Μαγγηριάδης Απόστολος
ΟΙ 8 ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΣΩΣΤΟΥ ΗΓΕΤΗ
κατά τον Ρον Χάιφετζ
Να ακούει και να συνθέτει διαφορετικές αναλύσεις από πολλαπλές πηγές πρoτού λάβει μια απόφαση.
Να έχει υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, να κατανοεί ανθρώπους και να είναι καλός στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Να είναι ρήτορας, να έχει την ικανότητα κάποιου να μιλάει όχι απλώς με σαφήνεια, αλλά και με έναν τρόπο που «μιλάει» στις καρδιές των ανθρώπων, στοχεύοντας στο προσωπικό τους αξιακό σύστημα.
Να εξηγεί στον κόσμο γιατί μια μεταβατική περίοδος μπορεί να διαρκέσει λίγο ή πολύ.
Να αποτρέπει τον πανικό. Ενας ηγέτης μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνος όσο η περίοδος μετάβασης μακραίνει.
Να μην απαρνείται την πραγματικότητα ούτε να αναζητεί αποδιοπομπαίους τράγους· μια αεροπορική εταιρεία δεν μπορεί να κατασκευάσει αεροπλάνα αν διαμαρτύρεται για τη βαρύτητα!
Να προσαρμόζεται στη νέα εποχή. Ο πλανήτης είναι γεμάτος με απολιθώματα οργανισμών που εξαφανίστηκαν γιατί αδυνατούσαν να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον τους.
Να αυτοσχεδιάζει όπως ακριβώς ένας μουσικός της τζαζ. Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης, να αποσυρθεί για λίγο από το προσκήνιο και να επανέλθει δυναμικά, αφού έχει διαγνώσει τα λάθη του και έχει σχεδιάσει διορθωτικές κινήσεις.
Τον Απρίλιο του 2010, λίγο πριν από την προσφυγή της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου – και πρώην φοιτητής του στο Χάρβαρντ το 1993 – κάλεσε τον Ρον Χάιφετζ στην Αθήνα για ένα εντατικό σεμινάριο στους υπουργούς της κυβέρνησής του. Μάλλον περισσότερο για συμβολικούς λόγους, για να ενεργοποιήσει δηλαδή τα πολιτικά τους ρεφλέξ, και λιγότερο για ουσιαστικούς. Στο κάλεσμα τελικά ανταποκρίθηκαν οι συνήθεις ύποπτοι εκείνης της εποχής: οι Γερουλάνος, Μπιρμπίλη, Παμπούκης και ορισμένοι άλλοι. Οι υπόλοιποι επικαλέστηκαν φόρτο εργασίας. Ο ίδιος ο Παπανδρέου ήταν παρών σε ολόκληρο το σεμινάριο – ίσως περισσότερο από νοσταλγία για ένα περιβάλλον δημιουργικής πολιτικής σκέψης που απείχε έτη φωτός από την πραγματικότητα που καλούνταν να διαχειριστεί.
Οι παραδόσεις του Χάιφετζ στα αμφιθέατρα του John F. Kennedy School of Government παραπέμπουν σε ένα πειραματικό εργαστήρι σχέσεων εξουσίας. Το μάθημα συνήθως αποκτά τα χαρακτηριστικά μιας προσομοίωσης, όπου οι φοιτητές καλούνται να αντιληφθούν βιωματικά τα βάρη και τα άγχη της ηγεσίας ακόμη και μέσα στον κλειστό χώρο μιας αίθουσας. Κανένας τελικά δεν μένει αλώβητος ψυχολογικά από αυτή τη δοκιμασία.
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Διάχυτη αίσθηση: κάναμε ό,τι μπορούσαμε, και πέρα από το όριο αντοχής. Ματώσαμε, και διαρκώς αιμορραγούμε από ανεργία, ύφεση και ξενιτεμό. Κάναμε ό,τι μας είπανε, σοκαρισμένοι, σπαρταρώντας. Τώρα; Τώρα αφήνουμε τη μοίρα μας στην καλοσύνη των ξένων, σαν την Μπλανς Ντιμπουά, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε ένα νέο Ναυαρίνο, όπως όταν ξεκινήσαμε. Η ναύαρχος Λαγκάρντ δίνει τη μάχη για λογαριασμό μας, και για λογαριασμό των εξωευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων, για να βουλιάξει το χρέος-Ιμπραήμ που τις και μας κατατρώει. Εμείς, ανήμποροι και πένητες, παρακολουθούμε τη ναυμαχία από τις ακτές της καμένης Πελοποννήσου.
