Το ελληνικό αδιέξοδο

Του Λουκα Τσουκαλη

Συμμετείχα πριν από μερικές ημέρες σε μια συζήτηση στην τηλεόραση με θέμα «Γιατί διαλύονται τα ελληνικά πανεπιστήμια;». Ομολογώ ότι αισθανόμουνα πολύ άβολα στη διάρκεια της συζήτησης αυτής και έφυγα στο τέλος με μια πικρή γεύση στο στόμα. Και ο λόγος είναι απλός: γιατί η συζήτηση εξελίχθηκε πολύ σύντομα σε μια στείρα αντιπαράθεση με πολλές κορώνες στην οποία καλείσαι να συνταχθείς με τη μια ή την άλλη πλευρά, με στοιχεία που αμφισβητούνται εκατέρωθεν γιατί συχνά δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία, ενώ η ουσία του προβλήματος βρίσκεται εκτός συζήτησης. Δεν είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι έτσι συμμετέχοντας στον λεγόμενο δημόσιο διάλογο, φοβάμαι ούτε και η τελευταία. Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι και αυτά μια μικρογραφία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, ιδιαίτερα στην κρατική της εκδοχή. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα άτομα σε όλες τις βαθμίδες, με διάθεση και ικανότητα να προσφέρουν, αλλά ως σύνολο υπολειτουργούν γιατί, πολύ απλά, οι δομές είναι στρεβλές. Ο έλεγχος του κράτους παραμένει ασφυκτικός, ενώ το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί με πελατειακά κριτήρια, με αυθαιρεσία και χωρίς ίχνος στρατηγικής, οι μεταρρυθμίσεις συνεχώς