ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
Η απόρριψη, όμως, του άλλου είναι πλέον κοινός τόπος. Γενικευμένος. Σαρώνει η αρνητική εικόνα για τον τάδε ή δείνα επώνυμο, επιτυχημένο ή αποτυχημένο, αλλά και για τον απλώς γνωστό, συνάδελφο ή ακόμα και «φίλο», σε κουβέντες δημόσιες ή ιδιωτικές. Είμαστε έτοιμοι, πάνοπλοι, να αποκαθηλώσουμε, να απαξιώσουμε, να υποτιμήσουμε, να υποβαθμίσουμε αλλά όχι να επαινέσουμε, να κατανοήσουμε, να αποτιμήσουμε με ψυχραιμία. Είναι στατιστικά παρατηρημένο: μόλις διατυπωθεί καλή κουβέντα ή κρίση για κάποιον, ενεργοποιούνται επιθετικά ανακλαστικά. Η ανθρωποφαγία καιροφυλακτεί ως άμεση αντίδραση στην όποια διάκριση προσώπου εντός ελληνικής επικράτειας. Η ζήλια, το διαρκές αδικαίωτο «εγώ», ορθώνει τείχη ανάμεσα στην επιτυχία του άλλου και τη δική μας μη αναγνώριση. Μηδενική ανοχή στην επαγγελματική άνοδο, βράβευση, θαυμασμό ή ικανότητα, που συγκεντρώνει ο διπλανός, γνωστός ή ξένος. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο
Η απόρριψη, όμως, του άλλου είναι πλέον κοινός τόπος. Γενικευμένος. Σαρώνει η αρνητική εικόνα για τον τάδε ή δείνα επώνυμο, επιτυχημένο ή αποτυχημένο, αλλά και για τον απλώς γνωστό, συνάδελφο ή ακόμα και «φίλο», σε κουβέντες δημόσιες ή ιδιωτικές. Είμαστε έτοιμοι, πάνοπλοι, να αποκαθηλώσουμε, να απαξιώσουμε, να υποτιμήσουμε, να υποβαθμίσουμε αλλά όχι να επαινέσουμε, να κατανοήσουμε, να αποτιμήσουμε με ψυχραιμία. Είναι στατιστικά παρατηρημένο: μόλις διατυπωθεί καλή κουβέντα ή κρίση για κάποιον, ενεργοποιούνται επιθετικά ανακλαστικά. Η ανθρωποφαγία καιροφυλακτεί ως άμεση αντίδραση στην όποια διάκριση προσώπου εντός ελληνικής επικράτειας. Η ζήλια, το διαρκές αδικαίωτο «εγώ», ορθώνει τείχη ανάμεσα στην επιτυχία του άλλου και τη δική μας μη αναγνώριση. Μηδενική ανοχή στην επαγγελματική άνοδο, βράβευση, θαυμασμό ή ικανότητα, που συγκεντρώνει ο διπλανός, γνωστός ή ξένος. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο
