Αν σήμερα η Γη «μόλις επαρκεί να θρέψει τα 6,5 δισεκατομμύρια των κατοίκων της», όπως διαπιστώνει η Ενωση Κοινωνιολόγων της Βρετανίας, πώς θα ανταποκριθεί στα 7,5 δισεκατομμύρια του 2012 και στα 9 και πλέον δισεκατομμύρια που, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, θα φθάσει ο πληθυσμός της γης το 2050; Στο ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση, απλώς δίνονται από τον ΟΗΕ κάποια στοιχεία τα οποία κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά είναι. Ετσι, παρά τη σταδιακή πτώση του δείκτη γονιμότητας, από τη δεκαετία του ΄70 ως σήμερα στις περισσότερες λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες μια γυναίκα γεννά κατά μέσο όρο πάνω από πέντε παιδιά, που σημαίνει ότι ως τα μέσα του αιώνα η δημογραφική αύξηση θα οφείλεται κατά κύριο λόγο στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ο οποίος θα δει τον πληθυσμό του να εκτοξεύεται από τα 5,6 δισ. που είναι σήμερα στα 7,9 δισ. (συγκεκριμένα, ο πληθυσμός των 50 λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών πρόκειται να υπερδιπλασιαστεί, αγγίζοντας τα 1,7 δισ. το 2050 από περίπου 0,8 δισ. σήμερα).
Tου Χρηστου Γιανναρα
Aν από τις επερχόμενες εκλογές προκύψει πρωθυπουργός ο κ. Aντώνης Σαμαράς, θα είναι ο τέταρτος, σε συνεχή διαδοχή, κυβερνήτης της χώρας (μετά από τους K. Σημίτη, K. Kαραμανλή και Γ. A. Παπανδρέου) δίχως κοινωνική σταδιοδρομία άλλη έξω από την επαγγελματική πολιτική. Mπορεί κάποιοι από τους τέσσερις να εργάστηκαν για μικρό διάστημα σε διαφορετικές βιοποριστικές απασχολήσεις, αλλά δεν σταδιοδρόμησαν εκεί, οι ικανότητες και τα προσόντα τους δεν δοκιμάστηκαν στον κοινωνικό στίβο, δεν ήταν αυτός που τους ανέδειξε ικανούς για μπροστάρηδες στο πολιτικό πεδίο.
Θα μου επιτραπεί να θυμίσω μερικούς καίριους αφορισμούς του Hans Magnus Enzensberger, από το βιβλίο του «Πολιτική και πολιτισμός» (Eκδόσεις Scripta): «O επαγγελματίας πολιτικός (σήμερα) είναι, κατά κανόνα, ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα... Δεν θα ήταν κακεντρέχεια να ισχυριστεί κανείς ότι η πολιτική (στις μέρες μας) συνιστά την άρνηση κάθε σοβαρής επαγγελματικής απασχόλησης... Mε συνέπεια την πλήρη κοινωνική περιθωριοποίηση του πολιτικού... Oσο υψηλότερα ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία, τόσο ριζικότερα κόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία... Δεν του επιτρέπεται να μείνει ούτε στιγμή μόνος, ενώ ταυτόχρονα αποκλείεται από κάθε φυσιολογική ανθρώπινη επικοινωνία...
Της Pιτσας Mασουρα
Παλιότερα οι πολιτικοί είχαν τη δυνατότητα να αναβάλλουν τις αποφάσεις τους. Υπόσχονταν προεκλογικά, ανέβαλαν μετεκλογικά. Ηταν ένα προσφιλές παίγνιο που απέδωσε αίγλη και χρήμα. Σήμερα, ο αναβλητικός πολιτικός οφείλει να αποσυρθεί στην Ιστορία. Οι νέες συνθήκες ζωής ενέχουν το σπέρμα του κατεπείγοντος. Ο πολιτικός υποχρεούται να λάβει μια σημαντική απόφαση σήμερα, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Αύριο θα είναι αργά. Στην Ελλάδα, τη χώρα των μεγάλων εξαιρέσεων, η πολιτική αναβλητικότητα αναδείχθηκε σε «γενναιότητα» καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πράγματι, εθεωρείτο γενναιότης εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας, στο όνομα της κομματοκρατίας και της εφήμερης ευημερίας του λαού να αναβάλει για αργότερα την επίλυση ζωτικής σημασίας θεμάτων, όπως το συνταξιοδοτικό και να διαγράφει ονόματα, όπως αυτό του Σπράου ή του Γιαννίτση, οι οποίοι αν μη τι άλλο περιέγραφαν ωμά την πραγματικότητα. Θέλω να ελπίζω ότι όσοι επέδειξαν αυτή την υστερόβουλη αναβλητικότητα θα νιώθουν βαριές τις ευθύνες στους ώμους τους, δεδομένου ότι σύρουν σε ένα τεράστιο αδιέξοδο τα παιδιά τούτης της χώρας.
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Φοράει σκουφί, είναι ξανθοκάστανο, με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. Ενα παιδί, αγόρι, δέκα - δώδεκα χρονώ, με λαμπερό πρόσωπο, που το φωτογραφίζω στιγμιαία. Περπατάει σαν ακροβάτης στη νησίδα της Συγγρού, αντικρίζει τα αυτοκίνητα να κατεβαίνουν με 120 χιλιόμετρα, δεν βλέπει πρόσωπα οδηγών, μισοχαμογελά και κοιτάει μπροστά, μακριά. Μπροστά, μακριά.
Tης Τασουλας Kαραϊσκακη
Δύο είναι οι μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής αγοράς. Η αισχροκέρδεια και η αθρόα παραποίηση της ταυτότητας των προϊόντων, οι ελληνοποιήσεις. Οι πολίτες, γνώστες της κατάστασης, αλλά με την καταναλωτική συνείδηση ελαστική από την αίσθηση του μάταιου, για χρόνια αγόραζαν ακριβά ή με την αμφιβολία ότι το φερόμενο ως ελληνικό προϊόν απλά δεν είναι. Ομως οι καιροί παρήλθον, οι Ελληνες έμαθαν να αναζητούν την προέλευση σε τυποποιημένα και μη προϊόντα, ήρθε και η κρίση, οι ομάδες ενεργών πολιτών κοινοποίησαν το (ξε)πούλημα προϊόντων Ελλήνων παραγωγών, συντετριμμένων από την επικυριαρχία των φθηνών εισαγόμενων, και αίφνης βρήκαν τεράστια ανταπόκριση. Το «πείραμα της πατάτας» σηματοδότησε τη γέννηση ενός νέου κινήματος στη Ελλάδα, κατά των μεσαζόντων, που φέρνει σε κατευθείαν επαφή τον παραγωγό με τον καταναλωτή. Το στοίχημα της εντιμότητας θα παιχθεί και σ’ αυτό το εγχείρημα. Διότι δεν είναι καθόλου απίθανο και πάλι να εμφανιστούν επιτήδειοι που θα εξαπατήσουν, που θα αγοράσουν εισαγόμενο φθηνό και θα το πουλήσουν ως εγχώριο στους εκπτωχευμένους πολίτες, τους διψασμένους για έκφραση αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους αγρότες.