Σελίδες

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Η προπαγάνδα της συγκίνησης


Του Πάσχου Μανδραβέλη
Κατ’ αρχάς, υπάρχουν οι πολιτικοί αγκιτάτορες που χρειάζονται έναν νεκρό, οποιονδήποτε νεκρό (αν είναι νέος ακόμη καλύτερα), για να πουλήσουν συγκινησιακή φόρτιση ως αντιστάθμισμα στις θέσεις που δεν έχουν. Ετσι φτιάχνονται οι ιμιτασιόν επαναστάσεις, με πρότυπο την Αραβική Ανοιξη (κάποιοι ήθελαν την πλατεία Συντάγματος να γίνει Ταχρίρ), είτε τα γαλλικά προάστια του 2005 είτε τα δικά μας Δεκεμβριανά του 2008. Δεύτερον, είναι όλοι εκείνοι οι συγγραφείς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι κ.ά., που πλειοδοτούν στη συγκίνηση για τους ίδιους λόγους κι έναν παραπάνω: βγάζουν στην αγορά την ευαισθησία τους με απύθμενο λυρισμό για «οικογένειες που δεν έχουν να φάνε» με χρωματιστές λέξεις περί «κατήφορου μνημονίων» – λες και πριν από τα Μνημόνια δεν υπήρχαν ελεγκτές ούτε εισιτήρια στα τρόλεϊ. Υπάρχει πιο ανέξοδη διαφήμιση από το να εκφράζεις την «οργή» σου για «ένα σύστημα που σκοτώνει παιδάκια για 1,4 ευρώ»; (Ή 1,20, ή 1,40· γράφτηκαν