Στρατηγική ανάπτυξης για την Ελλάδα

Timothy Garton Ash

Ας είμαστε ειλικρινείς: αν αυτή η ευρωζώνη δεν υπήρχε, κανείς δεν θα την εφεύρισκε σήμερα. Η λέξη-κλειδί είναι το «αυτή». Μια μικρότερη ευρωζώνη με πιο συμβατές, κυρίως βορειοευρωπαϊκές οικονομίες - μια «βορειοζώνη» -, θα είχε αντιμετωπίσει, παρά τα «σχεδιαστικά λάθη» του Μάαστριχτ, την κρίση του δυτικού καπιταλισμού που ξέσπασε το 2008. Εναλλακτικά, μια ευρωζώνη του σημερινού μεγέθους θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει μια πολιτική ένωση, εφόσον και όταν αυτό θα αποδεικνυόταν δυνατό.
Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε έναν βαθμό σύμπνοιας ανάμεσα σε Γερμανούς και Ελληνες αντίστοιχο με εκείνον ανάμεσα στους κατοίκους της Νέας Αγγλίας και της Αλαμπάμα στις ΗΠΑ. Παραμένουν πολύ διαφορετικοί, δέχονται όμως τη μεγάλης κλίμακας αναδιανομή των χρημάτων των φορολογουμένων, είναι έτοιμοι και ικανοί να μετακομίσουν και να εργαστούν είτε στο ένα μέρος είτε στο άλλο, ενώ μοιράζονται νομοθεσία, προϋπολογισμό, μέσα ενημέρωσης και δημόσια σφαίρα.
Αυτό επιμένουν ότι κατόρθωσαν οι ηγέτες της ευρωζώνης την περασμένη εβδομάδα. Οι προσπάθειές τους πρέπει να αναγνωριστούν. Εργάστηκαν σκληρά για να τετραγωνίσουν πολλούς κύκλους. Είναι εύκολο να ασκούμε κριτική απ' έξω. Δεν το κατόρθωσαν όμως ακόμη.

«Οταν το Εθνος ευρίσκεται εις κόμματα»...

Tου Παντελη Mπουκαλα

Η ιστορία διδάσκει. Ετσι μας έμαθαν απ’ το δημοτικό. Κι έτσι αρχίσαμε κι εμείς από μια στιγμή κι έπειτα να λέμε στους μικρότερους, με τεντωμένο το δάχτυλο της αυθεντίας. Και όντως διδάσκει η ιστορία. Αλλά υπό μία αυστηρή προϋπόθεση: ότι την ξέρουμε ή τέλος πάντων ότι προσπαθούμε να τη μάθουμε, να μάθουμε κάποια από τα αναρίθμητα κεφάλαιά της, όσα κατ’ εξοχήν μάς αφορούν. Και, δεύτερη προϋπόθεση, ότι στην προσπάθειά μας να μάθουμε την ιστορία (μας), αποκλείουμε τίμια και εξαρχής το στρογγύλεμα εκείνο που θα βόλευε τις εθνικές μας φαντασιώσεις· ότι πετάμε τις παρωπίδες, ώστε να μπορέσουμε να δούμε και να αναγνωρίσουμε πράγματα και όχι ινδάλματα, ανθρώπους και όχι ημιθέους.

Βάστα, καημένο Greece!

