Σελίδες

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Ο πατριωτισμός στην πλουτοκώσταινα


Του Τακη Θεοδωροπουλου

Να ξεχάσουμε την Ελλάδα που κάποτε αγαπήσαμε, αυτή τη χώρα που πολλοί από εμάς εξακολουθούμε να αγαπάμε. Τι χειρότερο μπορεί να φέρει αυτή η κρίση από την υποτίμηση του όποιου πατριωτικού αισθήματος μπορεί ο καθένας να κουβαλάει μέσα του; Στον τρόπο που σκέφτεται, στον τρόπο που συμπεριφέρεται, στον τρόπο που αντιδρά. Παρεξηγημένη λέξη ο πατριωτισμός. Αφού την εξόρισε στην παρανομία ο προοδευτικός λυρισμός της Μεταπολίτευσης, τώρα την καπηλεύονται οι χρυσαυγίτες και οι παραφυάδες τους. Πώς να τολμήσεις να την προφέρεις όταν βλέπεις μπροστά σου τα παιδιά του μπόντι μπίλντινγκ με τα ξυρισμένα κεφάλια και το ροπαλοφόρο λεξιλόγιο; Παρεξηγημένη, και όπως όλα τα παρεξηγημένα του κόσμου τούτου, πολύτιμη. Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, παραθέτω δύο φράσεις από το δοκίμιο του Τζορτζ Οργουελ «Ο λέων και ο μονόκερως»: «Ο πατριωτισμός δεν έχει τίποτε να κάνει με τον συντηρητισμό. Είναι η αφοσίωση σε κάτι που αλλάζει, συγχρόνως όμως το αισθάνεσαι με μυστικιστικό τρόπο να παραμένει το ίδιο».

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Παγετώνες και αναγνώστες

Tης Ολγας Σελλα

Μένει ν’ αποδειχθεί στο μέλλον αν η πρόβλεψη ενός μεγάλου συγγραφέα, του Φίλιπ Ροθ, θα επιβεβαιωθεί ή οι ανθρώπινες αναζητήσεις θα διαψεύσουν τις εκτιμήσεις του. Ελεγε λοιπόν ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι «ο αριθμός των αναγνωστών εξαφανίζεται όπως οι πολικοί παγετώνες. Ο αριθμός των σοβαρών αναγνωστών», έσπευσε να διευκρινίσει. Και πρόσθεσε: «Αναμφίβολα ο αριθμός των σοβαρών αναγνωστών μειώνεται γοργά, ειδικά στην Αμερική. Η αιτία φυσικά δεν είναι απλώς οι πολλαπλοί περισπασμοί της σύγχρονης ζωής. Οφείλει κανείς να αναγνωρίσει τον θρίαμβο

Μία γενιά και μία τάξη

Του Νίκου Ξυδάκη

Αντιμετωπίζουμε ήδη το υπαρκτό πρόβλημα της «χαμένης γενιάς», με όρους όχι μόνο εργασιακούς και οικονομικούς, αλλά και δημογραφικούς, ιστορικούς και εθνικούς. Οι νέοι που μεταναστεύουν και οι νέοι που ενηλικιώνονται στο πουργατόριο της ανεργίας αφαιρούνται πολλαπλασίως από τον εθνικό κορμό, σε βάθος χρόνου και με πολλούς δυσμενείς τρόπους. Επιπλέον, αντιμετωπίζουμε το επίσης υπαρκτό πρόβλημα της πληβειοποίησης της μεσαίας τάξης, με ανάλογους όρους. Μπορούμε να φανταστούμε την Ελλάδα, σαν ευρωπαϊκή, δυτική χώρα, αναπτυσσόμενη και με στοιχειώδη συνοχή, χωρίς νέους ανθρώπους και χωρίς μεσαία τάξη; Χωρίς νέο αίμα και χωρίς ραχοκοκαλιά; Αυτό πρέπει να σκεφτούμε, πρώτα απ' όλα, σε συλλογικό επίπεδο, δηλαδή πολιτικά· αυτή η σκέψη θα ορίσει και το ατομικό. Κανείς δεν θα σωθεί μόνος του, ενάντιος σε όλους τους άλλους.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Η Ευρώπη δεν ξέχασε τους νέους


Της Μαρίας Κατσουνάκη

Υπάρχουν και καλά νέα: το πρόγραμμα Erasmus θα χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση με 19 δισ. ευρώ για την ερχόμενη επταετία, ξεκινώντας από το 2014. Λίγες ημέρες πριν από την ψήφιση του συνολικού προϋπολογισμού για την Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, η ανησυχία ήταν μεγάλη. Εξι Ευρωπαίοι (Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί ευρωβουλευτές, πρόεδροι ή γενικοί γραμματείς οργανισμών) συνυπέγραψαν ένα κείμενο στη Le Monde εγκαλώντας τους ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου για αδιαφορία και εσφαλμένη ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Η φήμη ότι το Erasmus θα συρρικνωνόταν μέχρις εξαφανίσεως ήταν περισσότερο από έντονη. Ευτυχώς, όμως, το αρνητικό σενάριο διαψεύστηκε. Κι έτσι το εμβληματικό αυτό πρόγραμμα, που προωθεί την κινητικότητα των νέων –μόνο τη χρονιά 2010-2011 περισσότεροι από 230.000

