Αυτό που χρειαζόμαστε είναι φιλοπατρία

Δημήτρης Κ. Ψυχογιός

Η Ελλάδα έχει ανάγκη σήμερα από τον πατριωτισμό των πολιτών της ή από τη φιλοπατρία τους; Θα πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση ανάμεσα στις δύο έννοιες γιατί με τη «φιλοπατρία» έχει συμβεί στη χώρα μας ό,τι και με τον όρο «Αριστερά»: όπως οι κομμουνιστές έχουν οικειοποιηθεί τον όρο και δεν αναγνωρίζουν ως αριστερούς παρά τους εαυτούς τους, το ίδιο και οι πατριώτες αναγνωρίζουν ως φιλοπάτριδες μόνο τους δικούς τους. Ομως η φιλοπατρία είναι αρχέγονη και ενστικτώδης κατάσταση - από την εποχή που οι αγέλες των ανθρώπων όριζαν την επικράτειά τους -, θετικό συναίσθημα σε σχέση με τον χώρο, την ιστορία, τους ανθρώπους, την πατρίδα δηλαδή, ενώ ο πατριωτισμός είναι πολιτική έννοια που εμφανίστηκε με τη Γαλλική Επανάσταση. Ο όρος είναι άλλωστε αντιδάνειο από τη γαλλική γλώσσα και μου φαίνεται πως πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ρήγα Φεραίο. Πατριωτισμός ήταν η ιδεολογία των πολιτών, αυτών που συναποτελούσαν το έθνος - πολιτική έννοια και αυτή, αφού δήλωνε το μέτωπο εναντίον των ευγενών και του κλήρου.

Από τον εθνοκεντρισμό στον κοσμοπολιτισμό

Ιωάννα Λαλιώτου

Σε περιόδους κρίσης η έννοια της πατρίδας επανέρχεται δυναμικά στον δημόσιο λόγο και αποκτά ιδιαίτερη ιδεολογική βαρύτητα. Η ανάδυση του πατριωτισμού της κρίσης συχνά παίρνει τη μορφή της πατριδοκαπηλείας, που περιλαμβάνει την επίκληση της έννοιας της πατρίδας με στόχο τη νομιμοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών εγχειρημάτων και στάσεων. Σε περιόδους κρίσης η πατρίδα καθίσταται πεδίο αντιπαράθεσης και αναμέτρησης διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών και χώρων που επιχειρούν - συνήθως ανταγωνιστικά - να ορίσουν το περιεχόμενο και τις συνδηλώσεις του όρου.

Η Γη δεν θα μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της

Αν σήμερα η Γη «μόλις επαρκεί να θρέψει τα 6,5 δισεκατομμύρια των κατοίκων της», όπως διαπιστώνει η Ενωση Κοινωνιολόγων της Βρετανίας, πώς θα ανταποκριθεί στα 7,5 δισεκατομμύρια του 2012 και στα 9 και πλέον δισεκατομμύρια που, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, θα φθάσει ο πληθυσμός της γης το 2050; Στο ερώτημα δεν υπάρχει απάντηση, απλώς δίνονται από τον ΟΗΕ κάποια στοιχεία τα οποία κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά είναι. Ετσι, παρά τη σταδιακή πτώση του δείκτη γονιμότητας, από τη δεκαετία του ΄70 ως σήμερα στις περισσότερες λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες μια γυναίκα γεννά κατά μέσο όρο πάνω από πέντε παιδιά, που σημαίνει ότι ως τα μέσα του αιώνα η δημογραφική αύξηση θα οφείλεται κατά κύριο λόγο στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ο οποίος θα δει τον πληθυσμό του να εκτοξεύεται από τα 5,6 δισ. που είναι σήμερα στα 7,9 δισ. (συγκεκριμένα, ο πληθυσμός των 50 λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών πρόκειται να υπερδιπλασιαστεί, αγγίζοντας τα 1,7 δισ. το 2050 από περίπου 0,8 δισ. σήμερα).

Γεννήθηκε το μωρό που ανεβάζει στα 7 δισεκατομμύρια τον πληθυσμό της Γης

Τα επτά δισεκατομμύρια έφτασε ο πληθυσμός της Γης, με τρεις χώρες να ερίζουν για το βρέφος που θα φέρει τον «τίτλο».