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε» έλεγε ο Σεφέρης το 1942, όταν βρισκόταν στο Κάιρο, μαζί με την εξόριστη κυβέρνηση. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, o Iωάννης ο Περιπατητής, μια πασίγνωστη βιομηχανία παραγωγής σκωτσέζικου ουίσκι, φιλοδοξεί «να εμψυχώσει και να εμπνεύσει την Ελλάδα» μέσα από ένα βιντεοκλίπ που άρχισε να προβάλλεται αυτόν τον μήνα. Το σποτ αυτό βασίζεται σε ένα διάσημο και αισιόδοξο αμερικανικό τραγούδι του 1945, το «Υοu ’ll never walk alone», και απεικονίζει πλευρές της Ελλάδας του σήμερα. Αυτή η διαφημιστική παραγωγή είναι τμήμα ενός ευρύτερου και εν εξελίξει πρότζεκτ, του Κeep Walking Greece, το οποίο εντάσσεται στο διεθνές Keep Walking Project, το οποίο υλοποιείται και σε άλλες χώρες (Ισπανία, Βουλγαρία, Λίβανο, Ταϊλάνδη, Βραζιλία...). Ενα πρότζεκτ διαδραστικό και σύνθετο, που τονίζει την ευγενική ιδέα «εμπνέουμε ο ένας τον άλλον» και δεν περιέχει καμία αναφορά σε συγκεκριμένο προϊόν.

Κeep Walking Greece

Κοινωνία και δημοκρατία σε κίνδυνο

Χριστίνα Κουλούρη

Το περασμένο Σάββατο διοργανώθηκαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου διαδηλώσεις με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Ελληνες». Η πρωτοφανής αυτή κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας έγινε δεκτή και προβλήθηκε στη χώρα μας ως ένα άλλο δείγμα «φιλελληνισμού», χωρίς να αναλύονται ιδιαίτερα τα κίνητρα, οι στόχοι και η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα των διαδηλώσεων. Με την ευκολία των μανιχαϊκών διακρίσεων, παρουσιάζεται η διεθνής στάση απέναντι στην Ελλάδα κατηγοριοποιημένη ανάμεσα σε «εχθρούς» και «φίλους», «μισέλληνες» και «φιλέλληνες». Αλλά και μέσα στην Ελλάδα κυριαρχεί στα ΜΜΕ ένας εξίσου απλουστευτικός διχασμός ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».

Τολμούν οι 300 να γίνουν... 200;

Του Κωνσταντινου Ζουλα

Eύγε στην κ. Ντ. Μπακογιάννη, καθώς ενώ πλησιάζουμε στις εκλογές ανέσυρε μια πρόταση των κ. Αντ. Σαμαρά και Γ. Παπανδρέου, την οποία παραδόξως εκείνοι έχουν «ξεχάσει». Την προοπτική μείωσης των βουλευτών από 300 σε 200, την οποία κατέθεσε με πρόταση νόμου. Το να αναφερθεί κανείς στα οικονομικά οφέλη μιας τέτοιας μείωσης είναι περιττό. Μόνον οι ετήσιοι μισθοί 100 βουλευτών (χωρίς τους συνεργάτες τους και λοιπά προνόμια) αγγίζουν τα 9 εκατ. ευρώ, ενώ πέραν του συμβολισμού της, η αλλαγή αυτή θα ήταν μια έμπρακτη απόδειξη της ευθύνης που συναισθάνονται οι 300 έναντι των πολιτών.

Το ίδιο πρόβλημα εδώ και κάμποσες… χιλιετίες

Του Γιωργου Mαντελα

Να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία και να αναθεωρήσουμε μερικές από τις «αξίες» -που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κακές συνήθειες- οι οποίες μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν; Ευκαιρία είναι. Κι ας κάνουμε την αρχή από κάτι που απασχολεί, σύμφωνα με παλαιότερη μέτρηση της κεντρικής τράπεζας, περίπου 6 στους 10 Ελληνες: τον τραπεζικό δανεισμό, που κάποια στιγμή ξέφυγε από κάθε έλεγχο, τόσο των δανειστών όσο και των δανειζομένων, με αποτέλεσμα σήμερα η ιδιωτική περιουσία να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια τεράστια υποθήκη. Κι αφού θα το… φιλοσοφήσουμε το πράγμα, αφού πλέον δεν μας απομένουν και πολλά άλλα πράγματα να κάνουμε, καλό είναι να πάρουμε «πρώτη ύλη» από κάποιους που το έκαναν πριν από εμάς (γιατί το φαινόμενο δεν είναι «σημερινό» ούτε καν «χθεσινό»), για εμάς. Τους αρχαίους ημών προγόνους, οι οποίοι είχαν κάνει το ίδιο λάθος, αναγκάζοντας τον Πλάτωνα στους «Νόμους» να γράψει (και εμάς να αντιγράψουμε από το πολύ σοφό, λόγω των ημερών, «περί του μη δειν δανείζεσθαι» του Πλούταρχου - εκδόσεις Νεφέλη) τα εξής πολύ κατατοπιστικά:

