Του Νίκου Ξυδάκη
Αντιμετωπίζουμε ήδη το υπαρκτό πρόβλημα της «χαμένης γενιάς», με όρους όχι μόνο εργασιακούς και οικονομικούς, αλλά και δημογραφικούς, ιστορικούς και εθνικούς. Οι νέοι που μεταναστεύουν και οι νέοι που ενηλικιώνονται στο πουργατόριο της ανεργίας αφαιρούνται πολλαπλασίως από τον εθνικό κορμό, σε βάθος χρόνου και με πολλούς δυσμενείς τρόπους. Επιπλέον, αντιμετωπίζουμε το επίσης υπαρκτό πρόβλημα της πληβειοποίησης της μεσαίας τάξης, με ανάλογους όρους. Μπορούμε να φανταστούμε την Ελλάδα, σαν ευρωπαϊκή, δυτική χώρα, αναπτυσσόμενη και με στοιχειώδη συνοχή, χωρίς νέους ανθρώπους και χωρίς μεσαία τάξη; Χωρίς νέο αίμα και χωρίς ραχοκοκαλιά; Αυτό πρέπει να σκεφτούμε, πρώτα απ' όλα, σε συλλογικό επίπεδο, δηλαδή πολιτικά· αυτή η σκέψη θα ορίσει και το ατομικό. Κανείς δεν θα σωθεί μόνος του, ενάντιος σε όλους τους άλλους.
Της Τασούλας Καραϊσκάκη
«Πώς μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, όπου ήρθαμε με πολυτελή αυτοκίνητα; Λέτε ότι καταλαβαίνετε τους πολίτες, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές. Αλήθεια, νιώθουμε αυτόν τον πόνο εδώ μέσα;», αναρωτήθηκε προ ημερών η 29χρονη γενική γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Μπεατρίζ Ταλεγκόν από το βήμα του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Λισσαβώνα, που διεξήχθη υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου. Η κ. Ταλεγκόν διαμαρτυρήθηκε για τον αποκλεισμό των νέων από το βήμα της Διεθνούς, για τη δυσκολία να ακουστούν, συμπληρώνοντας: «Τις συνέπειες από τις πράξεις ή την απραξία σας τις πληρώνουμε εμείς οι νέοι, που δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι των γονιών μας, να κάνουμε παιδί στα 30 γιατί δεν έχουμε δουλειά, μολονότι είμαστε η καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά... Εσείς οι ηγέτες -κακώς σας αποκαλούν ηγέτες- είστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει».