Ο μεγάλος πόλεμος των μικρών πλασμάτων

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Για τα παιδιά ο πόλεμος δεν έχει ερεβώδη πολιτικά παίγνια και ανταγωνισμούς ανάμεσα σε δύο πλευρές. Είναι απλά ένας εφιάλτης άκρας ανάγκης, ορφάνιας, ξεριζωμού, αγριοτήτων, πόνου, αίματος, θανάτου. Για τα εκατοντάδες βρέφη και νήπια στο προάστιο Γκούτα της Δαμασκού που ξαφνικά έπαψαν να αναπνέουν μέσα στα σπίτια τους, μετά την επίθεση –άγνωστο από ποιον– με νευροπαραλυτικά αέρια ή τα 15.000 παιδιά ανάμεσα στα 100.000 και πλέον θύματα στους 16 φονικούς μήνες του εμφυλίου στη Συρία, δεν υπάρχουν αίτια και αφορμές του πολέμου και εκεί που βρίσκονται, έχει πάψει πλέον να τα αφορά. Δεν ενδιαφέρονται πια γι’ αυτούς που ζουν τη φρίκη της πραγματικότητας κι αυτούς που εισπράττουν την ωμότητα ανωδύνως από τις τηλεοράσεις τους, τους καθεστωτικούς, τους αντικαθεστωτικούς, τους ζωσμένους με εκρηκτικά –και την απόλυτη