Ελληνες εξωτερικού

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ούτε να υπερτιμήσουμε τις διαδηλώσεις σε δεκάδες πόλεις του κόσμου υπό το σύνθημα «Είμαστε όλοι Ελληνες» δικαιούμαστε ούτε να τις υποτιμήσουμε. Δεν πρόκειται πάντως για ένα νέο κύμα φιλελληνισμού, έτσι όπως μάθαμε να τον εννοούμε παιδιόθεν δασκαλεμένοι, δηλαδή, σαν αποδοχή από την οικουμένη του χρέους της απέναντι της Ελλάδας - ένα χρέος που μέσα στον εθνικό ναρκισσισμό μας το θεωρούμε εσαεί ανεξόφλητο. Πιο πιθανό είναι, εξίσου με τη συμπάθεια προς έναν πληττόμενο λαό, να λειτούργησε ο φόβος ότι τα πλήγματα δεν θα μείνουν εντοπισμένα στη νότια ακρούλα της Βαλκανικής, αλλά θα κινηθούν προς όλες τις κατευθύνσεις, αφού το σιδερένιο, γερμανικής εμπνεύσεως δόγμα «λιτότητα και πάλι λιτότητα και ξαναμανά λιτότητα» επιχειρείται να επιβληθεί παντού.

Ορος επιβίωσης η ριζική μεταρρύθμιση του κράτους

ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΥΡΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ

Είναι η μεγαλύτερη ελληνική επιχείρηση κι όμως δεν λειτουργεί με στοιχειώδη επιχειρηματική λογική. Ο λόγος για το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σπαταλά ανθρώπους, πόρους και να ταλαιπωρεί τους πολίτες με κάθε τρόπο και κάθε στιγμή. Αν ήταν επιχείρηση, θα είχε χάσει όλους τους πελάτες και θα είχε κλείσει προ πολλού. Ομως, αν δεν θέλει να πτωχεύσει, οφείλει να αλλάξει τις δομές, τη λειτουργία, να πάψει να είναι σπάταλο.

Απλές καρδιές, γενναίες, σαν τον κύριο Γιώργο

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Απ’ το παράθυρο ξεπροβάλλει ο τρούλος των βυζαντινών Αγίων Θεοδώρων. Ο ήλιος μετά τη βροχή χύνεται στο ραφείο του κύριου Ν. και το μεταμορφώνει μαγικά σε περίτεχνη installation: τις στολές ναυάρχων στην κρεμάστρα, τις παροπλισμένες ραπτομηχανές, το τεράστιο άδειο χρηματοκιβώτιο, κληρονομιά του προηγούμενου ενοίκου, το γκαζάκι, τα φλιτζανάκια Illy, το σακουλάκι του καφεκοπτείου Αρμενάκου. Ο ευγενέστατος οικοδεσπότης, με γραβάτα, γιλέκο και κασκόλ, σερβίρει φρεσκοψημένο καφέ. Στο αυτοσχέδιο σαλονάκι, ο κύριος Γιώργος, μέγας καλλιτέχνης στο ψαλίδι, από τους τελευταίους τεχνίτες της ραπτικής, χαμογελάει - όπως πάντα. Τουίντ σακάκι, πουλόβερ, γραβάτα, μουστάκι. Κάνει μια περίληψη της ζωής του, περίληψη της μεταπολεμικής Ελλάδας:

