Είναι οι ευχές, ανόητε!!!

ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣ

Είναι οι ευχές που μας οδήγησαν στην κρίση! Πιστεύουμε ότι είναι αρκετό. Ευχόμαστε, για να μην κάνουμε και πολλά. Αν προσπαθήσει κάποιος, από εκείνους που για τα πάντα δημιουργούν μια στατιστική, να συμμαζέψει όλο αυτό το καθημερινό ευχολόγιο, θα έχουμε κατακτήσει μια θέση στα βραβεία Guinness, που είναι πολύ ωραία και σημαντικά βραβεία. Από την άλλη, ακόμα και ο πιο άσχετος περί των οικονομικών θεμάτων, θα καταλάβαινε ότι ο Έλληνας σπαταλάει δεκάδες εργατοώρες σε ευχές. Τρέλα! Φτάνω σε σημείο να πιστεύω ότι εμείς δε χρειαζόμαστε Μνημόνια σαν αυτά τα «επονείδιστα» που μας έχει επιβάλλει το απάνθρωπο, νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό κατεστημένο. Εμείς χρειαζόμαστε «Ευχομνημόνιο». Μάλιστα, «Ευχομνημόνιο».

Απαντήσεις σε έναν φοιτητή μου

Του Γιωργου Παγουλατου

Ερχομαι συχνά αντιμέτωπος με τις ερωτήσεις και ανησυχίες των φοιτητών μου. O δικός μας πρύτανης δεν κατέβασε τα ρολά και οι υπάλληλοι απέργησαν με αξιοπρέπεια αφήνοντας το Πανεπιστήμιο ανοιχτό, άρα είχαμε φοιτητές. Η πρώτη κατηγορία ερωτήσεων έρχεται από τελειόφοιτους, που προβληματίζονται για τα επόμενα βήματά τους: «και τώρα τι κάνουμε;». Οτιδήποτε κι αν κάνεις, μη μείνεις αδρανής, είναι η πρώτη απάντησή μου. Οι συγκυρίες μεγάλης ανεργίας έχουν ένα μόνο καλό: δίνουν χρόνο για να επεκτείνει κανείς τη μόρφωση, τις δεξιότητες και την κατάρτισή του. Αυτό είναι χρήσιμο, όποια κι αν είναι η μετέπειτα εξέλιξη. Στην Ιρλανδία και την Ισπανία, που είχαν μια φούσκα στεγαστική και καταναλωτική μεγαλύτερη από τη δική μας, πλήθος νέων πέρασαν κατευθείαν από το σχολείο σε καλά αμειβόμενες δουλειές (οικοδομή, εμπόριο) χωρίς να αποκτήσουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Σήμερα θερίζονται από την ανεργία.

Θύλακοι Ευρωζώνης σε παλαιά Βαλκάνια

Του Νίκου Ξυδάκη
 Οτι θα κλείσει το 2013 με ύφεση 4%, για έκτη συνεχή χρονιά, είναι κάτι που το περιμέναμε όλοι λίγο - πολύ. Οτι θα κυλήσει και το 2014 με ύφεση, είναι επίσης κάτι που αρκετοί περιμένουμε· αλλά δεν ξέρω αν το αντέχουμε. Διότι πίσω από τους αμείλικτους δείκτες ύφεσης και ανεργίας ψυχομαχά ήδη μια κοινωνία· εκατομμύρια άνεργοι, απλήρωτοι, μισοπληρωμένοι, χρεωμένοι, ενδεείς. Και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι οι οποίοι αντικρίζουν μπροστά τους τείχη και βάραθρα. Οσοι έχουν αίσθηση της κοινωνίας, ακόμη κι αν δεν

Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι το «κλειδί»

Του Αγγελου Στάγκου

Εχουν περάσει πέντε ημέρες από τη δημοσιοποίηση της έρευνας PISA του ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις των 15χρονων σε 65 χώρες, στα μαθηματικά, στις θετικές επιστήμες, στην ανάγνωση και παρ’ όλο που τα αποτελέσματα ήταν άκρως απογοητευτικά για τα Ελληνόπουλα, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός από την πολιτική τάξη, ενώ ελάχιστο ήταν και το ενδιαφέρον που έδειξαν τα μίντια. Ασχολήθηκαν με το θέμα την πρώτη ημέρα, για να μη θεωρηθεί ότι το «έχασαν», γράφτηκαν μερικά άρθρα εδώ και εκεί και από τότε «σιγήν ιχθύος». Ούτε βέβαια η κοινωνία έδειξε να ανησυχεί από το γεγονός ότι τα παιδιά μας βρέθηκαν από την 25η θέση στη 42η μέσα σε μία τριετία, ή από το άλλο γεγονός, ότι ο μέσος όρος τους στα τρία γνωστικά αντικείμενα είναι καλύτερος μόνο από εκείνον των παιδιών της Κύπρου, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Οτι δηλαδή υστερούν απέναντι στα παιδιά όλων των υπολοίπων παιδιών στην Ευρώπη, που με τη σειρά τους τα καταφέρνουν χειρότερα από συνομήλικούς τους ασιατικών χωρών.

Διάσωση των αδυνάμων

Του Νίκου Ξυδάκη

Η σφοδρή κρίση, τώρα πια με χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης, βρήκε ανέτοιμο και ελλιπές όλο το κράτος, ανέτοιμο να προσφέρει ένα δίχτυ προστασίας στους πίπτοντες. Το ελληνικό κράτος πρόνοιας ήταν ανεπαρκές και μάλιστα στημένο για καιρούς ευμάρειας και ευάλωτο σε λεηλασίες· τα έξι χρόνια ύφεσης και τα τριάμισι χρόνια σκληρής λιτότητας το αποτελείωσαν, κατέδειξαν με οδυνηρό τρόπο την απουσία χρονοανθεκτικής δομής προστασίας αδυνάμων, από τους ανέργους έως τους ανασφάλιστους ελευθεροεπαγγελματίες.

Γιατί τελικά τα Κινεζάκια είναι πρώτα στα μαθήματα παγκοσμίως – Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας

Η μέση βαθμολογία που συγκέντρωσαν οι 15χρονοι Κινέζοι στα μαθηματικά, ξεπέρασε τις 600 μονάδες (613), 119 περισσότερες από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι οι πρωταθλητές από την κινέζικη επαρχία είναι τρία χρόνια μπροστά στα μαθηματικά από τους συνομηλίκους τους, που έπιασαν βαθμολογία κοντά στις 494 μονάδες. Δεν τα πήγαν βέβαια καθόλου άσχημα, ούτε στις φυσικές επιστήμες, ούτε στην κατανόηση κειμένου, όπου για μια ακόμη φορά βρέθηκαν πρώτοι στη θέση με τις 65 χώρες. Τη στιγμή που η Ελλάδα κατέλαβε τη 42η θέση στο σύνολο των χωρών. Σύμφωνα με τα Νέα, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες οι αρχές της Σαγκάης έδειξαν ιδιαίτερη προσοχή στην προώθηση της δημοτικής εκπαίδευσης. Παρ' όλο που ο αριθμός των μαθητών στις τάξεις φτάνει τους 35 φαίνεται ότι το εκπαι

Ούτε θεά ούτε όφις

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

  Και όμως, υπάρχει μια χώρα του κόσμου –είναι η μοναδική, η Σαουδική Αραβία– όπου οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να οδηγούν. Μάλιστα ο μουφτής της υποστήριξε πως η απαγόρευση που επιβάλλεται στις γυναίκες έχει στόχο «να προστατεύσει την κοινωνία από το κακό». Η γυναίκα ως ενσάρκωση της ανεπάρκειας, του κινδύνου, του σκότους. Ως όφις του πειρασμού και της καταστροφής. Στην ίδια χώρα, τη Σαουδική Αραβία, απαγορεύεται η όποια συνδιαλλαγή των δύο φύλων, και οι συναντήσεις τους γίνονται μέσω τηλεδιάσκεψης... Αλλού είναι χειρότερα. Σε ορισμένες επαρχίες της Κίνας μια γυναίκα αξίζει λιγότερο από ένα κοτόπουλο και αν κάποιος χτυπήσει την πόρτα ενόσω λείπει ο άνδρας του σπιτιού, απαντούν ότι κανείς δεν είναι μέσα. Στο Αφγανιστάν (την πρώτη πιο επικίνδ

Φεύγει η «αφρόκρεμα» των νέων Ελλήνων

Της Ιωάννας Φωτιάδη

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρουν το 2011 ως την «αποφράδα» χρονιά για τη μαζική έξοδο των νέων Ελλήνων στο εξωτερικό. Τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησε το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο (EUI) της Φλωρεντίας σε συνεργασία με το Trinity College του Δουβλίνου, το Ινστιτούτο Elcano Royal της Μαδρίτης και το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Λισσαβώνας, αναφορικά με το φαινόμενο της μετανάστευσης από τον πληττόμενο από την κρίση ευρωπαϊκό Νότο και την Ιρλανδία, επιβεβαιώνουν πολλές από τις έως τώρα εκτιμήσεις, αλλά αποκαλύπτουν και νέες δυσάρεστες αλήθειες.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον

Του Σταθη Ν. Καλυβα

Πώς θα είναι ο αυριανός κόσμος; Θα είναι καλύτερος απ’ αυτόν στον οποίο ζούμε σήμερα ή θα αποδειχθεί χειρότερος; Και γιατί πρέπει να μας απασχολεί ένα τέτοιο ερώτημα; Δεν είναι η καθημερινότητα γεμάτη με τις δυσκολίες και τα προβλήματά της; Δεν είναι πολυτέλεια να θέτουμε τέτοια ερωτήματα στο μέσον μιας μεγάλης κρίσης, ερωτήματα άλλωστε που είναι αδύνατον να απαντηθούν αφού ανήκουν στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας; Κάθε άλλο! Η ανάγκη να φανταστούμε το μέλλον είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Γίνεται, μάλιστα, ακόμη πιο επιτακτική όταν το παρόν είναι δυσχερές. Ωραία, αλλά πώς μπορούμε να μιλήσουμε με σοβαρότητα για κάτι το εντελώς άγνωστο; Προφανώς δεν γίνεται να προβλέψουμε το μέλλον. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η άγνοιά μας γι’ αυτό είναι απόλυτη. Η πρόβλεψη του μέλλοντος μπορεί να είναι αδύνατη, είναι όμως δυνατή η επισήμανση των κυρίαρχων τάσεων του σήμερα που θα διαμορφώσουν το αύριο. Προφανώς, δεν μπορεί να αποκλειστεί κάποιο απρόβλεπτο γεγονός που θα άλλαζε απότομα τη ροή της Ιστορίας, όπως π.χ. μια μεγάλη φυσική καταστροφή. Είναι όμως δυνατόν να προσεγγίσουμε τη σχέση παρόντος και μέλλοντος μέσα από μια παραπλήσια σύγκριση: ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν.

Το ελληνικό αδιέξοδο

Του Λουκα Τσουκαλη

Συμμετείχα πριν από μερικές ημέρες σε μια συζήτηση στην τηλεόραση με θέμα «Γιατί διαλύονται τα ελληνικά πανεπιστήμια;». Ομολογώ ότι αισθανόμουνα πολύ άβολα στη διάρκεια της συζήτησης αυτής και έφυγα στο τέλος με μια πικρή γεύση στο στόμα. Και ο λόγος είναι απλός: γιατί η συζήτηση εξελίχθηκε πολύ σύντομα σε μια στείρα αντιπαράθεση με πολλές κορώνες στην οποία καλείσαι να συνταχθείς με τη μια ή την άλλη πλευρά, με στοιχεία που αμφισβητούνται εκατέρωθεν γιατί συχνά δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία, ενώ η ουσία του προβλήματος βρίσκεται εκτός συζήτησης. Δεν είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι έτσι συμμετέχοντας στον λεγόμενο δημόσιο διάλογο, φοβάμαι ούτε και η τελευταία. Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι και αυτά μια μικρογραφία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, ιδιαίτερα στην κρατική της εκδοχή. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα άτομα σε όλες τις βαθμίδες, με διάθεση και ικανότητα να προσφέρουν, αλλά ως σύνολο υπολειτουργούν γιατί, πολύ απλά, οι δομές είναι στρεβλές. Ο έλεγχος του κράτους παραμένει ασφυκτικός, ενώ το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί με πελατειακά κριτήρια, με αυθαιρεσία και χωρίς ίχνος στρατηγικής, οι μεταρρυθμίσεις συνεχώς

Επιδόματα υπογεννητικότητας

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Μείωση κατά 5,5‰ καταγράφηκε στον πληθυσμό της Ελλάδας το 2012, τη στιγμή που εκείνος της Ε.Ε. αυξήθηκε κατά 2,2‰, σύμφωνα με τη Eurostat. Στην Ελλάδα ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 60.500 άτομα το 2012· 44.200 εγκατέλειψαν τη χώρα, ενώ καταγράφηκαν 116.700 θάνατοι και 100.400 γεννήσεις (το 2011 είχαν καταμετρηθεί 107.200 γεννήσεις, το 2010 114.766, το 2009 117.933, το 2008 118.302). Είναι εμφανής η καθοδική πορεία του αριθμού των γεννήσεων (το 17% - 18% αυτών από μετανάστριες). Στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες η κρίση ενέτεινε το πολυπαραγοντικό πρόβλημα της υπογεννητικότητας, που έβαινε κλιμακούμενο (Ελλάδα, 1980: 144.000 γεννήσεις). Συχνά ως λύση προτείνεται η αύξηση των επιδομάτων. Ωστόσο, τα επιδόματα από μόνα τους δεν επηρεάζουν τις δημογραφικές τάσεις, διότι δεν επαρκούν. Χρειάζεται μια άλλη αντίληψη –και ειδικός σχεδιασμός– για την εμπλοκή του κράτους στον βιοτικό αγώνα των πολιτών, στην προσπάθεια ανδρών και γυναικών να ανταποκριθούν ισορροπημένα στις υποχρεώσεις τους. Οι γονείς, ή ο γονιός (οι μονογονεϊκές οικογένειες αυξάνονται ολοένα) πρέπει να διευκολύνεται ουσιαστικά: με μακρές αμειβόμενες γονικές άδειες, ποιοτικότερες υπηρεσίες για τη φύλαξη των παιδιών, ακόμη και κατ’ οίκον βοήθεια από

Η δημογραφική παγίδα της κρίσης

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Η Ελλάδα έχει δημογραφικό πρόβλημα εδώ και χρόνια – ο πληθυσμός γερνάει και δεν γεννιούνται αρκετά παιδιά ώστε να υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κατοίκων της χώρας. Με την κρίση το πρόβλημα επιδεινώνεται. Περισσότεροι εργαζόμενοι από τους αναμενόμενους συνταξιοδοτούνται, ενώ η ανεργία αυξάνεται· περισσότεροι Ελληνες μεταναστεύουν, ενώ μετανάστες που βρίσκονταν εδώ είτε επιστρέφουν στην πατρίδα τους είτε αναζητούν την τύχη τους αλλού. Ενώ τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξανόταν χάρη στους μετανάστες (και όχι στις γεννήσεις), το 2012 ο πληθυσμός μειώθηκε, επειδή οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις και περισσότεροι έφυγαν από όσους ήρθαν στη χώρα. Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη μεταξύ πολιτικών λιτότητας που απαιτούνται για την επιβίωσή της σήμερα, και της ανάγκης μέτρων που θα στηρίξουν τη γεννητικότητα και θα εξασφαλίσουν το μέλλον της.

Ρατσιστική βία κατά των γυναικών

Διαστάσεις πανδημίας έχει λάβει η βία κατά των γυναικών, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. «Η βία κατά των γυναικών έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας. Μέχρι και το 70% των γυναικών, των "ανθρώπων που σηκώνουν το άλλο μισό του ουρανού" έχουν υποστεί βία κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Πολλές γυναίκες υφίστανται πολλαπλές μορφές διάκρισης. Ο κίνδυνος μοιάζει ιδιαίτερα αυξημένος για τις γυναίκες πρόσφυγες, τις αιτούσες άσυλο και τις μετανάστριες, σε μια περίοδο που η ξενοφοβία «σηκώνει κεφάλι» σε πολλές χώρες της Ευρώπης» τονίζει η

Φταίει το Σύστημα;

Συζήτηση με μαθητές Λυκείου. Γκρινιάζουν. Δηλώνουν απογοητευμένοι και μάλλον είναι. Νιώθουν απογοήτευση, επειδή, για κακή τύχη τους, γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Οργή, επειδή είναι αναγκασμένοι να δώσουν Πανελλαδικές. Αγανάκτηση, γιατί άλλες χώρες «ανακαλύπτουν» τους ταλαντούχους νέους τους και τους αξιοποιούν. Δυσανασχετούν με το «Σύστημα» που αγνοεί ή περιορίζει τις αξιοζήλευτες ικανότητές τους, καταδικάζοντάς τους στη μετριότητα. Ο καθένας τους θεωρεί τον εαυτό του ταλέντο ολκής. Η συζήτησή τους μαζί μου καθόλου δε μετριάζει το θυμό τους. Μάλλον τον επιτείνει. Στην ερώτηση «τι έχουν κάνει, ώστε κάποιος να έχει λόγους να τους “ανακαλύψει”», τα κεφάλια σκύβουν. Οι αντιδράσεις τους... εξαϋλώνονται. Στην ερώτηση «ποιο είναι, επιτέλους, αυτό το “Σύστημα” που μας καταπιέζει, μας περιορίζει, μας βασανίζει, δε μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι, μας κάνει το βίο αβίωτο;», απάντηση ακόμα περιμένω. Αδημονώ.