Η μικρή Φιλιππινέζα Ντανίκα Μέι Καμάτσο γεννήθηκε σε δημόσιο νοσοκομείο στη Μανίλα και ζύγιζε 2,5 κιλά. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι ο κάτοικος της Γης με το νούμερο ''7 δισεκατομμύρια''» δήλωσε η μητέρα της, Καμίλ Νταλούρα.

Το όνομα Ντανίκα σημαίνει «πρωινό αστέρι» και πρόκειται για το δεύτερο παιδί της οικογένειας.

Τα Ηνωμένα Εθνη έχουν κηρύξει την 31η Οκτωβρίου ως την ημέρα των «Επτά Δισεκατομμυρίων» σε μια προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου στην αύξηση του πληθυσμού.

Ωστόσο, ανεξάρτητοι δημογράφοι έχουν εκφράσει επιφυλάξεις όσον αφορά τη μεθοδολογία, λέγοντας ότι αυτό το νούμερο είναι πιθανότερο να έρθει του χρόνου και όχι εφέτος.

Θα ξεπεράσει τα 7 δισ. κατοίκους ο πληθυσμός του πλανήτη το 2011

Τα 7 δισεκατομμύρια θα φθάσει περί τα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου ο πληθυσμός της γης, σύμφωνα με έκθεση για τα δημογραφικά δεδομένα του πλανήτη που ανακοίνωσε σήμερα η το Εθνικό Ινστιτούτο Δημογραφικών Μελετών της Γαλλίας (INED), επιβεβαιώνοντας ανάλογη έρευνα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Το προηγούμενο «σκαλοπάτι» των 6 δισεκατομμυρίων κατοίκων ανέβηκε ο πλανήτης το 1999, δηλαδή πριν από 12 χρόνια. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι ο ρυθμός δημογραφικής ανάπτυξης θα επιβραδυνθεί τις επόμενες δεκαετίες και ότι ο πληθυσμός της γης θα φθάσει τα 8 δισεκατομμύρια το 2025.

7 δισεκατομμύρια ο πληθυσμός της Γης;

Λαλίνα Φαφούτη

Τη Δευτέρα, 31η Οκτωβρίου, η γέννηση ενός μωρού σε κάποια χώρα που δεν γνωρίζουμε ακόμη θα φέρει τον πληθυσμό της Γης στον εντυπωσιακό αριθμό των 7 δισεκατομμυρίων κατοίκων.

Η ανακοίνωση έγινε με κάθε επισημότητα την περασμένη εβδομάδα από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Άλλες δημογραφικές υπηρεσίες ωστόσο την αμφισβητούν, προτείνοντας εντελώς διαφορετικές χρονολογίες.

Η διαφωνία φέρνει στην επιφάνεια το πρόβλημα του πόσο «έξω» βρισκόμαστε στους υπολογισμούς μας σχετικά με το ανθρώπινο «βάρος» που σηκώνει ο πλανήτης μας.

Αντίο, χάρτινη Βritannica

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Οι τίτλοι του χάρτινου τέλους έπεσαν για την εγκυκλοπαίδεια Βritannica, που ωστόσο έχει ακόμη πολλά χρόνια ψηφιακής ζωής μπροστά της. Χάρη στο Διαδίκτυο μαθαίνουμε τις αντιδράσεις πάμπολλων αναγνωστών της, οι οποίες κυμαίνονται από τη μελαγχολία και τη νοσταλγία μέχρι τη ρεαλιστική αναγνώριση της πραγματικότητας. Η έκβαση της αναμέτρησης ανάμεσα στους δύο μεγάλους μονομάχους, το χαρτί και την οθόνη, ή την Britannica και τη Wikipedia, ήταν γνωστή. Διέφεραν μόνο οι εκτιμήσεις ως προς το έτος ανακοίνωσης της τελικής λύσης.

Πάρ’ τε διαβόλοι βάγια!