Ο νέος εικονικός φιλελληνισμός

Tου Πασχου Mανδραβελη

Φούντωσε ξαφνικά και αναπάντεχα το φιλελληνικό κύμα στην Ευρώπη; Είδαν όλοι το δίκιο της χειμαζόμενης από την κρίση πατρίδας μας ή μπας και αναστήθηκε ο Λόρδος Βύρων και θα ’ρθει να πεθάνει στο Μεσολόγγι; Αν πιστέψουμε τα δελτία των οκτώ, το τάγμα των Φιλελλήνων ζώστηκε τις παλάσκες και είναι έτοιμο να δώσει τη μάχη (που ελπίζουμε να μην είναι σαν εκείνη του Πέτα). Κάτι δηλώσεις επίδοξων προέδρων, κάτι σελίδες στο Facebook (δυστυχώς υπάρχουν άλλες τόσες που λένε τα αντίθετα) συμπληρώνουν τις εντυπώσεις του «νέου φιλελληνισμού». Το Mega μάλιστα, που έχει παράδοση στο δημιουργικό μοντάζ, παρουσίασε τους Ιταλούς να αποθεώνουν τον Αντριάνο Τσελεντάνο, όταν αυτός είπε κάτι για τα όπλα που θέλουν να μας πουλήσουν οι Μέρκελ και Σαρκοζί. Λεπτομέρεια: το ακροατήριο αποθέωσε τον Τσελεντάνο όταν έμπαινε στο θέατρο και όχι όταν μίλησε για την Ελλάδα.

Stars

Δημήτρης Δανίκας

Και μια κουβέντα για την τραγική κατάληξη της Γουίτνι Χιούστον. Επειδή η περίπτωσή της είναι ο κανόνας για πολλά μέλη της εκλεκτής κοινότητας του star system. Επειδή δηλαδή ήταν κομμένη στα δύο. Από τη μια ο κοινός θνητός. Από την άλλη η αθάνατη star. Αυτόν το σχιζοειδή διαχωρισμό δεν μπόρεσε να διαχειριστεί και η Μέριλιν Μονρό. Το ίδιο και ο Τζίμι Χέντριξ. Τα χειροκροτήματα, η αποθέωση, τα στίφη των θεατών, τα εκατομμύρια των εισπράξεων. Ολα αυτά που εκτινάσσουν έναν καλλιτέχνη στον έβδομο ουρανό. Αυτά και τα θανατηφόρα όπλα που τον «σκοτώνουν» και τον στέλνουν στον τάφο. Οπως κάθε άστεγο σ' αυτόν τον άδικο κόσμο τον άπληστο και κερδοσκοπικό. Γιατί οι stars, αλλά και εμείς οι απλοί κοινοί θνητοί, διαγράφουμε από την συνείδησή τους μερικές λέξεις χρήσιμες και αναντικατάστατες.

H Αναγέννηση του Εθνους - Κράτους

Ντάνι Ρόντρικ

Ένας από τους θεμελιώδεις μύθους της εποχής μας είναι πως η παγκοσμιοποίηση απαξίωσε εντελώς την έννοια του Έθνους-Κράτους. Ακούμε πως οι τεχνολογικές επαναστάσεις στις μεταφορές και τις επικοινωνίες συρρίκνωσαν τον κόσμο μας και κατάργησαν τα σύνορα μεταξύ των κρατών.

Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει ενσκήψει, διέλυσε αυτό τον μύθο. Ποιοι ήταν αυτοί που διέσωσαν τις τράπεζες που κατέρρεαν, που τόνωσαν την χρηματοπιστωτική αγορά με «ενέσεις ρευστότητας» και που προμήθευσαν τους άνεργους με το «δίχτυ ασφαλείας» που θα τους έσωζε από μια ολοκληρωτική καταστροφή; Η απάντηση είναι μια: οι εθνικές κυβερνήσεις. Η G-20, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Επιτροπή Βασιλείας για την Εποπτεία των τραπεζών (Basel Committee on Banking Supervision) ήταν απλώς παρατηρητές των εξελίξεων. Ακόμη και στην Ευρώπη, όπου οι τοπικοί θεσμοί είναι σχετικά ισχυροί, τις πρωτοβουλίες στην επιβολή νόμων και τις αποφάσεις τις πήραν άνθρωποι που εκπροσωπούν εθνικά συμφέροντα, όπως η γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ.

Τα ποντίκια εγκαταλείπουν το πλοίο

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα

Η ουρά είναι μεγάλη. Το συνοδευτικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ μιλά για τους άστεγους και τα συσσίτια στα οποία σιτίζονται χιλιάδες πλέον άνθρωποι στην Αθήνα. Η κάμερα επικεντρώνεται σε έναν νέο, γύρω στα τριάντα. Ευγενική φυσιογνωμία. Ανεργος. «Είμαι νέος», λέει στη δημοσιογράφο. «Θέλω να ζήσω, να παλέψω, να προσφέρω στην κοινωνία...». Κομπιάζει, τα μάτια του ελαφρώς υγραίνονται. «Αλλά...». Δυσκολεύεται να συνεχίσει. Κομπιάζει ξανά. «Δεν βλέπω κάποιο αύριο...».

Το σώμα τα λέει όλα. Η παύση, το κόμπιασμα στη φωνή, τα υγρά μάτια. Ψυχή πλακωμένη από την απελπισία, ζωή δίχως μέλλον. Ο ζόφος μας κυκλώνει από παντού. Τα λόγια έχουν τη δική τους βαρύτητα. «Είμαι νέος», η ζωή είναι μπροστά. Θέλω να τη χαρώ. Η ζωή είναι αγώνας. «Θέλω να παλέψω...», να μοχθήσω. Να παλέψω όχι αυτοαναφορικά, αλλά για «να προσφέρω στην κοινωνία». Ακόμα και στην απελπισία του, ο άνεργος νέος δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ατομικιστικά. Αυτοπροσδιορίζεται ετεροαναφορικά. Θαυμάσιο μάθημα πολιτικής αγωγής.

Το νέο κόμμα που χρειαζόμαστε

Του Αποστολου Δοξιαδη

Οποτε ακούω τελευταία πολιτικό να δηλώνει πόσο έντονα συνειδητοποιεί το κακό που κάνει στη χώρα το σινάφι του, πόσο χάλια αισθάνεται γι’ αυτό, και πως τώρα που κατάλαβε τα σφάλματα –τα οποία, περιέργως, βαραίνουν πάντα τους συναδέλφους του περισσότερο από τον ίδιο– θα αλλάξει, θα γίνει αλλιώτικος, σαν καινούργιος, θυμάμαι για κάποιο λόγο κάτι που διάβασα προ ετών στη στήλη αλληλογραφίας γνωστού αμερικανικού ανδρικού περιοδικού. Εγραφε εκεί ένας αναγνώστης ζητώντας συμβουλή για το σοβαρό θέμα που τον απασχολούσε: ήταν σαράντα πέντε ετών και δεν είχε πάει ακόμη με γυναίκα. Η απάντηση του περιοδικού ήταν σύντομη. «Αγαπητέ φίλε, στην περίπτωσή σας υπάρχει μόνο μία δυνατή συμβουλή: να συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνατε μέχρι σήμερα».

Νησίδες σωτηρίας

Tης Mαριας Kατσουνακη

Αλλοι διαπρέπουν στο εξωτερικό, άλλοι επιδιώκουν να διεκδικήσουν μια διάκριση στην Ελλάδα, όλοι συναντώνται στο ενδιαφέρον, στην επιμονή και στην αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν.

