Ο πατριωτισμός σαν εμπόρευμα και σαν πληγή

Του Παντελή Μπουκάλα

Την τελευταία ατάκα στην περυσινή ταινία «Σκότωσέ τους γλυκά» του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη Αντριου Ντόμινικ τη λέει, σύμφωνα και με το τυπικό, ο πρωταγωνιστής της: ο Μπραντ Πιτ, ο οποίος υποδύεται έναν κυνικό εκτελεστή. «Η Αμερική δεν είναι χώρα. Επιχείρηση είναι». Αυτό λέει. Θα μπορούσε να είναι ένας ξεκρέμαστος εντυπωσιοθηρικός αφορισμός, γραμμένος στον υπολογιστή κάποιου επίσης κυνικού σεναριογράφου ή του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Τζορτζ Β. Χίγκινς, σε βιβλίο του οποίου βασίστηκε η ταινία, αν δεν λεγόταν σαν έμμεση απάντηση σε όσα μετέδιδε την ίδια στιγμή η τηλεόραση στο βάθος του μπαρ. Μιλούσε, με όλη την προεκλογική του ευφορία και τη γλωσσική του ευστροφία, ο Μπαράκ Ομπάμα, το 2008, όταν υποσχόταν «Change» και πολλά έδειχναν (ή έτσι θέλαμε να τα βλέπουμε) ότι τα πάντα θα παιχτούν από την αρχή. Στη διάρκεια της ταινίας, που συνέδεε κάπως άγαρμπα τη μαφία και το έγκλημα με τους τραπεζίτες και την πολιτική, είδαμε κάποια στιγμή το δελεαστικό «Change», διαφημιστικά τεράστιο, σε κάποια ανισόπεδη διάβαση. Και το μυαλό μας πήγε στο 1981 και τη δική μας «Αλλαγή». Οταν επίσης πολλοί πίστεψαν ότι τα πάντα θα παιχτούν από την αρχή. Και βλέπουμε πού καταλήξαμε.