Κακοθρεμμένοι έφηβοι, ευάλωτη κοινωνία

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Ελληνες και ξένοι ειδικοί προειδοποιούν ότι οι επόμενες γενιές θα έχουν σημαντικά χειρότερη υγεία από τις προηγούμενες. Πρόσφατη αλλά και παλαιότερες έρευνες έδειξαν ότι παρατηρείται, διαχρονικά, επιδείνωση των δεικτών υγείας, με την παχυσαρκία, την υπέρταση, τον διαβήτη να εμφανίζονται σε όλο και πιο αυξημένα ποσοστά σε όλο και νεαρότερες ηλικίες. Είναι πιθανό, αναφέρουν οι ερευνητές, αν συνεχιστεί αυτή η τάση, ακόμη και να επιβραδυνθεί στο απώτερο μέλλον η σημερινή ανοδική πορεία του προσδόκιμου ζωής.

Εμείς τι κάναμε για την Ελλάδα;

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Οι πολιτικές επιλογές δεν είναι πλέον μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, με όλες τις αποχρώσεις και υπερβολές που γεννά ο πολιτικός ανταγωνισμός, αλλά μεταξύ όσων πιστεύουν στην ανάγκη για σοβαρότητα και αποφασιστικότητα για τη χάραξη της εθνικής πορείας και όσων επιλέγουν την επιπολαιότητα και την ευκολία των υποσχέσεων και των υπερβολών. Στη ρίζα οποιασδήποτε πολιτικής αντιπαράθεσης σήμερα πρέπει να είναι το ερώτημα: Εχουμε αποφασίσει να κάνουμε ό,τι απαιτείται για να παραμείνει η Ελλάδα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει λόγος να μαχόμαστε για να παραμείνουμε σε ένα στρατόπεδο στο οποίο δεν θέλουμε να βρισκόμαστε;

Θύματα εκφοβισμού το 15% των μαθητών

Της Λινας Γιανναρου

Γιορτή του σχολείου. Τα «δευτεράκια» που στέκονταν για ώρα στοιχισμένα σε δυάδες, είχαν αρχίσει να βαριούνται. Ενα αγοράκι άρχισε να χτυπάει με το δάχτυλό του το κεφάλι του μπροστινού του και να γελάει. Το άλλο παιδί άρχισε να διαμαρτύρεται αλλά ο συμμαθητής του συνέχιζε με όλο και περισσότερη δύναμη. Εκανε μάλιστα νόημα και στους άλλους να συμμετέχουν στο «παιχνίδι». Ολη η παρέα άρχισε να ενοχλεί το παιδί, το οποίο τους έλεγε επίμονα «αφήστε με». «Δες κάτι εκεί», του έλεγαν εκείνοι. «Δεν θα σε πειράξουμε». Οταν ο μικρός γύριζε το κεφάλι, τον ξαναχτυπούσαν γελώντας. Το περιστατικό διηγείται στο mothersblog.gr μητέρα, η οποία στο τέλος αναγκάστηκε να παρέμβει. Ηταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσε ένα περιστατικό bullying να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της. Η σκέψη για το τι γίνεται όταν δεν είναι κανείς εκεί για να βοηθήσει τα παιδιά τη συγκλόνισε.

Ευρωπαϊκό μέλλον από το παρελθόν

Του Σεραφείμ Κωνσταντινίδη

Μια σωστή και θεμιτή επιδίωξη, όπως η αναλογική εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές εξελίξεις. Μπροστά σε παρόμοιο κίνδυνο φαίνεται να κινείται πάλι η Ευρώπη. Αυτή τη φορά η θεμιτή επιδίωξη είναι η κάλυψη του ευρωπαϊκού δημοκρατικού ελλείμματος, όπως ονομάστηκε το γεγονός ότι οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τη διορισμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που εκφράζει τη λαϊκή θέληση δεν λαμβάνεται υπόψη. Η ανάγκη κάλυψης του δημοκρατικού ελλείμματος ενίσχυσε τις αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που έφθασαν πλέον έως και στη «συμμετοχή» του στην επιλογή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ήδη δρομολογείται.

Financial Times: Η μεσαία τάξη τέλος!

Η εμπειρία της μεσαίας τάξης ήταν ανέκαθεν η εξής: Ο άνθρωπος έχει την επαγγελματική του ταυτότητα. Είμαστε αυτό που κάνουμε. Επιλέγουμε επαγγέλματα που ταιριάζουν στον χαρακτήρα μας και στην συνέχεια αυτά τα επαγγέλματα διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας. Οι σχολαστικοί άνθρωποι γίνονται λογιστές και στην συνέχεια η λογιστική τους κάνει ακόμη πιο σχολαστικούς. Ειδικά οι άνδρες, πάντα καθορίζονταν εν μέρει μέσα από την δουλειά τους. Αλλά αυτή η εποχή τελειώνει. Με την οικονομική κρίση και την τεχνολογική αλλαγή (τα ρομπότ καταλαμβάνουν τον πλανήτη), μειώνεται συνεχώς ο αριθμός όσων έχουν μια ικανοποιητική δουλειά ή μένουν στο ίδιο επάγγελμα για πάντα. Ο άνθρωπος σταματά να είναι η δουλειά του. Κι αυτό τον υποχρεώνει να βρει νέα ταυτότητα.

Παιδονόμοι του λαού

Του Παντελή Μπουκάλα

Ο ακριβής προσδιορισμός του λαού μοιάζει τόσο δύσκολος όσο τα άλυτα προβλήματα που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι και μαθηματικοί με τη σαδιστική ευφυΐα τους. Ούτε ως προς το ποιοι τον συναπαρτίζουν υπάρχει συμφωνία ούτε για το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του. Επειδή μάλιστα όλοι (όλα τα κόμματα, αλλά και ποικίλοι «ποιμένες» και «ταγοί») λένε ότι πολιτεύονται εν ονόματι του λαού και για τα συμφέροντά του, τα οποία και διερμηνεύουν αυθεντικότατα, όπως διατείνονται, αν αθροίσουμε τους επιμέρους «λαούς», υπερβαίνουμε κατά πολύ το 100%. Στον δρόμο που χάραξαν οι φοιτητικές εκλογές, προφανώς. Οσο για τα γνωρίσματα του λαού, τις αρετές ή τα μειονεκτήματά του, και πάλι δεν είναι εφικτή η συμφωνία, αφού ο καθένας εξετάζει τα πράγματα από τη σκοπιά του και τα ζυγίζει με τα δικά του σταθμά. Αποτέλεσμα;

Γερνάει διαρκώς ο πληθυσμός στην Ελλάδα

Η τάση γήρανσης του πληθυσμού - η αύξηση δηλαδή του ποσοστού των ηλικιωμένων στο συνολικό πληθυσμό - συνεχίζεται απρόσκοπτα και στην Ελλάδα, όπως καταδεικνύει έρευνα, που εξετάζει τις πρόσφατες πληθυσμιακές μεταβολές στη χώρα. Έτσι, παρά τη θετική συμβολή των αλλοδαπών στον δημογραφικό δυναμισμό της Ελλάδας, το ειδικό βάρος των ηλικιωμένων αυξάνεται, τόσο στον αγροτικό όσο και στον αστικό χώρο, τονίζεται στη μελέτη με τίτλο «το νέο ιστορικό πλαίσιο της πληθυσμιακής γήρανσης» της Μαρί-Νοέλ Ντυκέν, αναπληρώτριας καθηγήτριας του πανεπιστημίου Θεσσαλίας και της Σταματίνας Κακλαμάνη, επίκουρης καθηγήτριας στο πανεπιστήμιο Κρήτης, Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών.

ΗΠΑ: Τριπλασιάστηκαν από το 1985 οι σκηνές βίας σε ταινίες για εφήβους

Η βία με πυροβόλα όπλα σε ταινίες που μπορούν να παρακολουθήσουν παιδιά κάτω των 13 ετών έχει υπερτριπλασιαστεί στις ΗΠΑ από το 1985, χρονιά από την οποία άρχισε να ισχύει το σύστημα ταξινόμησης (καταλληλότητας) των κινηματογραφικών ταινιών, σύμφωνα με μια μελέτη που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

Συνωμοσιολογία και συνωμοσίες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξαρτήτως προέλευσης, οι θεωρίες συνωμοσίας υπακούουν σε μια κοινή συμπτωματολογία: τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι όπως φαίνονται -κινητήρια δύναμη της Ιστορίας είναι οι συνωμοσίες- τίποτα δεν είναι τυχαίο, για όλα υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο - ο εχθρός κερδίζει πάντα με μπαμπεσιά. Αυτός ο τρόπος σκέψης, ή μάλλον μη σκέψης, παρηγορεί τους λαούς για τις αποτυχίες τους -δεν φταίνει αυτοί, αλλά οι προδότες που ανοίγουν τις Κερκόπορτες- και ηρωοποιεί τις ήττες τους. Επιπλέον, δεν τους ζητάει τίποτα δύσκολο, παρά μόνο να περιμένουν τους «ήρωες» που θα τους λυτρώσουν, με το σπαθί, με τα τανκς ή με τα 45ρια. Από την απήχηση της άποψης ότι δεν ξεσηκωνόμαστε γιατί μας ψεκάζουν (ένας στους τρεις συμπολίτες μας το πιστεύει, σύμφωνα με σοβαρή δημοσκόπηση) μέχρι την επιτυχία των βιβλίων τύπου «Ιλουμινάτι» και «Κώδικας ντα Βίντσι», η γοητεία αυτής της «σχολής» είναι προφανής.