Παρακολουθώντας τη σειρά της ΕΤ1 «Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους» ενώ παράλληλα η χώρα περιδινείται παγωμένη, ανοχύρωτη και ηττημένη, η συγκίνηση είναι δυσανάλογη με το περιεχόμενο. «Το μέγεθος της νησίδας» επιγράφεται η συγκεκριμένη εκπομπή και αναφέρεται στα ελληνικά μαθηματικά μυαλά.

Κατ’ αρχάς, οι σταρ: ο 62χρονος Χρίστος Παπαδημητρίου (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ), κορυφαίος, διεθνώς, ερευνητής στην πληροφορική, και ο 30χρονος Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, καθηγητής ήδη στο φημισμένο MIT των ΗΠΑ. Διακεκριμένοι, βραβευμένοι, αφηγούνται την περιπέτεια της ζωής και της μαθηματικής σκέψης. Κοντά τους νεαροί μαθητές, επίδοξοι ερευνητές, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, που κατανοούν την ομορφιά μιας επιστήμης την οποία περιγράφουν και ως ύψιστη τέχνη.

Μπακλαβά ή ούζο; Δεν θα πάρουμε!

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Είναι αμφίβολο αν υπάρχει σύγχρονη χώρα η οποία να έχει δεχθεί τόσους χαρακτηρισμούς όσους δέχθηκε την τελευταία διετία η Ελλάδα. «Μπορούμε να βοηθήσουμε μόνο αν δεν έχουμε να κάνουμε με ένα βαρέλι δίχως πάτο» είπε προ ημερών ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το οποίο, μάλιστα, αν δεν καλύψει το χάσμα ανταγωνιστικότητας «θα απομακρυνθεί από την Ε.Ε. κλωτσηδόν» (παλαιότερο σχόλιο Μέρκελ). «Καρκίνωμα της Ευρωζώνης» και «έθνος απατεώνων» μας χαρακτήριζε προ καιρού αρθρογράφος της αυστραλιανής εφημερίδας The Sydney Morning Herald, ο οποίος εισηγήθηκε την διά της ιδίας μεθόδου αποπομπή της χώρας μας από την Ενωση («πετάξτε έξω την Ελλάδα που κλέβει, πριν η σαπίλα παραλύσει τον κόσμο»). Αλλοι είναι λιγότερο... δριμείς - ο διαδικτυακός τόπος Marketwatch προέτρεψε τους εταίρους μας να μας αφήσουν «να φάμε μπακλαβά», ο Τσέχος πρόεδρος Βάτσλαβ Κλάους να πιούμε ούζο («οι Ελληνες δεν εργάζονται, κάθονται όλη μέρα πίνοντας ούζο και πρέπει να εγαταλείψουν την Ε.Ε.»),

Στην ανασφάλεια από αφόρητη... ανία

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Βαρετή χαρακτήρισε τη μόνιμη δουλειά ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι. «Οι νέοι πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν θα μπορούν να έχουν μόνιμη δουλειά για όλη τους τη ζωή», συμπλήρωσε, και φοβούμενος τον αρνητικό απόηχο των λόγων του, έσπευσε να διευκρινίσει πως «θα πρέπει να υπάρχει ένα λογικό πλαίσιο: λίγο μικρότερη προστασία για όσους σήμερα είναι απόλυτα εξασφαλισμένοι και κάπως μεγαλύτερες εγγυήσεις για όσους είναι σχεδόν είλωτες στην αγορά εργασίας ή δεν καταφέρνουν καν να έχουν πρόσβαση». Αλλά δεν αναχαίτισε το κύμα των αντιδράσεων. Καθόλου φρόνιμη τοποθέτηση, όντως, σε εποχή οξείας κρίσης της απασχόλησης, κλιμακούμενου φόβου για διαρκή αλλαγή εργασίας, σε κακοπληρωμένες θέσεις, με τριμηνιαίες συμβάσεις ώς τα πενήντα...