Της Aθηνας Kακουρη

Tις τελευταίες δεκαετίες οι υπουργοί αυτής της δύστυχής μας χώρας είχαν θεωρήσει ως κύρια απασχόλησή τους τη διανομή βαΐων σε διαβόλους: Σε συνεταιρισμούς (γεωργικούς, ποδοσφαιρικούς ή άλλους) τα χρέη τους, σε συνδικαλιστές λογής λογής (απαλλαγές, επιδόματα, παχουλά εφ’ άπαξ, χαμηλότοκα δάνεια) δωράκια, σε φιλαράκια τρανταχτές μίζες και αγύριστα δανεικά, σε μικρότερα φιλαράκια πολλαπλές συντάξεις (κατά προτίμησιν αναπηρικές), σε αποδεδειγμένα διεφθαρμένους τις ποινές τους, ενώ στο σύνολο των ευτυχισμένων Eλλήνων μοίραζαν αφειδώς αυξησούλες.

Aκέφαλη η πατριωτική πλειονότητα

Tου Χρηστου Γιανναρα

Aν από τις επερχόμενες εκλογές προκύψει πρωθυπουργός ο κ. Aντώνης Σαμαράς, θα είναι ο τέταρτος, σε συνεχή διαδοχή, κυβερνήτης της χώρας (μετά από τους K. Σημίτη, K. Kαραμανλή και Γ. A. Παπανδρέου) δίχως κοινωνική σταδιοδρομία άλλη έξω από την επαγγελματική πολιτική. Mπορεί κάποιοι από τους τέσσερις να εργάστηκαν για μικρό διάστημα σε διαφορετικές βιοποριστικές απασχολήσεις, αλλά δεν σταδιοδρόμησαν εκεί, οι ικανότητες και τα προσόντα τους δεν δοκιμάστηκαν στον κοινωνικό στίβο, δεν ήταν αυτός που τους ανέδειξε ικανούς για μπροστάρηδες στο πολιτικό πεδίο.

Θα μου επιτραπεί να θυμίσω μερικούς καίριους αφορισμούς του Hans Magnus Enzensberger, από το βιβλίο του «Πολιτική και πολιτισμός» (Eκδόσεις Scripta): «O επαγγελματίας πολιτικός (σήμερα) είναι, κατά κανόνα, ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα... Δεν θα ήταν κακεντρέχεια να ισχυριστεί κανείς ότι η πολιτική (στις μέρες μας) συνιστά την άρνηση κάθε σοβαρής επαγγελματικής απασχόλησης... Mε συνέπεια την πλήρη κοινωνική περιθωριοποίηση του πολιτικού... Oσο υψηλότερα ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία, τόσο ριζικότερα κόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία... Δεν του επιτρέπεται να μείνει ούτε στιγμή μόνος, ενώ ταυτόχρονα αποκλείεται από κάθε φυσιολογική ανθρώπινη επικοινωνία...

Πώς εμπνέουμε ο ένας τον άλλο;

Του Xαριδημου Κ. Τσουκα

Καλαίσθητη και συγκινητική η διαφήμιση του Johnnie Walker «Keep Walking Greece» («Συνέχισε να περπατάς Ελλάδα»). Εμψυχωτικό το τραγούδι που τη συνοδεύει («You will never walk alone»), αρχετυπικό το κεντρικό της μοτίβο (ο θρίαμβος της ελπίδας απέναντι στις αντιξοότητες), ζεστές και οικείες οι φυσιογνωμίες των συμπολιτών μας που απεικονίζονται. Το μήνυμα: ακόμα κι αν βιώνουμε τα προβλήματά μας ατομικά, δεν είμαστε μόνοι. Η κρίση μάς φέρνει κοντά. Μια νέα συλλογικότητα αναδύεται. «Εμπνέουμε ο ένας τον άλλο» αναφέρει η επιγραφή στο τέλος της διαφήμισης.

Μπορεί να σωθεί η Ευρώπη;

Alfred Gusenbauer

Το 2011, η χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση κλιμακώθηκε σε κρίση χρέους κρατών της Ευρώπης. Ενα πρόβλημα που άρχισε στην Ελλάδα έφτασε στο σημείο να προκαλέσει αμφιβολίες για την ίδια την βιωσιμότητα του ευρώ - ακόμη και για την βιωσιμότητα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενα χρόνο αργότερα, αυτές οι θεμελιώδεις αμφιβολίες δεν έχουν διαλυθεί.
Ενας λόγος για την αμφιβολία σχετικά με το ευρώ και την ΕΕ είναι ότι, από την άνοιξη του 2010, οι ηγέτες της Ευρώπης τρέχουν από τη μία σύνοδο κρίσης στην άλλη, επινοώντας κάθε φορά υποτιθέμενες λύσεις για το πρόβλημα.

