβολάει προκλητικά ερωτήματα, να ειρωνεύεται και να σαρκάζει, δίχως πάντως στο δικό της πρόσωπο να ταράσσεται ούτε ένας μυς. Να, ας πούμε τώρα με τη συγκυβέρνηση. Θα μπορούσε να συγκροτηθεί σε οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, αφού πάντοτε «οι καιροί ου μενετοί» και πάντοτε βρισκόμαστε σε «ώρα μηδέν»· άλλωστε είχαν γίνει και στις αρχές του καλοκαιριού ανάλογες προσπάθειες, μόνο που ματαιώθηκαν με παιδαριώδη επιχειρήματα. Κι ωστόσο, η κατασκευή της κυβέρνησης εθνικού εξαναγκασμού επιτεύχθηκε μόλις τώρα. Με το Πολυτεχνείο και την επέτειο της εξέγερσής του ως πρώτη της ουσιαστική δοκιμασία. Επειδή η Ιστορία δεν ήθελε μόνο να σαρκάσει αλλά και να μνημονεύσει, να υπενθυμίσει, να παιδαγωγήσει. Ισως και να εκδικηθεί, αν τραβήξουμε τον ανθρωπομορφισμό στα άκρα.