Πολιτικοί της δραχμής

Του Aλεξη Παπαχελα

Μήπως βλέπετε εσείς κανέναν Ελευθέριο Βενιζέλο ή κανέναν Κωνσταντίνο Καραμανλή κάπου και μου διαφεύγει εμένα; Μήπως έχετε δει κανέναν πολιτικό ηγέτη, ο οποίος λέει την αλήθεια στον λαό και μετά αφού κάνει τη δουλειά που πρέπει να γίνει, εξηγείται καθαρά και τίμια και με τους εταίρους μας; Οχι βέβαια. Οι πολιτικοί μας ηγέτες κάνουν το ανάποδο. Νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τον λαό ρίχνοντας συνεχώς την ευθύνη σε κάποιον άλλον, στην τρόικα ή στην κ. Μέρκελ, για αποφάσεις που ξέρουν ότι θα έπρεπε να πάρουν ακόμη και αν δεν χρωστούσαμε δεκάρα σε κανέναν. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο αστείοι μοιάζουν όταν πουλάνε «μαγκιά» σε ένα λαό που ξέρει τελικά τι του γίνεται και που μέσα του παλεύει συνεχώς το πάθος της πληγωμένης υπερηφάνειας με την ανάγκη εθνικής και προσωπικής επιβίωσης; Δεν καταλαβαίνουν πόσο γυμνοί, ερασιτέχνες και αναξιόπιστοι φαίνονται σε εκείνους οι οποίοι, καλώς ή κακώς, σχεδιάζουν να μας εμπιστευθούν και να μας δανείσουν;

Επάγγελμα αχθοφόρος

Tου Κωστα Λεονταριδη

...Κι όλοι μαζί σκοντάφταμε σε μια αντίφαση. Σε ακροατήριο αλλοεθνών, το λαϊκό πρόταγμα ήταν «εμείς δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο όλο, εμείς μάθαμε τον κόσμο να σκέφτεται», άρα μας χρωστάτε αιώνια υποχρέωση. Την ίδια ώρα οι μισοί Ελληνες -φέροντες το «καθαρό» γενετικό υλικό; - αποκήρυτταν τους άλλους μισούς. Αμφίδρομη η κριτική. «Κλέφτες, τεμπέληδες, κομματόσκυλα, άξεστοι, ελληναράδες» ήταν ελάχιστα απ’ όσα λέγαμε ή ακούγαμε. Απόγονοι των ίδιων αρχαίων προγόνων οι μεν και οι δε. Προφανώς κάπου… έμπλεξαν τα DNA μας.

Τα κοινωνικά δίκτυα κυρίαρχο αίτιο για τον εθισμό εφήβων στο Ίντερνετ

Η χρήση διαδικτύου είναι εξαιρετικά δημοφιλής στους Έλληνες εφήβους και ενδέχεται να οδηγήσει σε ψυχοκοινωνικά προβλήματα, όταν υπάρχει υπερβολική χρήση.

Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα πανελλαδικής έρευνας, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σε εφήβους 15 και 16 ετών, από τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας της Β΄παιδιατρικής πανεπιστημιακής κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαϊα Κυριακού».

Σύμφωνα με τα έως τώρα στοιχεία της έρευνας:

- Έχει αυξηθεί το ποσοστό υπερβολικής χρήσης του διαδικτύου.

- Οι επαρχιακές πόλεις παρουσιάζουν μεγαλύτερο ποσοστό συμπεριφορών εθισμού στο διαδίκτυο και οριακής χρήσης σε σύγκριση με τον πληθυσμό της Αττικής.

- Αντίθετα με τα αποτελέσματα έρευνας του 2007, σύμφωνα με τα οποία τα αγόρια είχαν προβάδισμα σε συμπεριφορές εξάρτησης, τώρα παρατηρείται εξίσωση αγοριών - κοριτσιών.

Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα

της Χριστίνας Ταχιάου

Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το χειρότερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα, το λάθος είμαι εγώ.