Επικίνδυνες αποστάσεις


Της Τασούλας Καραϊσκάκη

«Πώς μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, όπου ήρθαμε με πολυτελή αυτοκίνητα; Λέτε ότι καταλαβαίνετε τους πολίτες, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές. Αλήθεια, νιώθουμε αυτόν τον πόνο εδώ μέσα;», αναρωτήθηκε προ ημερών η 29χρονη γενική γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Μπεατρίζ Ταλεγκόν από το βήμα του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Λισσαβώνα, που διεξήχθη υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου. Η κ. Ταλεγκόν διαμαρτυρήθηκε για τον αποκλεισμό των νέων από το βήμα της Διεθνούς, για τη δυσκολία να ακουστούν, συμπληρώνοντας: «Τις συνέπειες από τις πράξεις ή την απραξία σας τις πληρώνουμε εμείς οι νέοι, που δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι των γονιών μας, να κάνουμε παιδί στα 30 γιατί δεν έχουμε δουλειά, μολονότι είμαστε η καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά... Εσείς οι ηγέτες -κακώς σας αποκαλούν ηγέτες- είστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει».

Η βία γεννιέται στο DNA;


Αλαχιώτης Σταμάτης Ν

Το χαρακτηριστικό λοιπόν της βίας είναι πολυσύνθετο και πολυπαραγοντικό - με την ανίχνευση κάποιας γενετικής προδιάθεσης να παίζει ρόλο, αλλά και με το περιβάλλον επίσης, μέσω της αντίδρασής του με τον γενότυπο. Σχετικές μελέτες άλλωστε υποστηρίζουν ότι η διαμόρφωση της προσωπικότητας εξαρτάται μόνο κατά 50% περίπου από το γενετικό προφίλ. Γι' αυτό ο αυξανόμενος σχολικός και διαδικτυακός εκφοβισμός μπορεί να έχει σοβαρές μελλοντικές επιπτώσεις σε προδιαθεσικά προς τη βία και καταπιεσμένα παιδιά - το σύγχρονο πολιτισμικό κοκτέιλ χρήζει αναμφισβήτητα μεγάλης προσοχής, με την παραβατικότητα στα σχολεία να απαιτεί πρόληψη και σοβαρό έλεγχο από την Πολιτεία, αλλά και την οικογένεια.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Η επανάσταση που χρειαζόμαστε


Του Πάσχου Μανδραβέλη

Είναι δύσκολο να γίνει επανάσταση στην Ελλάδα. Οχι μόνο γιατί λείπει το «επαναστατικό υποκείμενο», όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές. Το εγχώριο προλεταριάτο (στο οποίο ομνύει και για το οποίο μας έχει ζαλίσει το ΚΚΕ) κρατικοποιήθηκε μαζί με τις προβληματικές τη δεκαετία του ’80. Το προλεταριάτο που απέμεινε στη χώρα είναι άλλης εθνικότητας· είναι οι μετανάστες. Το τελευταίο πράγμα που «της γης οι κολασμένοι» έχουν στο μυαλό τους είναι να αλλάξουν τις κοινωνικές δομές αυτής της χώρας. Περισσότερο τους απασχολεί πώς θα φύγουν για κάποια σοβαρή χώρα της Δύσης παρά πώς θα επαναστατήσουν εδώ.

Το κόστος μιας συλλογικής πλάνης

Του Νίκου Κωνσταντάρα
Η τραγική διάσταση στην υπόθεση των νεαρών με τα Καλάσνικοφ και την επαναστατική οργή είναι ότι χαραμίζουν τα νιάτα τους σε ένα ξέσπασμα εκδίκησης εναντίον μιας κοινωνίας που τη θεωρούν άδικη, παρασυρμένοι από τη συλλογική φαντασίωση των τελευταίων δεκαετιών ότι οι πολιτικές συνθήκες δικαιολογούν τη βία. Εμπλεξαν σε μια ιστορία που ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας τους· θα πληρώσουν το τίμημα με τις δικές τους ζωές, με τα δικά τους χρόνια. Αυτοί που τους παρέσυραν, που τους όπλισαν, θα ζουν ελεύθεροι, θα συνεχίσουν να καλλιεργούν μυθοπλασίες για την ανάγκη του ένοπλου αγώνα εναντίον της σάπιας κοινωνίας. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.