Οργή και απόσυρση

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Αμφίθυμη και εντέλει αντινομική εμφανίζεται προς το παρόν η κοινωνία ενώπιον του ιστορικού ρήγματος της κρίσης και του πτωχευμένου κράτους. Κυριαρχούν η οργή και η απόγνωση των κοινωνικών ομάδων που ωθούνται βιαίως στη φτώχεια ή και πέραν αυτής. Ευεξήγητα και δικαιολογημένα τα αισθήματα· που όμως εκφράζονται με βίαιη συμπεριφορά, όπως οι συχνότατοι προπηλακισμοί πολιτικών και άλλων δημοσίων προσώπων. Οι εξοργισμένοι πολίτες αθροιζόμενοι ως όχλος απαιτούν την εξαφάνιση από προσώπου γης των πολιτικών, των αποκαλουμένων «προδοτών». Αυτό ακούγεται στις παρελάσεις. Γιατί αισθάνονται προδομένοι; Ισως επειδή τους ψήφισαν στο παρελθόν και διαψεύσθηκαν οικτρά οι προσδοκίες τους.

Τα πραγματικά προνόμια

Tης Mαριας Kατσουνακη

Είναι συνδικαλιστής 35 χρόνια και παρ’ ότι μπορεί να κάνει χρήση της «ασυλίας» που δικαιούται, βάζει και το δικό του όνομα στην κληρωτίδα. Ο ίδιος τραβάει τα χαρτιά με τα ονόματα 20 εργατών που θα οδηγηθούν στην ανεργία και μαζί και το δικό του. Οταν ο φίλος του τον ψέγει για την απόφασή του, εκείνος απαντάει ήρεμα και αποστομωτικά: «Θα ήταν προνόμιο και δεν το θέλω».

Η ρακένδυτη ΕΛΛΑΣ των 3.000.000 νεόπτωχων πανηγυρίζει!

Της Ζέζας Ζήκου

Ντροπή. Μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που θα πρέπει να νιώθουν όλοι όσοι κρατούν την πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια τους και διαβάζουν την έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας για τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα μας. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και μάλιστα αφορούν το 2010, όταν τα Μνημόνια δεν είχαν ακόμη ναυαγήσει. Οταν δεν είχαμε ακόμη τη σφαγή σε μισθούς και συντάξεις, φόρους, χαράτσια, απολύσεις, χιλιάδες λουκέτα, ανεργία στο 21%. Ηδη τότε η Ελλάδα είχε 3 εκατομμύρια πολίτες οι οποίοι βρίσκονταν στα όρια της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, ήτοι στα όρια της πλήρους εξαθλίωσης.

Νεανική παραβατικότητα και σχολική βία

Αγγελος Τσιγκρής

Πολυετείς επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι οι οικογένειες, των νεαρών παραβατών έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Το ένα χαρακτηριστικό είναι, ότι συνήθως πρόκειται για φτωχές οικογένειες. Ωστόσο, δεν είναι μόνον η φτώχεια που προκαλεί την εγκληματικότητα. Πολύ συχνά η φτώχεια ωθεί τους νέους να ξεπεράσουν άλλους συνομηλίκους τους από εύπορες οικογένειες και να μεγαλουργήσουν.

Το άλλοθι της ευθύνης των άλλων

Γιώργης Γιατρομανωλάκης

Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής μας παθογένειας (σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο) είναι, πιστεύω, η βεβαιότητά μας πως για όλα τα δεινά, τις εθνικές καταστροφές και τα προβλήματά μας υπαίτιος είναι ο Αλλος. Εμείς όχι μόνο πιστεύουμε πως είμαστε άτομα με ιδιαίτερες αρετές και δεξιότητες, με ορθή πολιτική κρίση και πατριωτική συνείδηση, αλλά (πιστεύουμε πως) πράττουμε πάντοτε το καθήκον μας. Δεν τα καταφέρνουμε όμως επειδή μας εμποδίζει ένας σκοτεινός, κακόβουλος Αλλος. Είμαστε τα αθώα θύματα μιας γενικότερης συνωμοσίας που ξεκινά από το διπλανό χωριό μας και φθάνει ως τις εσχατιές της Ευρώπης και της Αμερικής.