Tου Κωστα Θ. Καλφοπουλου
Η πρόσφατη «διαμάχη» γύρω από τις αιτίες που οδήγησαν στο αναπόφευκτο κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας», όπως αποτυπώθηκε σε πρόσφατο τεύχος της Lifo («Η Αγρια Δύση της Ελευθεροτυπίας», 18.10.), έφερε στην επιφάνεια, ακόμα μια φορά, τις ελληνικές ιδιομορφίες που καθόρισαν τις εξελίξεις στον χώρο των ΜΜΕ μετά το 1990, και, κυρίως, την προσκόλληση ενός έθνους σε μια ανατροφοδοτούμενη εσωστρέφεια, όπως κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια της κρίσης, όταν, χρόνια τώρα, το διεθνές και ευρωπαϊκό τοπίο στα ΜΜΕ κλυδωνίζεται επικίνδυνα.
Tης Mαριαννας Tζιαντζη
...Είναι αυτονόητο ότι κανείς δεν μπορεί να επικροτήσει μια ατομική συμπεριφορά την οποία δεν θα ήθελε να ασκήσει ο ίδιος ή να γίνει αποδέκτης της. Ωστόσο, το περιστατικό αυτό υπερβαίνει το «εγώ καταδικάζω». Το βίντεο δεν δείχνει απλώς το ήθος ή την ιδιοσυγκρασία ενός συνδικαλιστή, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και ανησυχητικό: ότι και ο χώρος εργασίας γίνεται πεδίο ενός ακήρυχτου πολέμου. Σήκω εσύ, να καθίσω εγώ. Φύγε εσύ, να μείνω εγώ. Ανθρωποι που μέχρι χθες ήταν φίλοι, που έχουν τραγουδήσει κι έχουν πιει κρασί μαζί, τώρα ο ένας γυρίζει την πλάτη στον άλλον (στην καλύτερη περίπτωση). Στη χειρότερη, τον περιφρονεί, τον εξευτελίζει, τον δαχτυλοδείχνει: «Εσύ φταις για όλα, εσύ ο συμβασιούχος, ή εσύ το παιδί του ρουσφετιού, ή εσύ ο εργατοπατέρας, ο βολεμένος ή εγώ ο δίκαιος, εσύ ο προσκυνημένος κ.λπ.».
Tης Τασουλας Kαραϊσκακη
Οι θεωρίες συνωμοσίας αποκτούν, από ό,τι φαίνεται, όλο και περισσότερους οπαδούς. Εδώ και μέρες δεν λέει να κοπάσει η συζήτηση στο Διαδίκτυο περί «γεωμηχανικής χειραγώγησης» του τυφώνα Σάντι. Οι ισχυρισμοί του μετεωρολόγου Σκοτ Στίβενς ότι το ακραίο φυσικό φαινόμενο που έπληξε τις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ παραμονές εκλογών, ήταν «κατασκευασμένο», «προϊόν» της στρατιωτικής τεχνολογίας, διασκέδασαν πολλούς ανά την υφήλιο. Ο Στίβενς υποστηρίζει ότι τα μετεωρολογικά όπλα χρησιμοποιούνται από τη δεκαετία του ’60 για την αναδιανομή του πλούτου, κατά το δοκούν, και ότι ο τυφώνας Σάντι δημιουργήθηκε για να τονωθεί ο κατασκευαστικός κλάδος σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία. «Ολα έγιναν, είπε, για τις επισκευές και την ανοικοδόμηση, για τις επενδύσεις μετά την καταστροφή».
Το οξυγόνο των θεωριών συνωμοσίας είναι η αμφιβολία. Η τάση του ανθρώπου να δυσπιστεί απέναντι
