Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Ανεξαρτήτως προέλευσης, οι θεωρίες συνωμοσίας υπακούουν σε μια κοινή συμπτωματολογία: τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι όπως φαίνονται -κινητήρια δύναμη της Ιστορίας είναι οι συνωμοσίες- τίποτα δεν είναι τυχαίο, για όλα υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο - ο εχθρός κερδίζει πάντα με μπαμπεσιά. Αυτός ο τρόπος σκέψης, ή μάλλον μη σκέψης, παρηγορεί τους λαούς για τις αποτυχίες τους -δεν φταίνει αυτοί, αλλά οι προδότες που ανοίγουν τις Κερκόπορτες- και ηρωοποιεί τις ήττες τους. Επιπλέον, δεν τους ζητάει τίποτα δύσκολο, παρά μόνο να περιμένουν τους «ήρωες» που θα τους λυτρώσουν, με το σπαθί, με τα τανκς ή με τα 45ρια. Από την απήχηση της άποψης ότι δεν ξεσηκωνόμαστε γιατί μας ψεκάζουν (ένας στους τρεις συμπολίτες μας το πιστεύει, σύμφωνα με σοβαρή δημοσκόπηση) μέχρι την επιτυχία των βιβλίων τύπου «Ιλουμινάτι» και «Κώδικας ντα Βίντσι», η γοητεία αυτής της «σχολής» είναι προφανής.