Προσωπα

Της Pιτσας Mασουρα

Παλιότερα οι πολιτικοί είχαν τη δυνατότητα να αναβάλλουν τις αποφάσεις τους. Υπόσχονταν προεκλογικά, ανέβαλαν μετεκλογικά. Ηταν ένα προσφιλές παίγνιο που απέδωσε αίγλη και χρήμα. Σήμερα, ο αναβλητικός πολιτικός οφείλει να αποσυρθεί στην Ιστορία. Οι νέες συνθήκες ζωής ενέχουν το σπέρμα του κατεπείγοντος. Ο πολιτικός υποχρεούται να λάβει μια σημαντική απόφαση σήμερα, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Αύριο θα είναι αργά. Στην Ελλάδα, τη χώρα των μεγάλων εξαιρέσεων, η πολιτική αναβλητικότητα αναδείχθηκε σε «γενναιότητα» καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πράγματι, εθεωρείτο γενναιότης εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας, στο όνομα της κομματοκρατίας και της εφήμερης ευημερίας του λαού να αναβάλει για αργότερα την επίλυση ζωτικής σημασίας θεμάτων, όπως το συνταξιοδοτικό και να διαγράφει ονόματα, όπως αυτό του Σπράου ή του Γιαννίτση, οι οποίοι αν μη τι άλλο περιέγραφαν ωμά την πραγματικότητα. Θέλω να ελπίζω ότι όσοι επέδειξαν αυτή την υστερόβουλη αναβλητικότητα θα νιώθουν βαριές τις ευθύνες στους ώμους τους, δεδομένου ότι σύρουν σε ένα τεράστιο αδιέξοδο τα παιδιά τούτης της χώρας.

Στις όχθες της Συγγρού

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Φοράει σκουφί, είναι ξανθοκάστανο, με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. Ενα παιδί, αγόρι, δέκα - δώδεκα χρονώ, με λαμπερό πρόσωπο, που το φωτογραφίζω στιγμιαία. Περπατάει σαν ακροβάτης στη νησίδα της Συγγρού, αντικρίζει τα αυτοκίνητα να κατεβαίνουν με 120 χιλιόμετρα, δεν βλέπει πρόσωπα οδηγών, μισοχαμογελά και κοιτάει μπροστά, μακριά. Μπροστά, μακριά.

Η «σπίθα» που αφυπνίζει

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Δύο είναι οι μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής αγοράς. Η αισχροκέρδεια και η αθρόα παραποίηση της ταυτότητας των προϊόντων, οι ελληνοποιήσεις. Οι πολίτες, γνώστες της κατάστασης, αλλά με την καταναλωτική συνείδηση ελαστική από την αίσθηση του μάταιου, για χρόνια αγόραζαν ακριβά ή με την αμφιβολία ότι το φερόμενο ως ελληνικό προϊόν απλά δεν είναι. Ομως οι καιροί παρήλθον, οι Ελληνες έμαθαν να αναζητούν την προέλευση σε τυποποιημένα και μη προϊόντα, ήρθε και η κρίση, οι ομάδες ενεργών πολιτών κοινοποίησαν το (ξε)πούλημα προϊόντων Ελλήνων παραγωγών, συντετριμμένων από την επικυριαρχία των φθηνών εισαγόμενων, και αίφνης βρήκαν τεράστια ανταπόκριση. Το «πείραμα της πατάτας» σηματοδότησε τη γέννηση ενός νέου κινήματος στη Ελλάδα, κατά των μεσαζόντων, που φέρνει σε κατευθείαν επαφή τον παραγωγό με τον καταναλωτή. Το στοίχημα της εντιμότητας θα παιχθεί και σ’ αυτό το εγχείρημα. Διότι δεν είναι καθόλου απίθανο και πάλι να εμφανιστούν επιτήδειοι που θα εξαπατήσουν, που θα αγοράσουν εισαγόμενο φθηνό και θα το πουλήσουν ως εγχώριο στους εκπτωχευμένους πολίτες, τους διψασμένους για έκφραση αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους αγρότες.