Και πάλι, τι είναι η πατρίδα μας...

Tου Παντελη Mπουκαλα
 Στο παλιό ερώτημα «Τι είναι η πατρίδα μας», που σαν στίχος του Ιωάννη Πολέμη σφηνώθηκε στο μυαλό των μαθητόπαιδων περασμένων δεκαετιών, ενώ για τους μεγαλύτερους στάθηκε αφορμή για τη σύνταξη αμέτρητων πανηγυρικών, η πιο τίμια απάντηση είναι, πιστεύω, η εξής: Η πατρίδα μας είναι ό,τι τη φτιάχνουμε, ο καθένας στο μικρό ή το μεγάλο πόστο του και όλοι μαζί, ομονοώντας ή/και αντιδικώντας. Η πατρίδα μας δεν «είναι» (δεν είναι δηλαδή κάτι το στάσιμο, το τετελεσμένο, το λήξαν), αλλά «γίνεται»· είναι φαινόμενο ιστορικό, και κατά συνέπεια δυναμικό, και όχι μεταφυσικό, δηλαδή ακίνητο, παγωμένο, ανεπίδεκτο διαμόρφωσης και αλλαγής. Είναι λοιπόν ό,τι γίνεται από εμάς, ό,τι κι όπως εμείς τη δημιουργούμε, συμφωνώντας και συμπράττοντας ή αλληλοσφαζόμενοι, μεταφορικά και μια στο τόσο κυριολεκτικά, ακολουθώντας άλλωστε ένα «έθιμο» από τα γνησιότερα ελληνικά: τον εμφύλιο, την «ενδοοικογενειακή» έριδα.