Γένους ανδρικού η κορυφή στις επιχειρήσεις

Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας, που διενεργήθηκε από το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος, για λογαριασμό του Τομέα Γυναικών Μάνατζερ και Επιχειρηματιών (ΤΟΓΜΕ) του τμήματος Μακεδονίας της Ελληνικής Εταιρίας Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ), στις μεγάλες επιχειρήσεις των χωρών μελών της Ευρώπης των 27, τις θέσεις διευθυνόντων συμβούλων, στη συντριπτική πλειοψηφία, κατέχονται από άνδρες (ποσοστό 97,6%), ενώ στις συνθέσεις των διοικητικών συμβουλίων μόνο το 8,9% των μελών είναι γυναίκες.

Αισιοδοξία και εθελοτυφλία

Του Μιχαηλ Γ. Ιακωβιδη

Τι ζητούν οι εργοδότες; Ερευνα του Business Roundtable δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη δεξιοτήτων σε υπολογιστές ή σε βασικές διοικητικές δεξιότητες ή τεχνικές γνώσεις. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ικανότητας εργασίας σε ομάδες (teamwork, για το οποίο δεν έχουμε ελληνική λέξη), η έλλειψη κριτικής αντίληψης και ικανότητας αντιμετώπισης σύνθετων προβλημάτων, αλλά ακόμη περισσότερο η έλλειψη επαγγελματισμού, συνέπειας και ευελιξίας.

Η Ευρώπη των Εθνών

Του Τακη Θεοδωροπουλου

Δύσκολο πράγμα εν έτει 2013 να μιλάς για την Ευρώπη των Εθνών. Οξύμωρο σχήμα, που δεν αντέχει στη δοκιμασία της πραγματικότητας. Μια παλιά ρομαντική ιδέα που εμπνέει περισσότερη νοσταλγία και λιγότερη αισιοδοξία. Δύσκολο πράγμα στην Ευρώπη του 2013 να επικαλείσαι το ευρωπαϊκό όραμα. Και δεν εννοώ την υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτή καλά κρατεί, με τους λογαριασμούς της, τη γραφειοκρατία της, τις προδιαγραφές για την αλιεία της ρέγγας και τα αντιβιοτικά. Ενας οργανισμός που συνεχίζει να ζει από αδράνεια. Οπως τα αείμνηστα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, αυτή επικαλείται τα προνόμια της υπαρκτής δημοκρατίας και διαγκωνίζεται για να αναπνεύσει το οξυγόνο που της αντιστοιχεί στον Λεβιάθαν της παγκοσμιοποίησης.

Ο Καμύ και η «συνεχής υπογραφή μανιφέστων»

Του Παντελή Μπουκάλα

Κάθε φορά που ρωτάμε τους διανοούμενους «γιατί σιωπούν», στηλιτεύοντάς τους σαν ευθυνόφοβους ή και φυγόμαχους, φρόνιμο θα ήταν να αναρωτιόμαστε: Υπάρχει έστω ένας διανοητής, στοχαστής, «πνευματικός άνθρωπος» που να τον εκτιμούν όλοι, να τον σέβονται και όσοι διαφωνούν μαζί του; Υπάρχει τέτοια προσωπικότητα γύρω μας, που τα λόγια της να μετράνε όχι μόνο επειδή είναι σοφά, αλλά κι επειδή τα υποστηρίζει ο μετρημένος, ελεύθερος βίος της; Δεν ρωτάω, προς Θεού, αν υπάρχει άγγελος επί Γης, άθικτος από τις αδυναμίες των θνητών, ή προφήτης ή σαμάνος. Αλλά για το αν ζει ανάμεσά μας ένας στοχαστής που να μας υποχρεώνει να παραδεχόμαστε την αξία του κυρίως όταν όσα λέει αντιτίθενται στις πεποιθήσεις μας. Υπάρχει τέτοιος «κεκυρωμένος»;

Η Ελληνίδα μάνα

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Παρατηρώ τις διαφημίσεις που παρουσιάζουν την Ελληνίδα μάνα: οι καρικατούρες που υποστηρίζουν τα προϊόντα (συνήθως σχετικά με την τροφή ή το σπίτι) είναι γυναίκες της ηλικίας μου, που καταδιώκουν αλύπητα τα μαμόθρεφτα παιδιά τους. Τα «παιδιά» είναι, κατά κανόνα, άντρες που πλησιάζουν τα τριάντα, ιδιαίτερα επιρρεπείς σε προσφορά μητρικής τροφής και αυταρχικών συμβουλών. Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για μια πραγματικότητα ή για ένα ιστορικό υπόλειμμα που λιμνάζει στο φαντασιακό των διαφημιστών: είναι οι Ελληνίδες σαν τη μαμά του Γούντι Αλεν στις «Ιστορίες της Νέας Υόρκης», η οποία αναδύεται στους ουρανούς και τον παρακολουθεί από ψηλά σαν το μάτι του Θεού; Ετσι ή αλλιώς, η εικόνα είναι προσβλητική και, παρά την πρόθεση του χιούμορ, δεν μου φαίνεται καθόλου αστεία.

«Εκ φύσεως» και με συλλογική ευθύνη...

Του Παντελή Μπουκάλα

Στις κουβέντες μας σπανιότατα τους αποκαλούμε Ρομά. Αυτά τα «επίσημα» τα προσπερνάμε σαν αποκυήματα της πολιτικής ορθότητας ή ενός υποκριτικού καθωσπρεπισμού. Οπότε; Οπότε «Γύφτοι». Ή το πολύ «Τσιγγάνοι», σαν κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα στο εισαγόμενο Ρομά και το αυθεντικά εγχώριο Γύφτοι. Μολαταύτα, εμείς που κηρύξαμε πως «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», κάποιο περιθώριο αυτοπροσδιορισμού πρέπει να αναγνωρίζουμε και στους άλλους. Εστω και «εκ φύσεως κατώτερους», όπως μάθαμε να τους μετράμε. Και επιπλέον, ή πρωτίστως, «εκ φύσεως παραβατικούς»...

Τα πιο περιζήτητα επαγγέλματα σε Ελλάδα και εξωτερικό

H ManpowerGroup καταγράφει τις ειδικότητες που αναμένεται να έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση στην ελληνική αλλά και τη διεθνή αγορά εργασίας. Η εποχή μας είναι γεμάτη ερωτήματα πρωτόγνωρα για αρκετούς από εμάς, είτε βρισκόμαστε στην αρχή, είτε στο μέσο του επαγγελματικού μας βίου: ποια επαγγέλματα έχουν ζήτηση παρά την κρίση; Θα επιβιώσει το επάγγελμά μου μετά τις κοσμογονικές αλλαγές στην τεχνολογία, την πρόοδο της κοινωνίας, την αλλαγή νοοτροπίας κ.λπ; Τι να προσέξω ώστε οι σπουδές μου να μην καταλήξουν σε ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα σε μια ειδικότητα που κανείς δεν χρειάζεται; Και, τέλος, αν χρειάζεται να μεταναστεύσω για να βρω εργασία, ποιες ειδικότητες έχουν μεγαλύτερο βαθμό απορρόφησης;

Τα πέντε κορυφαία επαγγέλματα στη Σίλικον Βάλεϊ

Πηγή: http://www.fortunegreece.com/

5. Ανώτερος μηχανικός Ruby on Rails

Μισθός: 120.000 δολάρια ετησίως

Το Ruby on Rails είναι η προγραμματιστική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι περισσότερες εταιρείες για τις εφαρμογές τους. Η ζήτηση για καλούς μηχανικούς με γνώση του αντικειμένου είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά. Γι’ αυτό πολλές εταιρείες προσπαθούν να προσελκύσουν ταλέντα κάνοντας προσφορές όπως δωρεάν γεύματα, συνδρομές σε γυμναστήρια, δωρεάν εισιτήρια συγκοινωνιών, πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, απεριόριστη άδεια, εταιρικό κινητό και απεριόριστο προϋπολογισμό για εξοπλισμό.

4. Ειδικός δεδομένων

Μισθός: 120.000 – 250.000 δολάρια ετησίως

Οι μεγάλες εταιρείες έχουν ανάγκη από αναλυτές δεδομένων, και για αυτό χρειάζονται ειδικούς δεδομένων. Οι εταιρείες βασίζονται στη μελέτη των ειδικών αυτών για να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά των χρηστών, και να εξατομικεύσουν τη διαδικτυακή εμπειρία της εταιρείας. Οι υποψήφιοι για το ρόλο αυτό πρέπει συνήθως να έχουν πτυχίο σε τομείς όπως εφαρμοσμένα μαθηματικά ή επιστήμη των ηλεκτρονικών υπολογιστών (τα διδακτορικά είναι αρκετά συχνά). Και αυτό το επάγγελμα έχει υψηλή ζήτηση. Ο Μίκιεβιτς θυμάται την περίπτωση ενός διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον που λάμβανε 200.000+ δολάρια ετήσιο μισθό από μεγάλη εταιρεία. Μια άλλη εταιρεία που τον ήθελε επίσης δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα ποσά αυτά.

3. Προϊστάμενος  μηχανικών

Μισθός: 175.000 δολάρια ετησίως

Το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό ενός προϊσταμένου μηχανικών είναι η ικανότητα να καθοδηγεί και να διαχειρίζεται ανθρώπους για να κάνει την ομάδα πιο αποτελεσματική. Οι εργοδότες αναζητούν άτομα με εμπειρία 5-15 ετών. Ένας εξαιρετικός προγραμματιστής που δεν είναι επικοινωνιακός, δεν εμπνέει ή δεν είναι καλός προϊστάμενος δεν κάνει για τη θέση αυτή. Ο Μίκιεβτς λέει: «πρέπει να είσαι και γνώστης της τεχνολογίας και έμπειρος για να μπορείς να καθοδηγείς άλλους… ώστε να έχεις τα επιθυμητά αποτελέσματα».

2. Ανώτερος προγραμματιστής iOS

Μισθός: 130.000-140.000 δολάρια ετησίως 

Για ένα λειτουργικό σύστημα που υπάρχει από το 2008 το να είσαι καλός προγραμματιστής σημαίνει λεφτά. Επειδή η τεχνολογία λειτουργικών για κινητά είναι σχετικά νέα, οι προγραμματιστές έχουν το πολύ πέντε χρόνια εμπειρία. Οι περισσότερες εταιρείες προσλαμβάνουν άτομα με εμπειρία 18-24 μηνών. Η εύρεση δουλειάς δεν είναι εύκολη υπόθεση: η Apple, η Google και η Facebook αναζητούν προγραμματιστές που να γνωρίζουν τα βασικά της επιστήμης των υπολογιστών. Όλες οι εταιρείες περνούν από ενδελεχείς εξετάσεις τους υποψήφιους.

1. Ασκούμενος στην Facebook

Μισθός: 7.000 δολάρια μηνιαίως (ή 20.000 για 10 εβδομάδες)

Ναι, σωστά διαβάζετε. Η πιο περιζήτητη δουλειά σε ολόκληρη τη Σίλικον Βάλεϊ είναι η πρακτική άσκηση σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Σύμφωνα με τον Μίκιεβιτς, η Facebook συνήθως θέλει οι ασκούμενοι της να έχουν αποφοιτήσει από κάποιο από τα 15 κορυφαία πανεπιστήμια επιστήμης των υπολογιστών. Οι φοιτητές παίρνουν έξτρα βαθμούς αν φοιτούν στο Στάνφορντ ή το Μπέρκλεϊ επειδή οι εστίες και των δύο αυτών πανεπιστημίων είναι κοντά στα γραφεία της Facebook. Η Facebook αντιμετωπίζει την άσκηση σαν τεστ για να αναδείξει τους καλύτερους που θα προσλάβει μετά την αποφοίτησή τους. «Η μόνη απαίτηση είναι να σπουδάζεις σε κάποιο από αυτά τα πανεπιστήμια και να ακούγεται το όνομά σου εκεί», λέει ο Μίκιεβιτς.

Τα άρματα μιας φαιδρής επικοινωνιακής μάχης

Της Ποπης Διαμαντακου

Κατάλοιπο κυρίως των ψυχροπολεμικών εποχών, οι μεγαλειώδεις στρατιωτικές παρελάσεις, με την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση να επιδεικνύει μέσω αυτών τα τρομερά πολεμικά άρματα της πολεμικής βιομηχανίας της, περιβλήθηκαν, σε χώρες που επένδυαν στη ρητορεία περί εχθρικών επιβουλών, με ισχυρά συναισθηματικά στερεότυπα περί εθνικής ανάτασης από την επίδειξη ενός υπερσύγχρονου στρατού κ.λπ. κ.λπ.

Και πάλι για τη «σιωπή των διανοουμένων»

Του Παντελή Μπουκάλα

Μιλάνε (οι διανοούμενοι), αλλά επειδή, όπως είναι λογικό, όσα λένε δεν συμφωνούν ούτε μεταξύ τους ούτε βέβαια με όσα έχουμε εμείς στην κεφαλή μας, με όσα δηλαδή θα θέλαμε να πούνε ώστε να τους χειροκροτήσουμε, επιμένουμε να ισχυριζόμαστε ότι κωφεύουν και δεν απαντούν, ότι ναρκισσεύονται και δεν μετέχουν, ότι αδρανούν και δεν παρεμβαίνουν. Αλλά η συμμετοχή τους, για να έχει νόημα, πρέπει να γίνεται με τους δικούς τους όρους και όχι με τους δικούς μας. Να λένε δηλαδή ό,τι έχουν να πουν, όσο ενοχλητικό κι αν είναι για τα κλισέ μας.

Νέος κοινωνικός διαχωρισμός

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Σε αυτές τις συνθήκες τα άτομα χωρίζονται σε όσους μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους και σε όσους δεν μπορούν. Η αγορά προσφέρει σωτηρία μόνο σ’ αυτούς που μπορούν να ξεχρεώσουν. Μια συρρικνούμενη μερίδα. Για τους υπολοίπους η επιβίωση αποβαίνει η μοναδική ψύχωση, που επιτρέπει μόνο έναν τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας: χρήμα. Η απουσία του οδηγεί όλο και πιο έξω από τον κύκλο που περικλείει τα όντα σε μια κοινότητα δραστηριοτήτων και ικανοποιήσεων.

Η ηθικοπλαστική της βίας

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η βία δεν έχει άκρα, ένα ή δύο. Για τον απλούστατο λόγο ότι η βία είναι άκρο εξ ορισμού. Από τη στιγμή που αποδέχεσαι τη βία ως μέσο άσκηση πολιτικής ξεπερνάς τα όρια της δημοκρατίας, είτε είσαι Ροβεσπιέρος, είτε Λένιν, είτε είσαι Μιχαλολιάκος, είτε είσαι ο έφηβος που άκουσε από τον πενηντάρη επαναστάτη με τις μπίρες πως η «βία είναι η μαμμή της Ιστορίας», γοήτευσε το Λιζάκι και αποφάσισε να το κάνει τρόπο ζωής.

Το μέλλον της τραγωδίας

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι, μόνοι όσο ποτέ, με τον αρχαίο φόβο του αφανισμού και την ανάγκη να πιστέψουμε. Η τεχνολογική επανάσταση μας κάνει κομμάτι μιας ανθρωπότητας που μας παρακολουθεί. Οι συνθήκες είναι άριστες για να αναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας, για να καταλάβουμε ποιες είναι οι μεγάλες έννοιες της ζωής, αυτές που γεννούν την αντίληψη της τραγωδίας – της ανάγκης να υπερβούμε την απελπισία. Να αναρωτηθούμε για το πώς θα βρούμε την ευτυχία μέσα στην αβεβαιότητα.

33%... Οι Ψεκασμένοι

ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣ

Παλιότερα για όλα έφταιγε το Σύστημα. Σήμερα, φταίνε οι ψεκασμοί. Φταίνε για τις αποτυχίες τους, για τη μετριότητά τους, για την απόγνωσή τους, για τη διάψευση των προσδοκιών τους, για τη μιζέρια τους, για την υποτίμηση που δέχονται καθημερινά, για την αδυναμία τους να αμφισβητήσουν, για την αδυναμία τους να αποπληρώσουν τα δάνεια, για το ότι παρασύρθηκαν σε έναν τρόπο ζωής στον οποίο δεν μπορούν πια να ανταποκριθούν.

Ευτυχώς δεν έχουν Γκαίμπελς

Βασίλης Γκουρογιάννης

Και για μεν το πνεύμα... καλύτερα ας μην το συζητάμε, αλλά για το σώμα ας το συζητήσουμε λιγάκι. Αυτοί δίνουν απόλυτοι προτεραιότητα στο σώμα έναντι του πνεύματος και προσπαθούν με το σώμα και τη σωματική βία να επιβληθούν, να κακοποιήσουν, να ταπεινώσουν τους αντιπάλους τους κάνοντας ό,τι ακριβώς γίνεται στο ζωικό βασίλειο όπου το ισχυρό σώμα κυριαρχεί.

Η ανασφάλεια οδήγησε στη Χρυσή Αυγή

Στέλιος Ράμφος,

Συνέντευξη στον Αντώνη Παγκράτη 

 http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathfiles_1_06/10/2013_521819

– Γιατί ένας Ελληνας μπορεί να ελκύεται από ένα ακραίο πολιτικό μόρφωμα, όπως η Χρυσή Αυγή; 

– Βιώνουμε μία κρίση με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Οι Έλληνες αισθάνονται εξαπατημένοι και σε πολύ μεγάλο βαθμό απορρίπτουν στις συνειδήσεις τους το έως τώρα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Την αγανάκτηση και την απογοήτευσή τους εισέπραξε το κόμμα της Χρυσής Αυγής, που από το μηδέν και κάτι έφθασε να καταγράφει υψηλά ποσοστά προτιμήσεων με αυξητική τάση. Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ εξηγείται, διότι εκεί μεταστεγάσθηκε το λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ. Το καινούργιο φαινόμενο είναι η Χρυσή Αυγή. 

– Ποια είναι τα βαθύτερα χαρακτηριστικά αυτού του καινούργιου φαινομένου; 

 – Όταν μία κοινωνία περνά τόσο βαθιά πολιτική και ηθική κρίση, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τον εαυτό τους, υπαγορεύει και τον τρόπο που αντιδρούν. Η διάψευση εκείνου το οποίο πίστεψαν και υποστήριζαν επί δεκαετίες ως λύση, εξελίχθηκε σε μεγάλη δοκιμασία για το αίσθημα της ταυτότητός τους, με συνέπεια τη διάσπαση του Εγώ. Όταν έχουμε κρίση ταυτότητος και ρήξη εσωτερική τότε πάση θυσία πρέπει να αποκτήσουμε νέα ταυτότητα για να επανασυγκολληθεί το Εγώ, να βρούμε και πάλι τον χαμένο εαυτό μας. Εκτιμώ πως η Χρυσή Αυγή πέτυχε σ’ αυτό ακριβώς το επίπεδο: Έδωσε στον ψυχικά μετέωρο και αποδιοργανωμένο λαϊκό άνθρωπο σημεία σταθερής αναφοράς όπου έβρισκε τον εαυτό του. Για την ακρίβεια του προσέφερε πειστικό παλαιάς κοπής, ιδεολογικό υλικό που παραπέμπει σε άφθαρτες αξίες οι οποίες τον τιμούν, όπως η πατρίδα και η πάλη εναντίον της διαφθοράς. Όταν το υλικό αυτό ακολουθείται από στολές, οργάνωση, παρελάσεις και στρατιωτικές ασκήσεις, τότε η εσωτερική συγκόλληση γίνεται μάλλον εύκολη και η ένταξη θεραπευτική. 

– Είναι ο πατριωτισμός «παλιωμένο» υλικό; 

– Είναι «παλιωμένο» εφ’ όσον σαν φόβος και μίσος για το ξένο δεν έχει αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Είναι «παλαιό» ως εγγυημένη από το παρελθόν σταθερή αξία. Άλλο θέμα εάν όποιος εμπιστεύεται με κλειστά μάτια το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το αναπαράγει χωρίς διάκριση. Για να επιστρέψω στα προηγούμενα: Έχει οπωσδήποτε σημασία να γνωρίζουμε τις πρακτικές μιας τέτοιας οργανώσεως, άλλα έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία να κατανοήσουμε πόσο ψυχολογικά θετική είναι η αίσθηση ότι έχουμε ταυτότητα. Τα ιστορικά δρώμενα συνδυάζονται με τις ψυχολογίες, όπως άλλωστε συνδυάζονται τα συμφέροντα με τις επιθυμίες. Στην περίπτωσή μας η επανεύρεση του εαυτού περνά από αισθήματα μίσους που εκφράζονται με όρους βίας. Η δημοκρατία είναι πολιτικό σύστημα ειρηνικής κοινωνικής συνυπάρξεως· η βία είναι συνθήκη φυσική, αντικοινωνική που βασίζεται σε ολοκληρωτικό αποκλεισμό του διαφορετικού ως αποδιοπομπαίου τράγου. Προϋποθέτει ανθρώπους χαώδεις μέσα τους, οι οποίοι θέλουν χαώδη και τον εξωτερικό τους κόσμο. Καμία αξία δεν τους ενώνει εσωτερικά, εξ ου και δεν αντιλαμβάνονται άλλη μορφή τάξεως από εκείνη της βίας. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν οι σημερινές εκδηλώσεις βαρβαρότητος, όταν στις δεκαετίες της μεταπολιτεύσεως τιμήθηκαν το ευτελές, το χαμηλό και το εύκολο. Ηταν αναμενόμενο λαϊκά στρώματα με περιορισμένες παραστάσεις και ατροφική αυτοσυνείδηση, από τη στιγμή που δεν νιώθουν την ανάγκη της δικής τους αλήθειας και ψάχνουν να βρουν αλλού τους υπαιτίους για τη σημερινή κρίση, να γοητευθούν από εθνοπαραληρήματα και κακοήθη σχήματα σαν της Χρυσής Αυγής. 

– Συνδέετε το «χαμηλό και ευτελές» με το κοινωνικό επίπεδο των ανθρώπων; 

– Όχι, εννοώ πως η εικόνα που έχουν για τις προσδοκίες τους είναι εικόνα πολύ ευτελών, χαμηλών και εύκολων ικανοποιήσεων. Περιορίζεται σε ένα επίπεδο όπου το μερικό παίρνει διαστάσεις καθολικού και μεγεθύνεται ως απόλυτο. Στο μέτρο που η μεγέθυνση παίρνει μορφή ιδεολογίας, δεν μπορεί να υποστηριχθεί με επιχειρήματα και από εκεί προκύπτει η ανάγκη της βίας. Μόνο με βία μπορείς να με πείσεις ότι η δική σου μερικότητα είναι το απόλυτο. Αυτά όλα οφείλονται εν πολλοίς στη λαϊκιστική έκπτωση της Μεταπολιτεύσεως. Όπως δεν προκάλεσε το Μνημόνιο την κρίση, έτσι δεν δημιούργησε η ίδια η κρίση τη Χρυσή Αυγή. Η κρίση ήρθε να την αναδείξει σαν μηχανισμό που νομιμοποιεί τα επιθετικά ένστικτα της μερικότητος, εφ’ όσον οι πληγωμένοι εγωισμοί απαγορεύουν στους πολίτες - υποκείμενά τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. 

– Μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να «θεραπευθούν» και να αισθανθούν φιλικά απέναντι στους συνανθρώπους τους; 

– Καλό θα ήταν πρώτα να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους και να ηρεμήσουν μέσα τους. Θα βοηθούσε να συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί, ότι το βαθύτερο στρώμα του ζητήματος έγκειται στο γεγονός ότι τόσα χρόνια με τους ψηφοθηρικούς τσακωμούς τους οικοδομούσαν ένα σύστημα πολιτικό το οποίο βασιζόταν στη διχόνοια και στη σύγκρουση χωρίς να προσφέρει τίποτα θετικό. Μόνο ένταση. Ακόμα και σήμερα συνεχίζουν τα ίδια και ο κόσμος αηδιάζει με αυτή την εικόνα. Η ένταση, ως γνωστόν, είναι αποφασιστικός συντελεστής ανασφαλείας, η δε ανασφάλεια στέλνει στην όποια Χρυσή Αυγή. Για να εκτονωθεί η ένταση και να κατευνασθούν τα πάθη πρέπει επιτέλους να υπάρξει μία πολιτική εθνικής ενότητος, ώστε να αντιμετωπισθούν τα μείζονα προβλήματα της κοινωνίας. Τότε η ασθένεια θα αρχίσει να θεραπεύεται. Το κακό που μας βρήκε οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη συγκρουσιακή ατμόσφαιρα που εδώ και σαράντα χρόνια κυριαρχεί στην κοινωνία μας. Στο μέτρο που η κοινωνική ένταση θα εξακολουθεί και θα αναπαράγει την ανασφάλεια, ακόμα και αν εξαρθρωθεί ως εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή το πρόβλημα θα υφίσταται στο ακέραιο και θα πάρει τη θέση της κάτι αντίστοιχο.

Η τηλεόραση που δεν μας αξίζει

Tης Γιωτας Συκκα

Είναι ώρες ώρες που δεν ανέχεσαι την τηλεόραση ούτε λεπτό. Με τις υπερβολές, την έλλειψη ψυχραιμίας και επαγγελματισμού, με όλα αυτά που αγκαλιάζει μόνο και μόνο για να τα εξουδετερώσει με τη ρηχή ματιά της. Ζηλεύεις την ψυχραιμία των τηλεοπτικών εκπομπών κάθε φορά που το ζάπινγκ σε φέρνει σε κάποιο μεγάλο ξένο κανάλι. Οχι ότι δεν υπάρχει και σ’ εκείνα ελαφρότητα. Αλλά έχει τη θέση της. Δεν σου επιβάλλεται τόσο ακόρεστα, τόσο επιτακτικά.

«Σύγκρουση», Dirk Muller

Καπογιαννόπουλος Στάθης

Οι πολυσχιδείς οικονομίες είναι πιο εύρωστες, υγιείς και ανθεκτικές. Με αυτό το σκεπτικό, οι βόρειοι λαοί ας σεβαστούν τη φιλοσοφία και τον τρόπο απόλαυσης της ζωής των μεσογειακών λαών, ενώ οι τελευταίοι, με τη σειρά τους, ας πάρουν κάτι από την περιβόητη γερμανική τελειομανία, εργατικότητα και πειθαρχία, βρίσκοντας κίνητρα για να βελτιωθούν τα πράγματα! Επισημαίνει ότι ο ασθενέστερος πρέπει να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες και να ζει αξιοπρεπώς, γεγονός που συνιστά τη λυδία λίθο της ειρηνικής κοινωνίας μας. Άλλωστε και ο πλούσιος ζει καλύτερα και ασφαλέστερα όταν ο φτωχός δεν μάχεται απελπισμένα για την επιβίωσή του. Συμπερασματικά προτείνει την κοινωνική οικονομία της αγοράς - έναν ισόρροπο συγκερασμό μεταξύ άκρατου καπιταλισμού και σοσιαλισμού.

Μια εγκλωβισμένη γενιά

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν κάποιος περιηγηθεί στα ελληνικά social media, δεν θα βρει κάποια «χαμένη γενιά». Θα βρει μια γενιά που τα ’χει χάσει. Σύμφωνοι! Εκεί υπάρχουν υβριστές, επαγγελματίες των κομμάτων που προσπαθούν να «φτιάξουν κλίμα» στον κυβερνοχώρο, χυδαιολογίες κ.λπ., αλλά υπάρχουν και πολλά νέα παιδιά που φτιάχνουν διαφορετικές κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αφηγήσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν θα μπορέσει να προσπεράσει το διάχυτο χιούμορ, σε μορφές που είναι εντελώς ακαλλιέργητες στην Ελλάδα (one-liners ονομάζονται στις ΗΠΑ). Εκεί, «μες σε καπνούς και σε βρισιές» υπάρχει και μεγάλη δημιουργικότητα που εμφανίζεται στον λόγο, στη μουσική, στις τέχνες, σε project νέων τεχνολογιών κ.λπ.

Οι ρίζες του μίσους

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα

Οι Έλληνες γνωρίζουν τι εστί Χρυσή Αυγή

Του Νίκου Χρυσολωρά

Ας το παραδεχθούν επιτέλους οι μόνιμοι υμνητές του άσπιλου λαού μας: η ομοφοβία, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η θρασύδειλη ροπή προς τη βία (μόνο όταν γνωρίζουμε ότι δεν θα υπάρξουν συνέπειες και όταν τα νούμερα είναι με το μέρος μας), η έλλειψη σεβασμού προς τον δημόσιο χώρο και τον συμπολίτη, η ανομία, τα κόμπλεξ κατωτερότητας και η μισαλλοδοξία, χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας από συστάσεως ελληνικού κράτους και μέχρι σήμερα. Αν παραμένουμε ακόμη στον ανεπτυγμένο κόσμο, το οφείλουμε αποκλειστικά στις προσπάθειες του ισχυρού πατριωτικού Δημοκρατικού Κέντρου, που πάντοτε κράταγε τα μπόσικα σε αυτόν τον τόπο και στην αμέριστη συμπαράσταση της Δύσης.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Μάνος Χατζιδάκις

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του... Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»

Περί της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών

Σώτη Τριανταφύλλου

Άλλη μια άσκεπτη πρόταση, άλλη μια επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού από τα έδρανα της αριστεράς και μάλιστα από εκείνα της λογικής και μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ: η κ. Ρεπούση, εγχώρια εκπρόσωπος μιας παρωχημένης σχολής ιστορικών, προτείνει την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στο σχολείο. Η στάση αυτή είναι από τη μία πλευρά δήθεν προκλητική (του τύπου épater le bourgeois) κι από την άλλη λαϊκιστική εφόσον γονείς, μαθητές και μέρος των καθηγητών επιζητούν την ελάφρυνση από τα μαθητικά βάρη.

Το ελληνικό πρόβλημα

Του Νίκου Ξυδάκη

Ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, αν και δεν είναι μοναδικό· ως προς τους δείκτες ύφεσης και ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης, σύγχυσης και μετανάστευσης, μοιάζει με το πορτογαλικό πρόβλημα, το ιρλανδικό, το ισπανικό. Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι απεικόνιση και προοικονόμηση του ευρωπαϊκού προβλήματος: ανοιχτά, επώδυνα ερωτήματα για τη διατήρηση της ευημερίας, τους δρόμους ανάπτυξης, την προστασία της δημοκρατίας, την εύρεση μιας λειτουργικής κοινής ταυτότητας.

Τα μαθηματικά της αυταπάτης

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Ενδεχομένως λίγοι υπάλληλοι να νιώθουν ότι κάνουν κάτι αληθινά χρήσιμο για τη χώρα, ίσως ακόμη πιο λίγοι να πιστεύουν ότι η καθημερινή τους απασχόληση απορρέει από ένα εσωτερικό πάθος. Τα 2/3 των εργαζομένων, σύμφωνα με έρευνες, δουλεύουν –λένε– από υποχρέωση, συμφύρονται με ομοίους σε μια χαύνη στασιμότητα. Ωστόσο, όλες οι ομάδες κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων στηρίζονται στην εργασία. Στο ανθρώπινο προϊόν, που, λόγω βίαιων ταλαντεύσεων του (οικονομικού) εκκρεμούς, σήμερα αποπροσωποποιείται και απαξιώνεται, αν και υφαίνει οργάνωση, πρόοδο, ειρήνη. Ενα βήμα πιο βαθιά στην ουσία του είναι ένα άλμα της κοινωνίας έξω από το σκοτάδι.

Ο ελληνικός φασισμός στο προσκήνιο

Του Αγγελου Στάγκου

Θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι η χώρα διολισθαίνει σταδιακά, αλλά και σταθερά προς τον φασισμό. Από την άλλη πλευρά, είναι πολλά τα σχετικά φαινόμενα που δικαιολογούν μια έντονη ανησυχία. Σε όσους τουλάχιστον αντιλαμβάνονται, διαθέτουν στοιχειώδη δημοκρατική συνείδηση και δεν είναι πρόθυμοι να «αποδεχθούν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ως «ελληνική πραγματικότητα», φασιστικές πρακτικές. Είτε αδιαφορώντας, είτε επεξηγώντας και ερμηνεύοντας με περισσή επιείκεια, είτε προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες.

Για την αγάπη των Ελληνικών

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τον τίτλο τον δανείζομαι από έναν τόμο που κυκλοφόρησε το 2000 στη Γαλλία και τον οποίον επιμελήθηκαν οι δύο κορυφαίοι ελληνιστές που δεν υπάρχουν πια, η Ζακλίν ντε Ρομιγί και ο Ζαν Πιερ Βερνάν. Το ζητούμενο ήταν να εκθέσουν τη σημασία των Ελληνικών στην εκπαίδευση για να σώσουν τη διδασκαλία τους και να τα γλιτώσουν από την εξαφάνιση που τους επεφύλασσε μια από τις πολλές «προοδευτικές» μεταρρυθμίσεις. Στον τόμο συμμετέχουν συγγραφείς, όπως ο Τουρνιέ, ποιητές, όπως ο Μπονφουά, επιστήμονες όπως ο βιολόγος Φρανσουά Ζακόμπ και ο ιστορικός Ζακ Λε Γκοφφ, αλλά και μαθητές. Ολοι τους αφηγούνται τη σχέση τους με τα Αρχαία Ελληνικά, τις εμπειρίες τους από τα θρανία και τον τρόπο που επηρέασαν τη σκέψη τους και τη ζωή τους. Εχει σημασία, νομίζω, ότι κανείς, εκτός από τους δύο επιμελητές, δεν είναι ειδικός επί του θέματος. Είναι άνθρωποι που έχουν σταδιοδρομήσει σε διάφορους τομείς και προσπαθούν να αποτιμήσουν την αξία που είχαν τα Αρχαία Ελληνικά στην καλλιέργειά τους.

Ο κύκλος της δημοκρατίας

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Γίνεται ολοένα πιο φανερό ότι η οικονομική κρίση μπορεί να προκαλέσει σοβαρούς κίνδυνους για τη δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και όπου αλλού εκδηλώνονται αισθήματα αδικίας και ανασφάλειας. Ενώ είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι κάθε οικονομία κάνει κύκλους μεταξύ ανάπτυξης και ύφεσης, πιστεύαμε ότι η δημοκρατία, όταν έχει εδραιωθεί, είναι δεδομένη, ότι θα συνεχίσει να αναπτύσσεται. Σήμερα, όμως, βλέπουμε ότι και στη δική μας εποχή, ύστερα από δεκαετίες ευημερίας και κοινωνικής γαλήνης, το πολίτευμά μας αντιμετωπίζει μια ιδιότυπη ύφεση: η αδύναμη οικονομία επέτρεψε τη χαλάρωση δεσμών κοινωνικής συνοχής και βγήκαν στην επιφάνεια δυνάμεις που θα υπονομεύσουν τη δημοκρατία ακόμη περισσότερο. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η δημοκρατία μπορεί να αποδυναμωθεί. Το ερώτημα είναι: πώς θα ενδυναμωθεί πάλι;

Πέτα τη μαμά από το γραφείο

Παπαδημητρίου Λένα

Διαβάζοντας προ ημερών ότι 50.000 γυναίκες στη Βρετανία μένουν ετησίως άνεργες μετά την άδεια μητρότητας, θυμήθηκα εκείνη τη δική μου ιστορία με το μαύρο πληκτρολόγιο. Ημουν στις αρχές της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου, freelancer σε κάποιο φρεσκοβαμμένο δημοσιογραφικό γραφείο. Ενα πρωί πήγα να γράψω μια εμπνευσμένη λεζάντα και ανακάλυψα ότι το πληκτρολόγιό μου δεν λειτουργούσε. Τεχνικό τμήμα δεν υπήρχε τότε και όταν ανέφερα σε κάποιον αρμόδιο ότι δεν ήταν δυνατό να γράψω, μου είπε με νόημα «περίμενε!» και έκανε μεταβολή.

Ο πατριωτισμός σαν εμπόρευμα και σαν πληγή

Του Παντελή Μπουκάλα

Την τελευταία ατάκα στην περυσινή ταινία «Σκότωσέ τους γλυκά» του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη Αντριου Ντόμινικ τη λέει, σύμφωνα και με το τυπικό, ο πρωταγωνιστής της: ο Μπραντ Πιτ, ο οποίος υποδύεται έναν κυνικό εκτελεστή. «Η Αμερική δεν είναι χώρα. Επιχείρηση είναι». Αυτό λέει. Θα μπορούσε να είναι ένας ξεκρέμαστος εντυπωσιοθηρικός αφορισμός, γραμμένος στον υπολογιστή κάποιου επίσης κυνικού σεναριογράφου ή του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Τζορτζ Β. Χίγκινς, σε βιβλίο του οποίου βασίστηκε η ταινία, αν δεν λεγόταν σαν έμμεση απάντηση σε όσα μετέδιδε την ίδια στιγμή η τηλεόραση στο βάθος του μπαρ. Μιλούσε, με όλη την προεκλογική του ευφορία και τη γλωσσική του ευστροφία, ο Μπαράκ Ομπάμα, το 2008, όταν υποσχόταν «Change» και πολλά έδειχναν (ή έτσι θέλαμε να τα βλέπουμε) ότι τα πάντα θα παιχτούν από την αρχή. Στη διάρκεια της ταινίας, που συνέδεε κάπως άγαρμπα τη μαφία και το έγκλημα με τους τραπεζίτες και την πολιτική, είδαμε κάποια στιγμή το δελεαστικό «Change», διαφημιστικά τεράστιο, σε κάποια ανισόπεδη διάβαση. Και το μυαλό μας πήγε στο 1981 και τη δική μας «Αλλαγή». Οταν επίσης πολλοί πίστεψαν ότι τα πάντα θα παιχτούν από την αρχή. Και βλέπουμε πού καταλήξαμε.

Υπάρχει μέλλον για το έθνος-κράτος;

Του Μαρκ Μαζαουερ

Σε τι χρησιμεύει το παρελθόν – και ειδικότερα, το παρελθόν της Ευρώπης; Η ερώτηση δεν επιδέχεται απάντησης διότι αυτό που έχουμε ανάγκη από την Ιστορία μεταβάλλεται ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνουμε. Μολονότι κυοφορούνταν κάμποσο καιρό, το βιβλίο μου, «Σκοτεινή Ηπειρος», γράφτηκε σε μια εποχή κατά την οποία ο Ψυχρός Πόλεμος γινόταν παρελθόν. Τη δεκαετία του ’90, η Ευρώπη έμοιαζε ξαφνικά να διχάζεται και πάλι. Στα Βαλκάνια, η Γιουγκοσλαβία βούλιαζε στον εμφύλιο πόλεμο, μια διένεξη που άφησε βαθιά σημάδια στην περιοχή. Την ίδια όμως εποχή –το 1992 για να είμαστε ακριβείς– οι αρχιτέκτονες της Ε.E. έσπασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ ύβρεως, προβλέποντας ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ θα οδηγούσε στην αναβίωση της ευρωπαϊκής ηπείρου ως παγκόσμιας υπερδύναμης. Το βιβλίο προσπάθησε να απευθύνει μια προειδοποίηση προς τους «ευρω-ενθουσιώδεις» να μην βιάζονται και κυρίως να μην λησμονούν πόσο εύθραυστη, πόσο νωπή ήταν ακόμα η επίτευξη της μεταπολεμικής δημοκρατίας. Κύριος σκοπός του βιβλίου υπήρξε η ανάλυση του θριάμβου της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ώστε όλοι να γνωρίζουν πόσο κοντά περάσαμε από την απολυταρχία του φασισμού και του κομμουνισμού.

«Αρρώστια» που δεν γιατρεύεται

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Η φοροδιαφυγή είναι σαν τη διαφθορά, δεν μπορεί να εξαλειφθεί πλήρως. Απόδειξη ότι, μετά την άρση του τραπεζικού απορρήτου για τους Γερμανούς καταθέτες στις ελβετικές τράπεζες, Γερμανοί που απέσυραν τα χρήματά τους από τη γείτονα εντοπίστηκαν να προσπαθούν να τα περάσουν από τα σύνορα κρύβοντάς τα σε πάνες ακράτειας, σε κορσέδες, σε κέικ ή στην μπαταρία του αυτοκινήτου. Μέσα στο 2012 συνελήφθησαν 2.489 Γερμανοί για παράνομη μεταφορά κεφαλαίων. Και δεν είναι μόνο οι Γερμανοί από τα κράτη της Εσπερίας. Ακόμη και οι Σουηδοί (αν και στο μικρότερο ποσοστό στην Ε.Ε.) φοροδιαφεύγουν. Στο ένα τρισ. ευρώ υπολογίζεται η απώλεια πόρων από τη φοροδιαφυγή στην Ε.Ε., ποσό διπλάσιο από το συνολικό δημόσιο έλλειμμα των 28 κρατών-μελών.

Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο χριστιανισμός, ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και ο ιουδαϊσμός είναι οι τρεις πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ακόμη και η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να αρνηθεί την Ιστορία της, όπως και δεν πρέπει να αρνηθεί τα στοιχεία της παιδείας της και του πολιτισμού της. Η συρρίκνωση της διδασκαλίας των κλασικών γραμμάτων στην εκπαίδευση και η απάλειψη της χριστιανικής παράδοσης που έγιναν στο όνομα της ανοχής, αντιθέτως, οδήγησαν στην αποτυχία του πολυπολιτισμικού πειράματος. Δημιούργησαν κοινωνίες θυλάκων, θρησκευτικών και φυλετικών, των οποίων η συνύπαρξη μοιάζει με καταναγκασμό. Η Ευρώπη μπορεί να θέλησε να θεραπεύσει εαυτήν από την αλαζονεία και το αίσθημα υπεροχής της αποικιοκρατικής της ιστορίας, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάει πως είναι αυτά τα ίδια τα στοιχεία της πολιτισμικής υπεροχής που της επέτρεψαν να συλλάβει το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Κάτι που είναι αδιανόητο στις ισλαμικές κοινωνίες, για παράδειγμα.

Aναξιοκρατίας ολοκληρωτισμός

Του Χρήστου Γιανναρά

Ζούμε, τρία (ώς τώρα) χρόνια, έναν οικονομικό εφιάλτη, μια δίχως ορατή διέξοδο κοινωνική καταστροφή, που καθημερινά επιτείνεται. Kαι μοιάζει αμφίβολο αν η «κρίσιμη μάζα» του ελλαδικού πληθυσμού (κρίσιμη για το πολιτικό μέλλον της χώρας) συνειδητοποιεί το καίριο: Oτι «ανάπτυξη» και «πρόοδο», (ακόμα και βοσκηματώδη καταναλωτική ευζωία) δεν εγγυάται η εξασφάλιση «δικαιωμάτων», αλλά η εξασφάλιση αξιοκρατίας. Aπό τα ανώτατα αξιώματα ώς το έσχατο κοινωνικό λειτούργημα.

Ενας κόσμος χωρίς εμπιστοσύνη

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Η ταραχή της διεθνούς κοινότητας γύρω από την πρόθεση των ΗΠΑ να πλήξουν στρατιωτικά το καθεστώς της Συρίας, κατηγορώντας το ότι χρησιμοποίησε χημικά όπλα, είναι ενδεικτική της αμηχανίας που επικρατεί στη συλλογική διακυβέρνηση του πλανήτη. Για να λειτουργήσει οποιαδήποτε κοινωνία, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της, η πίστη ότι ό,τι κάνει ο καθένας ενισχύει το σύνολο και ότι το ισχυρό σύνολο ωφελεί το κάθε μέλος. Η καχυποψία που έχει πάρει τη θέση της εμπιστοσύνης υπονομεύει όχι μόνο τις αποφάσεις ηγετών αλλά καθιστά αδύνατη κάθε σοβαρή συζήτηση. Το βλέπουμε στους μηχανισμούς παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως τα Ηνωμένα Εθνη και, σε αυξανόμενο βαθμό το ΔΝΤ, αλλά και εντός κοινωνιών που δοκιμάζονται, όπως η ελληνική.

Είναι η φύση ασφαλώς, και πάντα οι άνθρωποι

Του Νίκου Ξυδάκη

Είδα κι εγώ μαζί του αυτή την Ελλάδα που ξυπνάει από τον λήθαργο και το σοκ, από τον φόβο και τον πόνο, από τη φαγωμάρα, και αποτινάσσει το κηφηναριό και τα παράσιτα. Υψώσαμε τα ποτήρια: εγώ ειμί